Αναμφίβολα, η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό των Oasis ήταν ο Noel Gallagher. Βέβαια, αν έλειπε η ηλεκτρική φωνή και το rock’nroll attitude του – κατά τα λοιπά – Νεάντερταλ Liam, ίσως η μπάντα να μην είχε γνωρίσει ποτέ την κολοσσιαία επιτυχία στη δεκαετία του ΄90. Όμως, όπως και να το κάνουμε, ο Noel ήταν πάντα το αφεντικό. Τώρα που οι Oasis έχουν διαλύσει και τα αδέρφια Gallagher ακολούθησαν διαφορετικές πορείες, έχει φανεί ποιος «μετράει» στο μουσικό σκηνικό. Οι Beady Eye (του Liam) δεν ήταν κακοί, όμως κατόρθωσαν να σταθούν εμπορικά μόνο χάρις στην τεράστια fanbase των Oasis. Και έχοντας επίγνωση του ελάχιστου καλλιτεχνικού «ίχνους» που άφησαν, αποφάσισαν να διαλυθούν.
Ο Noel, φυσικά, ήταν άλλη ιστορία. Άνετος και cool, θυμόσοφος με πολιτική άποψη, αστείος και ετοιμόλογος αποτελεί αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ και των καλλιτεχνικών κύκλων. Ακόμη και ο Morrissey που δεν χωνεύει ούτε τα άντερά του δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει λιώμα με τον χαβαλέ Noel (ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ, το Riverman που ανοίγει το δίσκο, είναι εμπνευσμένο από μια συνάντησή τους στο LA). Ο πρώτος του δίσκος (κανονικά θα έπρεπε να λέμε solo, αλλά μιας που έχει ονοματίσει τους session musicians που παίζουν μαζί του ως “High Flying Birds”, ας μην του χαλάσουμε το χατήρι) με το συγκρότημά του που κυκλοφόρησε το 2011 αποτέλεσε μεγάλη εμπορική επιτυχία κι έτυχε εξαιρετικών κριτικών, καθώς υπενθύμιζε σε όλους ποιος ήταν ο αρχιτέκτονας πίσω από το μουσικό θαύμα των Oasis.
Ευτυχώς, τέσσερα χρόνια μετά ο Noel, στα 47 του πλέον, δείχνει να μην έχει χάσει τη φόρμα του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δείχνει τα δόντια του περισσότερο από ό, τι στο πιο χαλαρό, μπαλαντοειδές ντεμπούτο του. Το Chasing Yesterday δεν φοβάται να ροκάρει, να χώσει στα κατάλληλα σημεία ψυχεδελικά στοιχεία και desert rock πινελιές, δίνοντας μια άλλη διάσταση στο μουσικό περιβάλλον που θυμίζει, φυσικά, Oasis. Χαρακτηριστικό δείγμα του δίσκου το The Right Stuff που σαγηνεύει τον ακροατή με το στεγνό, τριπαρισμένο psych ύφος του. Πιστά στην παράδοση των Oasis, θυμίζοντας ιδιαίτερα το (What’s The Story) Morning Glory, είναι οι arena friendly μπαλάντες The Girl with the X-Ray Eyes και The Dying of Light και το ρυθμικό Lock All the Doors, ενώ το νοσταλγικό, μπητλικό While The Song Remains the Same μου έφερε στο νου το καλύτερο, ίσως single της ύστερης περιόδου των αδελφών Gallagher, το Falling Down. Ξεχωρίζει, επίσης, το αεράτο, σχεδόν επικό Ballad of the Mighty με τη συμμετοχή του Johnny Marr και με το οποίο κλείνει ο δίσκος.
Σε γενικές γραμμές το Chasing Yesterday είναι ένας πολύ ικανοποιητικός δίσκος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξαιρετικός, αν έλειπαν τα δύο πρώτα κομμάτια (περίεργο να ξεκινάς το άλμπουμ με το χειρότερο υλικό που διαθέτεις), το βαρετό mainstream με τα αχρείαστα σαξόφωνα Riverman που φιλοδοξεί να ξεκινήσει ως Wonderwall και καταλήγει ως φτηνή και γλυκανάλατη αμερικανιά και το χαζοχαρούμενο In the Heat of the Moment που καταφέρνει να χωρέσει πιο πολλά na-na-na-na-nahs κι από κομμάτι των Kaiser Chiefs. Πάντως ο Noel συνεχίζει να αποδεικνύει ότι δεν έχει τίποτε απολύτως να αποδείξει. Χωρίς να πιέζεται, απολαμβάνοντας την καλλιτεχνική του ελευθερία, παράγει καλύτερη μουσική από τη συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών του που δεν αξίζουν ούτε να δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών του.
7,5/10
