Η κυκλοφορία είναι του 2016, όμως ο δίσκος σχετικά πρόσφατα έγινε διαθέσιμος στην χώρα μας (μέσω της Sound Effect) και, φυσικά, ποτέ δεν είναι αργά να μιλήσει κανείς για μία τόσο καλή δουλειά. Το τρίο του Alain Pire, που αναλαμβάνει την κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά, ενώ υπογράφει και τις συνθέσεις, και των René Stock (μπάσο), Marcus Weymaere (ντραμς) μας έρχεται από το Βέλγιο και αυτή είναι η δεύτερη κυκλοφορία τους, μία κυκλοφορία της οποίας ο τίτλος παραπέμπει επιτυχώς μεν στην ψυχεδέλεια, όμως είναι παραπλανητικός ως προς το ύφος της. Βλέπετε, το γκρουπ από το Marchin του Βελγίου, δεν κρύβει καθόλου ούτε τις καταβολές, ούτε τους στόχους του, όπως προκύπτει από τα ίδια τα λεγόμενά τους: να αναστηλώσει το πνεύμα ψυχεδελικών συγκροτημάτων του ’60 όπως οι Cream, οι Tomorrow, οι Beatles της εποχής 66/67, οι Pink Floyd επί Syd Barrett, οι Blossom Toes, οι Syn και οι Open Mind. Μιλάμε δηλαδή για Αγγλικά σχήματα στο σύνολό τους, κάτι που ακούγεται από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα αυτής της τόσο όμορφης ηχογράφησης. Ούτε λίγο επομένως από το γερο-Roky και την παρέα των υπόλοιπων τρελών Τεξανών, παρά τον τίτλο, αλλά όπως έχω προλάβει να γράψω, πρόβλημα ουδέν, το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο.
Το εντελώς απίθανο είναι ότι ο συμπαθής διδάκτωρ που ηγείται του σχήματος (ναι, έχει γράψει διδακτορικό, μαντέψτε, πάνω στα Βρετανικά ψυχεδελικά συγκροτήματα των ‘60s, μιλάμε για μανία!) πρόκειται να κλείσει σύντομα τα 64 χρόνια στον μάταιο τούτο κόσμο. Φυσικά από το ’68 έως και σήμερα έχει παίξει σε ουκ ολίγα, άγνωστα βασικά σχήματα, άρα δεν θα τον έλεγες ακριβώς επαγγελματία, κάτι που θα δικαιολογούσε αντί να κυκλοφορεί psych δίσκους, να ετοιμάζεται να απολαύσει την σύνταξή του κάπου στην πατρίδα του, με τα εγγόνια, τον σκύλο του κλπ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο παράδοξο στην όλη ιστορία. Το πλέον παράδοξο είναι ότι ο απίθανος κ. Pire όταν τραγουδά, κρύβει τουλάχιστον 30 χρόνια από την ηλικία του. Και η υπέροχη, νεανική αυτή φωνή και ερμηνεία θα ήταν ίσως το πλέον συναρπαστικό στον δίσκο, αν το τρίο δεν παρέδιδε τα μαθήματα μουσικής που παραδίδει: Μιλάμε για πολύ καλούς μουσικούς, που κατορθώνουν όμως η ικανότητά τους αυτή να μην καταπνίγει τον νεανικό ενθουσιασμό που τους διακρίνει, λες και είμαστε στο 1967 και αυτοί ανοίγουν νέους δρόμους στην μουσική.
Φυσικά η ηχογράφηση μας έρχεται με καθυστέρηση μισού αιώνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, γιατί, παρά τις διακηρύξεις της μπάντας και τις ξεκάθαρες επιρροές της, η παραγωγή του δίσκου, γεμάτη και καθαρή, και σε συνδυασμό με όλη αυτή την νεανική διάθεση του ίδιου του συγκροτήματος, κάνει το όλο πράγμα να ηχεί φρέσκο. Πάνω από όλα όμως σε αυτό, συντείνουν οι συνθέσεις: ο Alain Pire έχει μεν ξεκάθαρες καταβολές, όμως έχει και προσωπικό συνθετικό ύφος και το ταλέντο να μπορεί να συγκεράσει την pop πλευρά του psych ήχου σε κομμάτια όπως το θαυμάσιο opener Τhe Sun Don’t Shine, αλλά πάνω από όλα το εξαιρετικό When The Moon Is On The Rise και την φοβερή κορύφωσή του, με πιο δυνατές rock φόρμες, όπως το επίσης καλό Smoking DMT, ακόμα και στον ρυθμό (Do You Remember Those Days?) και από εκεί να περνά με άνεση στις a la Ιnterstellar Overdrive ασκήσεις του Turn On, Tune In, Drop Out και στις αυτοσχεδιαστικές διαθέσεις των Υou Walk Around και Learn To Fly, για να καταλήξει στην απλή, καθαρή, όμορφη μελωδία του Our Life. Αν όμως θα έπρεπε να δώσω μία συνολική άποψη, η pop πλευρά είναι αυτή που παίρνει το πάνω χέρι στον δίσκο, κάτι που προσθέτει hooks στο σύνολο των κομματιών και το εμποδίζει να ηχεί κάπως σαν σπουδή στα ψυχεδελικά βρετανικά 60s (σαν το διδακτορικό του Alain δηλαδή!).
Εάν δεν έχει ήδη καταστεί σαφές, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία υπέροχη ηχογράφηση στο σύνολό της, από αυτές που η ακρόασή τους σε γεμίζει και συγχρόνως σου φτιάχνει την διάθεση. Οι λάτρεις του psych ήχου αξίζει να την αναζητήσουν.
8,5/10
