Το γνωστό indie κλισέ, που χρησιμοποιείται κατά κόρον, μιλάει για το «δύσκολο τρίτο άλμπουμ». Στην περίπτωση των Planet of Zeus, μάλλον, μπορούμε να μιλήσουμε για το «εύκολο» τρίτο άλμπουμ τους, καθώς με την φόρα που έχουν αποκτήσει και την αυτοπεποίθηση που διαθέτουν πλέον πρέπει να ήταν πιο εύκολο στη διαδικασία της σύνθεσης και της ηχογράφησης σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Η ώθηση προήλθε από την επιτυχία (στο κοινό βεβαίως που απευθύνονται) του ντεμπούτου τους Eleven The Hard Way και κυρίως του Macho Libre καθώς και τη συνεχή συναυλιακή «τριβή» (άλλωστε δεν είναι αμελητέο γεγονός να κάνεις δυο συνεχόμενες χρονιές sold out στο Gagarin). Μάλιστα είναι τόσο ισχυρή πια η αυτοπεποίθηση τους που επέλεξαν να ηχογραφήσουν το Vigilante live στο studio με το ρίσκο που αυτό συνεπάγεται αλλά και με τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από αυτό τον τρόπο ηχογράφησης (την ζωντάνια και την αμεσότητα που αποκτά το υλικό).
Η ζωντάνια αυτή είναι εμφανής από τη στιγμή που ακούγεται το εναρκτήριο σινιάλο των μπαγκετών στο The Great Dandolos και σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Το συγκεκριμένο κομμάτι (αναφέρεται στον Νίκο Δάνδολο, τoν γνωστό τζογαδόρο με το προσωνύμιο Nick The Greek) είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει και είναι ιδανικό για να «ξεσηκώνει» το κοινό τους στις συναυλίες. Άκρως συναυλιακά και τα Burn This City Down και Vigilante με την ξεκάθαρη 70’s hard rock αισθητική τους. Στο A Girl Name Greed, το κατά κάποιον τρόπο hit του άλμπουμ, αποκαλύπτουν, μετά τη μέση του, την αγάπη τους για τους Maiden! Στα Sky High Heels και Dissapointment Βlues δεν κρύβεται η κυριότερη επιρροή τους οι Clutch (την συναυλία των οποίων είχαν την τύχη να ανοίξουν πέρυσι). Το mid tempo No Tomorrow, με τους φορτισμένους στίχους του, είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές της δισκογραφίας τους, εν αντιθέσει το Beast Within είναι η πιο «βαριά», η πιο metal σύνθεση που έχουν γράψει, ωστόσο τα καταφέρνουν εξίσου καλά και σε αυτό.
Σε σχέση με τις δυο προηγούμενες κυκλοφορίες τους στο Vigilante το sludge και το southern στοιχείο έχουν οπισθοχωρήσει και πλέον είναι η heavy rock/ hard rock νοοτροπία που κυριαρχεί (η οποία τους ταιριάζει περισσότερο άλλωστε). Έχουν βρει τη συνταγή ώστε να γράφουν καλά riff και δυνατές μελωδίες, κάτι που προέκυψε μέσα από την πολλή δουλειά και την εμπειρία του «δρόμου». Το Vigilante λίγα έχει να ζηλέψει από τις καλύτερες φετινές διεθνείς κυκλοφορίες στο χώρο heavy rock. Καθόλου άσχημα, δηλαδή, για ένα συγκρότημα που ακόμα δεν έχει φτάσει στο peak της καριέρας του.
7,5/10
