Οι Κρήτες (με βάση την Αθήνα) Playgrounded, αφού είδαν και αποείδαν στην πατρίδα, άρχισαν για ένα καλύτερο μέλλον να κινούνται μεταξύ Ελλάδας και Ολλανδίας. Στο μουσικό κομμάτι, που μας ενδιαφέρει άλλωστε εδώ, o τραγουδιστής Σταύρος Μαρκόνης έγινε συγκριτικά πιο γνωστός επενδύοντας με μουσική ταινίες και σειρές, αποσπώντας και ένα βραβείο στην πορεία. Οι υπόλοιποι Playgrounded ετοίμαζαν, μαζί του φυσικά, το δεύτερο άλμπουμ τους και έκλεισαν δισκογραφική συμφωνία με την τρανή Pelagic Records. Όχι και τόσο άσχημα, έτσι;
Το Death Of Death, ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Playgrounded, συνεχίζει την παράδοση των παράδοξων τίτλων τους και αποτελεί την πλέον φυσιολογική εξέλιξη του προηγούμενου In Time With Gravity - του οποίου τη ζωντανή παρουσίαση στο Temple παρεμπιπτόντως οι παρόντες σίγουρα θα θυμούνται ακόμη με πολυ ζωηρά χρώματα. Η έννοια του φυσιολογικού βέβαια εδώ τραβιέται στα άκρα της, καθώς ήδη από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου The Swan οσμιζόμαστε τα ιδιαίτερα αρώματα της μπάντας που ήδη γνωρίζουμε, αλλά πιάνουμε και διαθέσεις λιγότερο συμβατικά σκληρές και περισσότερο συγγενείς με το progressive rock - με την προοδευτική σημασία του όρου και όχι με την ηχητική του τυποποίηση.
Στις εντάσεις συνεισφέρουν τα ατμοσφαιρικά effects και οι συχνότητες που βρίσκονται πίσω από κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου, μια συνεχόμενη ambience που διαπερνά όλα τα κομμάτια και αποτελεί ένα σημαντικό και πολύ αναγνωρίσιμο κομμάτι του χαρακτήρα των Playgrounded. Είναι επίσης και αυτή η συνεχής αίσθηση ευγενέστερων Meshuggah, διανοουμένων Tesseract ή βαθιά σκεπτόμενων Karnivool, ίσως και μιας industrial μπάντας που αναπαράγει τη μουσική της με rock όργανα και σε χαμηλότερες στροφές, η κοινωνική ευαισθησία και η ατομική αναζήτηση στους στίχους, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα που συνθέτουν την προσωπικότητα της μπάντας. Έτσι συμβαίνει εδώ, αλλά και στο προηγούμενο άλμπουμ (το EP Athens, αν και εξαιρετικό, ακούγεται πλέον πολύ πρωτόλειο μπροστά στους δίσκους).
Όλα τα κομμάτια έχουν κινηματογραφική ατμόσφαιρα που συνήθως υπερβαίνει το κλασικό prog songwriting και υπερτερεί αυτού. Εξαίρεση αποτελεί το υποψήφιο hit Tomorrow’s Rainbow, του οποίου το αργό πρώτο μέρος προετοιμάζει για το γκρουβάτο δεύτερο - και επίσης, το μοναδικό κομμάτι του άλμπουμ με διάρκεια κάτω από τα πέντε λεπτά. Σύμφωνοι, τα λεπτά δεν είναι κουκιά να τα μετρήσεις, αλλά σε συγκροτήματα με απλωμένες και πολυδιάστατες συνθέσεις (καλή ώρα), η μικρότερη διάρκεια (και ο headbanger ρυθμός του, βεβαίως) δείχνει μία πιο συμπαγή αντίληψη του κομματιού ως τραγουδιού.
Οι Playgrounded του The Death Of Death είναι, τελικά, αυτό που ευαγγελίζεται και ο τίτλος του: ένας ολοζωντανός οργανισμός που εξελίσσει τις ήδη υπάρχουσες ιδέες και, επιπρόσθετα, φέρνει φρέσκιες στο τραπέζι - και ως γνωστόν, ό,τι εξελίσσεται δεν πεθαίνει... Δεν έχουν φτιάξει έναν εύκολο δίσκο. Θα χρειαστούν κάποια ακούσματα για να αποκρυπτογραφηθούν οι ρυθμοί του και τα δυνατά χαρτιά του αλλά, όπως μας αρέσει να λέμε αλλά και όπως συνήθως γίνεται, μέσα από αυτή τη διαδικασία μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει ο κάθε ακροατής. Μπορεί αυτό το άλμπουμ να κάνει το breakthrough για εκείνους; Προσωπικά θα περίμενα το επόμενο για αυτό - και εκείνοι και ο κόσμος όλος έχουν περάσει από σαράντα κύματα τα τελευταία 2 και κάτι χρόνια, είναι εύλογη μια περίοδος γενικής ανασύνταξης. Στις πρώτες τους συναυλίες επί ελληνικού εδάφους (Θεσσαλονίκη και Αθήνα) αναμένεται να ανακινήσουν το ενδιαφέρον του κοινού για αυτούς. Όταν όμως ακολουθεί μία “μικρή” Ευρωπαϊκή περιοδεία 35+ σταθμών ως support στους The Ocean, κάτι φαίνεται να πηγαίνει ακόμη καλύτερα από όσο ίσως νομίζουμε.
