Mid 80s. Μαθητής Γυμνασίου ων, θυμάμαι έντονα την αγωνία μου να περάσουν οι μέρες της εβδομάδας, ώστε να έρθει η Παρασκευή. Την ημέρα εκείνη, έπαιρνα το λεωφορείο 502 που εκτελούσε το δρομολόγιο (αν θυμάμαι καλά) Πεύκη-Στουρνάρη. Κύριος λόγος της απογευματινής διαδρομής ήταν το φροντιστήριο Γερμανικών στο Κέντρο, αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο περίπτερο στη γωνία Στουρνάρη και Πατησίων, όπου ο γλυκύτατος κυρ Θόδωρος μου κρατούσε πάντοτε την καινούρια ΝΜΕ.
Τα αγγλικά μου τότε δεν ήταν τόσο καλά, αλλά η ΝΜΕ υπήρξε ο καλύτερος δάσκαλος. Με ένα λεξικό και λίγη οργιώδη φαντασία μάθαινα όλα τα νέα τους Smiths, τους New Order, τους Echo and the Bunnymen, τους Cure, τους Depeche Mode κλπ, κλπ. Για πολλούς από εμάς, η ΝΜΕ ήταν ένα μικρό μουσικό ευαγγέλιο. Σε μια εποχή που το διαδίκτυο αποτελούσε ακόμη πειραματική εφαρμογή, για τους μουσικόφιλους έντυπα όπως η ΝΜΕ, η Melody Maker, η Sounds ήταν παράθυρα σε έναν άλλο κόσμο.
Η ΝΜΕ βρισκόταν από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της το 1952 πάντοτε κοντά στις μουσικές εξελίξεις κυρίως της βρετανικής σκηνής. Δίπλα στην έκρηξη των '60s με Beatles/Stones, την ψυχεδέλεια, μετά στα '70s (glam rock, punk). Δίπλα στo post punk/indie ηχόχρωμα που κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’80. Δίπλα στο Summer of Love, το rave κίνημα και την έκρηξη του Madchester στα τέλη των 80s, το shoegaze, την ευφορία της Britpop στα 90s, την post punk αναγέννηση στα μέσα των 00s. Το 1996 ξεκίνησε τη λειτουργία του το site nme.com που αρχικά υποστήριζε την έντυπη έκδοση, στη συνέχεια όμως μετεβλήθη σε κύρια έκφραση της ΝΜΕ.
Σταδιακά, τα πράγματα άλλαξαν. Η παρακμή του έντυπου τύπου και η κυριαρχία του διαδικτύου έφεραν την πτώση των φύλλων. Το κυριότερο: το πάλαι ποτέ εναλλακτικό έντυπο άρχισε να αποκτά lifestyle χαρακτηριστικά. Η έντυπη ΝΜΕ έγινε free press, ενώ το site ασχολείται πλέον με το σινεμά, το χώρο της μόδας, τις τηλεοπτικές σειρές, το κουτσομπολιό της show biz, θυμίζοντας λίγο Espresso για hipsters. H εναλλακτική μουσική και κουλτούρα αποτελούν μικρό υποσύνολο της πάλαι ποτέ ναυαρχίδας του χώρου.
Όσο κι αν η ΝΜΕ κατάντησε σκιά του παλιού της εαυτού, για τη δική μου γενιά μουσικόφιλων ήταν ένας από τους κύριους λόγους που ασχοληθήκαμε με τη μουσική. Κι όσο αν οι ισοπεδωτικοί καιροί της άθλιας μουσικής ομοιομορφίας έχουν αλώσει κάθε τι το διαφορετικό, τα παλιά, στοιβαγμένα σε κάποιο πατάρι, τεύχη της ΝΜΕ αποτελούν εγγύηση ότι δεν θα σβήσουν οι αναμνήσεις μιας καλύτερης (και δεν το λέω υπό το βάρος της νοσταλγίας) μουσικά εποχής.