Print this page
Τετάρτη, 14 Νοεμβρίου 2018 14:23

Jon Cleary – Dyna-Mite (Thirty Tigers, 2018)

Written by 

Κάποιοι δίσκοι σαν το Dyna-Mite του Jon Cleary σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόσο λείπει σήμερα η καλή και ευφορική R&B, funk και soul. Μη νομίσετε όμως πως μιλάμε για μια σύγχρονη εκδοχή της, αφού εδώ γίνεται λόγος για εκείνη που είναι πιστή στα ποιοτικά στάνταρντ των 70s, τα οποία χωρίς αμφιβολία είναι αξεπέραστα. Κι αν, κατά λάθος, αναρωτιέστε αν αυτά μπορούν να λειτουργήσουν σήμερα, παρακαλώ, μη χάνετε την ώρα σας με ανυπόστατα ζητήματα, στα οποία απαντώ με έμμεσο τρόπο: κι αν δεν είναι δυνατό να κυκλοφορήσει πλέον ένας δίσκος με όλα τα χαρακτηριτικά της χρυσής εκείνης εποχής, μπορεί όμως να ακουμπήσει το μεγαλείο της και να ακούγεται πολύ καλός στις μέρες μας.

Ο γεννημένος στο Kent δημιουργός, που ζει από το 1980 στην πολυαγαπημένη του Νέα Ορλεάνη, έχει συνεργαστεί με σημαντικούς μουσικούς, όπως τους B.B. King, Eric Burdon, Bonnie Raitt, Ryan Adams και Taj Mahal, του οποίου εδώ διασκευάζει το 21stCentury Gypsy Singing Lover Man. Και μια και ο λόγος για διασκευές, μη νομίσετε ότι μόνο ο Cleary διασκευάζει, αφού δικές του συνθέσεις έχουν, μεταξύ άλλων, δισκευάσει ο Taj Mahal, η Bonnie Raitt, αλλά και ο πολύς John Scofield.

Το ένατο άλμπουμ του Cleary κινείται (ευτυχώς) πάνω στα βήματα των προηγουμένων. Είναι groovy και περιλαμβάνει όλες τις μουσικές που μπορεί να ακούσει κανείς στη Νέα Ορλεάνη. Έχει εμφανή την κληρονομιά των πλήκτρων των αυτοχθόνων Dr. John, Professor Longhair και Allen Toussaint, εναλλάσσεται σε tempo και στυλ και σίγουρα θα φτιάξει το κέφι σε κάθε soul groover.

Ο δίσκος ανοίγει υπέροχα με το Dyna-Mite, που ακούγεται αυθεντικό 70funky soul, με εξαιρετικά πλήκτρα και πνευστά. Με τη γλυκιά soul-pop του Skin in the Game δε μπορεί να μη θυμηθούμε τον Stevie Wonder και τον Bill Withers, ενώ σε ήπιους τόνους κινείται και το Best AinGood Enuff, που έχει κάτι από το μεγαλείο των Terry Callier και Bobby Byrd, παρά κάποια διακριτά blues στοιχεία. Τέτοια έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε και στο Frenchmen Street Blues, όπου ο λευκός Jon έχει κάτι από τη φωνή και την εκφραστικότητα του Ray Charles. Οι τόνοι ανεβαίνουν με τον κοφτό ρυθμό του funky Hit, Git, Quit, Split, που εκδηλώνει την αγάπη του στον James Brown, όπως και με τη soul του All Good Things, που κλείνει το δίσκο με τον τρόπο που οι Earth Wind & Fire ήξεραν, δηλαδή προκαλώντας χαρούμενα συναισθήματα.

Το διαφορετικό τραγούδι του άλμπουμ είναι το Big Greasy, που κινείται σε πολύχρωμο reggae και calypso περιβάλλον. Καλύτερο όμως όλων είναι το διάρκειας εξήμισυ λεπτών διασκευασμένο 21st Century Gypsy Singing Lover Man. Είμαι σίγουρος πως και ο Taj Mahal θα είναι πολύ ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα και ειδικότερα από τις εναλλαγές των ρυθμών, τα πνευστά, αλλά και το μουσικό πνεύμα του Al Green που γυροφέρνει καθε νότα του.


Τάκης Κρεμμυδιώτης

Latest from Τάκης Κρεμμυδιώτης

Related items