Κάποτε, σε αγνότερες εποχές, άνθρωποι που αγαπούσαν έναν καλλιτέχνη έφτιαχναν ένα fan club για να επικοινωνήσουν με «ομοιοπαθείς» φανατικούς, για  να ανταλλάξουν υλικό, για να βρεθούν μεταξύ τους, να διοργανώσουν ταξίδια για συναυλίες ή θεματικές βραδιές. Στην ιδανική περίπτωση που το fan club μεγάλωνε πολύ, ο καλλιτέχνης/το συγκρότημα έδιναν την άδεια, ώστε το club αυτό να είναι το «επίσημο», γεγονός που έδινε κάποια προνόμια στα μέλη του.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής δημιουργίας δεν προκύπτει από μεράκι, ή καλλιτεχνική ανάγκη έκφρασης, αλλά παράγεται κατά παραγγελία των πολυεθνικών εταιριών. Τώρα μαθαίνουμε ότι δεν είναι μόνο η μουσική που είναι «πλαστική», αλλά και οι οπαδοί. Στα διεθνή μουσικά MME κυριαρχεί σήμερα η είδηση ότι οι Duran Duran μηνύουν εταιρεία που …μανατζάρει fan clubs (!) ονόματι Worldwide Fan Clubs που εδρεύει στο Σικάγο για 40.000 δολάρια για διαφυγόντα κέρδη. Τι ακριβώς κάνει αυτή η εταιρεία; «Στήνει» fan clubs για καλλιτέχνες (Θεέ μου, τι αγνός αυθορμητισμός!) και διαχειρίζεται τα όποια κέρδη από τη λειτουργία τους, καθώς και το merchandise των καλλιτεχνών. Οι Duran Duran είχαν συμφωνήσει ότι θα λαμβάνουν το 75% των κερδών, ωστόσο ο νομικός εκπρόσωπος του συγκροτήματος δήλωσε ότι αυτό δεν συμβαίνει και κατηγόρησε την εταιρεία ότι δεν κρατάει αναλυτικούς και ακριβείς λογαριασμούς.

Πραγματικά, δεν ξέρει κανείς ποιον να πρωτοθαυμάσει… Το συγκρότημα (που δεν έχει ανάγκη τέτοιων εταιρειών με εκατομμύρια φίλους σε όλο τον κόσμο), το οποίο προσφεύγει σε μια εταιρεία παραγωγής …οπαδών, ή τους αετονύχηδες της δήθεν «ελεύθερης αγοράς» που μετατρέπουν ακόμη και τον ενθουσιασμό και την ανιδιοτελή αγάπη  του ανθρώπου για την τέχνη σε εμπόρευμα…

Ω καιροί, ω ήθη…