Print this page
Τρίτη, 03 Ιανουαρίου 2017 22:15

The Foreign Resort - New Frontiers [reissue] (Arcane Angels, 2016)

Written by 

Οι Foreign Resort είναι ένα συγκρότημα που αγαπά πολύ να παίζει new wave και post punk, με κάποιες διακριτικές gothic επιρροές. Ως εδώ καλά. Μόνο που έχει μια «διαφορά» από τις άλλες σύγχρονες μπάντες που αρέσκονται να κάνουν το ίδιο. Ουσιαστικά, ενώ ανήκει σε συναφή χώρο με εκείνον των She Wants Revenge, Interpol και Editors, ο ήχος τους δε μοιάζει πολύ με εκείνων. Ο λόγος είναι η απόλυτη προσήλωσή τους στον πρωτόλειο ήχο της δεκαετίας του ’80, χωρίς όμως - κι εδώ βρίσκεται όλη η μαεστρία - να τον αναπαράγουν ανούσια. Μη θεωρήσετε την παραπάνω διαπίστωσή μου ως ευφυολόγημα. Πιστεύω πως είναι αληθινή, όσο κι αν δε μπορώ να την «αποδείξω», αφού δεδομένα αναφέρεται σε μια λεπτή και δύσκολα προσδιορίσιμη διαφορά. Άλλωστε, δεν έχει μεγάλη σημασία αν δε μπορείς να κατανοήσεις κάτι, εφόσον μπορείς να το νιώσεις. Και νομίζω πως από τις πρώτες νότες κάθε τραγουδιού των TFR μπορεί κανείς να νιώσει αυτή την ειδοποιό διαφορά, που τους ξεχωρίζει από πολλά όντως αξιόλογα γκρουπ που ευθύνονται για τη new wave και post punk αναβίωση, η οποία βρίσκεται εδώ και κάμποσα χρόνια σε εξέλιξη. Βέβαια, υπάρχουν κάποιες φωνές που προβάλλουν το ότι συχνά οι TFR θυμίζουν πολύ τους The Cure. Σε αυτούς θα ήθελα να απαντήσω παραφράζοντας την απάντηση που μου είχε δώσει το 1995 ο Steven Wilson, όταν τον είχα ρωτήσει τι έχει να πει σε εκείνους που κατηγορούν τους Porcupine Tree ότι θυμίζουν πολύ τους Pink Floyd: «Κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν είναι προσβλητικό, αλλά τιμητικό. Γνωρίζετε πολλούς που μπορούν να θυμίζουν τους The Cure, χωρίς να τους αντιγράφουν;»

Το New Frontiers, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 24 Φεβρουαρίου του 2014, περιλάμβανε εννέα συνθέσεις, την παραγωγή των οποίων είχε υπογράψει ο John Fryer. Στην tour edition μορφή του όμως, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την ελληνική εταιρεία Arcane Angels, θα βρείτε οκτώ επιπλέον τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία προορίζονταν για να συμπεριληφθούν στην αρχική κυκλοφορία. Εκτός από αυτά, υπάρχει και το κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου, The New Blood, βγαλμένο μέσα από το The American Dream. Κι όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το tour edition αναφέρεται ευθέως στην επικείμενη συναυλία που θα δώσουν στην Αθήνα.

Σημεία αναφοράς του δίσκου είναι το καταληκτικό και το εισαγωγικό του τραγούδι. Το Dark White μέσα στη δύναμή του συνοψίζει την ομιχλώδη βαρύγδουπη κληρονομιά των 80’ς, ενώ το υπέροχο Dead End Roads, που παρεμπιπτόντως έχει ένα πανέμορφης αισθητικής βίντεο, σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στο 1985. Το φερώνυμο του δίσκου κλιμακωτό τραγούδι με τις industrial επιρροές μπορεί να ικανοποιήσει κάθε απαιτητικό ακροατή, το Dead Leaves αποτυπώνει την ατμοσφαιρική πλευρά της μουσικής τους, όπως και το σκοτεινότερο Flushed, που μοιάζει να περηφανεύεται για τις gothic πινελιές του. Κι αν νομίζετε πως ξεχάστηκα, σας διαψεύδω αμέσως, λέγοντας ότι τα κυριότερα διαπιστευτήρια των The Cure αποτελούν τα Alone και Quiet Again.

 

7,5/10

 

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Latest from Τάκης Κρεμμυδιώτης

Related items