Φίλες και φίλοι, κρατήστε την αναπνοή σας (και όχι μόνο για να διαβάσετε τον μακρόσυρτο τίτλο του άλμπουμ που εξετάζουμε αυτή τη στιγμή). Ο γανυμηδικής εμφάνισης Matthew Healy, ηγέτης και τραγουδιστής των 1975 – μην ανησυχείτε κυρίες μου, το παιδί είναι εντελώς straight – δήλωσε το ακόλουθο:
«Οι 1975 είναι μια μίξη ανάμεσα σε My Bloody Valentine και Michael Jackson».
Οι παλιότεροι ποδοσφαιρόφιλοι θα θυμηθούν αυτομάτως την περίπτωση του μεγάλου Τζέισον Πόλακ, φερέλπιδα ποδοσφαιριστή που είχε φέρει ο Παναθηναϊκός από την Αυστραλία κάποια στιγμή στα late 80s και ο οποίος θα άφηνε εποχή, καθώς σύμφωνα με τον δημοσιογράφο «αποτελούσε κράμα Ζάετς και Ρότσα». Βεβαίως ο γοητευτικός Αυστραλός με το σκουλαρικάκι ίδρωσε τη φανέλα της ομάδας μόλις 5 φορές (λίγες εβδομάδες μετά η ίδια εφημερίδα που τον αποθέωνε, έγραψε ότι δεν έκανε ούτε για τον … ΑΟ Κουκουβαούνων). Ζητούμε συγνώμη για τη μικρή αυτή η ποδοσφαιρική παρένθεση, η οποία ελπίζουμε να καταστεί κατανοητή μετά την ανάγνωση του κειμένου μας.
Ας έλθουμε στους ήρωές μας. Οι 1975 είναι το πιο hot όνομα που έχει βγάλει εμπορικά η Βρετανία τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα το άλμπουμ αυτό έκανε κάτι που σπάνια κατορθώνουν βρετανικές μπάντες, να σκαρφαλώσει στην κορυφή των τσαρτς και στις δύο άκρες του Ατλαντικού. Και απολύτως δικαιολογημένα. Διότι οι 1975 είναι μουσικοί πρωτοπόροι, ανοίγουν δρόμους στη σύγχρονη στατική ροκ σκηνή.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε για το supermarket rock, τη χαλαρή και γλυκερή υπόκρουση που συνοδεύει τις βαριεστημένες ώρες επιλογής κατεψυγμένων λαχανικών και σκυλοτροφών. Γνωρίζαμε, επίσης, για το elevator rock, ένα ανεπαίσθητο soundtrack που σε βοηθά να περνά γρήγορα η ώρα ανάβασης από το ισόγειο στον 14ο όροφο του ξενοδοχείου. Οι 1975 πάνε ένα βήμα μπροστά. Εισάγουν το νέο genre “clothing store rock”. Πράγματι, φίλες και φίλοι, τα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου (ιδίως στο πρώτο μισό του) είναι ιδανικά για να συνοδεύουν την αναζήτηση ρουχισμού σε Zara, H&M, Berksha κλπ.
Πώς ακούγονται όμως αυτοί οι 1975, σας ακούω να ρωτάτε; Στην περίπτωση μιας τέτοιας μπάντας, ειλικρινά πιστεύω ότι μόνο η προσωπική ακρόαση μπορεί να βοηθήσει στην ολοκληρωμένη αντίληψη του φαινομένου. Ωστόσο, με τις φτωχικές μου γνώσεις μπορώ να πω ότι κύρια χαρακτηριστικά όλων σχεδόν των κομματιών (που μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους) είναι τα πλαστικοποιημένα, ψευδο-funky riffs και η λιγωμένη, νιαουριστή φωνή του Healey. Για τους μυημένους στα 80s, η μουσική τους αποτελεί κακέκτυπο συγκροτημάτων, όπως οι Bros, οι Curiosity Killed the Cat, ή οι Level 42. Τέτοια φτήνια, ούτε στις εκπτώσεις.
Κι όμως, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτεροι. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που ξεφεύγουν από την πεπατημένη του boy-band ήχου τους (για να φανταστείτε τη σύγχρονη κατάντια, στην Αγγλία θεωρούνται indie…) παρουσιάζουν ψήγματα αξιοπρέπειας. Όπως στο ψυχρό instrumental ambient Please Be Naked, στο συμπαθέστατο post rock-ίζoν Lostmyhead (και κανόνισε να μην το ξαναβρείς…) και στο ηλεκτρονικό/πειραματικό I Like it When You Sleep…. Με 3-4 στα 19 κομμάτια, η επίδοση είναι χειρότερη από αυτήν σχολικής ομάδας μπάσκετ σε διαγωνισμό τριπόντων.
Αν δείτε στο wiki, ο δίσκος έχει γενικώς αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές. Αν μάλιστα διαβάσετε τις κριτικές, θα διαπιστώσετε ότι τα κείμενα ελάχιστα ασχολούνται με τη μουσική, απλώς αποθεώνουν τις νέες θεότητες (και δεν μιλάμε για έντυπα τύπου Σούπερ Κατερίνα, όπου κάτι τέτοιο θα ήταν φυσιολογικό). Μάλιστα κάπου γράφηκε ότι οι 1975 είναι εξαιρετικοί στο να παίζουν …ανόητα κομμάτια (κι αυτό ο χιπστεράς κριτικός το καταγράφει ως …θετικό!). Εγώ θα αρκεστώ στο εξής. Μιας που οι εν λόγω προέρχονται από το Manchester (εσείς οι anglophiles μην κάνετε όνειρα...) θα έλεγα ότι οι 1975 με έκαναν να νοσταλγήσω τους συντοπίτες Take That. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τα 9χρονα κοριτσάκια, αλλά…
2/10
