Οι Stooges μπορεί να διαλύθηκαν το 1974, όμως η σπορά τους δεν άργησε να φανεί: Δεκάδες γκρουπς ξεφύτρωσαν στην Αμερική κυρίως στην ανατολική ακτή με την κυριαρχία των Ramones, των Voidoids, των Television κλπ. Μέσα σε ένα τέτοιο ορυμαγδό, η Δυτική Ακτή που πρωτοστάτησε στην μουσική την περασμένη δεκαετία, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη: από τους εκατοντάδες φανς του Iggy ξεπήδησαν και εκεί σχεδόν αμέσως γκρουπάκια που προσπάθησαν -επιτυχώς ή μη- να κρατήσουν ψηλά την σημαία του Αμερικάνικού πάνκ.
Κάπου λοιπόν στο Los Angeles το 1977, ένας παλαβός φαν των Stooges, τέως καθηγητής Αγγλικών και απόφοιτος (όπως και ο Jim Morrisson δέκα χρόνια πριν) της σχολής κινηματογράφου ονόματι Chris Desjardins (φωνητικά), ζύμωσε μέσα σ΄ ένα ατελείωτο voodoo την γλώσσα των τότε συμμοριών της πόλης, τον Μεξικάνικο καθολικισμό και την παράνοια των Β-movies και όλα αυτά μαζί, τα σέρβιρε σε ένα παρανοϊκό κολλάζ στίχων, που από τη μία αιμορραγούσε από την πράσινη σαπίλα των τάφων και από την άλλη ανάβλυζε ο Διόνυσος σε πανκ εκδοχή. Αναζητώντας μουσικό σχήμα για να δώσει σάρκα και οστά στους παρανοϊκούς στίχους του, μόλις τρία χρόνια μετά την διάλυση των ινδαλμάτων του των Stooges, έφτιαξε τους Flesh Eaters, ονομάζοντάς τους έτσι από μια παλιά Β-movie τρόμου, με τα lineups της μπάντας αυτής που έντυνε μουσικά τους στίχους του (ως αρχηγού) να αλλάζουν συνεχώς γύρω απ΄ αυτόν, περιλαμβάνοντας ανά καιρούς μέλη των Χ, Plugz, Blasters και Los Lobos στην σύνθεσή της. Η μοναδική δυσκολία που είχε ήταν τ΄ όνομά του, το οποίο και πετσόκοψε σε…Chris D.
Και μπορεί να μην ήταν Jello Biafra ή Richard Hell, αλλά με τους «αρρωστημένους» στίχους του, την απίστευτη σκηνική παρουσία και τα ουρλιαχτά του στο μικρόφωνο, όπως τα κληρονόμησε από τον Iggy Pop και με όχημα μια μπάντα που στα πρώτα της χρόνια έπαιζε απίστευτα γρήγορα (σπάνια τα τραγούδια τους ξεπερνούσαν τα 2 λεπτά), ξεχώρισε αμέσως και κατέστη γρήγορα στρατηγός στα πάνκ στέκια του Los Angeles. Αυτό είχε σαν αντίκτυπο να συνεργαστεί με την εταιρεία Slash και να κάνει την παραγωγή σε δουλειές των Gun Club, Dream Syndicate και Green on Red, ανεβαίνοντας κι άλλο στην εκτίμηση των psycho-ροκάδων των 80’s.
Βέβαια ο ίδιος αρνιόταν να παραδεχτεί της ετικέττα του «πανκ ποιητή», αλλά δήλωνε σε συνέντευξή του το 1982: «…Αυτό που κάνει τους ακροατές μας να τα χάνουν είναι ότι δεν παίζουμε μια κατηγορία τραγουδιών. Η μουσική που παίζουμε είναι αληθινά δυνατή, αληθινά μεταλλική και θα μπορούσατε να την πείτε χέβι μέταλ ή οτιδήποτε το 1977 χαρακτηριζόταν ως πάνκ. Δεν είμαστε μια μπάντα θρας που βαράει αβέρτα. Υπάρχουν πολλές επιρροές μέσα της, ειδικά country & western, που μπορεί ναι ακούγεται ως χέβι μέταλ, αλλά περιέχει πολλές μελωδίες…». Εμείς να προσθέσουμε απλά ότι οι Stooges έχουν βάλει χοντρά το χεράκι τους στην μουσική του, όπως και επιρροές από τζαζ, ροκαμπίλλυ και μπλούζ μπορούμε να αλιεύσουμε στα τραγούδια του, αλλά η καλπάζουσα φαντασία του που τον διακατείχε από παιδί με τις αιματοβαμμένες εικόνες των φτηνιάρικων ταινιών τρόμου, μετέτρεψε την ποίησή του σε ένα σχιζοφρενές χαρμάνι με θεματολογία γύρω από τάφους, φαντάσματα, αίμα, εξορκισμούς και απανωτούς αφορισμούς στην Ισπανοκρατούμενη καθολική εκκλησία και γεννούσε έναν, όχι μεταφυσικό, αλλά χειροπιαστό τρόμο, που δεν αργούσε να σου παγώσει το αίμα από το 1ο άκουσμα…
Σήμερα βέβαια μετά τους Cramps όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν αστεία, αλλά τότε ήταν πρωτόγνωρο να συνδυάσεις τις κατά ριπάς βολές του πάνκ με γοτθική horror thriller ατμόσφαιρα.
Και αυτό το τελευταίο είναι ακριβώς ο λόγος που κάνει τα άλμπουμς των Flesh Eaters να ξεχωρίζουν για την εποχή τους και που τα ξαναθυμόμαστε σήμερα:
1\- Flesh Eaters ή Disintegration Nation ΕΡ (1978)
Track listing: Disintegration Nation - Agony Shorthand - Radio Dies Screaming - Twisted Road
(Upsetter Records UPSET 8)
Παραγωγός: Flesheaters, Randy Stodola
Έχοντας στην 1η σύνθεση της μπάντας τον μετέπειτα Plugz και Los Lobos Tito Larriva στην κιθάρα, τον John Richey στο μπάσο και τον Joe Nanini στα ντραμς και έχοντας ήδη δώσει την πρώτη τους συναυλία στις 21 Δεκεμβρίου 1977 στο κλαμπ Τhe Masque του Los Angeles, o Chris ηχογράφησε στις αρχές του 1978 στο στούντιο του παραγωγού του δίσκου Randy Stodola τα τραγούδια αυτά ως ντέμος, τα οποία κυκλοφόρησαν πολύ αργότερα το 2004, σαν μπόνους στην cd επανέκδοση του No questions asked. Απογοητευμένος όμως από την ποιότητα των τραγουδιών, ο Chris λίγες βδομάδες μετά τα ξαναηχογράφησε, αυτή την φορά έχοντας μαζί την ντόπια πάνκ μπάντα Flyboys και έδωσε την τελική μορφή στα τραγούδια, όπως περιλήφθηκαν στο πρώτο ΕΡ της μπάντας.
Εδώ δεν έχουμε και πολλά να προσέξουμε: μέτρια ηχογράφηση, αλλά το νεύρο και η γρηγοράδα των Flyboys, σε συνδυασμό με το πρωτόλειο πάνκ φτύσιμο παρά τραγούδι του Chris, αφήνει βαθύ στίγμα για το μέλλον.
Τι παίζουν; Μα πανκ βέβαια, με καλύτερη στιγμή του δίσκου το Twisted Road με σαφείς γκαράζ καταβολές, αλλά και τα κιθαριστικά σόλα(!) που έχουν στριμώξει στα Disintegration Nation και Radio Dies Screaming (τι τίτλος!), πράγμα αδιανόητο για πάνκ κομμάτι. Το δε Agony Shorthand, μην αφήνοντάς μας να πάρουμε ανάσα με την ταχύτητά του, τελειώνει με «σκρατς» της βελόνας, συμβολίζοντας την μαγεία του μικρού δίσκου στο πάνκ και γενικότερα στο ροκ. Την στιγμή όμως που οι στάχτες της μπάντας του Iggy Pop κάπνιζαν ακόμη και ο Richard Hell προχωρούσε τότε ένα βήμα πιο μπροστά, οι φίλοι μας δεν πρόσφεραν και τίποτα καινούργιο…
(**)
2\- No Questions Asked (1980)
Track listing: Sleeping Sickness - Jesus Don't Come Through The Cotton - Police Gun Jitters - Dynamite Hemorrhage - Ten Inch Razor - Kiss On My Cheek - Suicide Saddle - Cry Baby Killer – Dominoes - Crazy Boy - The Child Comes First - Home Of The Brave - Impossible Crime - No Questions Asked
(Upsetter Records UPCJ 34)
Παραγωγός: Chris D.
Ήδη είχαν αρχίσει να «κάνουν ντόρο» στο Los Angeles και αφού συμμετείχαν με τρία τραγούδια τους στο compilation Tooth and Nail του 1979 της εταιρείας τους Upsetter, μαζί με τις άλλες ελπιδοφόρες μπάντες της εποχής Germs, U.X.A., Τhe Controllers, Negative Trend και Middle Class, ο Chris ηχογράφησε τούτο τον δίσκο, χωρίς να έχει κατασταλάξει στην οριστική σύνθεση της μπάντας, εναλλάσσοντας συνολικά οκτώ (8) μουσικούς στις ηχογραφήσεις (μεταξύ αυτών τους Joe Ramirez και Pat Garrett στις κιθάρες και τα μέλη των Χ John Doe στο μπάσο και DJ Bonebrake στα ντραμς), αλλά χαλάλι η ταλαιπωρία: Ο τίτλος αυτού του άλμπουμ (=δεν θέλω ερωτήσεις), όπως και το ομώνυμο κομμάτι με τους πυροβολισμούς στην εισαγωγή του, μας εισάγουν κατευθείαν στην ψυχολογία της μπάντας: σφιχτοδεμένο «τσαμπουκαλεμένο» πάνκ που τα στοιχειωμένα από το πνεύμα του Iggy Pop ουρλιαχτά του Chris, δείχνουν πώς θα΄ πρεπε να παίζουν οι Stooges εάν δεν είχαν διαλυθεί. Σαφώς καλύτερα ηχογραφημένο από το προηγούμενο, το 1ο ολοκληρωμένο άλμπουμ των φίλων μας πάει το πάνκ ένα βήμα πιο μπροστά (δυο μόνο τραγούδια ξεπερνούν τα 2 λεπτά σε διάρκεια), ειδικά στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου το Home Of The Brave με τις κιθάρες να καλπάζουν, στο Ten Inch Razor (τι τίτλος!) που τιμά για άλλη μια φορά το γκαράζ, ή στο Dominoes με τα φωνητικά (ή μήπως και ο τίτλος;) να αφήνουν μια «Μπαρρετική» αύρα.
Δεν περιορίζονται όμως μόνο στο πάνκ εδώ, αλλά στο διαρκείας μόλις 13 δευτερολέπτων Kiss On My Cheek ο Chris σε ένα θλιβερό μονόλογο χωρίς μουσική μας ξαφνιάζει όταν διαπιστώνει ότι: «…νόμιζα ότι καταλάβαινα τα όνειρα μέχρι που το μωρό μου με φίλησε στο μάγουλο…», δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι και οι πάνκς έχουν λεπτές γραμμές κι ευαισθησίες και στο ρέγγε(!) Cry Baby Killer, όπου με την στοιχειωμένη του φωνή που τραγουδάει: «…στον τοίχο είναι μια σκιά \ κάτι κόκκινο κυλάει κάτω από τον τοίχο…» και το μεταμορφώνει σε ένα παιδικό παραμύθι τρόμου.
Ο δίσκος βρίθει από τα φωνητικά – ουρλιαχτά του Chris, που εδώ αρχίζουν να χάνουν σιγά – σιγά τον έλεγχο και στολίζουν μοναδικά τα γεμάτα από εφιάλτες των b-movies τραγούδια του, όπως μας προϊδεάζει και το εξώφυλλο. Οι φίλοι μας εδώ δείχνουν καθαρά ότι ως προς το πρωτόλειο και αγνό πάνκ, αρχίζουν να παίρνουν τα πράγματα στα σοβαρά, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι Ramones ήταν ήδη μάστορες στο είδος, αλλά και οι Dead Kennedys εκείνη την εποχή μεσουρανούσαν. Πάντως οι Black Flag θα μας τα΄ λεγαν καλύτερα …
(***)
3\- A Minute to Pray, a Second to Die (1981)
Track listing: Digging My Grave - Pray Til You Sweat – River of Fever - Satan's Stomp – See You in the Boneyard – So Long – Cyrano de Berger's Back - Divine Horseman.
(Ruby Records JRR-101)
Παραγωγός: Chris D.
Πλαισιωμένος ο Chris αυτή την φορά από την αφρόκρεμα της πανκ σκηνής της πατρίδας του και έχοντας (πάλι) στην μπάντα τα μέλη των Χ John Doe (μπάσο) και DJ Bonebrake (ντραμς maracas, marimbas), και τα μέλη των Blasters Dave Alvin (κιθάρα), Steve Berlin (σαξόφωνο) και Bill Bateman σαν δεύτερο ντράμερ για να ντύνουν τα τραγούδια του, ηχογράφησε ένα άλμπουμ που ξεφεύγει σχεδόν εντελώς από τα πάνκ πεδία και μας εισάγει σ΄ έναν κόσμο βυθισμένο στο φίλμ νουαρ, στο voodoo, σε ό,τι μπορεί να ξεπροβάλλει μέσα από ένα ταφικό μνήμα, και (για άλλη μια φορά) με σαφείς εκδικητικούς στίχους ενάντια στην εκκλησία και τους εξορκισμούς και όλα αυτά σε στοιχειωμένη μπλουζ ατμόσφαιρα, με τους Birthday Party του Junkyard και τον Foetus να έρχονται αμέσως στο μυαλό σαν πρώτη επιρροή.
Εδώ το πολυβόλο των προηγούμενων έργων της μπάντας δεν μακελεύει (ευτυχώς όχι για πολύ) και πλέον με την προσθήκη του σαξοφώνου του Berlin (όπως και οι Stooges στο Funhouse), μας ανακατεύουν τζαζ και Stax στοιχεία στην μουσική τους, προσομοιάζοντας περισσότερο σε μια ροκ, παρά πανκ μπάντα, με τραγούδια μεγάλης διάρκειας (το μικρότερο φτάνει τα 2,5 λεπτά). Τα ουρλιαχτά του Chris δεν σταματούν (ποτέ δεν το έκαναν άλλωστε…), αλλά τα λόγια του εδώ ακούγονται πιο καθαρά από ποτέ. Και για το περιεχόμενό τους δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στους τίτλους και μόνο για να καταλάβετε που το πάνε. Εδώ τρώνε τις σάρκες μας αργά και βασανιστικά και είναι κρίμα γιατί οι κιθάρες του Alvin είναι σκέτα ξυράφια και μόνο στο River of Fever σπηντάρουν σαν δυναμίτης θυμίζοντας παλιούς Eaters. Μόνο στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου το See You in the Boneyard (τι τίτλος!) το σαξόφωνο και η κιθάρα εναλλάσσονται στο γκαράζ θέμα του, το κάνουν όμως αργά, ΠΟΛΥ αργά και αυτό αρχίζει να αντηχεί ενοχλητικά στ΄ αυτιά του οπαδού των προηγούμενων άλμπουμ τους.
Ακόμα και στο So Long, το μόνο κομμάτι που δεν περιέχει σαξόφωνο, με το πιο μακρόσυρτο σόλο που έχουμε συναντήσει σε τραγούδι τους, η κιθάρα στρώνει χαλί για τον γεμάτο ουρλιαχτά μονόλογο του Chris, φτάνουν δε στο σημείο στο Cyrano de Berger's Back να θυμίζουν τους…Stranglers και κλείνουν το δίσκο με το 7λεπτο Divine Horseman που μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο ακκόρντο με τρεις νότες ο Chris ξετυλίγει ακόμα μια φορά ένα παραμύθι τρόμου ουρλιάζοντας, αλλά για πρώτη φορά διακρίνουμε μια θλίψη, μια σκοτεινιά στην χροιά της φωνής του, και κρίμα γιατί τούτο το κομμάτι, ενώ αντηχεί πλήρως την ατμόσφαιρα του άλμπουμ, κουράζει και θα μπορούσε να περιοριστεί στο μισό, γιατί όπως και να το κάνουμε μακρόσυρτα πανκ τραγούδια δεν υπήρξαν ποτέ, εκτός κι αν λέγεσαι Nick Cave…
Ένα άλμπουμ που ναι μεν καλοδέχτηκαν κοινό και κριτικοί, αλλά μουσικά δεν με ενθουσίασε ako;ygontaw μια μπάντα μου γάζωνε στο πάλκο να προσπαθεί να μου ανακατέψει art \ sophisticated στοιχεία στα τραγούδια της. Αναρωτιέμαι τί τους δίνανε εκείνα τα χρόνια…
Όμως τι εξώφυλλο! Και τι τίτλος! Γι΄ αυτό και μόνο, σε συνδυασμό με τους σπλάττερ στίχους του Kρις κερδίζουν το τρίτο αστέρι.
(***)
4\- Forever Came Today (1982)
Track listing: My life to live - A Minute to Pray, a Second to Die – Secret life – Shallow Water – The Rosy Hours – The Wedding Dice – Hand of Glory – Drag my name in the mud – Because of you (Every Legend Dies a Quick Death) – Tightrope on fire.
(Ruby Records JRR 805)
Παραγωγός: Chris D.
Ευτυχώς το προηγούμενο ήταν απλά ένα διάλειμμα και εδώ τα μυδράλια ξαναοπλίζουν και παίρνουν και πάλι φωτιά. Οι κολλητοί του Chris από τους Χ Exene Chervenka και John Doe (πάλι αυτοί;) τον σύστησαν στα νέα μέλη της μπάντας Robyn Jameson (μπάσο), Don Kirk (κιθάρα) και Chris Wahl (ντραμς) και με παραμένοντα από την προηγούμενη σύνθεση τον Berlin, οι φίλοι μας φτιάχνουν το καλύτερο άλμπουμ της ιστορίας τους, σπηντάροντας συνεχώς και δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα ούτε για ένα λεπτό, που κι αυτό μας το αφήνουν να προσευχηθούμε όπως μας παραινεί το A Minute to Pray, a Second to Die που -άγνωστο γιατί- έμεινε «απ΄ έξω» από το ομώνυμο προηγούμενο άλμπουμ τους.
Εδώ οι κιθάρες του Kirk γδέρνουν κόκκαλα και για πρώτη φορά βρίσκουν «τα πατήματά» τους στα τραγούδια τους, παρά την παρουσία του σαξοφώνου, που δεν τα αλλοιώνει, αλλά τα συμπληρώνει ευχάριστα. Τι να πρωτοξεχωρίσω εδώ; Τα σφαιράτα My life to Live, Shallow Water και Tightrope on fire (τι τίτλος! – ακόμα μια φορά); Ή τα κοσμημένα με τις διακριτικές πινελιές του σαξοφώνου The Rosy Hours και Drag my name in the mud; Επίσης σημαντικό στοιχείο, εκτός από το ότι κανένα τραγούδι δεν είναι πλέον αργόσυρτο, είναι ότι οι βρυχηθμοί του Kρις (που εδώ ουρλιάζει με όλη του την δύναμη) έπαψαν να είναι πιστό αντίγραφο του Iggy Pop, αλλά μετασχηματίστηκαν σε γλωσσικούς διάλογους του Captain Beefheart και ζυμώθηκαν τέλεια με την θεματολογία των στίχων του αναδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την «στόφα» του σαν πάνκ ποιητή.
Αφήνω για το τέλος το The Wedding Dice, μια συνεργασία του Edgar Alan Poe με τους Black Sabbath που εξιστορεί έναν μεξικάνικο μύθο κάποιου ματωμένου γάμου («…Το πρωϊ το φάντασμά της είχε φτάσει στην πόρτα / Το αίμα μιας καρδιάς είχε γεμίσει την οθόνη…») και στο αντίστοιχο βίντεο ο Kρις που πρωταγωνιστεί και τραγουδάει με την μπάντα εκδικείται μοναδικά τον θάνατο της αγαπημένης του από ένα πιστολά μέσα σε φλεγόμενους τάφους…Συγκλονιστικό!
Σίγουρα το άλμπουμ – παρακαταθήκη της μπάντας για τα επόμενα χρόνια.
(***½)
5\- A Hard Road To Follow (1983)
Track listing: Life's A Dirty Rat – Rhymes - The Hammer Hits The Nail - My Destiny - Buried Treasure - I Take What I Want - Eyes Without A Face - Father Of Lies - Fistful Of Vodka - Every Time I Call Your Name - We'll Never Die - Poison Arrow - A hard road to follow.
(Upsetter Records UP 56)
Παραγωγός: Chris D
Με την ίδια σύνθεση (μας κακομαθαίνεις Κρις!), εκτός του Berlin (ευτυχώς, γιατί κι άλλο σαξόφωνο δεν αντεχόταν) και με την προσθήκη της Jill Jordan στα backing vocals οι φίλοι μας ηχογράφησαν το τελευταίο τους άλμπουμ χωρίς να ξεφεύγουν από τα μονοπάτια του πάνκ, μόνο που εδώ μας ξαφνιάζουν ευχάριστα με πινελιές χέβι μέταλ στο Life's A Dirty Rat και με φάνκυ ρυθμό στο Rhymes (του Al Green). Όμως μέχρι εδώ. Γιατί στο υπόλοιπο άλμπουμ οι κιθάρες εξακολουθούν να μαγεύουν ακόμα και σολάροντας στα Eyes Without A Face, Fistful Of Vodka (τι τίτλος και πάλι!!!), Buried Treasure με στίχους όπως «…το όνομά σου γραμμένο με τατουάζ μέσα στην καρδιά μου…», My Destiny (με κλεμμένο το ρεφρέν του All I really want to do του Dylan) και Every Time I Call Your Name, παρατώντας μας λαχανιασμένους σε μια γωνία να βλέπουμε την πλάτη τους. Εδώ αρχίζουν να παίρνουν στοιχεία από τους BOC, τους Doors, τους Velvets, τους MC5, αλλά και τους Rolling Stones και να τα ανακατεύουν και πάλι με τάφους και αίθουσες βασανιστηρίων.
Και παρ΄ ότι τα ουρλιαχτά δεν σταματούν ούτε εδώ, και παρ΄ ότι τραγουδούν στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου «…We'll Never Die» και παρ΄ ότι η μπάντα έχει δέσει πολύ καλά, τόσο καλά ώστε να φτάνουν στο σημείο να ποζάρουν δεμένοι μεταξύ τους με…χειροπέδες(!)στο εξώφυλλο, ο Chris μας εξομολογείται πικρά με τον τίτλο του άλμπουμ και το ομώνυμο κομμάτι ότι όλα αυτά τα χρόνια κουράστηκε να ακολουθεί τα μονοπάτια του πάνκ (πόσες άλλωστε ποια πάνκ μπάντα άντεξαν άνω της 5ετίας;), και μετά από τόσο ιδρώτα και καμένα λαρύγγια πίσω του, θέλει να πάει κάπου αλλού, σαν τον Iggy στην σόλο καριέρα του. Έτσι, αφού είχε προλάβει να συμμετάσχει με την μπάντα και στο soundtrack της ταινίας Return of the Living Dead, την διέλυσε λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου.
Ένα μοναδικό αντίο που τα σχολιαρόπαιδα (τότε) του Grunge δέκα χρόνια πριν βγουν στη σκηνή, θα το΄ χαν σαν ευαγγέλιο στα παιδικά τους δωμάτια…
(***)
Ο φίλος μας χωρίς να χάσει καιρό, αμέσως σχημάτισε τους Divine Horsemen με νονό το closing track του A Minute to Pray, a Second to Die, προχωρώντας σε πιο μελωδικά μονοπάτια και αποκτώντας σαφώς περισσότερο airplay, μέχρι το 1989, όπου αφού ηχογράφησε ένα άλμπουμ με το γκρουπ Stone by Stone, τους μετονόμασε σε… Flesh Eaters και συνέχισε σποραδικά μέχρι πρόσφατα να ηχογραφεί άλμπουμς και μάλιστα πολλά απ΄ αυτά στην κοιτίδα του Αμερικάνικου πάνκ SST Records.
Χωρίς τα πολυβόλα όμως. Αυτά είχαν σιγήσει προ πολλού…
Υ.Γ.: Ψάχνοντας γι΄ αυτό το άρθρο ανακάλυψα και κάτι που δεν κρατιέμαι να μην το μοιραστώ μαζί σας:
Αυτός είναι ο Chris D:
…και αυτός είναι ο Έλλην ηθοποιός Γιώργος Βουλτζάτης (κάτω Παρτάλι κλπ.):
Δέστε τες και βρέστε διαφορές! (επειδή όλοι έχουμε κάπου στον κόσμο έναν σωσία…)
Discography:
Flesh Eaters (1978)
No Questions Asked (1980)
A Minute to Pray, a Second To Die (1981)
Forever Came Today (1982)
A Hard Road to Follow (1983)
Destroyed by the Fire – The Flesh Eaters’ Greatest Hits (1987)
Flesh Eaters Live (1988)
Prehistoric Fits – Flesh Eaters Greatest Vol. 2 (1990)
Dragstrip Riot (1991)
Sex Diary of Mr. Vampire (1992)
Crucified Lovers in Woman Hell (1993)
Ashes of Time (1999)
Miss Muerte (2004).
ΠΗΓΕΣ:
1.) Wikipedia
2.) Discogs
3.) Allmusic
4.) Song365
5.) ΠΟΠ & ΡΟΚ τεύχος 78 (Αύγουστος 1984) σελ. 10.
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
