Παρακαλώ, σηκωθείτε. Επίσης, παρακαλώ να τηρήσετε ευλαβική σιγή από τη στιγμή που θα ακουστούν οι πρώτες νότες της επιβλητικής εισαγωγής του Spirit of Keith Moon, τουλάχιστον μέχρι να σβήσει η τελευταία. Ύστερα καθίστε και εξακολουθήστε την ανάγνωση, αφού βάλετε να παίζει οποιοσδήποτε δίσκος της εξαιρετικής αυτής μπάντας. Για ευκολία, μάλιστα, από τις 30 Μαρτίου μπορείτε να βάλετε στη σειρά και τους έξι που αποτελούν το περιεχόμενο του The Albums 1982 – 87, προκειμένου να θυμηθείτε το μεγαλείο της punk μουσικής, που ευτυχώς, επιβεβαιώνοντας το κλασικό μότο, ακόμα δεν έχει πεθάνει.
Για ποιους είπαμε ότι μιλάμε; Σωστά: για τους φοβερούς και τρομερούς Peter and the Test Tube Babies. Δηλαδή για ένα συγκροτημα που όσο ελάχιστα πάντρεψαν το punk με το post-punk, σε σημείο που να μη μπορείς να τα ξεχωρίσεις και χωρίς ίχνος του παράλληλου, ουσιαστικά όμως επάλληλου, μουσικού κόσμου του επίσης μοναδικού new wave. Παρακαλώ, μη θεωρήσετε αυτό που μόλις έγραψα ως ευφυολόγημα. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτο που έκαναν είναι ένα κατόρθωμα, το οποίο μπορεί να βγήκε τυχαία, αλλά μπορεί και να οφείλεται σε μια ικανότητα ευρείας αντίληψης της μουσικής, που εκφράστηκε μέσω πανέμορφων τραγουδιών. Κι αν οι πιο ψαγμένοι από εσάς μειδιάσουν, επειδή αποδίδω μεγάλα εύσημα σε μια ανατρεπτική και συχνά αθυρόστομη μπάντα που κάποιες φορές εμφανίζει εικόνα (ελεγχόμενου μεν, πλην όμως) χάους, τότε τους χαμογελώ κι εγώ αινιγματικά, υπενθυμίζοντάς τους τις από πάσης πλευράς προσεγμένες κυκλοφορίες τους, τις πολύ σοβαρά οργανωμένες ζωντανές εμφανίσεις τους, αλλά και το ότι μιλάμε για punk και όχι για new age ξενέρωμα.
Με άλλα λόγια, αναφερόμαστε σε τέσσερις τύπους, που διάλεγαν ευφυείς ή και προκλητικούς τίτλους για τις κυκλοφορίες και τα τραγούδια τους, που ξεκίνησαν τη χρυσή εποχή του 1978, παίζοντας εξαιρετικό πρωτόλειο punk, που σεβόταν τις πατροπαράδοτες αξίες (Beat up the Mods) και στην πορεία εμπλούτισαν τον ήχο τους διακριτικά με χαρακτηριστικά post-punk στοιχεία. Δεν ήταν όμως αυτό το μοναδικό στοιχείο που έκανε τον ήχο τους τόσο καλό. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας τους οφείλεται στο «γλυκό» και ταυτόχρονα σκληρό ήχο της κιθάρας, η οποία κάποιες φορές θύμιζε τον αντίστοιχο κορυφαίο και ανεπανάληπτο των συγκροτημάτων από την 80’s garage rock σκηνή της Αυστραλίας. Και από κάτι ακόμα: την πολύ δυναμική rhythm section τους, που κάποιες φορές «ξεχνούσε» τον κύριο ρόλο της και έμπαινε σε πρώτο πλάνο, με την κιθάρα να αποτελεί το υπόβαθρο!
Ο Πέτρος και τα παιδιά του Σωλήνα παραμένουν ενεργοί τόσο δισκογραφικά, όσο και συναυλιακά. Αποφάσισαν όμως να μας θυμίσουν το παρελθόν τους, και μάλιστα το απόγειο της δημιουργίας τους, με το εξαιρετικό The Albums 1982 – 87. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι. Τι να μαθαίνουν; Ότι υπάρχουν συγκροτήματα που παίζουν τόσο καλό punk, που μπορείς να ακούσεις έξι δίσκους τους συνεχόμενα! Αλήθεια, για ποιες, άντε, πόσες, μπάντες του χώρου μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Το ερώτημα αυτό διατυπώθηκε ως ρητορικό, οπότε συνεχίζω, ενώ εσείς σκέφτεστε. Ε, μην ταλαιπωρήστε άλλο. Απλά μάθετε πως το box set αυτό έχει τους παρακάτω δίσκους, μαζί με ένα διαποτισμένο από μπύρα κατατοπιστικό βιβλιαράκι, υπογεγραμμένο από επιφανείς διανοούμενους της εποχής και μέλη της βασιλικής οικογένειας. Oi! (punk) μανούλα μου...
Pissed and Proud (1982)
Το εύγλωττο Pissed and Proud, που ήταν μόλις το τρίτο της punk σειράς της θρυλικής εταιρείας No Future, περιείχε ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια από τις εμφανίσεις της μπάντας που έγιναν το 1982 στο Tower Ballroom του Blackpool και το Klub Foot του Hammersmith. Ο πρώτος αυτός μεγάλης διάρκειας δίσκος τους, ήρθε μετά από αρκετές «μικρότερες» κυκλοφορίες και βγήκε στις προθήκες των δισκοπωλείων ανήμερα τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς, φτάνοντας στο #2 του indie chart και παραμένοντας πέντε ολόκληρους μήνες στο Top 30. Ευκόλως εννοούμενο είναι ότι περιλαμβάνει τόσο καλές στιγμές της έως τότε πορείας τους, που λυπάσαι που δεν παρευρισκόσουν στα συγκεκριμένα live. Η συνθετική ικανότητα των Peter Bywaters και Del Strangefish, που είχε ήδη διαφανεί, βοηθήθηκε σίγουρα από την παραγωγή του έμπειρου (και, υποθέτω, έμπυρου, επίσης) Barry Sage, ο οποίος είχε δουλέψει με τους ανυπέρβλητους Exploited, τους εξαιρετικούς The Boys, αλλά και τους New Order στο Blue Monday. Όσοι από εσάς είστε συλλέκτες, θα έχετε την ευκαιρία μέσω του box set αυτού να αποκτήσετε το Pissed and Proud σε μια ακόμα από τις ήδη υπάρχουσες είκοσι δύο εκδόσεις του σε κασέτα, βινύλιο, διπλό βινύλιο, έγχρωμο βινύλιο και ψηφιακό δίσκο.
The Mating Sounds of South American Frogs (1983)
Αυτή τη φορά οι Peter and the Test Tube Babies επέλεξαν, προφανώς για... αλλαγή, να κυκλοφορήσουν το επόμενο και πρώτο σε στούντιο δίσκο τους την παραμονή των Χριστουγέννων. Συνεργάστηκαν πάλι με τον παραγωγό Barry Sage, αν και άλλαξαν εταιρεία όντας η πρώτη μπάντα της Trapper Records και ακολούθησαν την πετυχημένη συνταγή, που έφερε το άλμπουμ στο #4 του indie chart, όπου παρέμεινε για ένα τετράμηνο. Το άλμπουμ αυτό με τον εντυπωσιακό τίτλο είχε την καινοτομία του ένθετου με τους στίχους της μπάντας, οι οποίοι πέραν της δεδομένης «καθώς πρέπει» για το χώρο αθυροστομίας, ασχολούνταν με τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Το The Mating Sounds of South American Frogs, δικαιολογώντς το όνομά του, ήταν αφιερωμένο στους απανταχού βατράχους και ιδιαίτερα στους πολιτικούς κρατουμένους φασιστικών καθεστώτων! Είχε μια ένθετη και πολύ οικεία στους φίλου τους καρτουνίστικη απεικόνιση των μελών του συγκροτήματος, την οποία επιμελήθηκε ο Dourme, φρόντμαν των Γάλλων πάνκηδων Trotskids. Όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια είναι πολύ καλά. Με δυσκολία διαλέγω τις εναλλακτικές εκτελέσεις των ήδη γνωστών The Jinx και No Invitation, τα Eastern Bank Holiday ’83, Never Made it, Guest List και Blown Out Again, αλλά και τα One Night Stand και September part 2 με τις post-punk επιρροές που θυμίζουν τις καλές στιγμές των Skeletal Family.
Test Tube Rarities
Ο δίσκος με τις σπάνιες εκτελέσεις αποτελείται από τραγούδια που δεν περιλαμβάνονται σε κάποιο μεγάλης διάρκειας άλμπουμ τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το περίφημο Elvis is Dead, που ήταν το πρώτο τραγούδι της μπάντας που εμφανίστηκε σε βινύλιο και συγκεριμένα στη συλλογή Vaultage 78 με τραγούδια συγκροτημάτων από το Brighton, που κυκλοφόρησε το 1979. Υπάρχουν ακόμα τραγούδια από την κασέτα Journey to the Center of Johnny Clarke’s Head του 1984, που περιλάμβανε studio demos, ζωντανές ηχογραφήσεις και μηνύματα αυτόματων τηλεφωνητών! Θα βρείτε ακόμα τις συνεισφορές τους στις συλλογές Oi! και διάφορα καταπληκτικά singles με πρώτο και ελαφρώς καλύτερο το εφιαλτικό λόγω τίτλου για τα έχοντα αδυναμία στο ποτό μέλη του συγκροτήματος Banned from the Pubs, το Run Like Hell που έχασε την πρωτιά στο indie chart από το Don’t Go των Yazzo (για να έχετε μια ιδέα για τις απίστυετες συνυπάρξεις των 80’s) και το Zombie Creeping Flesh, που επίσης έμεινε στο #2 λόγω του Blue Monday των New Order. Μαζί με αυτά προσθέστε μερικά εναλλακτικά mixes, dub versions και b-sides και θα έχετε μια πλήρη εικόνα.
The Loud Blaring Punk Rock LP (July 1985)
Το άλμπουμ αυτό, που έφτασε στο #7 του indie chart και παρέμεινε για ένα τετράμηνο στο Top 30, είναι το πιο ορθόδοξο punk από όσα έχουν κυκλοφορήσει. Για το λόγο αυτό πολλοί νόμιζαν πως το υλικό του είχε γραφτεί πριν το Pissed and Proud, πράγμα που ήταν ανκριβές, δεδομένου ότι ηχογραφήθηκε μετά το The Mating Sounds of South American Frogs. Η όποια σύγχυση μπορεί να οφειλόταν στο γεγονός ότι αρκετά από τα τραγούδια του ήταν όντως γραμμένα πριν κάμποσα χρόνια, ενώ άλλα ανήκαν στο side project των Peter και Del, δηλαδή στους Walnut & the Wankers, με κορυφαίο το καταιγιστικό και όνειρο κάθε νοικοκυράς της δεκαετίας του ‘70 Tupperware Party. Γεγονός είναι πως έχει αμείωτη ένταση και πάθος, με το συγκρότημα να είναι πλέον πολύ έμπειρο και αστείρευτο σε έμπνευση για να αστοχήσει. Διατήρησε την «παράδοση» της αλλαγής δισκογραφικών εταιρειών, αποτελώντας αυτή τη φορά το ντεμπούτο της Hairy Pie Records. Στα highlights ανήκουν τα T.O.G.G.B.J.S., Porno Queen, Excuses και το Being Sick, που έχει «εφέ» με... αυτό που περιμένετε βάσει του τίτλου του.
Rotting in the Fart Sack (1985)
Φαντάζομαι πως θυμάστε τι λέγαμε για τίτλους, οπότε δεν επανέρχομαι. Απλά, όταν ακούω το συγκεκριμένο, δε μπορώ να μη φέρω στο νου μου το απολυτως σχετικό ανέκδοτο με τη στολή του αστροναύτη. Το Rotting in the Fart Sack κυκλοφόρησε αρχικά ως 12’’E.P. στην Jungle Records και διατήρησε τα κεκτημένα, φτάνοντας στο #3 του indie chart και παραμένοντας για ένα τρίμηνο στο Top 30. Σε αυτό ακούσαμε για πρώτη φορά σε σχετικά «ακατέργαστη» μορφή το μυθικό Spirit of Keith Moon και το απίστευτο Boozanza, που αργότερα θα συναντούσαμε στο Soberphobia, όπου υπάρχει και το εν προκειμένω 12’’ Keys to the City, αλλά και το πολύ καλό single Wimpeez.
Soberphobia (1987)
Το Φεβρουάριο του 1987 κυκλοφόρησε το Soberphobia, που είναι, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας. Κι αυτό το λέω έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι για πρώτη φορά οι επιρροές του post-punk, προφανώς λόγω του έτους κυκλοφορίας, είναι τόσο (υπέροχα, σπεύδω να συμπληρώσω) εμφανείς. Εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε τη μεγάλη συνεισφορά του παραγωγού Noel “Asteroids” Thompson, ο οποίος μαζί με τη μπάντα έκανε εξαιρετική δουλειά, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός σκληρού και συνάμα μελωδικού ηχητικού αποτελέσματος. Το αναπάντεχο για κάθε die hard οπαδό τους ήταν αναμφίβολα του All About Love, που αποτελεί φόρο τιμής στους Velvet Underground και ίσως το αγαπημένο Louise Wouldn’t Like It και το Ghost in my Bedsit, που έχουν στοιχεία των Sad Lovers and Giants. Κατά τα λοιπά, έχουμε μονάχα επικές στιγμές. Πέρα από το θρυλικό πρωτοκορυφαίο Spirit of Keith Moon, που μας αφηγείται πώς ο ήδη νεκρός ντράμερ των The Who επικοινωνεί τηλεφωνικά από το υπερπέραν και διαλύει μαζί με τον τραγουδιστή ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, υπάρχει το «Αυστραλέζικο» Allergic to Life με το υπέροχο σαξόφωνο, η ψυχεδελική ένταση του He’s on the Whiskey (Watch Out), η καταιγίδα του Boozanza με την παρεμβολή μέρους του μουσικού θέματος της western δημοφιλούς τηλειοπτικής σειράς Bonanza και το εξαιρετικό Every Second Counts, που κρατά τη σημαία ψηλά.
