Κατά την τρέχουσα δεκαετία εμφανίστηκαν πολυάριθμα νέα γκρουπ που γρήγορα κέρδισαν φήμη και επαίνους, άλλοτε δικαίως άλλοτε όχι. Τώρα που εκπνέει η δεκαετία, είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει μια αποτίμηση και να ξεχωρίσουμε αυτά που δικαιολόγησαν το θόρυβο γύρω από το όνομα τους, επιβεβαίωσαν στην πορεία την αξία τους και διαθέτουν τα εφόδια για να καταφέρουν σημαντικά πράγματα και στην επόμενη δεκαετία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν δίχως την παραμικρή αμφιβολία οι Electric Litany. Η εμφάνιση τους με το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους How To Be A Child & Win The War (2010) μας είχε προκαλέσει έκπληξη. Το υπέροχο Enduring Days You Will Overcome (2014) που ακολούθησε, έκανε ακόμα πιο στέρεη την πεποίθηση μας ότι έχουμε να κάνουμε με σπουδαίο συγκρότημα. Πέντε χρόνια μετά, επανέρχονται με το τρίτο full length πόνημα τους Under A Common Sky, για να επαναβεβαιώσουν τη θετική γνώμη που διατηρούμε για αυτούς όλα αυτά τα χρόνια.
Το διάστημα που μεσολάβησε είναι σχετικά μεγάλο, ωστόσο στο ενδιάμεσο διατήρησαν ενεργή την επαφή τους με το ακροατήριο μέσω του EP Love (2016). Εντός αυτής της περιόδου, επίσης, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η σύνθεση Azure, η οποία βρήκε τελικά το δρόμο για τη δισκογραφία, καθώς ανοίγει την νέα τους δουλειά, σε μια διαφορετική εκδοχή, χωρίς την χαρακτηριστική απαγγελία του Οδυσσέα Ελύτη.
Το Under A Common Sky θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως αποτελεί την πιο pop δημιουργία τους μέχρι στιγμής. Pop ως προς τη μελωδικότητα, όχι ως προς την ελαφρότητα. Η τριάδα Sealight – England – Bedroom, θεωρώ πως δικαιολογεί την παραπάνω απόφανση. Τα τρία αυτά κομμάτια χαρακτηρίζονται κυρίως από την μελωδία και λιγότερο από το post punk νεύρο της μπάντας. Από την άλλη το πλέον κομβικό κομμάτι του δίσκου, το Refugee (Under A Common Sky), πραγματεύεται το φλέγον ζήτημα που υποδηλώνει ο τίτλος του, ξεκινώντας ήπια, για να οδηγηθεί σε κλιμακωτή ένταση. Την ίδια λογική ακολουθούν και στα The 7th Goodbye και Embark, που το διαδέχονται.
Σε αυτή την ηχογράφηση το σαντούρι δεν κατέχει σημαντικό χώρο στην ενορχήστρωση των συνθέσεων, όπως είχε συμβεί σε κάποιες περιπτώσεις στο Enduring Days You Will Overcome, ωστόσο οι αναφορές σε παραδοσιακούς σκοπούς δεν έχουν εκλείψει εντελώς. Για παράδειγμα, το χορωδιακό απόσπασμα στο δυναμικό CFU και κάποια ηχοχρώματα στο The World Is Changing While You Sleep δηλώνουν την έμπνευση από την ελληνική μουσική. Το δεύτερο μάλιστα είναι αυτό που κλείνει το δίσκο, σε ατμόσφαιρα βαθιά μελαγχολική, που άλλωστε αποτελεί και ένα από τα βασικά γνωρίσματα της μπάντας από το ξεκίνημα της.
Τα πέντε χρόνια που παρήλθαν από το προηγούμενο άλμπουμ τους ήταν αρκετά για να αναλογιστούμε πως μας λείπει το συγκρότημα και η μουσική του. Απ’ ό,τι φαίνεται ήταν αρκετό διάστημα και για το ίδιο το γκρουπ για να δοκιμάσει νέα πράγματα, νέους ήχους. Αυτό που παραμένει αδιαπραγμάτευτο είναι η ποιότητα του υλικού, που είναι αξιομνημόνευτη, καθώς και οι καθηλωτικές ερμηνείες του Αλέξανδρου Μίαρη, που εξακολουθούν να αποτελούν τον πυρήνα του μουσικού τους σύμπαντος. Φυσικά το Under A Common Sky, όπως και οι προηγούμενες ηχογραφήσεις των Electric Litany, απαιτεί αρκετές και προσεκτικές ακροάσεις. Είναι από εκείνα τα άλμπουμ που αφομοιώνεις αργά και απολαυστικά. Άλλωστε η βιασύνη ποτέ δεν ήταν απαραίτητη στη μουσική.
Τώρα που η ελληνοβρετανική συμμαχία συμπληρώνει μια πλήρη δεκαετία δράσης, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα σχήματα που ακούσαμε αυτά τα χρόνια. Το πιστεύαμε από την πρώτη στιγμή αλλά πλέον έχουμε όλα τα στοιχεία για να το αποδείξουμε. Το φετινό είναι Under A Common Sky είναι ακόμα ένα από αυτά.
7/10
