Μια από τις πρώτες κυκλοφορίες του 2018 που έφτασε στα χέρια μας ήταν το ντεμπούτο των Ψύλλων στ’ Άχυρα, μπάντας με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη που μετρά μόλις δύο χρόνια δράσης. Το συγκρότημα, όπως θα υποψιάζεστε από το όνομα του, γράφει τραγούδια με Ελληνικό στίχο και αν έπρεπε να το τοποθετήσουμε κάπου μουσικά, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τον άχαρο όρο «ελληνόφωνο ροκ» (ελλείψει κάποιου άλλου πιο περιγραφικού, τον χρησιμοποιούμε απλώς για λόγους ευκολίας και συνεννόησης). Εν ολίγοις, αναφερόμαστε στον ηλεκτρικό ήχο που κυριαρχούσε στα '90s με αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά αλλά και άλλα σημαντικά σχήματα.
Παρουσιάζοντας το δίσκο των Ψύλλων στ’ Άχυρα είναι αναπόφευκτο να μην σταθεί κανείς στους στίχους. Κι αυτό γιατί η πλειοψηφία των νέων γκρουπ αποφεύγει να εκφραστεί στη μητρική του γλώσσα και καταφεύγει στην ευκολία της Αγγλικής. Οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα τολμούν να μιλήσουν στη γλώσσα μας και μάλιστα για θέματα που μας αφορούν. Για παράδειγμα η Περιοδεία στην Αλμύρα αναφέρεται σε ένα μείζον ζήτημα για τη χώρα, το μεταναστευτικό, χωρίς όμως κραυγές και συνθηματολογία αλλά επικεντρώνεται στην ουσία: τους ανθρώπους που αναζητούν μια νέα πατρίδα. Στο κομμάτι Σκάρτος περιγράφεται η σημερινή προβληματική (σε πολλά επίπεδα) κατάσταση της χώρας χωρίς φτηνό συναισθηματισμό και υπεραπλουστεύσεις.
Βεβαίως, η ποιότητα ενός δίσκου δεν μπορεί να κριθεί μόνο βάσει των στίχων, η μουσική άλλωστε έχει συνήθως τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και στο καθαυτό μουσικό κομμάτι πάντως οι Ψύλλοι τα καταφέρνουν αρκετά καλά. Στις συνθέσεις τους δοκιμάζουν να «μπολιάσουν» τον ηλεκτρισμό με Ελληνικά ηχοχρώματα (χωρίς να μπορούν να χαρακτηριστούν ως παραδοσιακά ή λαϊκά, μοιάζουν οικεία στα αυτιά μας). Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι οι κιθάρες περνούν σε δεύτερη μοίρα, ίσα ίσα είναι πλούσιες και σε σημεία καταιγιστικές (ακούστε για παράδειγμα το Πνεύμα Ψέμα και το Ζαλίζομαι). Όμως σε συνθέσεις σαν τα Ακορντεόν και Απρόσκλητος, η «ελληνικότητα», αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο, είναι παρούσα. Οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα έρχονται έτσι να προστεθούν σε ένα μικρό γκρουπ νέων σχημάτων (με σημαντικότερες περιπτώσεις τους Λάμδα και Λάργκο) που ενσωματώνουν το παραπάνω στοιχείο με επιτυχία στη μουσική τους.
Κάπου εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε και κάποιες μικροαδυναμίες. Η πρώτη και κυριότερη έγκειται στο ότι κάποιες συνθέσεις μοιάζουν να τραβάνε λίγο περισσότερο. Η μικρότερη διάρκεια κάποιων κομματιών και κατ’ επέκταση του δίσκου θα λειτουργούσε σίγουρα υπέρ της συνοχής του συνόλου. Επίσης, η μεγαλύτερη ποικιλία στα φωνητικά ασφαλώς θα ενίσχυε το ενδιαφέρον του δίσκου. Ίσως τα παραπάνω να φαντάζουν λεπτομέρειες ή ότι ψάχνουμε... ψύλλους στ' άχυρα, αλλά δεν μπορούμε να τα παραβλέψουμε.
Κατά τα λοιπά, το ντεμπούτο των Ψύλλων στ’ Άχυρα λαμβάνει αναμφίβολα θετικό πρόσημο συνολικά. Σε ένα μουσικό ύφος σε κάμψη από χρόνια το γκρουπ έρχεται να δώσει μια αύρα καινούριου και φρέσκου. Και το κυριότερο όλων, έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που «μπαίνει με το δεξί» στη δισκογραφία και δείχνει να διαθέτει εφόδια για να πάει παραπέρα.
7/10
