Σε κάποιους ίσως να έχουν λείψει οι Waterboys τα τελευταία χρόνια, αν και το συγκρότημα δεν σταμάτησε καθόλου να είναι ενεργό. Το γεγονός όμως ότι ο πιο πρόσφατος δίσκος τους An Appointment with Mr Yeats του 2011 αφορούσε, εκ των πραγμάτων, ένα περιορισμένο κοινό (πρόκειται για ένα άλμπουμ με μελοποιημένα ποιήματα του εθνικού ποιητή της Ιρλανδίας William Butler Yeats) και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο καθώς επίσης και ότι η προηγούμενη δουλειά τους Book of Lightning είχε κυκλοφορήσει το μακρινό, πλέον, 2007, συνέβαλαν στο να έχουν χάσει πολλοί την επαφή τους με την μπάντα.

Το νέο πόνημά τους Modern Blues το παρουσίασαν ως ένα δυνατό comeback, με σκοπό να συσπειρώσουν εκ νέου το κοινό τους, που μόνο αμελητέο δεν είναι. Έτσι λοιπόν ο Mike Scott αποφάσισε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ ώστε να ηχογραφήσει το άλμπουμ στο Nashville, μαζί φυσικά με τον Steve Wickham και μερικούς session μουσικούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο δίσκος να φέρει έντονα το άρωμα του Αμερικάνικου Νότου με τους blues, country και folk ήχους του. Όχι άγνωστο πεδίο για τους Waterboys αφού η μουσική τους βασίζεται στη folk (στην κέλτικη εκδοχή της) από τότε που ο Scott ταξίδεψε από τη Σκωτία στην Ιρλανδία για ένα Σαββατοκύριακο και έμεινε τελικά για μερικά χρόνια. Από την άλλη, η μουσική τους ήταν εξαρχής βουτηγμένη στο rock & roll. Όμως εδώ πλέον, οι Waterboys φλερτάρουν με το classic rock (το Drowned In Sound στην κριτική του τους συνέκρινε χιουμοριστικά με τους Rainbow του Ritchie Blackmore…). Και στο σημείο αυτό βεβαίως βρίσκεται και το βασικό μειονέκτημα του Modern Blues: ενώ όλα αυτά τα χρόνια ο Scott κατάφερνε να συνδυάζει επιτυχώς το rock με τη folk, τώρα η συνταγή δεν πετυχαίνει και η απόπειρα μένει κάπως μετέωρη.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι μιλάμε για έναν κακό δίσκο. Το Modern Blues διαθέτει αρκετές καλές στιγμές, μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Mike Scott είναι ένα από τους πιο ταλαντούχους τραγουδοποιούς που ανέδειξαν τα Βρετανικά Νησιά τα τελευταία 35 χρόνια. Το Destinies Entwined που ανοίγει το Modern Blues είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του φλερτ των Waterboys με το classic rock. Ένα κομμάτι με δυνατές κιθάρες, έντονη παρουσία του οργάνου και ένα οργιαστικό φινάλε με solo από βιολί. Το συγκεκριμένο είναι από αυτά που αγαπούν οι fans να ακούνε live και προορίζεται να ανοίγει τις συναυλίες τους. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για το Still A Freak: έντονος ηλεκτρισμός από τις κιθάρες και το όργανο και μια επική μελωδία. Η rock τριάδα του δίσκου συμπληρώνεται με το I Can See Elvis, το οποίο χαρακτηρίζεται από το επαναλαμβανόμενο, όμορφο και ελαφρώς νοσταλγικό παίξιμο στη κιθάρα, ενώ στους στίχους του παρελαύνουν θρύλοι της μουσικής. Πέραν βεβαίως του Βασιλιά Elvis, ακούγονται τα ονόματα των Hendrix, Marley, Keith Moon, Charlie Parker, Lennon και Marvin Gaye (όσοι έχουν ακούσει το κλασικό The Return of Jimi Hendrix μπορούν να φανταστούν το ύφος του).

Από την άλλη, το November Tale αποτελεί το κομμάτι με την πιο ξεκάθαρη επιρροή από τον Αμερικάνικο ήχο του Νότου που προέκυψε λόγω των ηχογραφήσεων στο Nashville. Blues ατμόσφαιρα, soul διάθεση (σε αυτό συμβάλουν τα πνευστά) καθώς και μια γερή δόση folk αποτελούν τα συστατικά του. Στο ελαφρώς μελαγχολικό The Girl Who Slept For Scotland περιπλανιούνται στα γνώριμα folk μονοπάτια τους, σε ένα κομμάτι που μοιάζει βγαλμένο από το παρελθόν τους. Το παιχνιδιάρικο Rosalind (You Married The Wrong Guy) προφανώς και δεν είναι η καλύτερη στιγμή τους, ενώ στο Beautiful Now τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, με το γκρουπ να μοιάζει να αναπολεί ελαφρώς τον ήχο των 80s. Στo Nearest Thing To Hip είναι επίσης φανερή η επίδραση που είχε στους μουσικούς το γεγονός ότι ηχογραφήθηκε στον Αμερικάνικο Νότο. Blues, soul ακόμα και jazz ηχοχρώματα με τη συνδρομή του σαξόφωνου και αναφορές σε ήρωες του συγκεκριμένου μουσικού είδους όπως ο Charlie Parker, o Miles Davis και ο John Coltrane, απαρτίζουν το μουσικό σύμπαν αυτής της σύνθεσης. Εδώ ο Scott μοιάζει να έχει φορέσει το κουστούμι του μέγιστου Van Morrison ο οποίος επί δεκαετίες «χτίζει» τις συνθέσεις του με παρόμοια υλικά. Το κλείσιμο του άλμπουμ είναι εξίσου δυναμικό με την έναρξη του με το μακράς διάρκειας (πάνω από 10 λεπτά) Long Strange Golden Road το οποίο διαθέτει αυτό το στοιχείο του μεγαλεπήβολου που χαρακτηρίζει τα τραγούδια του Bruce Springsteen, με τους Waterboys να μεταμορφώνονται στη διάρκεια του σε E-Street Band και να μας προσφέρουν ένα ξέφρενο φινάλε που περιλαμβάνει solo από κιθάρα και όργανο. Ένα κομμάτι που μοιάζει να γράφτηκε για να κλείνει ξεσηκωτικά τα σετ τους (πριν βεβαίως επιστρέψουν για το απαραίτητο encore παίζοντας κάποια από τα κλασικά τραγούδια τους).

Ένα από τα εμφανή μειονεκτήματα του Modern Blues είναι η περιορισμένη παρουσία αυτού του απίθανου Ιρλανδού μουσικού που ονομάζεται Steve Wickham, ο οποίος με το βιολί του έχει σημαδέψει τον ήχο των Waterboys από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά. Ωστόσο, και εδώ είναι παρόντα κάποια από τα προτερήματα του γκρουπ που το έκαναν τόσο αγαπητό. Με πρώτο και καλύτερο την τόσο χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη ερμηνεία του Mike Scott, συν τους πάντα ευρηματικούς στίχους του και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις που τους έκαναν να ξεχωρίζουν από τους ομότεχνους τους ήδη από τη δεκαετία του ’80.

Το ενδέκατο άλμπουμ (άλλα δύο έχουν κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα του  Mike Scott) των Waterboys, χωρίς να είναι κακό, όπως είπαμε, δεν μπορεί να καταχωρηθεί στα καλύτερα τους. Άλλωστε το συγκρότημα δεν θα μπορέσει ποτέ να επαναλάβει τον θρίαμβο της τριάδας A Pagan Place - This Is the Sea - Fisherman's Blues (εδώ που τα λέμε καμία σύγχρονη ροκ μπάντα δεν θα καταφέρει να μας παραδώσει μια τέτοια τριάδα εκπληκτικών δίσκων και μάλιστα τον ένα μετά το άλλο). Ωστόσο αυτό που επιθυμούν να επιτύχουν οι Waterboys με το Modern Blues, δηλαδή να επαναπροσεγγίσουν τους οπαδούς τους, όπως λέγαμε στην αρχή, έχουν πολλές πιθανότητες να το καταφέρουν. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες συνθέσεις αυτού του άλμπουμ μοιάζουν ότι είναι φτιαγμένες για να αποδίδονται ζωντανά, διαθέτουν την ένταση και τη δυναμική που θα τις αναδείξει στα live. Ελπίζουμε η παρούσα κυκλοφορία να αποτελέσει την αφορμή για να επιστρέψουν και στη χώρα μας (ευχόμαστε οι promoters να κάνουν τις κινήσεις για να τους φέρουν), άλλωστε έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις τελευταίες τους εν Ελλάδι εμφανίσεις, οι οποίες υπήρξαν αλησμόνητες.

6/10