Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω εγώ το review αυτής της κυκλοφορίας (όλα τα κομμάτια βέβαια κυκλοφορούν εδώ και χρόνια σε διάφορα sites καθώς και στο YouTube), είναι όχι τόσο για να τονίσω το προφανές, το ότι δηλαδή αποτελεί ένα must have τουλάχιστον για τους hardcore fans των Duran Duran, όσο για να βάλω τα πράγματα στην θέση τους σχετικά με το ποια πραγματικά ήταν η προσφορά του Andy Wickett σε αυτά τα κομμάτια, και γενικότερα στο συγκρότημα, μιας και κατά την γνώμη μου δίνεται ενίοτε μια (εσκεμμένα;)  λάθος εικόνα σχετικά με την αξία του βραχύβιου ρόλο του προαναφερθέντα το 1979, την χρονιά δηλαδή πριν την άφιξη των Andy Taylor και Simon Le Bon, στο γκρουπ.

Θα ξεκινήσω φυσικά με το Girls On Film. Aπλα και ξεκάθαρα το κομμάτι αυτό είναι το μυθικό κομμάτι που όλοι γνωρίζουμε χάρις στο εκπληκτικό bass line του John Taylor. Χωρίς να φυσικά να υποτιμάται ο ρόλος  όλης της υπόλοιπης μπάντας, αν παίξεις αυτό το κομμάτι με οποιοδήποτε άλλο bass line αυτόματα χάνει όλη του την δύναμη, φρεσκάδα και καινοτομία.

Στην demo εκτέλεση ακούμε μια πολύ rough εκδοχή, που παρόλα αυτά συμπεριλαμβάνει αρκετά από τα μουσικά στοιχεία που στην συνέχεια θα ανάγουν το τραγούδι σε ένα από τα θρυλικοτερα new wave κομμάτια των 80s. Η μελωδία των κουπλέ όπως και οι στίχοι είναι τελείως διαφορετικοί απ’ την μελωδία και τους στίχους του Simon Le Βοn. Tα μόνα που διασώζονται στην τελική version του κομματιού είναι o τίτλος και η μελωδία του ρεφραίν. Αυτά τα οποία τελικώς υποτίθεται ότι είναι η μεγάλη προσφορά του Andy Wickett στην σύνθεση του τραγουδιού. Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ο αρχικός τίτλος του Wickett ήταν "Girls In Film". Ο John Taylor το άλλαξε σε "Girls On Film". Οι κατέχοντες λίαν καλώς την Αγγλικήν γνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δυο αυτούς τίτλους. Συνεπώς ο τίτλος είναι απλώς co-written απ’ τον Wickett o oποίος είχε βέβαια την αρχική έμπνευση.

Όσον αφορά την μελωδία του ρεφραίν (μιλάμε για μόλις 3 νότες πάνω σε 2 ακόρντα) είναι και αυτή «περίπου» η ίδια. Τι εννοώ; Ο Wickett τραγουδάει, «τέταρτο-παύση-τέταρτο-τεταρτο» ενώ στην εκτέλεση που όλοι γνωρίζουμε ο Simon Le Bon τραγουδαει «τέταρτο-τέταρτο-τέταρτο-παυση» (όπου τέταρτο, είναι η αξία της νότας). Ίδιες νότες μεν αλλά τραγουδισμένες διαφορετικά. Κι όμως μια τόσο μικρή διαφορά έχει τεράστια επίπτωση στην δυναμική του ρεφραίν και πως το εκλαμβάνει το αυτί του ακροατή. Ο δεύτερος τρόπος (του Simon Le Bon) είναι μεγαλειώδης, σχεδόν επικός. Ο πρώτος πολύ πιο εσωστρεφής, σχεδόν παρακλητικός.

Όσον αφορά την ερμηνεία, ο Wickett τραγουδάει όπως θα τραγουδούσε ο οποιοσδήποτε, το οποιοδήποτε punk κομμάτι στα late 70s. Καμιά πρωτοτυπία απολύτως. Ακούγεται όπως οποιοσδήποτε άλλος Άγγλος punk rocker τραγουδιστής εκείνης της περιόδου.

Συμπέρασμα, το Girls On Film είναι ένα μυθικό κομμάτι στο οποίο, ναι, έχει παίξει και ο Wickett έναν μικρό όμως στην πραγματικότητα ρόλο. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το ότι κάποιοι, κατά καιρούς θέλουν να τον παρουσιάσουν σχεδόν ως τον βασικό δημιουργό του τραγουδιού. Really?

Το See me, Repeat Me είναι το demo που τελικά κατέληξε να γίνει το εξίσου θρυλικό Rio. Το ίδιο και εδώ, μπορούμε να ακούσουμε τις αρχικές ιδέες που τελικά θα μετασχηματιστούν σε ένα ευτυχώς πάρα πολύ διαφορετικό και καινούργιο άκουσμα το 1982. Όσον αφορά την συνεισφορά του Wickett και εδώ είναι πάλι το refrain το οποίο είναι το refrain ενός κομματιού που είχε γράψει μαζί με την μπάντα του, τους TV Eye, προτού φύγει και καταλήξει (ευτυχώς για λίγο) στους Duran Duran. Nαι, τα ακόρντα του refrain είναι ακριβώς τα ίδια με του Stevie’s Radio Station (υπάρχει στο YouTube, μπορεί όποιος θέλει να το ακούσει προς επιβεβαίωση). Ναι, η μελωδία είναι κατά 80% ίδια. Εδώ τελειώνει και η συνεισφορά του Andy Wickett στο κομμάτι. Σίγουρα πιο σημαντική απ’ ότι στο Girls On Film, αλλά και πάλι σχετικά μικρή.

Όπως το Girls On Film, και το Rio είναι πλέον ένα κομμάτι θρύλος κατά πρώτιστο λόγο χάρις στο monster bass line του John Taylor, σημείο αναφοράς για όλους τους μπασιστες εκτοτε. Θεωρείται ένα από τα πιο εμπνευσμένα και δυσκολότερα bass lines ever. Υπάρχουν αμέτρητα bass covers και tutorials για το πώς να το παίξει κάποιος στο μπάσο, στο ΥouTube. Επίσης το beat είναι πολύ γρήγορο (141 BPM) και πολύ δύσκολο συγχρόνως. Στο refrain, τα διπλά χτυπήματα στην μπότα στα ντραμς είναι σχεδόν αδύνατο να παιχτούν χωρίς δίκαση, και όμως ο Roger Taylor το κάνει σε μονή. Όλα αυτά βέβαια δεν υπάρχουν στο demo και δεν έχουν και καμιά σχέση με τον Andy Wickett. Ευχαριστούμε για το refrain, Αndy, αλλά να σου πω την αλήθεια, για μένα ποτέ δεν ήταν το καλύτερο μέρος του τραγουδιού. Το θεωρούσα πάντα κατώτερο της υπόσχεσης που αφήνει το εκπληκτικό κουπλε.

Το Working The Steel το θεωρώ εν μέρει εξαιρετικό. Δεν γνωρίζω καθόλου το μέγεθος της συνεισφοράς του Wickett. Το θεωρώ εξαιρετικό όμως χάρις στην μουσική και κυρίως τα haunting synths του Nick Rhodes. Η μελωδία είναι βαρετή και τραγουδισμένη ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και στα υπόλοιπα κομμάτια. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους της μετάλλαξης των Duran Duran σε υπερ-γκρουπ με πορεία 40 χρόνων πλέον είναι οι καταπληκτικές μελωδίες των κομματιών τους για τις οποίες είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος ο Simon Le Bon. Θα ήθελα λοιπόν να ακούσω το Working The Steel με μια μελωδία του Simon πάνω στα rough αλλά πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που κάνουν τα υπόλοιπα παιδιά στην μουσική του κομματιού.

Τα ίδια και για το Reincarnation. Μουσικά άκρως ενδιαφέρον. Ισως το demo που βρίσκεται πιο κοντά στους σκοτεινούς ήχους κάποιων κομματιών του πρώτου άλμπουμ. Ακούω μέσα πράγματα που με πηγαίνουν κυρίως στο Khanada και το Night Boat. Aρκετά πιο ενδιαφέροντα τα φωνητικά, πιο αξιοπρεπής η μελωδία. Θα έλεγα ότι είναι το πιο ολοκληρωμένο από τα 4 demos και σίγουρα το αγαπημένο μου.

Καταλήγοντας να πω το εξής: Η κυκλοφορία αυτή είναι όπως ανέφερα στην αρχή must have. Kυρίως για τους σκληροπυρηνικούς fans. Σίγουρα σε αυτό το κοινό στοχεύει, το όποιο έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά μεγάλο για να την δικαιολογήσει ως δισκογραφική κίνηση.

Για μένα η αξία αυτών των demos έγγυται στο ότι μπορεί κανείς να ακούσει το ακατέργαστο ταλέντο κάποιων άμαθων φιλόδοξων πιτσιρικάδων 16-18 χρονών το 1979 στο γκρίζο, μουντό Birmingham της Αγγλίας. Είναι τα ίδια παιδιά που λίγα χρόνια μετά (ακόμα παιδιά στα early 20s τους) θα κάνουν όλη την υφήλιο να γνωρίζει παρά πολύ καλά τα ονόματα τους, έναν προς έναν και 40 χρόνια μετά ακόμα να ονειρεύεται και να χορεύει με τα κομμάτια τους.

Duran Duran είναι το όνομα.