Το νέο πόνημα (6ο κατά σειρά) των ‘’Τενεσαίων’’ All Τhem Witches φέρει τον ‘’μετρημένο’’ τίτλο Nothing as the Ideal. Μετράνε μόλις 8 χρόνια ύπαρξης, αλλά έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν αρκετό θόρυβο γύρω από τ’ όνομά τους, ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα του είδους. Για όσους δεν τους έχουν ακούσει, βρωμάνε Αμερικανικό Νότο από χιλιόμετρα. Παντρεύουν με εξαιρετικό τρόπο τα blues και τα ψυχεδελικά riffs των 70’s, με το οργισμένο stoner των 90’s. Μπάντες που μου ήρθαν έντονα στο μυαλό ακούγοντας τα τραγούδια ήταν οι Kyuss, Alice in Chains, Tool, και ψήγματα των πρώιμων Black Sabbath (αν και οι ίδιοι δηλώνουν ότι δεν τυγχάνουν οπαδοί των Sabs).
Όλα αυτά δοσμένα μέσα υπό το πρίσμα μιας σύγχρονης παραγωγής που δίνει ζωντάνια στο όλο εγχείρημα και το κάνει να ακούγεται μοντέρνο και προσιτό σε πολλές κατηγορίες οπαδών. Πιστεύω ότι οι fans συγκροτημάτων όπως 1000mods, Nightstalker, VIC, Stoned Jesus, θα το ακούσουν με ευχαρίστηση καθώς κινείται σε συγγενή μουσικά μονοπάτια.
Στα του δίσκου τώρα, θα βρούμε 8 κομμάτια γεμάτα εφετζίδικες κιθάρες, απλοϊκά φωνητικά (απολύτως ταιριαστά όμως για το εν λόγω είδος), καθώς και ένα βροντερό rhythm section που μπουκώνει τα κομμάτια bourbon και αλητεία μέχρι το μεδούλι.
Έναρξη με το Saturnine & Iron Jaw (ουσιαστικά 2 κομμάτια σε ένα, με το ‘Saturnine να λειτουργεί ως εισαγωγή του ’Iron Jaw). Διαστημικοί ήχοι, καθαρή κιθάρα, μέχρι να μπει μετά το Iron Jaw, με την χαρακτηριστική επιρροή των Tool να υποβόσκει και να παρασέρνει τον ακροατή σε αργό και σταθερό headbanging.
Η συνέχεια είναι εξίσου δυνατή με το Enemy of my Enemy, το οποίο φωνάζει Kyuss με όλη τη δύναμη της stoner ψυχής του (ο Garcia θα ήταν σίγουρα πολύ υπερήφανος).
Η διάθεση αλλάζει ραγδαία με το ορχηστρικό Everest, που λειτουργεί σαν ιντερλούδιο και δίνει μια νότα ευθυμίας για το ακόλουθο See you Next Fall, το οποίο είναι ελαφρώς μεγάλο σε διάρκεια (10 λεπτά) και με έκανε λίγο να βαρεθώ. Ας πούμε όμως ότι αυτή είναι η μόνη αδύναμη στιγμή του δίσκου, οπότε μικρό το κακό.
Συνέχεια με το ταξιδιάρικο The Children of Coyote Woman, που κι αυτό κρατάει τον παλμό χαμηλά και θα σας ταξιδέψει νοητά σίγουρα σε λιβάδια και ραχούλες.
Τα 41, Lights Out ανεβάζουν ταχύτητες και προσφέρονται για γνήσιο κοπάνημα, ο,τι πρέπει δηλαδή για να ξυπνήσετε μετά τη νιρβάνα που θα έχετε περιέλθει ενδεχομένως.
Το Rats in the Ruin κλείνει το δίσκο με clean εισαγωγή και outro γεμάτo κιθάρες να κλαίνε, drums να θερίζουν και εμάς να τους αποχαιρετούμε με χαμόγελο.
Κάνοντας μια αποτίμηση, ως προσωπικά αγαπημένα θα έβαζα τα Enemy of my Enemy, Saturnine & Iron Jaw και το Rats in the Ruin, με το πρώτο να υπερτερεί ελαφρώς λόγω της μεγάλης μου συμπάθειας για τους Kyuss.
Σαν δίσκος δεν παρουσιάζει αξιοσημείωτες ιδιαιτερότητες, δεν διαφοροποιείται μουσικά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και σίγουρα, οι All them Witches δεν πρόκειται να γίνουν οι νέοι Kyuss. Ωστόσο, ακούγεται ευχάριστα, τιμάει και με το παραπάνω τις επιρροές του και σίγουρα τα κομμάτια που ανέφερα θα βρουν μια θέση στο προσεχές playlist μου.
Παναγιώτης Μπίρης
