Nα γράψω κι εγώ κάτι… Λες κι έχει σημασία τι θα πω εγώ ή ο οποιοσδήποτε, για έναν ακόμα τεράστιο καλλιτέχνη που έφυγε. Tα social media έχουν δώσει την δυνατότητα στον κάθε τυχάρπαστο, κρυμμένο πίσω από ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, να βγάζει στομφώδη διαγγέλματα, καινοφανών κατά την γνώμη του αληθειών, επί παντός επιστητού και να τρέφει το εγώ του με αυταπάτες περί του μεγαλείου της σκέψης του.
Οι δικές μου σκέψεις δεν εμπεριέχουν κανένα μεγαλείο ή κάποια συγκλονιστική πρωτοτυπία. Είναι απλές σκέψεις ενός ανθρώπου που αγαπάει με όλη του την ψυχή την μουσική και συμφωνεί απόλυτα με τον George Michael ότι: “Aκόμα πιστεύω ότι η μουσική είναι το μεγαλύτερο δώρο του θεού στους ανθρώπους”.
Τους Wham τους πρωτοάκουσα το 1984 και τους λάτρεψα αμέσως. Ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι είναι από τα καλυτέρα και σημαντικότερα pop συγκροτήματα όλων των εποχών. Απολύτως ειλικρινές ως γκρουπ στις προθέσεις του, στο να κάνει τον κόσμο να χορεύει και να περνάει καλά. Ποιος θα μου πει ότι αυτό είναι λιγότερο σημαντικό από την βαθιά περισυλλογή που πρέπει να είναι λάβαρο της ανθρώπινης ύπαρξης για να πείσει ότι έχει αξία; Όχι. Σε μένα μην το πει κανείς. Επίσης μην προσπαθήσει ούτε κατά διάνοια να μου βγάλει το ηλίθιο ανεγκέφαλο λογύδριο πέρι εφηβικής γλυκανάλατης pop. Το μυαλό σας και μια λίρα (Κυπριακής κατά προτίμηση). Η pop οφείλει να είναι εφηβική και αλίμονο την στιγμή που θα παψει να είναι. Τα μεγαλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής τα έχουν γράψει πιτσιρικάδες που δεκάρα δεν έδιναν για τη γνώμη κανενός. Γιατί η αληθινή μουσική έρχεται πάντα από μέσα. Δεν είναι σχέδιο για το πώς θα κατακτήσεις τον κόσμο ή την αθανασία. Είναι μια ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ που σου τρώει τις σάρκες λίγο λίγο, αργά και βασανιστικά αν δεν την εκτονώσεις.
Ανάγκη ήταν και για τον George Michael και είχε το μοναδικό ταλέντο (που άλλοι θα πουλούσαν ακόμη και την μάνα τους στο διάβολο για να το έχουν) να την μετουσιώνει σε απαστράπτουσα μαγευτική pop, τόσο αβίαστα που φαινόταν σχεδόν πανεύκολο, ότι δηλαδή ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει. Προκαλώ οποιονδήποτε μουσικό να καθίσουμε παρέα να αναλύσουμε καθαρά μουσικά το Everything She Wants τo οποίο έγραψε (και έκανε την παραγωγή μόνος του) σε ηλικία 20 χρονών και να μου πει ότι το κομμάτι δεν είναι απολύτως ιδιοφυές. Όχι, μουσικός δεν θα τολμήσει να πει τέτοιο πράγμα γιατί αν το κάνει απλά αποδεικνύει ότι δεν είναι μουσικός. Θα βρεις όμως πολλούς δήθεν έγκυρους μουσικοκριτικούς (τους θυμάμαι τους καραγκιόζηδες από τα 80s) που θα σου πουν με άνεση του κόσμου τις γελοίες ασυναρτησίες προσπαθώντας να σε πείσουν ότι το προσωπικό τους άθλιο γούστο στην μουσική είναι αξιότερο προσοχής και αναφοράς από το αληθινό μουσικό ταλέντο του οποιουδήποτε άλλου.
Ο Mark Ronson, ένας από τους κορυφαίους σημερινούς καταξιωμένους παραγωγούς, ανέφερε πριν λίγες ώρες στο twitter το εξής (που με καλύπτει απόλυτα): "To Everything She Wants ήταν ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού κομμάτια από λευκό καλλιτέχνη που μπορούσες να παίξεις σε hip hop clubs στα 90s και να μην σου πετάξουν μπουκάλια"
‘Oσον αφορά τους στίχους, που και καλά ήταν φθηνά στιχάκια για να ντύσεις την μελωδία, σύμφωνα με κάποιους, έτσι για την ιστορία και μόνο να πω ότι το Wham Rap είναι από τα πιο πολιτικοποιημένα τραγούδια ever που σαρκάζει αλύπητα την ανεργία στην Βρετανία των 80s. Το κάνει φυσικά μέσα από το χιούμορ και στο τέλος απλά θα πει ένα τεράστιο "fuck off" στο σύστημα, «εμείς είμαστε νέοι και θα βρούμε τρόπο να περάσουμε καλά». Γιατί μόνο η “εφηβική pop” είχε και έχει το ειδικό βάρος να το κάνει αυτό. Κανένας άλλος.
Δεν θα πω κάτι άλλο για τους Wham. Eίμαι απλά ευγνώμων που είναι αναπόσπαστο μέρος της μουσικής μου παιδείας και με έμαθαν να μετράω την μουσική με τους πραγματικούς όρους της και να γελάω μου τους δήθεν που αγωνιούν να μην είναι mainstream γιατί έτσι θα κατακτήσουν αυτοδίκαια cool status (το μυαλό σας και μια λίρα, Αγγλική κατά προτίμηση αυτή την φορά).
Οι Wham ήταν ο George Michael και ο George Michael φυσικά συνέχισε να βγάζει αριστουργήματα και μετά τους Wham. Σε όλη του την δισκογραφία είναι διάχυτη η αγάπη του για την μαύρη μουσική, κυρίως την soul. Φυσικά βέβαια είχε φωνάρα και μπορούσε να στηρίξει την οποιαδήποτε challenging για τα φωνητικά σύνθεσή του. Δεν δίσταζε να κλέψει πράγματα πολλές φορές από μαύρους καλλιτέχνες αλλά όπως είπε ο Oscar Wilde: “Talent borrows. Genius steals”. Οι μουσικοί του όροι στα κομμάτια του ήταν τόσο άρτιοι και καλοδουλεμένοι στο πως ξεδιπλώνονταν μέσα στη σύνθεση και πως όλο αυτό στηριζόταν από την ιδιοφυή παραγωγή που τους έκανε, που κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να γίνεται μάθημα στα μουσικά σχολεία.
Αλλά όπως είπα, τι σημασία έχει τι λέω εγώ ή τι έχει να αντιπαραβάλλει σ’ αυτά κάποιος άλλος. O George Michael έφυγε. Νέος πολύ, κάτι που κάνει την απώλεια ακόμα πιο τραγική. Και κανένας επικήδειος όσο όμορφος και αν είναι, όσο και αν αποδίδει τα - long overdue - του Καίσαρος τω Καίσαρι, δεν θα τον φέρει πίσω. Πίσω για να μας δώσει ακόμα περισσότερη μουσική και να κάνει τον κόσμο λίγο πιο φωτεινό και ζεστό.
Έμαθα για τον θάνατο του αργά χθες το βράδυ γύρω στις δυο. Αποσβολώθηκα όπως και με τον Bowie. Νόμιζα ότι τα δάκρυα μου είχαν τελειώσει προ πολλού, αλλά ξανακύλησαν. Aυτό όμως που δεν τολμαει κάνεις να πει είναι ότι κάθε φορά που οι ήρωες μας πεθαίνουν, έτσι απλά, σαν κοινοί θνητοί και αυτοί, αυτοί που το μεγαλείο του ταλέντου τους δεν ήταν αρκετό για να ξεγελάσει την αναπόφευκτη μοίρα της κάθε σάρκας πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη, τα μισά από τα δάκρυα που χύνουμε δεν είναι για τον ήρωα μας. Είναι για μας τους ίδιους και για την δική μας μοίρα που μόλις μας υπενθύμισε με τον πιο ξερό και αδιαπραγμάτευτο τρόπο ο χαμός του.
Θα έρθει και η δική μας η στιγμή. Ξέρεις κάτι όμως ρε φίλε; Μέχρι τότε θα είμαι εκεί έξω και κάθε φορά που οι αυτόκλητοι σωτήρες της κοινωνίας μου θα κάνουν τα πάντα για να μου στερούν τη στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου, εγώ θα είμαι εκεί έξω και θα τραγουδαω στα μούτρα τους:
Wham, bam - I am, a man
Job or no job, you can't tell me that I'm not
Do you, enjoy what you do?
If not, just stop - don't stay there and rot
Καλό παράδεισο George… Μου λείπεις ηδη…
