Βούτυρο στο ψωμί μου αυτή η κριτική, καθώς έχει ως αφορμή την πρόσφατη ζωντανή κυκλοφορία με τίτλο ‘’Nights of the Dead’’ των ηγετών Iron Maiden. Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει το μέτρημα με τις live / best-of / compilation κυκλοφορίες των Iron Maiden, αλλά… ό,τι φέρει το όνομα τους στο εξώφυλλο, είναι πάντα καλοδεχούμενο.
Εδώ λοιπόν έχουμε την δισκογραφική αποτύπωση όλων αυτών που έζησαν Μεξικάνοι και μη, κατά την εμφάνιση των Βρετανών στην πόλη του Μεξικού στις 27, 29 και 30 Σεπτεμβρίου 2019, στο πλαίσιο της επικής περιοδείας Legacy of the Beast World Tour.
To album σίγουρα θα ξυπνήσει μνήμες και σε όλους εμάς, που βιώσαμε ακριβώς την ίδια εμφάνιση 1 χρόνο πριν, σ’ αυτή την καταπληκτική συναυλία στις 20 Ιουλίου 2018 στο Terra Vibe. Με το setlist λοιπόν να ταυτίζεται πλήρως με την εμφάνιση της Αθήνας, μπορείτε να κλείσετε τα μάτια και να φέρετε στο μυαλό σας εικόνες από εκείνη την αξέχαστη εμπειρία.
Στο εικαστικό μέρος αρχικά, έχουμε ακόμα μια εμφάνιση του Eddie, αυτή τη φορά ως matador, και γύρω του διάσπαρτες αναφορές από τα τραγούδια τους (δεσπόζουν ο Ίκαρος και το θηριώδες Spitfire μεταξύ άλλων). Εντυπωσιακό, όπως άλλωστε και όλα τους τα εξώφυλλα διαχρονικά.
Στα της ηχογράφησης τώρα, τι να πρωτοσχολιάσω... Επιλογή τραγουδιών; Ήχος; Απόδοση της μπάντας; Όλα όνειρα θερινής νυκτός για τα περισσότερα συγκροτήματα εκεί έξω.
Τραγούδια που όλοι όσοι τους ακολουθούμε στοιχειωδώς έχουμε ακούσει άπειρες φορές παίζοντας αεροκιθάρα και κάνοντας headbanging σαν να μην υπάρχει αύριο. Από το εναρκτήριο spoken intro του Winston Churchill και τον πολεμικό βρυχηθμό του Aces High, μέχρι το λυρισμό του Revelations, το σφυροκόπημα του Wickerman και το σαρωτικό κλείσιμο με το καλπάζον Run to The Hills, οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη. Βέβαια, σε μια δισκογραφία 16 studio δίσκων, πάντα θα υπάρχουν κομμάτια που μένουν απ’ έξω και σίγουρα, ο καθένας μας θα νιώθει ότι θα ήθελε ν’ ακούσει κάτι διαφορετικό (προσωπικά, μου έλειψε κάτι από το Killers και σίγουρα κάτι από το Somewhere in Time, τα οποία αγνοήθηκαν πλήρως). Εν πάσει περιπτώσει, νιώθω πολύ μικρός για να σχολιάζω τις επιλογές των Maiden, οπότε θα αρκεστώ στο τρέχον setlist που το βρήκα αν μη τι άλλο ευστοχότατο, ίσως το καλύτερο τους τα τελευταία 10 χρόνια. Επιπροσθέτως, δε μπόρεσα παρά να εκστασιαστώ στο άκουσμα των ύμνων For the Greater Good of God, Sign of the Cross και Flight of Icarus.
Ήχος για μια ακόμα φορά άψογος. Κιθάρες, μπάσο, drums και όλα τα προηχογραφημένα μέρη κρυστάλλινα, πραγματικά το ακούς και νιώθεις ότι είσαι ξανά μπροστά τους. Ως παραγωγός αναφέρεται ο Tony Newton, o οποίος αν και δεν είναι οικείο ως όνομα, στο πλαίσιο της μακρόχρονης συνεργασίας του με τους Maiden είχε επιμεληθεί και του προηγούμενού τους live album (The Book Of Souls: Live Chapter) και ομολογώ ότι έκανε εξαιρετική δουλειά, πάντα βέβαια σε συνεργασία με τον πανταχού παρόντα Steve.
Αφήνω για το τέλος τη μπάντα, που όπως πάντα αγγίζει την τελειότητα. Murray, Smith, Gers, όλοι οι κιθαρίστες σε μεγάλη φόρμα να αποδίδουν άψογα τα μέρη τους, αν και πάντα έχω μια προτίμηση παραπάνω στον Adrian Smith, που συνεχώς ανανεώνει το παίξιμο του και το εμπλουτίζει με νέα στοιχεία και ευφάνταστες παραλλαγές των σόλο. O αρχηγός Steve Harris, σταθερά αψεγάδιαστος στο να γεμίζει τον ήχο με το απαράμιλλο μπάσο του και ο Nicko McBrain, drummer από τους λίγους, να παίζει με άνεση και μαζί, να επιβεβαιώνουν τη φήμη τους ως ένα από τα πιο στιβαρά rhythm sections. Αφήνω για το τέλος τον μεγάλο Bruce Dickinson, ο οποίος παραμένει ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές και διασκεδαστές όλων των εποχών. Σίγουρα η φωνή του δεν είναι πια στο υψηλό επίπεδο που ήταν στα '80s, ή ακόμα και στα '90s. Τολμώ να πω ότι σε αρκετά σημεία τον άκουσα να ζορίζεται, κάτι απολύτως λογικό βέβαια για έναν αοιδό που επί 40 χρόνια καταθέτει την ψυχή του και κυρίως, επιμένει να τραγουδάει τα κομμάτια στον ίδιο τόνο που τα πρωτοτραγούδησε, μη θέλοντας να κάνει εκπτώσεις στην απόδοσή του.
Στο δια ταύτα, δεν περιμέναμε αυτόν το δίσκο για να μάθουμε πόσο τεράστιοι είναι οι Maiden στις ζωντανές τους εμφανίσεις, το είχαμε ήδη διαπιστώσει και μάλιστα από πολύ παλιά, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το μνημειώδες Live After Death. Ωστόσο, είναι πασιφανές ότι αυτή η μπάντα που μετράει αισίως 45 χρόνια ύπαρξης, ακούγεται ακόμα φρέσκια, ακούραστη και πιστεύω ότι εκτός από λαμπρό παρελθόν, έχει ακόμα πράγματα να μας πει και να μας ξαφνιάσει ευχάριστα στο μέλλον.
Up the Irons λοιπόν από το μπαρουτοκαπνισμένο Μεξικό.
