Το συναυλιακό τριήμερο των Gathering στην Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών πλέον και προσωπικά θεωρώ πως είμαι πανέτοιμος να τους προϋπαντήσω μετά από οκτώ (!) χρόνια απουσίας από τα ελληνικά venues και τεσσάρων μετά από την αποτυχημένη απόπειρά μου να τους δω στο (εκπληκτικό, όπως μου μετέφεραν οι φίλοι που πήγαν) διπλό επετειακό live τους στο Doornrosjie. Μιας και έχουμε να ακούσουμε νέο υλικό από το 2012, αναπόφευκτα ο νους έτρεξε στο παρελθόν και στους δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν με τη Silje Wergeland πίσω από το μικρόφωνο. (Π)Έτυχε εκείνη την εποχή να γράψω review και για το West Pole (2009) και για το Disclosure (2012) για λογαριασμό του, ανενεργού πλέον, διαδικτυακού μουσικού περιοδικού Stereoworld και σκέφτηκα, με μία διάθεση νοσταλγίας, να τα μοιραστώ μαζί σας με αφορμή τις συναυλίες, διανθισμένα με δικά μου σχόλια-ενδοσκοπήσεις στο παρόν (τύπου Μιχάλης κερνάει, Μιχάλης πίνει) σε πλάγια γραφή.
The Gathering - The West Pole (Psychonaut Records, 2009)
[Βαθμολογία συντάκτη: 8,5/10]
Καμία αντικειμενικότητα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ απέναντι στους αγαπημένους μου Ολλανδούς! Έτσι κι αλλιώς, όσο προχωρώ στη ζωη πιστεύω όλο και λιγότερο στις βαθμολογίες, καθώς νιώθω πως ουσιαστικά αντικατοπτρίζουν μη μετρήσιμες ποιότητες. Θεωρώ ακόμη, φυσικά, πως ο δίσκος είναι υψηλού επιπέδου. Πάμε παρακάτω.
Το καλοκαίρι του 2007 βρήκε τους Ολλανδούς The Gathering μπροστά σε μία μεγάλη πρόκληση. Η επί δεκαπενταετίας τραγουδίστριά τους Anneke van Giersbergen αποχώρησε από το συγκρότημα, παίρνοντας μαζί της τη σύνδεση της χροιάς της με τη μουσική τους και αφήνοντας τους φίλους του συγκροτήματος με μία αβέβαιη γεύση για το μέλλον. Δύο χρόνια μετά, οι Gathering διαψεύδουν πανηγυρικά τις Κασσάνδρες που προέβλεπαν διάλυση, ανασκουμπώνονται και επιστρέφουν στη δισκογραφία με νέα κύρια φωνή, νέο υλικό από τη δική τους εταιρία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που ένιωσα όταν ανακοινώθηκε πως η Anneke θα έφευγε από το συγκρότημα… Την εποχή εκείνη τα smartphones δεν βρίσκονταν σε άνθηση και μπήκα internet μετά από μέρες εξαιτίας ενός επαγγελματικού ταξιδιού. Η είδηση ήταν η πρώτη που διάβασα μόλις επέστρεψα και αρχικά νόμιζα πως επρόκειτο για φάρσα.
Εννοείται πως οι περισσότερες συζητήσεις σχετικά με το The West Pole αφορούν την αντικαταστάτρια της Anneke στα φωνητικά καθήκοντα. Η Silje Wergeland, ερχόμενη απευθείας από τους Νορβηγούς Octavia Sperati στους οποίους μάλλον αποσιωπούσε τις δυνατότητες που της ανέδειξαν οι αδελφοί Rutten, ανταποκρίνεται με θετικά αποτελέσματα στο ρόλο που της ανατέθηκε και πείθει πως η επιλογή της έγινε με συνετά κριτήρια.
Προφανώς ο όρος “αποσιωπούσε” χρησιμοποιήθηκε καθ’ υπερβολήν. Μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε πως ο τρόπος που η Silje χρησιμοποιεί τη φωνή της στα δύο συγκροτήματα απέχει αρκετά αλλά όχι τόσο δραματικά, παρά τη σαφή διαφορά στο μουσικό ύφος.
Νομοτελειακά βέβαια δεν αποφεύγει τη σύγκριση: Ο τρόπος που εκφέρει τους στίχους της στα ήδη έτοιμα τραγούδια μπορεί να παραλληλιστεί εύκολα με αυτόν της Anneke, κάτι που οφείλεται μάλλον σε αυτές καθαυτές τις συνθέσεις που πνέουν αυτή την οικεία αύρα και όχι σε κάποια εξωγενή ή ενδότερη πίεση να μοιάσει στην προκάτοχό της.
Σε αυτό το άλμπουμ, η βασική συνθετική ομάδα των Gathering έγραψε με τον τρόπο που είχε μάθει επί εποχής Anneke για να εκμεταλλευτεί τη φωνή και τις δυνατότητές της - πολύ πιθανό δε να τα είχε ετοιμάσει ήδη - και δεν φάνηκε να θέλει προς το παρόν να εκμεταλλευτεί τη νέα τραγουδίστρια και να επενδύσει επάνω της (κάτι που έγινε στο επόμενο άλμπουμ).
Ήδη όμως το ότι στέκεται με αξιοζήλευτη επιτυχία και αυτοπεποίθηση σε ένα εξ ορισμού χαμένο παιχνίδι θα πρέπει να θεωρείται κέρδος και δίνει πολλές υποσχέσεις για τις επόμενες δουλειές των Gathering..
Τα πραγματικά καλά νέα ξεκινάνε ήδη από την πρώτη νότα. Η πρώτη παραγωγή του Rene Rutten, κιθαρίστα των Gathering, εμπεριέχει τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς και μία φρεσκάδα που αντανακλάται στον χαρακτήρα του άλμπουμ. Όλα τα όργανα έχουν το δικό τους άπλετο χώρο, τα ντραμς του Hans Rutten ακούγονται πιο ζεστά από ποτέ σε συνδυασμό με τις πειστικότερες μπασογραμμές της Marjolein Kooijman, τα λίγα πρόσθετα εφφέ έχουν τοποθετηθεί αριστοτεχνικά για να προωθήσουν τη σύνθεση και όχι για να ενοχλήσουν το αυτί με την παρουσία τους –και εδώ καθορίζεται ως συμβολή ουσίας για μία ακόμη φορά η συνεισφορά του Frank Boeijen (πλήκτρα) στον ήχο των Gathering, παρότι στο The West Pole ακούγεται σχετικά παραγκωνισμένος. Αλλά μετά από δύο δίσκους όπου κυριαρχούσαν οι πληκτροφόρες ατμόσφαιρες, μοιάζει δικαιολογημένη η τωρινή έμφαση στην κιθαριστική τους δύναμη.
Συνθετικά, οι Gathering παρουσιάζονται και πάλι ανανεωμένοι φέροντας όμως μάσκα με αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά και λιγότερο ακραίους πειραματισμούς. Υπάρχουν αρκετές στιγμές που φέρνουν στο νου –για να είμαστε δίκαιοι, όχι πάντα άμεσα– παλαιότερες εποχές, ιδιαίτερα από How To Measure A Planet αλλά και –έκπληξη– Nighttime Birds σε κάποιες ατμοσφαιρικές στιγμές όπως το ομώνυμο τραγούδι.
Όχι πολύ άμεσα, τελικά. Μπορεί και λόγω της μάλλον “σφιχτής” παραγωγής. Παρεμπιπτόντως, προτιμώ τον ήχο της κιθάρας εδώ σε σχέση με το if_then_else, που ανέκαθεν μου ακουγόταν υπερβολικός και πολύ metal για τις συνθέσεις τους - Less metal next time, όπως έλεγε και σχετική μνημειώδης ατάκα φίλου. Στα live φυσικά η σκληρή κιθάρα λειτουργούσε άψογα.
Για παρελθοντολαγνία πάντως ή -ακόμη χειρότερα- μονοτονία θα κατηγορούσαμε τελευταίους ετούτους δω τους Ολλανδούς, καθώς η καινούρια τους συλλογή τραγουδιών απαρτίζεται από πολύχρωμες εκφράσεις της μουσικής τους μέσα από μία δροσερή οπτική: από το οργανικό "When Trust Becomes Sound" με τη δυναμική μελωδία και τον θορυβώδη στατικό ηλεκτρισμό που εκπέμπει η κιθάρα του Rene Rutten, ως το ασυνήθιστα ματζόρε για Gathering "Treasure" και το επικών διαστάσεων "Pale Traces" (όπου δανείζει τη φωνή της η Marcela Bovio των Stream Of Passion) ή την εξωστρεφή straight rock διλογία "No One Spoke/A Constant Run" που κλείνει το δίσκο ενθουσιωδώς.
Εδώ σας τα εξηγώ ωραία για τον πιο ροκάδικο δίσκο των Gathering ως τώρα, τίτλο που παίρνει από το if_then_else με βραχεία κεφαλή. Δύσκολα καταφέρνω να ακούσω ξεχωριστά τα δύο τελευταία κομμάτια του άλμπουμ - πάντα σχεδόν ακολουθεί το ένα το άλλο. Το Pale Traces υπάρχει ηχογραφημένο και σε έκδοση μισή ισπανόφωνη-μισή αγγλόφωνη (η Marcela Bovio κατάγεται από το Μεξικό - αναζητήστε) και μπορείτε να το ακούσετε στο EP City From Above της ίδιας χρονιάς, το οποίο σε φυσική μορφή ακόμη κυκλοφορεί αποκλειστικά μέσω του webshop της μπάντας σε ιδιαίτερα προσφιλή τιμή.
Και επιτέλους εδώ έχουμε την πιο άμεση αναφορά τους ever στην ατμόσφαιρα βρετανικών shoegaze συγκροτημάτων των αρχών της δεκαετίας του '90 με το γλυκά μελαγχολικό διμερές "Capital Of Nowhere", στο οποίο ακούμε την μόλις 20 Μαΐων Anne van de Hoogen εις πολλαπλούν.
Η μικρή τότε Anne ήταν αποκάλυψη για τα αυτιά μου, μια φωνή που ήταν ολοφάνερο πως δεν είχε καμία σχέση με τον σκληρό ήχο. Η μετέπειτα πορεία της ως το ½ των απολαυστικών folk τροβαδούρων Rosemary And Garlic, αλλά και στους υπέροχους Habitants του Rene Rutten, δείχνει πως στο μέλλον θα ακούσουμε περισσότερα από εκείνη. Μπράβο στους Gathering για την ανακάλυψη!
Σαφέστερος κοινός παρονομαστής με τις προηγούμενες δουλειές τους παραμένει η μόνιμη διάθεσή τους να κατασκευάσουν την ομορφότερη pop, με την ευρύτερη έννοια, μουσική με τους δικούς τους όρους. Ο τρόπος σύνθεσης, παρότι δεν αναφερόμαστε και στα πλέον πειραματικά κομμάτια που έχουν γράψει οι Gathering, χρειάζεται τον χρόνο του ακροατή για να «απλωθεί» στο αυτί, πράγμα που δεν εξασφαλίζει μεν την ευληψία των πρώτων ακροάσεων, αυξάνει δε τη διάρκεια ζωής του δίσκου μέσα στο CD player (και όχι μόνο, καθώς διατίθεται και μερακλίδικη έκδοση σε δίσκο βινυλίου).
Οι Gathering αντιπαρήλθαν την μεγαλύτερη κρίση της εικοσάχρονης ιστορίας τους με ένα άλμπουμ για το οποίο, παρά τον εμφανώς μεταβατικό του χαρακτήρα και πόσο μάλλον δεδομένων των δυσχερών συνθηκών, θα πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι εκείνοι και αυτοί που τους παρακολουθούν, αλλά και όσοι ταυτίζονται με το αξίωμα μουσική=ψυχή και όχι υπονόμευση της καλλιτεχνικής δημιουργίας στις επιταγές του ασφαλούς εμπορικού κέρδους. Σίγουροι και εκ του αποτελέσματος ότι μπορούν να λειτουργήσουν σε υψηλό επίπεδο χωρίς το δεκανίκι της σφραγίδας της παλιάς τους τραγουδίστριας, πλέον, με πλήρη και σταθερή σύνθεση και το αναθερμασμένο πέρα από κάθε προσδοκία ενδιαφέρον των φίλων τους, μπορούν να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Το κλειδί φυσικά είναι η λέξη “μεταβατικός”. Όχι μονάχα γιατί ήταν ο πρώτος με τη Silje, αλλά γιατί περιελάμβανε και άλλες φωνές και υπάρχει μια πιο χαλαρή ομοιογένεια μεταξύ των κομματιών, δείγμα συνήθως ότι γράφτηκε κατά τμήματα ή σε διάφορες εποχές και όχι με αποκλειστικό στόχο την κατάρτιση από την αρχή μιας ολοκληρωμένης πρότασης. Το “μέλλον” στην τελευταία πρόταση περιελάμβανε, όπως φάνηκε μετέπειτα, μεταξύ άλλων έναν εξαιρετικό follow-up δίσκο, αλλά και μία προσωρινή παύση εργασιών.
The Gathering - Disclosure (Psychonaut Records, 2012)
[Βαθμολογία: 8.5]
Ισχύει ό,τι και στο αντίστοιχο εδάφιο για το West Pole, ας μην επαναλαμβάνομαι.
Από τις κινήσεις τους, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της Anneke van Giersbergen, οι Gathering δείχνουν να λειτουργούν ως μία επιχείρηση που στις τάξεις της διαθέτει ταλαντούχους project managers, ικανούς να χτίζουν βάσεις στο παρόν με σαφές όραμα για το μέλλον, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο το έμψυχο δυναμικό που διαθέτουν, με στόχο το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα. Κατάφεραν με αργά, σταθερά και συγκεκριμένα βήματα να ορθοποδήσουν, δρώντας με καθαρά καλλιτεχνική λογική: αφήνοντας ελεύθερο πεδίο υλοποίησης ιδεών στο μέλος που, κατά την περίοδο καταγραφής του άλμπουμ, είχε την μεγαλύτερη έμπνευση και θα μπορούσε να καθορίσει τον ήχο τους. Παράλληλα, αφήνουν να τους οδηγήσει σε ένα δισκογραφικό αποτέλεσμα που, μέσα στην ιδιαιτερότητά του σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, θα έφερε την χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμη σφραγίδα των Ολλανδών. Όλα αυτά χωρίς βεντετισμούς, ροκσταριλίκια, επιδείξεις υπεροχής και άλλα τόσα που συμβαίνουν συχνότατα όποτε απαιτείται συγχρωτισμός χαρακτήρων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Πιστοί στη σημειολογία του ονόματός τους, οι Gathering συμπεριφέρονται ως ομάδα.
Τα αδέρφια Rutten είναι κατά βάση υπεύθυνα για αυτήν την εικόνα της μπάντας. Και μόνο ότι έχουν κρατήσει επαφές με αρκετά παλιά μέλη των Gathering δείχνει την ανθρώπινη ποιότητά τους. Για το επιχειρησιακό κομμάτι της μπάντας, έχουν επιλέξει να το δουλεύουν μόνοι τους και αυτό ενδεχομένως τους αποσπά από το καθαρά δημιουργικό κομμάτι, από την άλλη έχουν τον πλήρη έλεγχο του δημιουργήματός τους και αυτό δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει κανείς. Τους σφίγγω το χέρι με σεβασμό.
Πώς εφαρμόζονται όλα τα παραπάνω στην περίπτωση του παρόντος δίσκου; Το Disclosure αποτελεί το 10ο studio άλμπουμ των Gathering, και το δεύτερο με τη Silje Wergeland πίσω από το μικρόφωνο. Για ένα γκρουπ όπου ο πειραματισμός στο πλαίσιο της συνθετικής διαδικασίας είναι εγγενής της ιδιοσυγκρασίας του, το West Pole του 2009 έπαιξε μεν με νέα δεδομένα που «υποχρεωτικά» θα ανανέωναν τον ήχο τους, από την άλλη, στηριζόμενο κυρίως στις ηλεκτρικές κιθάρες και προσανατολιζόμενο προς αμιγέστερα rock φόρμες, θα μπορούσε να θεωρηθεί ασφαλής μετάβαση στη νέα περίοδο. Για το Disclosure, οι Gathering είχαν ως εφαλτήριο τις ατμοσφαιρικότερες στιγμές του West Pole, δίνοντας περισσότερο χώρο στον Frank Boeijen να ζωγραφίσει με τα πλήκτρα του στον καμβά των τραγουδιών του δίσκου, ενώ οι κιθάρες του Rene Rutten τοποθετήθηκαν σε βοηθητικό ρόλο.
Βοηθητικό είναι το μάτι σου, κύριε συντάκτα! Κυριαρχούν φυσικά τα πλήκτρα του Frank, αλλά οι κιθάρες του Rene είναι παρούσες ακόμη και αν δεν ακούγονται απαραίτητα ως τέτοιες. Επίσης ο δίσκος αναλαμβάνει ξανά να συνεχίσει την παράδοση στις ιδιαίτερες παραγωγές, θυμίζοντας πολύ Home και κάπως λιγότερο How To Measure A Planet. Τουτεστιν: φορέστε τα ακουστικά σας για μεγαλύτερη απόλαυση και βέβαια για να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές. .
Η Marjolein Kooijman “μεγάλωσε” απότομα σε αυτό το άλμπουμ: η φύση των τραγουδιών απαίτησε την απελευθέρωσή της από τους (ιδιαίτερης έμπνευσης εδώ) ρυθμούς του ντράμερ Hans Rutten, ακολούθησε έτσι δικές της μελωδικές γραμμές και άφησε να φανεί η προσωπικότητά της στις χαμηλές συχνότητες, θυμίζοντας εν μέρει τον αμίμητο τρόπο που χρωμάτιζε τις συνθέσεις των Gathering ο Hugo Prinsen Geerlins πριν αποχωρήσει από το συγκρότημα.
Η κυρία Kooijman έκανε πράγματι εξαιρετική δουλειά στο Disclosure. Ξανακούγοντας το δίσκο, ο γλυκός τρόπος που παίζει στα περισσότερα κομμάτια μου έβγαλε μία θέρμη που δεν ακουγόταν στους προηγούμενους δίσκους που συμμετείχε. Άλλη κλάση βέβαια ο αγαπητός Hugo και θα χαρούμε ιδιαίτερα να τον ξαναδούμε ζωντανά στις συναυλίες τώρα, καθώς επανήλθε στους Gathering προς τέρψη των οπαδών τους! H Marjolein έκανε επιτυχημένα το αγροτικό της στους Gathering, διατήρησε για ένα διάστημα τους υπέροχους Le Dimanche όπου έκανε και φωνητικά, ενώ τα τελευταία νέα την θέλουν να ασχολείται με τη μουσική στο οργανωτικό κομμάτι της, πίσω από τα φώτα της (όποιας) δημοσιότητας.
Το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη βέβαια το κερδίζει με το σπαθί της η Silje, σε τραγούδια με μελωδικές γραμμές ειδικά καταστρωμένες για να αναδείξουν τις δυνατότητες της φωνής της. Η Νορβηγίδα, αυτόφωτη πλέον, παραδίδει ερμηνείες ιδιαίτερης ομορφιάς και αποτινάσσει ερωτήματα τύπου «άραγε πώς θα ακουγόταν το τάδε τραγούδι αν τραγουδούσε η Άννεκε»: πιθανότατα τα τραγούδια δεν θα είχαν γραφτεί με τον συγκεκριμένο τρόπο, άλλωστε. Διότι οι αδερφοί Rutten και ο Frank Boeijen, βασικοί συνθέτες των Gathering σε όλα τα χρόνια της ύπαρξής τους, αυτή τη νοοτροπία κουβαλούν – και κάπου εδώ κολλάει κατά κύριο λόγο η προηγηθείσα παράγραφος σχετικά με τη διαχείριση του υπάρχοντος υλικού και πόρων.
Πώς τα γράφω ο κερατούκλης :P συμφωνώ μαζί μου μέχρι κεραίας!
Αποτέλεσμα της σύμπραξης των πέντε συμβαλλόμενων μερών είναι ένας δίσκος ονειρώδης, ατμοσφαιρικός, χωρίς σφοδρές εξάρσεις αλλά με έντονο συναισθηματικό περιεχόμενο. Τα περισσότερα τραγούδια δομούνται νοητά σε δύο μέρη, εκτός από τα Gemini I & II όπου ο διαχωρισμός δηλώνεται σαφώς και με τρόπο που παραπέμπει (reprise) στη διλογία του In Motion.
Την φράση με τις εξάρσεις την παίρνω πίσω για τα Paralyzed και I Can See Four Miles τουλάχιστον…
Ευτυχώς ή δυστυχώς, το δυνατό χαρτί του άλμπουμ είχε κοινοποιηθεί (με βίντεο κλιπ και δωρεάν download, παρακαλώ) σχεδόν ένα χρόνο πριν: το Heroes For Ghosts είναι ένα από αυτά τα κομμάτια που μόνο σημαντικά γκρουπ έχουν την ικανότητα και, αν θέλετε, το προνόμιο να γράφουν. Κυλάει απνευστί παρά τη μεγάλη του διάρκεια (σχεδόν 11 λεπτά), σε προσκαλεί σε μία συναισθηματική δίνη αποκαλύπτοντας τις προθέσεις του μεθοδικά (η ευαίσθητη μελωδία της αρχής μεταλλάσσεται μέσω της παιχνιδιάρικης ερμηνείας της Silje), δημιουργεί νοητικές εικόνες ακόμα και χωρίς τις προφανείς νύξεις του βίντεο κλιπ.
Ακούγοντάς το με άλλο αυτί μετά τις αρκετές δεκάδες ακροάσεις που ακολούθησαν εκείνου του κειμένου ως σήμερα, διαπιστώνω πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Πλέον το θεωρώ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Gathering. Θα μπορούσε να ταιριάξει πολύ άνετα και στο Home, αλλά έχει πιο πλούσια ενοργάνωση και πιο δυναμικές μελωδίες.
Από κοντά ακολουθεί το μεγαλόπνοο I Can See Four Miles, του οποίου το ψυχεδελικό δεύτερο μέρος με το theremin σχεδόν εκλιπαρεί να ακουστεί ζωντανά σε κάποια συναυλία (παρατήρηση: οι τίτλοι των δύο προαναφερθέντων κομματιών συνειρμικά φέρνουν στο νου δύο κλασικά συγκροτήματα – Pink Floyd, The Who – χωρίς να συντρέχει κάποιος άμεσος συσχετισμός).
Οι μαρτυρίες από όσους έχουν ακούσει ζωντανά το συγκεκριμένο κομμάτι μιλούν πράγματι για έναν live δυναμίτη! Ελπίζω να έχουμε την χαρά να το ακούσουμε στις ελληνικές συναυλίες.
Το Disclosure είναι πλούσιο σε ηχοχρώματα, αλλά το χαρακτηρίζει μία παροιμιώδης ομοιογένεια. Τα τραγούδια του δίσκου, ακόμη και αυτά που αυτονομημένα δεν ενθουσιάζουν, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοϋποστηρίζονται, έτσι το όλον προκύπτει μεγαλύτερο από το άθροισμα των επιμέρους τμημάτων.
Εδώ πιστεύω πως πλεονεκτεί το Disclosure έναντι του West Pole. Εφόσον μιλάμε για δίσκους και όχι για singles, μετράει το κλίμα στην ακρόαση ενός άλμπουμ. Οι Gathering πέτυχαν απόλυτα σε αυτόν τον τομέα. Επίσης βασικό είναι ότι, χωρίς πλέον να απομακρυνθούν δραστικά από ένα γενικότερο ύφος, δεν επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους. Πώς θα ακούγεται άραγε το επόμενο άλμπουμ μετά από τόσα χρόνια δισκογραφικής αποχής;
20 χρόνια (σ.σ. τότε) μετά τη σύστασή τους, οι Gathering αποδεικνύουν πως μπορούν να γράφουν σπουδαίους δίσκους που να κοιτάζουν στα μάτια τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος με περισσή αυτοπεποίθηση. Όμως οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν: το χρονικό momentum που δεν είναι υπέρ τους, καθώς μιλάμε πλέον για μία έμπειρη μπάντα και όχι για το γκρουπ που φανερώνει τις δυνατότητες για να γίνει μεγάλο και ανεβάζει συνεχώς στροφές, ακόμη και η ίδια η στάση του συγκροτήματος να απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους οπαδούς που τους γνώρισαν στην προ πολλών ετών παρελθούσα μεταλλική περίοδό τους παρά στο κοινό που ταιριάζει περισσότερο στο τωρινό προφίλ τους, θα κάνουν το Disclosure να ακουστεί και να αναγνωριστεί λιγότερο από όσο του αξίζει. Εσείς προτρέπεστε να μην κάνετε σφάλματα τέτοιου τύπου και να χαρίσετε στον εαυτό σας την ακρόαση ενός ένα από τα ομορφότερα άλμπουμ του 2012.
Το συμπέρασμα δεν δείχνει αισιοδοξία απέναντι στο μέλλον των Gathering, παρότι είχαν στα χέρια τους ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μάλλον δύσκολο για το κοινό αυτί και μάλλον απευθυνόμενο πλέον σε συγκεκριμένο κοινό. Οι Gathering επιβεβαίωσαν κατά κάποιον τρόπο αυτή τη θεώρηση, αφήνοντας στην άκρη τη δημιουργία νέας μουσικής για τα επόμενα χρόνια και δίνοντας βάρος στις, ιδιαίτερα φροντισμένες είναι η αλήθεια, επανακυκλοφορίες των παλαιότερων δίσκων τους καθώς και συλλογών με σπάνια κομμάτια.
Όμως αυτήν την στιγμή, κατά τα λεγόμενα του drummer Hans Rutten στη συνέντευξη που μας έδωσε, οι Gathering είναι ξανά ενεργοί και δημιουργικοί! Ετοιμάζουν νέο δίσκο με αργά αλλά σταθερά βήματα, ενώ ξαναμπαίνουν δειλά δειλά και στα συναυλιακά, εκεί που πάντα “μετρούσαν”, ξεκινώντας από τη μίνι Βαλκανική περιοδεία σε Σόφια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Πάτρα! Περισσότερες πληροφορίες για τις ελληνικές εμφανίσεις τους στο σχετικό δελτίο τύπου.
