Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο τραγούδια.

ΒΕΛΓΙΟ

Σίγουρα όλοι έχετε δοκιμάσει τις ξεχωριστές (μοναστηριακές και μη) μπύρες. Κάποιοι είχατε την τύχη να ταξιδέψετε στην πανέμορφη Μπρυζ. Μερικοί, λιγότεροι τον αριθμό και μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχετε τραγουδήσει το σύνθημα "Βρυξέλλες, Βρυξέλλες, έρχονται οι Βαζέλες".

Φαντάζομαι όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία θα αγνοεί το ότι υπήρξαν και υπάρχουν αρκετά Βελγικά συγκροτήματα και κάμποσοι μουσικοί, που αξίζουν της προσοχής μας. Για να φανταστείτε, από τη μικρή λίστα που έφτιαξα, απουσιάζουν πολλά ονόματα που θα μπορούσαν να έχουν συμπεριληφθεί. Ας γίνω πιο σαφής: Front 242, Zita Swoon, Hooverphonic, Jacques Brel, Vaya Con Dios, A Split-Second, The Honeymoon Killers, Dead Man Ray, Siglo XX, άντε, ίσως, αν είχα πιει πέντε – έξι Duvel, και οι K's Choice. Πάντως, ο Plastic Bertrand δε θα έμπαινε ούτε μετά από ένα καφάσι Chimay.  

dEUS - 7 Days, 7 Weeks (2005)

Με κατεβασμένα χέρια, το Pocket Revolution είναι μακράν ο δίσκος που έχω ακούσει τόσες πολλές φορές συνεχόμενα, χωρίς να παρεμβληθεί απολύτως κανένα άλλο τραγούδι. Μάλλον δε θα με κολακέψει ιδιαίτερα αν πω πόσον καιρό κράτησε αυτό, οπότε, πάμε παρακάτω. Επέλεξα το συγκεκριμένο τραγούδι ανάμεσα σε πάρα πολλά, αφού το πολύ αγαπημένο γκρουπ από την Antwerp έχει συχνά μεγαλουργήσει. Η παρέα των Tom Barman και Klaas Janzoons, δεν ξέρει μόνο να γράφει εξαιρετικά τραγούδια, αλλά και να παρουσιάζει κορυφαίες συναυλίες. Και εμείς μπορούμε για άλλη μια φορά να τη δούμε να παίζει ζωντανά.  

The Scabs – Medicine Man (1990) 

Όχι, δεν έβαλα το Matchbox Car ή το Hard Times. Διάλεξα τον «Φαρμακοποιό», μέσα από το Royalty in Exile, που είχα τότε ψηφίσει ως δίσκο της χρονιάς. Ένα «κλασικό» ροκάδικο τραγούδι, με τσαγανό, αλλά και με «ηθικό δίδαγμα», που λέγανε και οι παλιοί. Μάλιστα, η συγκεκριμένη επιλογή αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, λόγω του ότι οι Fons Sijmons, Berre Bergen και Willy Willy δε βρίσκονται πλέον στη ζωή, χτυπημένοι πρόωρα από σοβαρούς λόγους υγείας.

The Names – The Fire (1982)

Οι The Names από τις Βρυξέλλες άξιζαν καλύτερης τύχης. Η μουσική τους ήταν, ως επί το πλείστον post-punk, έχοντας μια πιο ομιχλώδη και D.I.Y. από ό,τι συνήθως αισθητική, όπως και μεγάλη ευαισθησία. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι σχηματίστηκαν το 1978, καταδεικνύει ότι βίωσαν από τα σπάργανα την έκρηξη του punk, επιλέγοντας όμως να πορευθούν στο παράλληλο σύμπαν του post-punk. Η παρέα Michel Sordinia ξεχώρισε  από την αρχή, εξασφαλίζοντας συνεργασία με τον περίφημο παραγωγό Martin Hannett. Σκόπιμα δε διάλεξα το επίσης πολύ όμορφο Calcutta, διότι ανέκαθεν έβρισκα το The Fire ως ένα αθόρυβο και πολύ σημαντικό για την εποχή τραγούδι.

The Neon Judgement - Schizophrenic Freddy (1981)

Συνήθως τους συναντάτε με τους συμπατριώτες τους Front 242, μαζί με τους οποίους θεωρούνται ως οι δύο πρωτοπόροι της EBM (electronic body music). Αν και οι Front 242 έγιναν πολύ πιο γνωστοί, θεωρώ ότι οι Neon Judgement υπερέχουν στα σημεία, διότι η μουσική τους δεν είναι μόνο ένα electro - industrial μείγμα, αλλά έχει συχνά ενσωματώσει και new wave και post-punk επιρροές. Το ψυχεδελικό Schizophrenic Freddy είναι ένα πιο εναλλακτικό δείγμα του ήχου των Dirk Da Davo και TB Frank, που επιβεβαιώνει όσα είπαμε.

Wim Mertens – Struggle for Pleasure (1983)

Και, ναι, δε θα ήταν δυνατό να μείνει απέξω ο Wim Mertens. Ο avant-garde συνθέτης που «εκλαϊκευσε» περίφημα τη νεο-κλασική μουσική, πειραματιζόμενος με κύριο άξονα το μινιμαλισμό. Οι συνθέσεις του είναι ιδιαζόντως ατμοσφαιρικές, έχουν εθιστικά μελωδικά τμήματα, ενώ το συναίσθημα υπερχειλίζει διαρκώς. Κατά έναν όχι και τόσο αναμενόμενο τρόπο, η μουσική του έτυχε ευρείας αποδοχής τόσο στους ροκάδες της εποχής, όσο και στο μη εξοικειωμένο με τη rock κοινό. Τελικά, δεν επέλεξα το Maximizing the Audience, αλλά το Struggle for Pleasure, που έγινε ευρύτερα γνωστό από το σάουντρακ της ταινίας The Belly of an Architect του Peter Greenaway.