Έχοντας ήδη δυο LP στο ενεργητικό του, το Σουηδικό κουαρτέτο των Blues Pills κυκλοφορεί αισίως το 3ο του, που φέρει τον πιασάρικο τίτλο Holy Moly!. Ειδικεύονται επάξια στο είδος που κατονομάζει το πρώτο συνθετικό του ονόματός τους. Blues rock λοιπόν με αναφορές σε μεγάλες μπάντες των '60s και '70s, όπως Guess Who, Grand Funk Railroad, ίσως ακόμα και στις πρώιμες στιγμές των Deep Purple και Led Zeppelin. Τέλος, για την απαραίτητη σύνδεση με το παρόν, προσθέστε σ’ αυτά το ηχητικό γρέζι των συμπατριωτών τους Spiritual Beggars. Μ’ αυτά λοιπόν, μπορείτε ίσως να καταλάβετε πώς περίπου ηχεί το Holy Moly!, το οποίο κιόλας διαθέτει ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο, εμφανώς επηρεασμένο από την Αρχαιοελληνική τεχνοτροπία και μυθολογία.
Στα της μπάντας τώρα, πέρασαν από κάποιες πρόσφατες αλλαγές μελών και πλέον, ο βασικός συνθέτης και συνιδρυτής της μπάντας Zach Anderson, το έχει γυρίσει από μπάσο σε κιθάρα, καταφέρνοντας τα αξιοπρεπώς και σ’ αυτό το πόστο. Blues power chords, με το wah wah μονίμως στο on για να γουστάρουν οι απανταχού fans του μεγάλου Jimi (ένας είναι ο Jimi). Μπασάκι, βαβουριάκα drums και φυσικά οι απαραίτητες δόσεις σε πλήκτρα, για να δημιουργηθεί ένα ‘’μπλουζαρισμένο’’ ηχόχρωμα πάνω στο οποίο τοποθετούνται τα φωνητικά.
Στα οποία κάνω ειδική μνεία, μιας και είναι εμφανές ότι όλα τα κομμάτια έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύεται το δυνατό χαρτί της μπάντας, η τραγουδίστρια Elin Larsson. Aretha Franklin, Tina Τurner, Nina Simone, είναι κάποια από τα ονόματα που μου ήρθαν στο μυαλό. Οι παραπάνω Ιέρειες δεν αναφέρονται τυχαία, μιας και η Elin διαθέτει φωνή που ‘’πατάει’’ σε όσα εκείνες δίδαξαν. Καταφέρνει ωστόσο να προσδώσει ένα αποτέλεσμα που ακούγεται μοναδικό, χωρίς να κοπιάρει καμιά τους.
Η εναρκτήρια τριπλέτα Proud Woman, Low Road και Dreaming my Life Away κυμαίνεται πάνω-κάτω στο ίδιο ύφος. "Πορωμένο" blues rock, ενδεικτικό των καταβολών της μπάντας, στα οποία η Elin ξεχωρίζει με τις ερμηνείες της και η μπάντα με το δέσιμό της.
Μέχρι να έρθει το California, ίσως η πιο ξεχωριστή στιγμή του δίσκου, που είναι η ευκαιρία να πέσουν οι ταχύτητες και η Elin, ως μετενσάρκωση της Aretha Franklin, να κλέψει λίγη από τη λάμψη της μεγάλης κυρίας.
Rhythm in the Blood για τη συνέχεια, μπλουζοροκιά με ποδοβολητό στα drums, ιδανικό για καλό headbanging, χωρίς όμως να είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Tο Dust που έπεται, είναι πάλι μια ωδή στις μελαμψές κυρίες του blues, αργόσυρτο και αισθησιακό. Θα μπορούσα άνετα να φανταστώ την Jessica Rabbit να το τραγουδάει.
Kiss my last goodbye, για να ξανανάψουν τα αίματα και η Elin να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή παθιασμένη ερμηνεία με νεύρο και τσαμπουκαλεμένα φωνητικά γυρίσματα.
Η μελωδική γραμμή του Wish I’d known φέρνει ελαφρώς στο μυαλό το ‘’Don’t let me down’’ των μεγάλων Σκαθαριών και κινείται σε υποτονικό ρυθμό, μάλλον filler θα το χαρακτήριζα.
Το Bye Bye Birdy είναι και η τελευταία ροκιά του δίσκου, αρκετά καλό και ανεβαστικό, ο,τι πρέπει μετά την ελαφρότητα του προηγούμενου κομματιού.
Το Song from a mourning dove επαναφέρει το χαλαρό vibe των ‘’Dust’’ και ‘’California’’ με ακόμα μια ωραία ερμηνεια και εντυπωσιακό σόλο κιθάρας, ίσως η καλύτερη στιγμή του κιθαρίστα στο δίσκο.
Το slow Longest Lasting Friend κλείνει ήρεμα το δισκάκι, κατά τη γνώμη μου αταίριαστο για κλείσιμο δίσκου στον οποίο έχουν ήδη προηγηθεί άλλα 4 κομμάτια στο ίδιο στυλ. Θα προτιμούσα κάτι πιο ξεσηκωτικό.
Στο δια ταύτα, η μπάντα θεωρώ ότι συνθετικά δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το ιδιαίτερο και σίγουρα στο Holy Moly! έχει υποβαθμιστεί σε σχέση με τα δυο πρώτα που ακούγονταν αρκετά πιο ευφάνταστα στ’ αυτιά μου. Ωστόσο, η παρουσία της Elin αρκεί για να τους κουβαλήσει ομαδικώς και να τους δώσει λόγο ύπαρξης και, γιατί όχι, και επιτυχίας. Αξίζει πραγματικά να τους δώσει κάποιος μια ευκαιρία, έστω γι’ αυτό και μόνο.
Παναγιώτης Μπίρης
