Θυμάμαι πολύ καλά τη συνάντησή μου με τον Tom Robinson κι ας έχουν περάσει εικοσιεπτά χρόνια από τότε. Τη θυμάμαι για δύο τελείως απρόσμενους και ασυνήθιστους λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το πώς με χαιρέτησε όταν μπήκα στο καμαρίνι του για τη συνέντευξη. Πιο συγκεκριμένα μου είπε: «Θέλουμε να ζήσουμε ανενόχλητοι». Ναι, σε άπταιστα Ελληνικά. Αφού συνήλθα από την έκπληξη, μου είπε ότι θυμόταν τη φράση, που κάποιος από το κοινό του την είχε δώσει γραμμένη σε ένα χαρτάκι με greeklish, σε μια παλιά επεισοδιακή συναυλία τους στην Αθήνα, προκειμένου να ακουστεί μια φωνή ενάντια στην πολιτική καταπίεση. Θυμάμαι επίσης καλά πώς όταν κυκλοφόρησε το Power in the Darkness, πολλοί άσχετοι ή αντίθετοι με τη μουσική και μη κουλτούρα της Δύσης, που εκπροσωπούσε και ο Tom, το αγόρασαν λόγω της γροθιάς που είχε στο εξώφυλλό του. Ο άλλος λόγος έχει να κάνει με μια εξαιρετικά σπάνια (αν όχι μοναδική) έντιμη πρόταση. Στη συναυλία που ακολούθησε τη συνέντευξη και πριν αρχίσει η μπάντα να παίζει, ο Tom είπε στο κοινό ότι η βραδιά θα ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Κατά το πρώτο θα έπαιζαν τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, για τις οποίες ήταν σίγουρος ότι όλοι είχαμε έρθει, και κατά το δεύτερο θα παιζόταν σχεδόν ολόκληρο το ολοκαίνουργιο άλμπουμ Having it Both Ways. Τέλος, συμπλήρωσε ότι τα δύο μέρη θα χωρίζονταν από ένα διάλειμμα δεκαπέντε λεπτών, έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να αποχωρήσουν άνετα και χωρίς δεύτερες σκέψεις όσοι ενδιαφέρονταν μόνο για το παρελθόν. Νομίζω πως δε χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο. Άλλωστε, οι πράξεις μιλούν από μόνες τους.
Αν αναρωτιέστε πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά, αναζητήστε το λόγο στην επερχόμενη στις 14 Ιουνίου διπλή κυκλοφορία του The Albums 1978-1979, που ξαναφέρνει στο παρόν τους δύο πρώτους και σαφώς καλύτερους δίσκους τους, δηλαδή το Power in the Darkness εμπλουτισμένο με τα singles 2-4-6-8 Motorway, Up Against The Wall και το Rising Free EP, όπως και το T.R.B. Two με επτά bonus τραγούδια, συμπεριλαμβανομένης της extended version του Never Gonna Fall In Love…(Again) που γράφτηκε από κοινού με τον Elton John.
Μιλάμε, λοιπόν, για τις απαρχές της ιστορίας των T.R.B., που σχηματίστηκαν τον Ιανουάριο του 1977 και υπέγραψαν στην EMI Records μόλις τον Αύγουστο, για να ηχογραφήσουν το καλύτερο κατά τη γνώμη μου τραγούδι τους, το 2-4-6-8 Motorway, ένα μήνα αργότερα και να το δουν να φτάνει στο #5 του UK Singles Chart. Χρειάστηκαν μόλις εννέα μήνες για να τραγουδήσουν στο Top of the Pops και το Radio One, αλλά και να μπουν πρωτοσέλιδο στο NME. Ο Tom δεν ήταν αρχάριος στη μουσική, αφού στο ξεκίνημα της δεκαετίας μετείχε στο ακουστικό τρίο των Café Society, έχοντας ως μέντορα το μυθικό bluesman Alexis Korner, με τον οποίο είχε έρθει σε επαφή τα δύσκολα χρόνια του εγκλεισμού του σε θεραπευτική κοινότητα. Μέσω αυτού γνώρισε τον Ray Davis των Kinks, ο οποίος ανέλαβε να κυκλοφορήσει στη δική του Konk Records το ντεμπούτο τους. Η δέσμευση όμως από την υπογραφή του στο συμβόλαιο με την εταιρεία αποδείχτηκε εμπόδιο για τον Tom, καθώς μετά από μια συναυλία των Sex Pistols αποφάσισε να διαλύσει το γκρουπ και να φτιάξει ένα άλλο που θα έπαιζε punk. Μόνο που οι T.R.B. δε θα μπορούσαν για κάμποσο ακόμα καιρό να ηχογραφήσουν. Κανείς όμως δεν τους απαγόρευε να παίζουν ζωντανά, οπότε οι Tom (μπάσο, φωνητικά), Danny Kustow (κιθάρα), Mark Ambler (κίμπορντς) και Brian "Dolphin" Taylor (ντραμς) δεν έχασαν άλλο τον καιρό τους. Από το πρώτο κιόλας live μοίραζαν newsletters στο κοινό, ενθαρρύνοντας τη μεταξύ τους αλληλογραφία και απαντώντας σε κάθε γράμμα που λάμβαναν, κάτι που συνέβαλε άμεσα στην κατακόρυφη αύξηση της δημοτικότητάς τους. Όταν ήρθαν εκπρόσωποι της EMI Records για να διαπιστώσουν αν ήταν αληθινά όλα όσα ακούγονταν, μόλις και μετά βίας μπόρεσαν να μπουν στο χώρο λόγω κοσμοσυρροής. Πώς λοιπόν να μην υπογράψουν μαζί τους, βλέποντας όλο αυτό που συνέβαινε;
Το ξεκίνημά τους όντως δεν είχε τις αναμενόμενες δυσκολίες, λόγω της μουσικής τους και της υποστήριξής τους στο Rock Against Racism και στις LGBT κοινότητες. Αρχικά ένα μέρος του κοινού τους τραγουδούσε τους στίχους του 2-4-6-8 Motorway παραλλαγμένους κατά την εκδοχή που ακούγονταν στις Gay Liberation πορείες, αλλά πολύ σύντομα η πλειοψηφία των φίλων τους κατάλαβε ότι τα ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια (Sing If You're) Glad to Be Gay, Martin, Right On Sister και Don’t Take No for an Answer, που υπήρχαν στο Rising Free EP, δεν είχαν να κάνουν μόνο με σεξουαλικές προτιμήσεις. Ήταν πλέον Μάϊος του 1978 και είχε φτάσει η στιγμή του μεγάλης διάρκειας ντεμπούτου Power in the Darkness, σε παραγωγή του Chris Thomas των Sex Pistols. Αν και η αρχική ιδέα ήταν να βγάλουν στο δίσκο την ενέργεια των συναυλιών, ο περφεξιονισμός του Thomas οδήγησε σε ηχογραφήσεις οκτώ εβδομάδων, που έφεραν αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Πριν καν ο δίσκος γίνει χρυσός και φτάσει στο #4 του UK Album Charts, ο Ambler είχε αφήσει τη μπάντα παίρνοντας μια για πάντα μαζί του τα blues στοιχεία από τον ήχο του γκρουπ, για να αντικατασταθεί από τον Ian Parker. Αργότερα ο Tom είπε ότι η αποχώρηση αυτή ήταν κομβικής σημασίας, διότι έσπασε τον κύκλο της μπάντας.
Τα τραγούδια του ντεμπούτου ήταν γραμμένα σε ικανό χρονικό διάστημα και παιγμένα πολλές φορές ζωντανά. Ανάμεσά τους, εκτός από όσα προαναφέρθηκαν, ξεχωρίζουν ο φερώνυμος του άλμπουμ ύμνος και τα Grey Cortina, Long Hot Summer και Up Against The Wall. Όταν όμως η εταιρεία ζήτησε νέο υλικό για το επόμενο άλμπουμ με σκοπό να το κυκλοφορήσει σε τρεις μήνες, τα πράγματα έγιναν πολύ πιεστικά κι ο Tom δήλωνε ότι δεν είχε το χάρισμα ούτε του Elvis Costello ούτε του Paul Weller, που έφτιαχναν κλασικά άλμπουμ μέσα σε μια νύχτα και μάλιστα ενώ περιόδευαν. Πήγαν λοιπόν στο θρυλικό Rockfield Studio της Ουαλίας και πάλι με παραγωγό τον Thomas, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά, οπότε αυτός τα παράτησε και η μπάντα αποφάσισε να βγει σε περιοδεία. Ο Taylor πρότεινε για παραγωγό τον Todd Rundgren κι εκείνος αποδέχτηκε την πρόσκληση και υποσχέθηκε να ολοκληρώσουν το δίσκο μέσα στην εβδομάδα που θα βρισκόταν στο Λονδίνο. Στο μεταξύ, η εταιρεία πίεζε να προλάβουν την αγορά της πρωτοχρονιάς, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο Taylor, αφήνοντας το συγκρότημα λίγο πριν αυτό μπει στο στούντιο. Επικράτησε πανικός, ο Tom απογοητευμένος ξαναέγραψε τους στίχους Bully for You που του είχε δώσει ο Peter Gabriel, ο κορυφαίος session ντράμερ Preston Heyman εντάχθηκε στη μπάντα και ο Rundgren πήρε το μαγικό ραβδί του και έσωσε την κατάσταση.
Το T.R.B. Two κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1979 και έφτασε στο #18 του UK Album Charts με ισάξια γενικά τραγούδια και τα All Right All Night, Black Angel και Days of Rage να ξεχωρίζουν ελαφρά από τα λοιπά. Σύντομα όμως αποχώρησε και ο Kustow, οπότε η διάλυση του γκρουπ ήρθε απόλυτα φυσιολογικά. Οι Robinson και Kustow αργότερα δήλωσαν ότι το Bully for You αποτέλεσε εμφανή έμπνευση για να γράψει ο Roger Waters το Another Brick in the Wall Part 2, με κυριότερη απόδειξη το στίχο "We don't need no aggravation", αλλά ποτέ δεν του κράτησαν κακία γι’ αυτό. Ο επίλογος γράφτηκε και τυπικά με το Never Gonna Fall In Love…(Again).
Στη συνέχεια ο Tom κυκλοφόρησε, σόλο ή με άλλους, δεκατέσσερα ακόμα άλμπουμ, το 1983 γνώρισε και πάλι μεγάλη επιτυχία με το top ten single War Baby, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε παράλληλη καριέρα ραδιοφωνικού παραγωγού. Ο Kustow σχημάτισε τους The Spectres με τον Glen Matlock των Sex Pistols, τους Time UK με τον Rick Buckler των The Jam και έφυγε από τη ζωή στις 11 Μαρτίου του 2019. Ο Taylor έπαιξε στους Spear of Destiny, τους Stiff Little Fingers και μετακόμισε στις Η.Π.Α., ενώ ο Ambler έγινε freelance jazz πιανίστας παραμένοντας στο Λονδίνο.
