Στις 19 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το τελευταίο album (LP, CD, Digital Download κλπ.) των Green Day. Είναι το 14ο studio album και μας ήρθε 4 χρόνια μετά την προηγούμενη κυκλοφορία (Father of All Motherfuckers).
Οι Green Day ξεκίνησαν τη δισκογραφία τους, το μακρινό 1990 με το 39/Smooth (Lookout!) και στη συνέχεια το Kerplunk (Lookout!, 1991) που σημείωσε μια στοιχειώδη αναγνωρισιμότητα. Φυσικά το ξέσπασμα ήρθε με το Dookie (Reprise, 1994) και το vintage πλέον, single Basket Case που «έπαιζε» συνεχώς στο MTV. Μέχρι το 2009 ακολούθησαν πέντε album, με σημαντικές στιγμές και αξιόλογα σύνολα. Ξεχωρίζω το American Idiot (Reprise, 2004) που αποτελεί ίσως το πιο ολοκληρωμένο και άρτιο album (μαζί με το Dookie) που ξεκίνησε έναν έντονο προβληματισμό και κριτική για το συντηρητικό πολιτικό σύστημα της Αμερικής και την αποδοχή του από την κοινωνία.
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι ότι πιο δυνατό, συναισθηματικό, επιδραστικό έχουν παρουσιάσει οι Green Day, αλλά θα τολμήσω να σημειώσω ότι το Jesus of Suburbia έχει μια αντιστοιχία στο Bohemian Rhapsody με το ξεκάθαρο θλιμμένο/επαναστατικό/αντιδραστικό/κριτικό νόημα, τις εναλλαγές του ρυθμού και της μουσικής. Μαζί με το Good Riddance (Reprise, Nimrod, 1997) αποτελούν την πιο συναισθηματική πλευρά των Green Day και αυτό πιστοποιείται ξεκάθαρα στα live τους.
Αυτή η παραγωγική περίοδος μας πρόσφερε ωραίες συνθέσεις όπως τα She, When I Come Around, Longview (Dookie), Brain Stew, Bab’s Uvula Who?, Jaded (Insomniac), Nice Guys Finish Last, Hitchin’ a Ride (Nimrod), Warning, Minority (Warning), American Idiot, Boulevard of Broken Dreams, Wake me up when September ends (American Idiot), Know your enemy, Viva la Gloria - Little Girl (21st Century Breaκdown).
Η συνέχεια (μετά το 2009) είχε μια πτωτική και κάπως μέτρια πορεία με κάποιες αναλαμπές που δεν μπορούν να πλησιάσουν αυτά τα αρχικά album.
Φτάνοντας στο Saviors, τα πράγματα αλλάζουν σημαντικά. Ήδη τα σημάδια από τα single ήταν ενθαρρυντικά. Τα American Dream is Killing me, Look Ma, No Brains!, Dilemma & One Eyed Bastard έδειξαν μια εμπιστοσύνη στις σταθερές αξίες drums/bass/guitar, απλά riffs & στοχευμένοι (χωρίς φλυαρίες) στίχοι.
To Saviors ξεφεύγει από την μετριότητα που κατατρέχει την μπάντα από το 2009 και συνδυάζει το «ακατέργαστο», raw και αφελές Dookie με το πιο άρτιο, «δουλεμένο» και συναισθηματικό American Idiot. Υπάρχουν mid, low και high tempo τραγούδια που εναλλάσσονται αρμονικά μέσα από μια πολύ καλή παραγωγή του Rob Cavallo (που είχε «ανακατευτεί» στα Dookie & American Idiot επίσης…) με ηχογράφηση (και) στη μητέρα του punk rock, στο Λονδίνο.
Έχουμε εδώ λοιπόν σχόλια και αναφορές για την πόλωση της αμερικάνικης κοινωνίας, το αστυνομικό κράτος, τον ρατσισμό, τη δύσκολη καθημερινότητα, το surreal (I’ll take you you to a movie we’ve already seen…)την ρομαντική εποχή του ροκ’ν’ρολ αλλά και των Clash (καθώς το εξώφυλλο θυμίζει πολύ δεκαετία του ’70). Ακόμα και στην Pink (So what/One Eyed Bastard). Όλα αυτά σε διάφορα επίπεδα (ρυθμού, μουσικής, εικόνας & στίχων/νοημάτων) που συνδυάζονται συνεχώς.
Bobby Sox, Suzie Chapstick, Corvette Summer, Fancy Sauce και ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο…
Το αποτέλεσμα μας επιστρέφει στους Green Day που προβληματίζουν, ξεσηκώνουν, μας γεμίζουν συναισθήματα και σίγουρα θυμίζει τα πρώτα (και πιο σημαντικά) βήματα τους που τους έκαναν τόσο αποδεκτούς στο punk rock κοινό. Το Saviors αποτελεί ένα δεμένο σύνολο που ακούγεται μονορούφι…
Στις 30 Μαΐου, οι Green Day ξεκινάνε το ευρωπαϊκό tour που συμπίπτει με τα 30 χρόνια του Dookie και τα 20 χρόνια του American Idiot που μας υποσχέθηκαν ότι θα παρουσιαστούν… in their entirety!!! Ήδη 6 ημερομηνίες είναι sold out. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε στο Marlay Park καθώς οι συγκυρίες είναι μοναδικές.
*είναι απογοητευτικό, ένα αξιόλογο συγκρότημα του συγκεκριμένου είδους, με φρέσκα τραγούδια, να μην ακούγεται καθόλου στον αέρα των ερτζιανών της πόλης. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει με τους U2 και τους Depeche Mode και τις τελευταίες δουλειές τους.
