Η περίοδος των διακοπών έχει εκφυλιστεί, για μία μεγάλη μερίδα Ελλήνων εργαζομένων, σε μια ή δύο εβδομάδες του Αυγούστου. Η μαζική μετακίνηση πληθυσμού και η επανεγκατάστασή του από τις πόλεις προς την ελληνική επαρχία, με σαφή την προτίμηση στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, αφαιρεί μέρος από την ψυχολογική και σωματική ξεκούραση που έχει καθοριστεί ως πρωταρχικό ζητούμενο για την ύπαρξη της έννοιας των διακοπών. Μερικώς, το αντίδοτο προσφέρει η κατάλληλη μουσική – εκείνη, δηλαδή, που έχει την δυνατότητα να μεταφέρει με επιτυχία μία συγκεκριμένη διάθεση στον ακροατή. Οι επιλογές που ακολουθούν, φιλοδοξούν να συνοδεύσουν με αυτόν τον τρόπο τους αναγνώστες του Soundgaze.
Queen - Seaside Rendezvous
Ραντεβού στην παραλία! Κάθε καλοκαίρι αποτελεί το πιο in μέρος για όλες τις hip και trendy – ή όχι και τόσο – φατσούλες, the place to be. Το λέει και ο ίδιος ο Freddie κάπου μέσα στους στίχους: And at the peak of the season, the Mediterranean , this time of year, it's so fashionable
Lumerians - Burning Mirrors
Λίγο ψυχεδέλεια, λίγο space rock, αλλά, κυρίως, πολύ groove! Ιδανικό για πάρτι σε κάθε παραλία, τουλάχιστον στα πάρτι που θα έχει αποφασιστεί να παίζεται και λίγο σκληρότερο rock. Ο γράφων, ειρήσθω εν παρόδω, προτιμά τα χορευτικά 90ς της νιότης του για τέτοιες συνεστιάσεις, αλλά για κάποιο λόγο γλιτώσατε την καταγραφή του σχετικού playlist.
Uncle Acid and the Deadbeats - Withered hand of evil
Πιο σοκολατένιος, γίνεται. Πιο ‘70s, γίνεται. Πιο Sabbath πρώιμων ημερών… δεν γίνεται! Γι’ αυτό πέρυσι τους πήραν support οι ίδιοι οι Sabbath στην περιοδεία τους στην Ευρώπη. Η παραμόρφωση μέσα από την οποία περνούν τα όξινα φωνητικά του Θείου στοιχειώνει και μητροπολίτη.
Monovine - Odd
Κάτι έλεγα για ‘90ς πιο πάνω… όσο αφορά το αμερικάνικο rock τύπου Seattle εκείνης της εποχής (να το πω grunge;), δύσκολα θα βρείτε πιο πιστούς αναβιωτές από τους Monovine, και ακόμη δυσκολότερα με τέτοιες κομματάρες. Εδώ μάλιστα, όταν ξεπεράσετε την ομοιότητα των φωνητικών του Στράτου με αυτά του Cobain, θυμίζουν αρκετά και ελληνική σκηνή της ίδιας εποχής.
Mark Lanegan Band - Sad Lover
Μιλήσαμε για τον εργασιομανή Lanegan (περίμενε άραγε κανείς σε παλιότερες εποχές πως θα αναφερόμαστε ποτέ με αυτό το επίθετο στον κατά τα άλλα αγαπημένο Mark;) στην είδηση της κυκλοφορίας του νέου του άλμπουμ. Το κομμάτι που έχει βγει στην επιφάνεια του Internet ως προπομπός του, αποτελεί μία κολλητική μπητάτη ελεγεία με τον Lanegan αγνώριστο σε σχέση με τον βαθύ τρόπο που τραγουδούσε τα τελευταία 15 – και βάλε – χρόνια.
Joe Bonamassa - Too Much Ain't Enough Love (W/ Jimmy Barnes)
Γνωρίζω κόσμο που πίνει νερό και άφθονο ουίσκι στο όνομα του Αμερικανού κιθαρίστα. Ο τύπος κεντάει, ο παίκτης οργώνει κτλ. Εδώ παίρνει την AOR/pop επιτυχία του Αυστραλού Jimmy Barnes και της δίνει την soul/blues χροιά που το κομμάτι είχε από την αρχή, αλλά φοβόταν να την τονίσει. Highlight της συγκεκριμένης εκτέλεσης, η απίστευτα ψυχωμένη ερμηνεία του ίδιου του Barnes, κατά πολύ ανώτερη συναισθηματικά και εκτελεστικά από την αυθεντική. Η εμπειρία έρχεται με τα χρόνια, βλέπετε.
Still Corners - Midnight drive
Ήδη έχει αρχίσει να νυχτώνει και οι ρυθμοί παίρνουν πιο ηλεκτρονική μορφή. Μεσάνυχτα και κάτι, η ηρωίδα του κομματιού (υποθετικά, η γλυκιά Tessa) βρίσκεται πίσω από το τιμόνι του οχήματός της και μονολογεί, καθώς έχει χαθεί στη διαδρομή. Όχι στο δρόμο, βρε κουτά, μεταφορικά το λέει ο ποιητής. Σε κάθε περίπτωση, το κομμάτι ενδείκνυται για οδήγημα: η επίδρασή του στην ψυχολογία του οδηγού έχει ελεγχθεί σε αφώτιστους δρόμους κυκλαδίτικου νησιού. Επενδύστε – ψυχικά – άφοβα.
2:54 - You're Early
Κοίτα να δεις πώς πέρασε η ώρα – πήγε κιόλας τρεις παρά έξι λεπτά! Η πρωταγωνίστρια του προηγούμενου κομματιού δεν είναι πια μόνη. Λίγες λέξεις περικλείουν την ουσία των στίχων: I just want to be close. Τα πάντα σε αυτό το κομμάτι γκρουβάρουν υπέροχα αισθησιακά. Λατρεύω τα πάντα σε αυτό το βίντεο κλιπ: την αργή κίνηση της κάμερας, την κυκλική θέση της μπάντας, ακόμη και τον κότσο στο κεφάλι της Colette.
Sharon Van Etten – Taking Chances
Δεν πρέπει να πήγαν πολύ καλά τα πράγματα με τον λεγάμενο… Παρηγορήτρα αναλαμβάνει η Sharon van Etten, η οποία παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησε, κατά τον γράφοντα, ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ της χρονιάς με ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος.
Luluc – Without A Face
Η νύχτα αποσύρει το μαύρο πέπλο της. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα βουνά και ετοιμάζεται να πάρει τη θέση του στον νησιωτικό ουρανό. Μία κελαριστή ακουστική κιθάρα και μία καταπραϋντική φωνή αρκούν για να αποτυπώσουν την γλυκιά μελαγχολία της στιγμής. Τους Luluc και την χροιά της Zoe θα τους ξανασυναντήσουμε σίγουρα φέτος.