Κινδυνεύω να ακουστώ βαρετός, γιατί όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει για μουσική, γράφω ύμνους για τους Last Drive, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Ξεκινώ από αυτό που πιθανόν θα έπρεπε να είναι η κατάληξη, λέγοντας ότι αυτός ο νέος δίσκος τους είναι ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει από το Blood Nirvana (πάει το μυστήριο, κάπως σαν το περίφημο αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο "Ο Δολοφόνος Ήταν Ο Μπάτλερ" – γιατί πάτωσε στις πωλήσεις άραγε;). Όπως πιθανότατα έχετε ακούσει ήδη να λέγεται, οι φίλοι μας το έχουν γυρίσει σε ένα πιο βαρύ, κλασικίζον rock και, η αλήθεια είναι ότι στην αρχή τρόμαξα – μου ήρθαν στο μυαλό κάτι τύποι που κρατάνε τις κιθάρες με την περηφάνια που ο Ντόναλντ Τραμπ χαιρετάει την αμερικανική σημαία, βλακεία ανακατεμένη με την αφέλεια του ανθρώπου που αγνοεί την γελοιότητά του. Και όλοι αυτοί περπατάνε σαν συγκαμμένοι. Πάντα. Τέλος πάντων, όλα αυτά έχουν να κάνουν με το χάος που κρύβω στο κεφάλι μου μάλλον, και σίγουρα όχι με τους Last Drive, διότι αυτοί εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι τα πάνε θαυμάσια.

Και ναι, ο δίσκος αυτός έχει όλα τα στοιχεία που προανέφερα, είναι πιο βαρύς από ό,τι συνήθως, είναι ας πούμε πιο κλασικών κατευθύνσεων (αν και το τελευταίο σηκώνει κουβέντα), αλλά οι βαρετές κοινοτυπίες τελειώνουν κάπου εδώ. Οι Last Drive δεν αναπαράγουν βαρετά στερεότυπα, απλούστατα διότι την οποιαδήποτε επιρροή τους, την φιλτράρουν μέσα από το προσωπικό τους ύφος, συνθετικό, ερμηνευτικό, αλλά κυριότερα την όλη διάθεση της μουσικής τους.  Και φυσικά οι Last Drive παίζουν rock’n’roll. Στην ουσία η όλη ηχογράφηση είναι αυτό ακριβώς, στην βαριά, βρώμικη εκδοχή του, ανακατεμένη όμως με ψυχεδελικά περάσματα – αποστειρωμένο ακούγεται ίσως, ή συνηθισμένο, αλλά δεν είναι. Προφανώς ακούμε κιθάρες, σόλο και τα συναφή θορυβώδη και παραμορφωμένα, παιγμένα όμως όχι αμήχανα, αλλά με δύναμη, πειστικότητα. Δεν πρόκειται να αλλάξει η αντίληψή σας για την rock κιθάρα, κοντολογίς δεν πρόκειται να εμφανιστεί κάποιος νέος κόσμος μπροστά στα μάτια σας, θα έχετε όμως ένα εξαιρετικό δείγμα του πως η rock κιθάρα παίζεται σωστά και με όσα ακούμε τελευταία, ας πούμε ότι η προσφορά είναι περισσότερο από καλοδεχούμενη. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι δεν είναι μόνο ο Γιώργος Καρανικόλας που παίζει φοβερά, αυτό όλοι το θεωρούν δεδομένο λίγο πολύ και δίκαια, θα έλεγα. Ο Στέφανος Φλώτσιος δεν πάει καθόλου μα καθόλου πίσω και το δέσιμό τους είναι εντυπωσιακό. Αλλά και η rhythm section είναι σε πολύ καλή φόρμα, προσθέτοντας νεύρο και ενέργεια στο μίγμα. Όμως όλα τα λεφτά βρίσκονται στις φοβερές συνθέσεις, αλλά και στην διάθεση της μπάντας. Ναι, οι Last Drive ηχούν πεινασμένοι θα έλεγες, για πιο πολλή μουσική, περισσότερο fun, περισσότερο από όλα.

Ας επανέλθουμε στις συνθέσεις όμως. Θα μεταφέρω την άποψη ενός από τους πιο αγαπημένους μου φίλους, γιατί την θεωρώ απόλυτα εύστοχη: είναι ένας δίσκος όπου «και τα μέτρια σκίζουν». Δεν υπάρχουν μέτριες συνθέσεις – αυτό είναι το νόημα και βασικά, αυτή είναι η αλήθεια. Αν θα έπρεπε να διαλέξω, θα επέλεγα σίγουρα το Snakecharmer, γιατί είναι κομμάτι που μόνο οι Last Drive θα μπορούσαν να γράψουν, είναι η επιτομή του ύφους τους, στην πιο ώριμη, πλούσια συνθετικά εκδοχή του. Σίγουρα και το Always The Sun, ένα εκπληκτικό τραγούδι ψυχεδελικών διαθέσεων, με ρεφραίν που θυμίζει πολύ Thin White Rope, υποθέτω όχι τυχαία, αν σκεφτεί κανείς ότι το Exploring The Axis της ασύλληπτης όσο και παραγνωρισμένης αυτής μπάντας κοσμούσε μεταξύ πολλών άλλων εξωφύλλων το οπισθόφυλλο του Underworld Shakedown. Όπως και να έχει, ο Καρανικόλας εδώ αποδεικνύει ότι έχει ανέβει δύο κλάσεις ως τραγουδιστής με το πέρας των χρόνων – όμως η αλήθεια είναι ότι τα φωνητικά είναι γενικά καλά στον δίσκο.

Φοβερό είναι και το Radio, ορμητικό και με απίστευτο ρεφραίν, από αυτά που σε ξεσηκώνουν και φυσικά σου μένουν. Και εδώ έχουμε rock’n’roll παιγμένο βρώμικα, αλλά με ένα υποδόριο funk, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ (δεν καταλαβαίνετε, το ξέρω, αλλά είναι αδύνατο να περιγράψεις με λόγια την μουσική, ιδίως αυτή τη μουσική). Φοβερό όμως είναι και το The Wave (εδώ το θεματάκι στην κιθάρα μου θυμίζει το This Damn Nation των Godfathers – για καλό το λέω προφανώς), όπως και το White Knuckles – και πάλι έχουμε εξαιρετικές κιθάρες (ακούγοντάς τις καταλαβαίνει κανείς την έννοια της λέξης «ζόρικος», αν και στην πραγματικότητα η περιγραφή είναι περιοριστική – μιλάμε για κιθαριστικό χάος). Απίστευτο όμως είναι και το ορχηστρικό Yiagos, ένα ψυχεδελικό κομμάτι επιπέδου χωρίς υπερβολή και, έτσι όπως πάω θα γράψω όλα τα κομμάτια του δίσκου (άλλωστε μόνο το σύντομο Everlasting Intro έμεινε και το Angel, το οποίο είναι επίσης εξαιρετικό – και εδώ ακούω Thin White Rope στο βάθος). Σε όλα αυτά προσθέστε την πολύ καλή, γεμάτη παραγωγή (οι Jim Spliff και Otomo την υπογράφουν) και έχετε μία κυκλοφορία άψογη, αντάξια της ιστορίας του μεγάλου αυτού γκρουπ. Και με βεβαιότητα μία από τις πλέον αξιόλογες της χρονιάς.

9/10