Οι Membranes ήταν η πρώτη μπάντα που υπέγραψε στη θρυλική Creation Records του Alan McGee και ταυτόχρονα η πρώτη που δεν είδε τη συμφωνία να ολοκληρώνεται, επειδή ο McGee τελικά δε μπόρεσε να βρει τα χρήματα για να πληρώσει το στούντιο, όπου θα γινόταν η ηχογράφηση του single Spike Milligan's Tape Recorder. Ίσως αυτή η ατυχία να πείσμωσε λιγάκι τη μπάντα, η οποία μπήκε πολύ δυναμικά στα μουσικά δρώμενα, για να επηρεάσει άλλα συγκροτήματα, όπως τους Big Black και τους Sonic Youth με τον «προχωρημένο» θόρυβό της. Το δε μεταγενέστερο EP τους με τίτλο Death To Trad Rock, νομίζω πως αποτύπωσε ανάγλυφα την όλη στάση τους.
Μετά, λοιπόν, από επτά άλμπουμ, έχοντας ένα δισκογραφικό κενό από το 1989 μέχρι το 2015, που κυκλοφόρησαν στην Cherry Red Records το πιο ευπώλητο άλμπουμ τους με τίτλο Dark Matter/Dark Energy, επανέρχονται στο προσκήνιο με το διπλό άλμπουμ What Nature Gives… Nature Takes Away. Όσοι τους γνωρίζετε ήδη, ξέρετε καλά τι σας περιμένει και στο νέο τους δίσκο, το οποίο ο Andy Cairns (Therapy?) το περιέγραψε, αρκετά εύστοχα, ως psychedelic post-punk βγαλμένη από τους πίνακες του Hieronymus Bosch. Σίγουρα όμως, δεν είναι ακριβώς αυτό, αφού δεδομένα υπάρχουν διακριτά dark dub και dark wave στοιχεία. Βέβαια, εδώ και κάμποσους δίσκους, το χαρακτηριστικό μπάσο του John Robb δεν έχει τη βαρύτητα που είχε κάποτε, αλλά εξακολουθεί να παραμένει σε πρώτο πλάνο.
Με άλλα λόγια, ο σημερινός ήχος των Membranes, όσο post-punk κι αν τον πει κανείς, δεν παύει να είναι ιδιαίτερος και σχετικά αναγνωρίσιμος. Παρόλα αυτά όμως, προκειμένου να σας συστήσω τα τραγούδια του νέου δίσκου, θα επιχειρήσω κάποιους παραλληλισμούς, έτσι ώστε να μπορέσετε να έχετε μια θεωρητικά πληρέστερη εικόνα για αυτά. Καταρχάς, είναι διακριτές κάποιες αναφορές στους The Fall, τόσο με το Pandoras Box, όσο και με τα Mother Ocean/Father Time και το καλύτερο μάλλον κομμάτι του δίσκου, το Black Is The Colour, όπου οι The Fall συναντούν... στην πορεία τους Joy Division. Βέβαια, υπάρχουν και «σκέτοι» Joy Division, με κλασικότερο παράδειγμα αφενός το φερώνυμο τραγούδι του δίσκου και αφετέρου το Demon Seed/Demon Flower, που φλερτάρει διακριτικά και με τους Cure. Οι τελευταίοι, μάλιστα, αναγνωρίζονται και στο κλείσιμο του A Strange Perfume, όταν η κιθάρα αγριεύει και η χωρωδία έχει μπει σε πρώτο πλάνο.
Υπάρχουν κι άλλες, απολύτως αναμενόμενες δυνατές στιγμές, όπως του A Murder Of Crows, του Snow Monkey, που έχει κάτι από τους Rage Against the Machine, αλλά και του Deep In The Forest Where The Memories Linger, που ξεκινά ήρεμα, αλλά στο τέλος σου θυμίζει το λόγο για τον οποίο έγινε γνωστή η μπάντα. Μαζί με αυτές θα συναντήσετε και ψυχεδελικές στιγμές, όπως του The City Is An Animal (Nature Is Its Slave) με το γεμάτο μπάσο, αλλά και του υπέροχου The Magical And Mysterious Properties Of Flowers. Ανάμεσα στις πιο ατμοσφαιρικές συνθέσεις συγκαταλέγονται τα The Ghosts Of Winter Stalk This Land, The 21st Century Is Killing Me και το A Murmuration Of Starlings On Blackpool Pier, που μου θύμισε τους Shriekback. Χαρακτηριστική είναι η συμμετοχή της δικής τους εικοσαμελούς χωρωδίας, που συμβάλλει αρκετά στο να γίνουν πιο ατμοσφαιρικά τα μουσικά τοπία που μας περιγράφουν.
Η μπάντα αποτελείται από τους John Robb (φωνητικά, μπάσο), ο οποίος υπογράφει και την παραγωγή, Peter Byrchemore (κιθάρα), Nick Brown (κιθάρα) και Rob Haynes (ντραμς, κρουστά), ενώ η διεύθυνση της χωρωδίας έγινε από την Claire Pilling. Επίσης, συμμετέχουν οι Jordan and Kirk Brandon, Shirley Collins και Chris Packham. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο πίνακας At the First Touch of Winter, Summer Fades Away του Valentine Cameron Prinsep.
