Το καλοκαίρι (ω, μυλαίδη, οποίος ευφημισμός) ή ορθότερα το κακοκαίρι, δεν το συμπαθώ καθόλου. Αυτό, μάλλον, έχει φανεί ήδη. Σιχαίνομαι να προσπαθώ να αποφύγω την ηλιακή ακτινοβολία, να κυκλοφορώ με ιδρωμένα ρούχα, να ζεσταίνομαι, να κοιμάμαι με τεχνητά κρύο αέρα, να βράζω μέσα στο αυτοκίνητο, να βλέπω τον ορίζοντα να έχει θολές αποχρώσεις, και τόσα, μα τόσα, άλλα κορυφαία. Ούτε καν τα μπάνια στη θάλασσα δεν είναι καλά, σε σχέση με εκείνα του Μαϊου και του Οκτωβρίου.
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που βλέπουν περισσότερα χρώματα σε μια συννεφιασμένη ημέρα, από όσα σε μια λιακάδα. Ελπίζω κάποτε να τους μοιάσω… Μέχρι τότε, πρέπει όλοι να βοηθήσουμε το καλοκαίρι να περάσει. Χωρίς γκρίνια. Μόνο με καλή μουσική. Σαν αυτή που ακολουθεί.
Άντε αδέρφια: καλό φθινόπωρο!
Husker Du – Celebrated Summer
Το καλοκαίρι του Bob Mould είναι το μόνο που γιορτάζω σταθερά από το 1985.
Girlband – Entitled Less
Σε ποιον τα πουλάτε αυτά, ρε μάγκες;
(Δεν βρέθηκε βίντεο στο youtube οπότε ακούστε το μέσω bandcamp εδώ)
Wiiliam the Conqueror – Tend to the Thorns
Το καλύτερο τραγούδι που άκουσα φέτος.
Wire – Short Elevated Period
Ελπίζω να αναφέρονται στο φετινό καλοκαίρι.
The Foreign Resort – She is Lost
Με τέτοια μουσική, δεν ανησυχώ: μέχρι το φθινόπωρο θα έχει γυρίσει.
System Corporation – Dismal Universal Hiss
Πάντως εγώ, όπως κι αυτοί, στη Στοκχόλμη δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα.
Fionn Regan – Cormorant Bird
Τέτοιο μεγαλείο, δε γίνεται να συναντήσεις ποτέ με ήλιο.
Kings of Convenience – Misread
“The ones who made a difference, by withstanding indifference”.
Ben Watt – Waiting Like Mad
Έτσι, για να συννεφιάσει!
Xmal Deutschland – Mondlicht
Και τώρα, για να σκοτεινιάσει τελείως!