Ο James Dean Bradfield δε μπορεί πλέον να ζει στην εποχή του Generation Terrorists. Δε γίνεται. Αυτό όμως που σχετικά εύκολα (για την αξία του) γίνεται είναι να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν των Everything Must Go και This Is My Truth Tell Me Yours. Όχι, μην ανησυχείτε, δε θα το κάνω. Δεν πρόκειται να συγκρίνω τον ήχο του Even ιn Exile με εκείνον των Manic Street Preachers, πέρα από αυτή την αναγκαία και πολύ σύντομη αναφορά. Άλλωστε, είχαμε μια αρκετά βάσιμη ιδέα για το τι μπορούσαμε να περιμένουμε από τον frontman της μπάντας στο τρίτο προσωπικό άλμπουμ του κυρίως από το The Great Western και λιγότερο από το The Chamber.
Το Even ιn Exile έρχεται σε μια χρονιά που έχεις (για άλλη μια φορά) την αίσθηση ότι δισκογραφικά είναι πιο φτωχή από την προηγούμενη. Μοιάζει όμως με μια πολύ όμορφη ακτίνα, που ρίχνει το φως της από το πρώτο κιόλας άκουσμα στα όμορφα μουσικά τοπία της. Πρόκειται για ένα concept album, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του Χιλιανού αριστερού πολιτικού ακτιβιστή, μουσικού και ποιητή Víctor Jara, που εκτελέστηκε, αφού πρώτα βασανίστηκε, από το καθεστώς του Augusto Pinochet. Μάλιστα, γι’ αυτόν έχουν γράψει τραγούδια, μεταξύ άλλων, οι Clash, Christy Moore, Calexico, Simple Minds και U2. Παράλληλα με του δίσκου, μπορείτε να βρείτε κατατοπιστικές σημειώσεις του Bradfield για την εποχή και τα πρόσωπα που γίνεται λόγος στο άλμπουμ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να έχετε κάνει προεργασία για να το ακούσετε. Άλλωστε, δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο δίσκο αναφοράς σε ένα πρόσωπο. Οι κατατοπιστικοί και συχνά αλληγορικοί στίχοι γράφτηκαν από τον επίσης ποιητή Patrick Jones, αδελφό του παλιόφιλου από τους Manics, Nicky Wire.
Μπορώ υπεύθυνα να πω ότι υπάρχουν στιγμές που στέκονται επάξια στο ύψος των ένδοξων ημερών των Manics, όπως τα Without Knowing the End (Joan’s Song), Recuerda και The Boy from the Plantation. Εδώ η κιθάρα του Bradfield βρίσκεται σε πλήρη φόρμα, όπως και τα εξαιρετικά και άμεσα αναγνωρίσιμα φωνητικά του, συνθέτοντας τρεις σύγχρονους ύμνους, που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη γλυκιά και αρχοντικά νοσταλγική διάθεση, που γνωρίσαμε από τους Manics και, φυσικά, από τον ίδιο τον Bradfield. Το επιβλητικό There’ll Come a War αποτελεί ένα είδος «γέφυρας» που ενώνει άτυπα τις ορχηστρικές και μη συνθέσεις, όντας ιδιαιτέρως συναισθηματικά φορτισμένο.
Πολύ αξιόλογες όμως είναι και οι ορχηστρικές στιγμές του δίσκου, ξεκινώντας από το υπέροχο Seeking the Room With the Three Windows και περνώντας μέσα από το Under the Mimosa Tree και το La Partida στο «αναπάντεχο» Thirty Thousand Milk Bottles. Μπορεί εύκολα να πει κάποιος ότι στις περιπτώσεις αυτές η ανυπαρξία του λόγου έχει αν όχι μεγαλύτερη, την ίδια βαρύτητα με εκείνη των στίχων.
Αν απολυτοποιήσετε την πρόθεση του Bradfield και τη θεματολογία του δίσκου, μάλλον υπάρχει κίνδυνος να «αδικήσετε» το Even ιn Exile. Ο λόγος είναι ότι ναι μεν γράφτηκε και αφορά τον Víctor Jara, αλλά ουσιαστικά είναι κάτι πέρα από αυτόν. Στίχοι όπως «οι δέσμιοι πολίτες κάνουν τις καλύτερες επαναστάσεις» και «έδεσαν τα χέρια σου, αλλά δε μπορούν να σε φιμώσουν» σίγουρα αφορούν ευρύτερες ανάλογες (ακόμα και αυστηρά προσωπικές) καταστάσεις. Αυτά όμως δεν αποτελούν έκπληξη για κάποιον που γνωρίζει την εν γένει πορεία του Bradfield. Στην περίπτωσή μας όμως, η (μικρή) έκπληξη έρχεται από αλλού: από τη μουσική αξία του δίσκου, που μας γυρίζει σα βάλσαμο μέχρι και είκοσι χρόνια πίσω!
