Για να παραφράσουμε λίγο την εισαγωγή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, το φάντασμα της ντισκομπάλας πλανιέται πάνω από την indie σκηνή. Μετά τους Belle and Sebastian και τους Arcade Fire (για να αναφέρω τις πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις) τώρα και οι Killers υποκύπτουν στη γοητεία των 70s με ένα ανελέητα εμπορικό κομμάτι, το οποίο, αν δεν είναι παρωδία για χαβαλέ, αποτελεί την πιο δυσάρεστη έκπληξη της χρονιάς.

Εκεί που οι υπόλοιποι εναλλακτικοί αστέρες παντρεύουν τη ντίσκο με κλασικές 80s electropop φόρμες, οι Killers προτιμούν να παίξουν σε ένα πιο funky/groovy περιβάλλον. Θα περίμενε όμως κανείς η μπάντα που κόπιαρε τόσο καλά τη Britpop, τα 80s και τον Springsteen να φτιάξει κάτι που να ακούγεται εγγύτερα στους Talking Heads π.χ. κι όχι στο My Prerogative του Bobby Brown.

Επαναλαμβάνω, αν είναι πλάκα, τότε πράγματι έχει λόγο ύπαρξης. Σε διαφορετική περίπτωση οι Killers αποδεικνύονται μπάντα-Ιανός, καθώς δίπλα σε εξαιρετικές indie/pop-rock στιγμές υπάρχουν απίστευτα cheesy, φτηνά τραγούδια.

Ας ελπίσουμε το πέμπτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο Wonderful Wonderful που είναι σχεδόν έτοιμο να κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση. Σύμφωνα, πάντως, με εκπρόσωπο της μπάντας, ο δίσκος θα είναι γεμάτος με αστραφτερά ρεφρέν και κομμάτια που θα γεμίζουν αρένες. Γιατί έχω αρχίσει να ανησυχώ, γιατρέ μου;;;