Print this page
Τετάρτη, 05 Σεπτεμβρίου 2018 21:00

Death Cab for Cutie – Thank You for Today (Atlantic Records, 2018)

Written by 

Θεωρητικά, ο μόνος που θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το 2018, δηλαδή είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Death Cab for Cutie θα κυκλοφορούσαν τον καλύτερό τους δίσκο, θα ήταν ο κηρυγμένος σε αφάνεια ετεροθαλής αδελφός του Ben Gibbard! Ή, κάπως έτσι, τέλος πάντων. Διότι δε νομίζω να υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που μπορούμε να θυμηθούμε ως εξαίρεση στον άτυπο, αλλά σαφώς επιβεβαιωμένο στο πέρασμα του μουσικού χρόνου, κανόνα που λέει ότι τα πολύ καλά έρχονται σχετικά νωρίς. Άλλωστε, η έμπνευση μπορεί μεν να «δουλευτεί», αλλά, αν είναι να έρθει, έρχεται στο φόρτε της αρκετά σύντομα. Πριν όμως βιαστείτε να με εντάξετε στη λίστα των εργαζομένων σε γραφείο τελετών που ειδικεύεται στα δισκογραφικά, σπεύδω να διευκρινίσω ότι η μουσική, όπως και κάθε τι στη ζωή, πρέπει να αξιολογείται με τα δεδομένα της εποχής που συμβαίνει. Έτσι και το Thank You for Today, που μάλλον επιβεβαιώνει στο ακέραιο αυτήν την άποψη, ίσως ακόμα και με τον ίδιο τον τίτλο του.

Τι είναι, λοιπόν, το ένατο άλμπουμ τους, το Thank You for Today; Απαντώ συμπερασματικά, πριν καν πω δυο λόγια γι’ αυτό: Είναι αέρινη και ευφορική indie pop, που αγαπά πολύ τα 80s και τα 90s, αλλά κάνει το παν για να ακούγεται σημερινή. Η μπάντα των Ben Gibbard (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), Nick Harmer (μπάσο), Dave Depper (κιθάρα, keyboards, φωνητικά), Zac Rae (keyboards, κιθάρα) και Jason McGerr (ντραμς), που πήρε το ονομά της από το φερώνυμο τραγούδι που ερμήνευσαν οι Bonzo Dog Doo-Dah Band, έφτιαξε ένα άλμπουμ με εμφανείς επιρροές από τις καλές στιγμές των Pet Shop Boys και αρκετά πολύχρωμα τραγούδια, που αποτελούν ξένοιαστη και γεμάτη νοσταλγία συντροφιά σε μια γενικά προβληματισμένη εποχή. Ένα ώριμο στην απλότητά του άλμπουμ, που φυσικά δεν ακούγεται σαν το Something About Airplanes ή το Transatlanticism, ούτε θα προκαλέσει χαμόγελα σε κανένα emo (όχι πως θα γελούσε, βέβαια). Το Thank You for Today είναι το πρώτο άλμπουμ που δε συμμετέχει ο Γιώργος..., ε, λάθος, το ιδρυτικό μέλος Chris Walla, με τον ήδη γνωστό από το Kintsugi Rich Costey (Sigur Ros, Muse, Santogold) να υπογράφει την παραγωγή, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι η μπάντα εξακολουθεί να ηχογραφεί για πολυεθνική εταιρεία. Ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας για το τελικό αποτέλεσμα είναι το ότι ο Ben Gibbard πέρασε το κατώφλι των σαράντα ετών και μοιάζει να βιώνει τις πρώτες ανησυχίες μιας ηλικίας που δεν είναι και τόσο συνυφασμένη με τις απαρχές της αισιοδοξίας. Βέβαια, αυτό, ειδικότερα για την τέχνη, μόνο αρνητικό δε μπορεί να θεωρηθεί.

Το εισαγωγικό I Dreamt We Spoke Again είναι η πιο αντιπροσωπευτική της μετά-Walla εποχής στιγμή του δίσκου. Εξαιρετικό είναι το ελαφρώς μελαγχολικό Summer Years, όπως και το Autumn Love, που θυμίζει τους Heart Throbs και τους U2. Στο Near Far το παρόν των El VY φλερτάρει με το παρελθόν των Prefab Sprout, ενώ στο Northern Lights διακρίνουμε κάτι από τη δεύτερη «πολύχρωμη» περίοδο των Cure χαμένο μέσα στα πολύ ζωντανά πλήκτρα. Το Gold Rush έχει sample από το Mind Train της Yoko Ono, το Your Hurricane θυμάται τον παλιό Bryan Adams, το When We Drive ξεχωρίζει για το post-punk μπάσο του και την ολίγον από shoegaze ατμόσφαιρά του, τη στιγμή που το «ενοχικό» 60 & Punk, μέσα στη Beatl-ική κληρονομιά του αναλογίζεται το παρελθόν που η μπάντα προσπαθούσε “so hard to play it cool”.

 

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Latest from Τάκης Κρεμμυδιώτης

Related items