Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι οι Pet Shop Boys είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα. Ακόμα θυμάμαι το πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί το 1986 όταν άκουσα πρώτη φορά στο ράδιο το θρυλικό πλέον West End Girls. “Sometimes you’re better off dead, there’s a gun in your hand and it’s pointing at your head”, αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που επέλεξαν να μοιραστούν με τους απανταχού μουσικόφιλους ακροατές ανά την υφήλιο. Άλλη μια εύπεπτη synth pop band όπως πολλοί γελοίοι κοντυλοφόροι υποστήριζαν τότε; I don’t think so dude!
Το προηγούμενο άλμπουμ τους το Electric που κυκλοφόρησε το 2013, με ενθουσίασε πλήρως. Ήταν οι Pet Shop Boys που ξέρω και αγαπάω (τρεις δεκαετίες πλέον) σε όλο τους το μεγαλείο. Δυστυχώς that’s not the case και με το καινούργιο άλμπουμ τους Super που διακαώς περίμενα. Πλήρης απογοήτευση.
Καταρχήν με απογοήτευσε πάρα πολύ η επιλογή τους να αντλήσουν την έμπνευση για κατευθυντήρια γραμμή του άλμπουμ από τα απαράδεκτα 90s. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση εδώ, θα ήθελα να εξηγήσω ότι κατά την γνώμη μου τα 90s ήταν μια δεκαετία χωρίς κάποια καινούργια δική της μουσική ταυτότητα, μονάχα με την εγκληματική σε βαθμό κακουργήματος επιθυμία να αποστασιοποιηθεί από τα 80s.Το αποτέλεσμα του τι προσέφεραν στην θέση τους ήταν τραγελαφικό, αλλά ευτυχώς δεν κράτησε πάρα πολύ. Το 1998 όλοι απόλυτα βαριεστημένοι άρχισαν να επιστρέφουν στους original ήχους των 80s.
Σε πρώτη φάση λοιπόν στο Super με ενοχλεί πολύ, ο πρόχειρα μασκαρεμένος πίσω από την σύγχρονη παραγωγή, παρωχημένος και οριστικά ιστορικά καταγεγραμμένος (τουλάχιστον στο δικό μου βιβλίο) ως απολύτως cheesy, ήχος της dance/club σκηνής των 90s. Οι ίδιοι οι Pet Shop Βοys ανήκουν στις πολύ φωτεινές στιγμές των 90s και όλες οι κυκλοφορίες τους ήταν εξαιρετικές. Το πρόβλημα όμως εδώ είναι ότι δεν επιλέγουν την δική τους 90s δουλειά ως αναφορά, αλλά τον γενικότερο ήχο της techno dance σκηνής της δεκαετίας.
Δεν θα αναφερθώ ξεχωριστά στα κομμάτια του άλμπουμ για τον απλούστατο λόγο ότι κατά βάση δεν υπάρχουν ξεχωριστά κομμάτια. Δυστυχώς μοιάζουν όλα με ένα απολύτως βαρετό συνονθύλευμα κακόγουστων ήχων χωρίς αρχή μέση και τέλος. Με δύο μόνο εξαιρέσεις (το Pop Kids και τo Into Thin Air) είναι αδύνατον να ανακαλέσεις κάποια δυνατή μελωδία που ξεχωρίζει η κάποιο από τα όμορφα chord progressions που μας έχουν συνηθίσει (ίσως κακομάθει) τόσα χρόνια. Η υπερφίαλη παραγωγή με τα διάφορα τρικς εντυπωσιασμού της σύγχρονης φαρέτρας της, δεν κατορθώνει να σώσει ούτε κατά διάνοια τις πολύ αδύναμες συνθέσεις, τις μελωδίες που στερούνται οποιασδήποτε πρωτοτυπίας ή έκπληξης και τα υποτονικά φωνητικά του φίλτατου Neil που ακούγονται περισσότερο σαν background συμπλήρωμα παρά σαν κυρίως άξονας γύρω από τον οποίο θα κινηθεί το χτίσιμο του κάθε τραγουδιού. Ισα ίσα που η παραγωγή είναι η κυρίως υπεύθυνη για την γενικότερη κακογουστιά του άλμπουμ. Θεωρώ δε ως το πιο κακόγουστο στοιχείο της τον stab/hit- techno sound των πλήκτρων που τον βάζει lead σε κομμάτια όπως το Βurn (throughout) και το Pop Kids (chorus). «Απαράδεκτον για πράκτορες» που θα έλεγε και ο «ΘΒ πράκτωρ 000». Η μοναδική πραγματικά λαμπρή στιγμή του άλμπουμ… δεν βρίσκεται στο άλμπουμ! Είναι το In Bits το οποίο είναι το b side του πρώτου single Pop Kids και το oποίο είναι μελαγχολικά όμορφο, αντάξιο του ονόματος των Pet Shop Boys.
Αυτό που μου λείπει περισσότερο σε αυτό το δυστυχώς αποτυχημένο δισκογραφικό εγχείρημά τους είναι ακριβώς αυτή η ever present (ακόμα και στα πιο dance κομμάτια τους) μελαγχολία των Pet Shop Boys. Δεν περίμενα βέβαια να ακούσω μέσα στο άλμπουμ κάποιο αριστούργημα όπως το King’s Cross, το Being Boring, το Love is a Catastrophe ή το Numb. Αλλά έστω κάτι που να μου θυμίσει ότι ακούω Pet Shop Boys και όχι ένα γκρουπ απολειφάδι των κακών (γιατί υπήρξαν και καλά έστω και μεμονωμένα) 90ς. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο και θα ήθελα να τονίσω ότι δεν καταφέρομαι γενικά, εναντίον ενός γκρουπ που πραγματικά αγαπαω πάρα πολύ. Απλά θεωρώ ότι δυστυχώς έκαναν ένα άλμπουμ πολύ κατώτερο του μεγέθους τους ως μπάντα.
Καταλήγοντας θα ήθελα να πω ότι ακούγοντας το Super ένοιωσα σαν οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας που πηγαίνει στο γήπεδο να πανηγυρίσει σίγουρος για την πρόκριση της ομάδας του, η οποία όμως μέχρι το 45’ έχει φάει 5 γκολ και αποχωρεί από το γήπεδο χωρίς καμιά όρεξη να δει και τον υπόλοιπο διασυρμό στο δεύτερο ημίχρονο. Σίγουρα δεν θα αλλάξει ομάδα λόγω μιας κακής εμφάνισης, απλά την συγκεκριμένη εμφάνιση θα προσπαθήσει να την ξεχάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Συμπέρασμα: Pet Shop Boys is dead, long live the Pet Shop Βoys.
4,5/10
