Ντεμπούτο για τους Holy Monitor, το κουιντέτο στο οποίο συμμετέχει και ο Γιώργος Νίκας των Noise Figures, όπως ντεμπούτο και για τις εταιρείες που συνεργάζονται για αυτή την κυκλοφορία. Και, ξεκινώ ίσως από το τέλος, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό, σε στιγμές εξαιρετικό παρθενικό άλμπουμ. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη δισκογραφική δουλειά των Holy Monitor, και νoμίζω ότι δεν υπάρχει επιτυχέστερη περιγραφή για το πως αυτή ηχεί, από την περιγραφή που οι ίδιοι μας έδωσαν στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν: «Η μουσική μας είναι ένας συνδυασμός διαστημικής ambient ατμόσφαιρας και ηλεκτρικού κιθαριστικού ήχου, με επαναλαμβανόμενα εμμονικά ρυθμικά μέρη και υπνωτικά φωνητικά». Επιτυχής, αλλά, φυσικά δεν λέει και τα πάντα για το δίσκο (πως θα μπορούσε άλλωστε;). Σίγουρα δε λέει το σημαντικότερο: το μουσικό αυτό παζλ είναι πραγματικά αξιόλογο, όχι γιατί είναι ενδιαφέρον με έναν ακαδημαϊκό τρόπο, αλλά, εντελώς αντίθετα, γιατί σε βάζει σε κίνηση, σε κάνει να συμμετέχεις. Το κλειδί βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Γιατί, ενώ το όλο ιδίωμα πρωτίστως στις ρυθμικές στιγμές του, που είναι και οι περισσότερες, συνδυάζει ξεκάθαρα το psych με το το kraut, συχνά οι κιθάρες έχουν κάτι από τα hard drivin’ riffs που εκτόξευαν οι Stooges στο Funhouse. Συγχρόνως, τα κομμάτια του δίσκου είναι ιδιαίτερα σύντομα για τα δεδομένα του συγκεκριμένου ιδιώματος, απλά και άμεσα, χωρίς ατέρμονα τζαμαρίσματα και τα συναφή. Όλα αυτά τα στοιχεία, άλλες φορές εμφανώς, άλλες φορές με υποδόρροιο τρόπο, προσθέτουν αρκετό rock’n’roll στην εξίσωση. Και αυτό προσφέρει στα επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μέρη και στα υπνωτικά φωνητικά ένα απροσδόκητο νεύρο, κάτι που ακούγεται κάθαρα σε φοβερά κομμάτια όπως τα Cacti, Nemesis και Bend The Trees, αλλά και το Αφροδίτη.
Όμως ο δίσκος δεν εξαντλείται σε αυτά. Εκεί που οι ταχύτητες πέφτουν και ο ήχος γίνεται πιο ξεκάθαρα ψυχεδελικός, βρίσκουμε κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις του. Πρώτο το Bed Of The Earth, με το ελαφρά μυστηριακό ύφος και το εθιστικό ρεφραίν, που αποτελεί πιθανότατα την καλύτερη στιγμή του δίσκου. Πολύ καλό και το Icarus, που κουβαλάει μία post punk σκοτεινιά, κάπως σαν το Mission District των Black Angels, όπως και το The Vine, που θυμίζει το Some Velvet Morning του Lee Hazelwood σε psych folk περιτύλιγμα.
Για να το πούμε απλά, έχουμε να κάνουμε με δίσκο που κατορθώνει να είναι την ίδια ακριβώς στιγμή ατμοσφαιρικός και νευρικός, ένα δίσκο με χαρακτήρα, αλλά και ιδέες, με δύο λόγια μία ιδιαίτερα επιτυχημένη πρώτη προσπάθεια, που αξίζει να έχει συνέχεια.
8/10
