Για να πω την αμαρτία μου, μετά το Lifeblood (2004) έχασα ένα κομμάτι της πίστης μου στους Manics, με αποτέλεσμα να μην πείθομαι εύκολα από τις μετέπειτα δουλειές τους που μου φαίνονταν (παρά τις μονότονα εγκωμιαστικές κριτικές από το διεθνή μουσικό τύπο) είτε ως απόπειρα αναβίωσης του rock πνεύματος του Richey Edwards είτε ως προσπάθεια κατάκτησης των charts με μισοχωνεμένες, συχνά cheesy, μελωδίες. Το περσινό Rewind the Film με έκανε να αναθεωρήσω μερικώς. Μια συλλογή από θλιμμένες, ήπιες μελωδίες από μια μπάντα που αποδέχεται πως η νεανική οργή της καταλαγιάζει και δίνει τη θέση της στην ωριμότητα, μου ακούστηκε, επιτέλους, αληθινή και αυθεντική.
Η ικανοποίηση πως υπάρχει ακόμη σφυγμός στους Manics με έκανε περίεργο να δω πώς θα μεταχειρίζονταν το μέλλον τους, μετά το «ώριμο» Rewind the Film. Και η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην, ακούγοντας το δωδέκατο κατά σειρά άλμπουμ τους με τίτλο Futurology. Αναμένοντας ενδεχομένως ένα παρόμοιο μουσικό προϊόν με τον προηγούμενο δίσκο, οι πρώτες νότες του ομότιτλου Futurology αποκαλύπτουν μια μπάντα σε φουλ φόρμα που στις φλέβες της ρέει ακόμη η δίψα της δημιουργίας. Στιχουργικά, βέβαια, λίγα έχουν αλλάξει. Οι στόχοι είναι ίδιοι και απαράλλακτοι. Οι πλούσιοι, οι άπληστοι, η καπιταλιστική και υπερκαταναλωτική κοινωνία, ενώ δεν λείπουν οι πινελιές νοσταλγίας για τη λησμονημένη από την ιστορία και κακοποιημένη εκδοχή του σοσιαλισμού (The Next Jet to Leave Moscow).
Η διαφορά ανάμεσα στο αναμάσημα και στο πραγματικά καινούριο είναι εμφανής σε κάθε νότα, κάθε γύρισμα, κάθε φωνητικό πέρασμα του Bradfield. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει την εύληπτη pop πλευρά των mid 90s διανθισμένη με kraut (μην ξεχνάμε ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο) και synth pop των αρχών των 80s. Οι παραλληλισμοί πτυχών του άλμπουμ με πρώιμους Simple Minds και PiL (τους οποίους έκανε πριν την κυκλοφορία και ο ίδιος ο Nicky Wire, ο οποίος πρόσθεσε στη «σούπα» και τους Can) δεν είναι άστοχοι. Δυστυχώς δεν απουσιάζουν οι κλασικές, MOR ροκ στιγμές τους (που για εμένα προσωπικά αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα τους, καθώς, όταν γράφουν έτσι, ακούγονται σαν ένα από τα ανώνυμα hard rock γκρουπάκια της σειράς). Ευτυχώς, όμως, παρά τις όποιες αδυναμίες του το Futurology δίνει την αίσθηση ενός συγκροτήματος που παράγει μουσική για το τώρα και για το αύριο κι όχι ως tribute band του ίδιου του εαυτού του. Κορυφαίες στιγμές του δίσκου δύο κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να περιλαμβάνονται στο Everything Must Go (το εναρκτήριο ομώνυμο και το The Next Jet to Leave Moscow), το synth 80s Walk Me to the Bridge, η kraut εκδοχή των Manics (Europa Durch Mich) και η ονειρική μπαλάντα Divine Youth με την Ουαλή τραγουδίστρια Georgia Ruth να αναλαμβάνει τα lead φωνητικά.
Όσοι δεν ενθουσιάστηκαν ποτέ με τους Manics δεν πρόκειται να βρουν κάτι συγκλονιστικό που θα τους αλλάξει την άποψη. Οι φίλοι, όμως, του γκρουπ, οι νοσταλγοί της πιο rock εκδοχής της Britpop και οι λάτρεις του early 80s pop/rock (U2, Simple Minds) θα βρουν πολλά πράγματα που θα τους αρέσουν. Κυρίως όμως θα ακούσουν μια μπάντα που συνεχίζει ακάθεκτη στο μουσικό στίβο, δείχνοντας ελάχιστα σημάδια κόπωσης και διάθεσης για απόσυρση.
7,5/10
Γιώργος Χριστόπουλος
