Το Polyend είναι ο νέος δίσκος των Menta και το So You Went Down To The Poly End οι τίτλοι των τραγουδιών του: κάθε λέξη και ένας τίτλος. Υφολογικά κινείται στην πορεία της άτυπης δεύτερης φάσης του γκρουπ, κατά την οποία άρχισε από το 2014 μια σαφής μεταστροφή του ήχου προς ηλεκτρονικές και σχεδόν αποκλειστικά ορχηστρικές συνθέσεις, βασισμένες σε αναλογικά synths. Όπως όλοι θυμόμαστε, η αρχή έγινε με το πολύ όμορφο Telepherique, που όντως ξάφνιασε πολλούς και η συνέχεια με το digital EP K.I.D., που πήγε ακόμα παραπέρα, συνδυάζοντας έξυπνα κάτι από την ατμόσφαιρα της 4AD, τη χαρμολύπη του πρώιμου Ben Watt, τα ονειρεμένα τοπία των Gnac και το διακριτικό μεγαλείο των Βαγγέλη Παπαθανασίου και Jean-Michel Jarre. Πλέον, η διαφορά ήταν εμφανής, με την εποχή που εκτείνεται από τον Πλανήτη του Εδμούνδου μέχρι το φερώνυμο αλμπουμ τους, να μοιάζει μια γλυκιά ανάμνηση και τη νέα πορεία τους να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Έτσι φτάσαμε στο ολοκαίνουργιο Polyend, όπου τα πράγματα είναι όπως τα περιμέναμε. Άλλωστε, το K.I.D. δεν είχε απλά επιβεβαιώσει ότι η μετατροφή του Telepherique κάθε άλλο παρά συμπτωματική ήταν, αλλά και ότι οι Menta απολάμβαναν αληθινά το «νέο» τους ήχο. Η παρέα των Νίκου Παπαδημητρίου, Κώστα Βλάχα, Δημήτρη Λαϊνά και Πάνου Γαλάνη αυτή τη φορά μας προσφέρει με το Polyend επτά ορχηστρικές συνθέσεις και μία με φωνητικά του Σέργιου Βούδρη, αποδεικνύοντας ότι η ηλεκτρονική ηχητική κληρονομιά των 70’s και των 80’s δεν ήταν μια αποσπασματική επιρροή τους ή προϊόν στιγμιαίας έμπνευσης. Όλες οι συνθέσεις, που είναι γραμμένες από τους Βλάχα και Λαϊνά, ηχογραφήθηκαν στην Αθήνα στο ιδιωτικό στούντιο του πρώτου, σε μίξη του δεύτερου και σε παραγωγή και των δύο. Το mastering έγινε από τον John Davis στα Metropolis Mastering Studios του Λονδίνου, ενώ το artwork είναι δουλειά του Db.
Για το δίσκο είχαμε πάρει μια ιδέα μέσω του κλιπ του So, που είχε προηγηθεί της επίσημης κυκλοφορίας του άλμπουμ, η οποία έλαβε χώρα στις 9 του περασμένου Φεβρουαρίου. Μάλιστα, υπάρχει και περιορισμένων αντιτύπων έκδοση βινυλίου 180 γραμμαρίων και, φυσικά, cd και digital album. Όπως είπαμε και παραπάνω, τα 70’s και ιδίως τα 80’s έχουν την τιμητική τους, με το ζεστό και πολύχρωμο ήχο των αναλογικών synths να βγάζει συναίσθημα. Ως γενική εντύπωση, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Polyend αγαπά τα σάουντρακ ταινιών της δεκαετίας του ’80 και κυρίως του Midnight Express, με κύριους εκπροσώπους τα To και Down, αλλά και του Cat People, με χαρακτηριστικότερο παράειγμα το The. Στο Went έχουμε μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη, κατά την οποία η αρχική ατμοσφαιρική αίσθηση του Jean-Michel Jarre δίνει ακολούθως τη θέση της στους Daft Punk. Στο δε πολύ όμορφο You μπορεί κάποιος αβίαστα να διαπιστώσει πόσο επιδραστικοί υπήρξαν οι Depeche Mode, καθώς και οι Camouflage.
