Οι Agnes Vein δεν είναι πρωτάρηδες στην ελληνική σκηνή, ούτε ως συγκρότημα ούτε ως μονάδες. Η παύση τους στην τακτική δισκογραφία από το 2013 (εντάξει, έβγαλαν και ένα split 7” στην Vault Relics το 2016) έχει συνδεθεί με την τελευταία δισκογραφική δραστηριότητα της Venerate Industries, ενώ το Deathcall είναι η δεύτερη κυκλοφορία της εταιρείας τώρα που ξαναμπήκε δυναμικά στο χώρο.
Στο Deathcall δεν συναντάμε κάτι που δεν ξέραμε για τους Agnes Vein. Άλλωστε ο “μύθος” λέει πως τα κομμάτια του δίσκου είναι ηχογραφημένα από το - τόσο μακρινό πλέον - 2017. Παίρνουν τους Bathory στην επική τους περίοδο, τους απλώνουν επάνω στους Celtic Frost και αφήνουν το μίγμα να ζεσταθεί σε θερμοκρασίες Neurosis. Ύστερα, όποτε νιώθουν πως ταιριάζει, μπορεί να πασπαλίσουν το έτοιμο προϊόν με γενναίες τζούρες Ved Buens End-ικής παράνοιας. Ενίοτε επαναφέρουν τα καθαρά (λέμε τώρα) φωνητικά τύπου Mark Shelton για να προσθέσουν καλοδεχούμενες υφές από Manilla Road. Αυτό που προκύπτει βέβαια μόνο αχταρμάς δεν είναι. Κάθε πατημένη νότα φαίνεται μελετημένη και αυθόρμητη μαζί, έτσι που δεν ξέρεις (και, φυσικά, δεν έχει καμία σημασία) αν οι συνθέσεις προέκυψαν από ενδελεχές γράψιμο κάτω από το φως (66)6 κεριών ή από εμπνεύσεις/εκλάμψεις της πρόβας.
Με το πρώτο άκουσμα ξεχωρίζει το ομώνυμο κομμάτι (Deathcall) που ανοίγει το άλμπουμ, με ισχύ και εναλλαγές ταχυτήτων και έμφαση στις υψηλότερες αυτών. Το Vultures Hymn (Praise Bounteous) ακούγεται χάρη στα φωνητικά σαν Manilla Road αν είχαν αποφασίσει να ακολουθήσουν doom δρόμους μεσαίων ταχυτήτων. Το επικό στοιχείο είναι έκδηλο και στα επόμενα κομμάτια, αλλά ακόμη και οι θιασώτες του sludge ίσως μπορέσουν να ταυτιστούν, καθώς οι ασήκωτες μπασοκιθάρες ζέχνουν από τη σαπίλα. Προσέχουμε λίγο περισσότερο το Rara Null, με τις δυσαρμονίες των Virus (και κατ' επέκταση των Ved Buens Ende) να δίνουν σε καίρια σημεία το παρών, αλλά και το The Golgotha Entanglement που κλείνει το άλμπουμ με βασανιστικά αργό τρόπο.
Δεν θα λέγαμε πως το Deathcall είναι ακριβώς το άλμπουμ που θα εδραιώσει την μπάντα στη συνείδηση του ευρύτερου doom/sludge κοινού. Αυτό απαιτεί μια δισκογραφική και συναυλιακή συνέπεια, η οποία δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους σημείο (δεν αναφερόμαστε ποτέ στην αδιαμφισβήτητη ποιότητα της δουλειάς τους). Μας την επανασυστήνει όμως, φέρνοντας τα καλύτερα χαρακτηριστικά της ξανά στην επιφάνεια, ως υπενθύμιση για τον ήχο της και τις δυνατότητές της. Η ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν είναι η ωριμότητα με την οποία χτίζονται εδώ οι συνθέσεις. Φαίνονται να φροντίζουν περισσότερο την γενική εικόνα του κομματιού και λιγότερο το "ένα" κολλητικό riff που θα το στηρίξει, αλλά ουσιαστικά πάντα έτσι αντιμετώπιζαν τη μουσική τους. Όμως εδώ προέχει η δημιουργία ενός χαρακτηριστικού ύφους και ήχου που θα θυμίζει αδιαπραγμάτευτα εκείνους - και αυτό ακούγεται και στην εξαιρετική εκτελεστική δουλειά και τη φαντασία που έχουν δείξει στην συγγραφή.
Εννοείται πως οι φανς που ήδη γνωρίζουν, ακολουθούν και τώρα με την ίδια και μεγαλύτερη ζέση τη νέα δουλειά των Agnes Vein. Όμως οκτώ χρόνια είναι αρκετά για όλους τους υπόλοιπους, που πρέπει να ξαναθυμηθούν ότι ήταν πάντα τόσο καλοί οι Θεσσαλονικείς. Ευτυχώς, επειδή στις μέρες μας συνήθως δεν αρκεί μονάχα να έχεις φτιάξει έναν δυνατό δίσκο με την ελπίδα να διαδοθεί από στόμα σε στόμα και από ανάρτηση σε ανάρτηση, η Venerate φροντίζει να προσέχει τις μπάντες της και διακυρήττει παντού πως οι Agnes Vein βρίσκονται κοντά μας με νέο υλικό, το οποίο τυγχάνει να είναι εξαιρετικό. Το Σάββατο 16/4 όλα αυτά θα φανούν και στην πράξη, στην αθηναϊκή παρουσίαση του Deathcall στο Temple.
