Μετά την διάλυση των Μπήτλς το 1969 το Λίβερπουλ «πάτωσε» μουσικά, καθώς δεν έβγαλε κάποια άλλη αξιόλογη μπάντα από κει. Έπρεπε να περάσουν κοντά δέκα χρόνια έως ότου τρεις παράξενοι τύποι ονόματι Ian McCullogh, Julian Cope και Pete Wylie όλοι γέννημα – θρέμμα Merseysidιώτες και κάποτε bandmates σε μια περίεργη μπάντα ονόματι Big in Japan, χώρισαν τα τσανάκια τους και έστρεψαν πάλι την προσοχή του μουσικού κόσμου στο πασίγνωστο αυτό λιμάνι κρατώντας ο καθένας τους στιβαρά το πηδάλιο των Echo and the Bunnymen, Τeardrop Explodes και Wah! αντίστοιχα. Μια νέα σκηνή άρχισε να ανατέλλει και πάλι στο Λίβερπουλ με τις μπάντες να ξεφυτρώνουν στα τέλη των σέβεντις σαν τα μανιτάρια (βλ. και ΟMD και Dalek I Love You). Οι τρεις όμως αυτές μπάντες έλιωναν και επισκίαζαν στο πέρασμα τους κάθε τι καινούργιο που ξεφύτρωνε εκεί.
Δικαίως θα πουν πολλοί αφού επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν σημαντικά έως τις μέρες μας τους νέους μουσικούς με τα καμώματά τους εκείνης της υπέροχης εποχής.
Αδίκως θα πω εγώ όταν έλαχαν συνοδοιπόροι τους εκείνα τα χρόνια τα πατριωτάκια τους Icicle Works…
(Από αριστερά: Ιan ΜcΝabb, Chris Layhe, Chris Sharrock)
Φτιάχτηκαν στο Liverpool το 1980 από τον μπασίστα Chris Layhe, τον Ιan ΜcΝabb (κιθάρα, κήμπορντς, φωνή) και τον ντράμερ Chris Sharrock παίρνοντας τ΄ όνομά τους από το διήγημα επιστημονικής φαντασίας του 1960 «The Day the Icicle Works Closed» του Frederik Pohl.
Η διαδρομή τους δεν πέρασε αδιάφορη και από τον μουσικό τύπο της χώρας μας, καθώς ο αείμνηστος Γιάννης Μαλαθρώνας (στο εξής για συντομία: «ΓΜ») ασχολήθηκε εμπεριστατωμένα μαζί τους (για την ακρίβεια τους περίλαβε κανονικά…). Δεν μπορώ λοιπόν να μην δανειστώ τα λοιπά βιογραφικά στοιχεία απ΄ αυτόν!
Ας δούμε τι έγραφε γι΄ αυτούς: «…προέρχονται από την δεύτερη μεγάλη μουσική μητρόπολη της Αγγλίας, το Λίβερπουλ. (πολλοί θέλουν το Λίβερπουλ να κατέχει τα πρωτεία – και δεν θα είχαν τόσο άδικο). Φυσικά το γεγονός αυτό δεν τους εξασφαλίζει ούτε επιτυχία, ούτε κριτική αποδοχή, αλλά τουλάχιστον τους αποδίδει πειστικότητα. Κατ΄ εξοχήν ντάρλινγκς του Τζών Πηλ που τους έκανε διάσημους με ένα σέσσιον του το 1982 – 83…». Σωστά γιατί ήδη από το 1981 είχαν βγάλει μια κασέτα με 6 τραγούδια με τίτλο Ascending και με αυτήν τράβηξαν την προσοχή του γκουρού Πηλ. Η επιτυχία του σίνγκλ Nirvana στο № 15 των ανεξάρτητων τσάρτς της Αγγλίας τράβηξε επίσης την προσοχή της μεγάλης και τρανής τότε Beggars Banquet που τους υπέγραψε αμέσως. Η γεμάτη έπαρση και στόμφο («chest-beating bombast» τη χαρακτηρίζει το ιντερνετ) φωνή του McNabb έγινε αμέσως το σήμα κατατεθέν τους αν και δεν απογαλακτίστηκε τελείως από τα πατριωτάκια του Echo & the Bunnymen, Teardrop Explodes και Wah!, ιδρώνοντας και αγκομαχώντας πολλές φορές για να το καταφέρει. Παρ΄ ότι τραγουδούσε μια – δυο οκτάβες παραπάνω από τον McCullogh δεν είχε τις συνθέσεις του κι αυτό τον εμπόδισε να ενθρονιστεί δίπλα του. Ο ΓΜ φαίνεται να τα είχε προβλέψει αυτά γι΄ αυτό κράταγε και μικρό καλάθι: «…αρχίζω και φοβάμαι για το μέλλον των Icicle Works. Έμαθα ότι α) το τελευταίο τους σίνγκλ (Nirvana) άρεσε πολύ στις ΗΠΑ, β) αρχίζουν μια τεράστια περιοδεία εκεί σαν support των Pretenders. Αναρωτιέμαι αν θα καταντήσουν σαν τους Flock of Seagulls: κλισαρισμένος, νερωμένος αγγλικός ήχος για ανάγωγα, ανεύθυνα Αμερικανάκια;…».
Για να δούμε αν είχε δίκιο:
1\- The Icicle Works (1984)
Tracklist: Chop the tree – Love is a wonderful colour – Reap the rich harvest – As the dragonfly flies – Lovers’ day – In the cauldron of love – Out of season – A factory in the desert – Birds fly (Whisper to a scream) – Nirvana.
(Beggars Banquet BEGA 50)
Παραγωγή: David Lord, Hugh Jones
Τι υπέροχο ντεμπούτο! Ένιωσα ξαφνικά να μεταφέρθηκα 36 χρόνια πίσω έφηβος με την αγωνία να ακούσω τον καινούργιο δίσκο που μόλις πήρα και τοποθέτησα με ευλάβεια στο πικάπ μου… Ένας εκπληκτικός δίσκος με κρυστάλλινη παραγωγή και πολύ καλή ηχογράφηση που δεν μπορείς να τον ακούσεις μόνο μια φορά και η νεολαία της εποχής τον τίμησε ανεβάζοντάς τον στο Νο 24 των UK charts και στο US top 40. Η φωνή του McNabb δεσπόζει, τα ντράμς του Sharrock δεν παίζονται (πολύ καλός!) και το ασύλληπτο μπάσο του Layhe κάνουν το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο! Ως κιθαρίστας ο McNabb σπάνια σόλαρε, αλλά οι κιθάρες του ήταν σκέτα λεπίδια όταν έπαιρναν μπροστά! Η καινοτομία τους είναι ότι προσπαθούν να παίξουν συνθ ποπ με κιθάρες!!
Όπως φαίνεται όμως το self – titled του δίσκου δεν άρεσε και πολύ στον ΓΜ: «…Καλά δεν μπορούν (μερικά – μερικά) συγκροτήματα να καλούν τα LP τους κάτι διαφορετικό από τα ονόματά τους; Ίσως είναι η τελευταία μινιμαλιστική μόδα στην Beggars Banquet / 4AD…». Φαίνεται η πεπατημένη των Rolling Stones, Doors, Black Sabbath, Led Zeppelin και Deep Purple μεταξύ πολλών άλλων ήταν ένα «ταμπού» που θα έπρεπε να σπάσει κάποια στιγμή, λες και η ποιότητα ενός δίσκου - ντεμπούτο εξαρτάται κατά κόρον απ΄ τον τίτλο του κατά τον ΓΜ. Τέλος πάντων…
Και συνεχίζει: «…το άλμπουμ τους αυτό περιέχει σχεδόν όσα ηχογράφησαν τα πρώτα τους δύο χρόνια: όλα τους τα σίνγκλς κατά τα κομμάτια του Τζων Πηλ σέσσιον. Το άλμπουμ είναι ανισόρροπο. Η πρώτη πλευρά είναι βαρετή καθώς οι Icicle Works αναμασούν τα τρακς των Echo and the Bunnymen και των Wah! με αγιογραφικό τρόπο – και με λίαν νερουλούς στίχους. Η πρώτη πλευρά δεν ακούγεται…».
Για το ότι οι Bunnymen «αναμασιούνται» δεν έχει και πολύ άδικο: Ειδικά το στηριζόμενο στις μπασογραμμές και στις ωραίες κιθάρες Reap the rich harvest σηκώνει μήνυση για πνευματικά δικαιώματα, ενώ το θαυμάσιο As the dragonfly flies έπρεπε να ήταν μέσα στο Crocodiles… Στο δε Chop the tree το εφέ του συνθεσάιζερ θυμίζει τη φούσκα των Elevators ή αυτή του Bowie στο Fashion, τα ωραία ντράμς και τα τείχη από κιθάρες δίνουν ροκ χροιά σε ένα καθαρά ποπ κομμάτι που σε συνδυασμό με την κρυστάλλινη φωνή του McNabb μαγεύει!
Τούτη η πλευρά όμως περιέχει και δύο αριστουργήματα: Τη μαγεμένη ωδή στον Άγιο Βαλεντίνο Lovers’ day με το φλάουτο - συνθι να της προσδίδει μια άκρως μυστηριακή χροιά (κι ας φέρνει λίγο στους Simple Minds εκείνης της εποχής) και την γεμάτη αναδυόμενες πεταλούδες πολύχρωμη γυάλα του Love is a wonderful colour (top 15 single UK 1983). Μην ξεχνάμε ότι και η Αγγλία βίωνε το 2ο καλοκαίρι της αγάπης εκτός από την Αμερική εκείνη την μαγική εποχή…
Για να δούμε όμως και τι έγραφε ο ΓΜ για τον υπόλοιπο δίσκο: «…Η δεύτερη πλευρά είναι, περιέργως, χίλια μέτρα καλύτερη από την πρώτη. Οι Icicle Works βρίσκουν τη φλόγα που τους έλειπε προηγουμένως και δημιουργούν πέντε καταπληκτικά κομμάτια…» (η κρίση του στο εξής για το καθένα μέσα σε εισαγωγικά) Συγκεκριμένα το In the cauldron of love μπορεί μεν να έχει «…ένα δυναμικό, μεστό ήχο…» αλλά αποκαλύπτει και τι θα περιμένουμε από αυτούς όταν αποτινάξουν από πάνω τους το φάντασμα των Bunnymen, το Out of season χαρακτηρίζεται «…ίσως το πιο λυρικό κομμάτι του δίσκου…» και όχι άδικα μιας και οι καμπανιστές κιθάρες δένουν τέλεια με την ωραία φωνή του McNabb όταν τραγουδάει «…Μπαμπά μπαμπά βρήκα ένα κορίτσι να ζήσω μαζί του \ τα μάτια της είναι τόσο σκοτεινά σαν ο Νοέμβρης να έπεσε πάνω σε ένα χωριό\ αν κάτσω στην καρέκλα μπορώ να δω τα μάτια της από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου…». Στο δε A factory in the desert τα λαχανιασμένα ντράμς του Sharrock (φαίνεται ότι είχε πάρει μαθήματα από τον συχωρεμένο de Freitas…) κάνουν αγώνα να τα φτάσουν οι φρενιασμένες κιθάρες και φτιάχνουν «…ένα κομμάτι – ανεμοστρόβιλο και το χαϊλαιτ του δίσκου, όπου κατορθώνουν από τρεις να ακούγονται δεκατρείς…» και με τους στίχους «Σου υποσχέθηκα τον κόσμο \ σ΄ αγαπώ σαν μια φάμπρικα στη έρημο», ενώ η «ποπ» του Birds fly (Whisper to a scream) δεν κάνει δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να θυμίζει πολύ Siouxsie (κι ας πήγε US #37. Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους).
Για το τέλος απομένει η «…μακριά, φαντασμαγορική κόντα…» του Nirvana (№ 15 U.K). Πώς το έβγαλαν αυτό το κομμάτι ακόμα αναρωτιέμαι… ξεχωρίζει σαν την μύγα μεσ΄ το γάλα, εάν είχαν βγάλει μόνο αυτό θα έφτανε να το χαρακτηρίσουμε κλασσικό!! Εδώ απλά με αραχνένια κήμπορντς, με τις κιθάρες στο μίξερ και με ασύλληπτα ντράμς βγάζουν το ψυχεδελικό τους αριστούργημα και μακάρι τα αναβιωτικά γκρούπς της εποχής να έπαιζαν έτσι…
Συνεπώς ο ΓΜ δεν έχει δίκιο καταλήγοντας: «…Κρίμα που οι Icicle Works δεν μπόρεσαν να επεκτείνουν τη δεξιοτεχνία τους σε δύο πλευρές έτσι που έχουν τα πράγματα δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει το δίσκο ούτε πετυχημένο, ούτε αποτυχημένο: απλώς σαν ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο…», εκτός από τις τελευταίες τρεις (3) λέξεις: Ναι, γιατί εδώ ακούμε ένα «πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο» που άφηνε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον από μια ελπιδοφόρα μπάντα που (έδειχνε ότι) είχε πολλά να προσφέρει ακόμα, πλαισιωμένο από ένα ασπρόμαυρο και μουντό εξώφυλλο του Steve Jacuzzi που ενώ δείχνει έναν μισομουχλιασμένο κορμό δέντρου(;), ηχεί πιο ζουμερό και πολύχρωμο από ποτέ…
(****)
2\- The Small Price Of A Bicycle (1985)
Tracklist: Hollow Horse – Perambulator – Seven Horses – Rapids – Windfall – Assumed Sundown – Saint’s Sojourn – All The Daughters (Of Her Father’s House) – Book Of Reason – Conscience Of Kings.
(Beggars Banquet BEGA 61)
Παραγωγή: Gary Thomas, Wally Brill
Πολλά πράγματα αλλάζουν εδώ. Το πρώτο πράγμα που προσέχουμε αμέσως είναι οι πιο σοφιστικέ και ψαγμένοι τίτλοι (και στίχοι). Το δεύτερο είναι ότι επιτέλους εδώ παίρνουν μεγαλύτερο ρόλο οι κιθάρες του McNabb που δεν τα καταφέρνει κι άσχημα (κι ας μην είναι Will Sergeant). Το τρίτο είναι ότι η φωνή του τελευταίου «τα δίνει όλα» βγάζοντας κορώνες και αρμονίες που δεν θα ξανακούσουμε ποτέ! Το τέταρτο όμως είναι ότι πάλι εδώ οι Bunnymen έχουν ρίξει άγκυρα και δεν φεύγουν με τίποτα! Ενώ όμως στο πρώτο τους άλμπουμ τους αντέγραφαν στεγνά, εδώ κάνουν κάτι πιο έξυπνο: τους κατακλέβουν και ανακατεύουν μαζί στην κατσαρόλα τους Ultravox εκείνης της εποχής αλλά στο πολύ πιο μελωδικό και βγαίνει πάλι ένα καλό αποτέλεσμα, όχι όπως στο πρώτο τους άλμπουμ, αλλά απλά καλό. Αυτή ακριβώς την εντύπωση μας δίνουν τα Hollow Horse, Perambulator, Saint’s Sojourn και Book Of Reason όπου ο McNabb στα ρεφρέν μας εκπλήσσει ευχάριστα δίνοντας περισσότερο χρώμα από την φωνή του άλλου Μac… Έλα όμως που ο άλλος Mac τα΄λεγε καλύτερα και τα εννοούσε…
Εάν προσπάθησαν όμως να γράψουν το δικό τους All My Colours με το Assumed Sundown το πέτυχαν! ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΟΜΜΑΤΙ σωστές αρμονίες, ονειρεμένα φωνητικά και πολύ καλή κιθάρα που εδώ ο McNabb την κάνει και σκούζει!! Οι αρμονίες του Conscience Of Kings είναι ασύλληπτες προσεγγίζοντας πότε τους Beatles και πότε τους Beach Boys. Και για άλλη μια φορά τα ντράμς του Sharrock καλπάζουν στο Windfall, οι κιθάρες σε κάποια στιγμή φαίνεται σαν να ξεφύτρωσαν μέσα απ΄ το Eight Miles High κι ο McNabb φιλοσοφεί «ψάχνω για την απάντηση όταν η ερώτηση τα έχει πει όλα».
Εδώ όμως αρχίζουν να στερεύουν οι κάνουλες της έμπνευσης: το Seven Horses δεν είναι καθόλου άσχημο, αλλά θυμίζει πολύ Big Country, το Rapids έχει χτιστεί βήμα – βήμα στο Lucy In The Sky With Diamonds με κατακλεμμένο το πρώτο κουπλέ και κουράζει παρά το ωραίο πιάνο του και αν και ακούμε πνευστά για πρώτη και μοναδική φορά στο All The Daughters (Of Her Father’s House), δεν είναι τίποτ΄ άλλο παρά ένα κομμένο και ραμμένο για το Top Of The Pops κομμάτι, που παρά την ωραία φωνή του McNabb προτιμώ τους Wah! της ίδιας εποχής που θα το έλεγαν απείρως καλύτερα…
Το ωραίο είναι ότι η Arista που έκανε διανομή των δίσκων τους στην Αμερική απέρριψε τούτο το άλμπουμ χαρακτηρίζοντάς το ως «punk-rock demos» και έτσι κυκλοφόρησε μόνο στην Αγγλία!
Μπορεί ο δίσκος να μην ικανοποιεί πλήρως, η φωτογραφία του εξωφύλλου όμως του John Stoddart που τους δείχνει γραβατωμένους σε ένα υπόγειο καταγώγιο με ναύτες, μπαρόβιες, μποτίλιες σαμπάνια και στο τραπέζι δίπλα στο ρολόι το βιβλιαράκι που γράφει…«Ramones»(!!!), αναδεικνύει για άλλη μια φορά την καλλιτεχνική αύρα που αρωμάτιζε τότε το τυπογραφείο της Beggars Banquet…
Και εδώ οι φίλοι μας τα πάνε πολύ καλά. Θα άντεχαν όμως για πάντα;
(***)
3\- If You Want To Defeat Your Enemy Sing His Song (1987)
Tracklist: Hope Springs Eternal – Travelling Chest – Sweet Thursday – Up Here In The North Of England – Everybody Loves To Play The Fool – When You Were Mine – Don’t Let It Rain On My Parade – Evangeline – Truck Driver’s Lament – Understanding Jane – I Never Saw My Hometown ‘Til I Went Around The World – Walking With A Mountain – Into The Mystic.
(Beggars Banquet BEGA 78)
Παραγωγή: Geoff Muir, Ian Broudie, Pete Coleman, The Icicle Works
Λες κι ακούς άλλη μπάντα. Δεν ξέρω ποιο τραγούδι θα νικούσε τον εχθρό τους σύμφωνα με τον τίτλο του δίσκου, αλλά εδώ η οπισθοχώρησή τους είναι τραγική. Να αρχίσουμε με το απαίσιο εξώφυλλο του Stephen Webbon: μια θαμπή ασπρόμαυρη φωτό της μπάντας με λαδί γράμματα που πιο πολύ φέρνει σε διαφήμιση καλλυντικού παρά σε συγκρότημα.
Να πάμε και στη μουσική: Ο απογαλακτισμός τους Bunnymen και Σια και η προσπάθειά τους να πετάξουν μόνοι τους δεν τους βγαίνει σε καλό καθώς η φωνή του McNabb ακούγεται εδώ πιο κουρασμένη από ποτέ λες και σέρνει δέκα κιλά μολύβι!! Είναι σαν να την έχεις βάλει σε λιγότερες στροφές από τις κανονικές!! Πριν μας έδειξε ότι μπορεί απείρως καλύτερα αλλά εδώ δείχνει να το ξεχνά κι είμαστε μόλις στο 3ο άλμπουμ! Κακές έως μέτριες συνθέσεις που ξεχνιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη όταν την ίδια εποχή οι Bunnymen ήταν υπό διάλυση και θα μπορούσαν να διαπρέψουν στην θέση τους, αλλ΄ εις μάτην. Οι τρεις παραγωγοί που ανακατεύτηκαν μόνο καλό δεν έκαναν αλλά όλοι ήθελαν οπωσδήποτε επιτυχία στα τσάρτς και δεν ντρέπονταν να το δείξουν. Πάντως το τελευταίο το κατάφεραν ανεβάζοντας τούτο το άλμπουμ στο No. 28 των UK charts αλλά… όταν δεν υπάρχει «λιλί» τι να το κάνεις; Το βαρετό και ανούσιο Travelling Chest σέρνεται σαν να ακούς τους Ultravox στα τελευταία τους, ο θρήνος του Truck Driver’s Lament μοιρολογάει και καταριέται τ΄ αυτιά μας, η Blue Eyed σούπα Everybody Loves To Play The Fool είναι ανάξια σχολιασμού, το Understanding Jane ή αλλιώς πώς θα ακούγονταν οι Abba αν έπαιζαν γρήγορα δεν πείθει ούτε τα δεκάχρονα, η κουρασμένη και ασπρόμαυρη φωνή του McNabb κάνει το When You Were Mine μια έκτρωση των Bunnymen (ή μάλλον των σόλο του McCullogh) και παρ΄ ότι φιλοξενεί την κιθάρα του παραγωγού Ian Broudie, είναι σαν να μην υπάρχει κιθάρα. Το αυτό και για το Hope Springs Eternal.
Δηλ. θα ρωτήσετε όλος ο δίσκος είναι για πέταμα; Ευτυχώς όχι:
Παρ΄ ότι το Don’t Let It Rain On My Parade μιμείται στην αρχή το ριφ του Just Like Honey αναδεικνύεται σαν το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ και παρά το φλέρτ με τα τσάρτς δείχνει τους είχαν περισσέψει ακόμα υλικά για ποπ κορυφώσεις. Κι η φωνή του McNabb εδώ πραγματικά δείχνει πόσο καλή είναι… Και παρ΄ ότι ενσωματώνουν έξυπνα τους Bunnymen για άλλη μια φορά στο Sweet Thursday, φτιάχνουν ένα μικρό ποπ κοσμηματάκι. Κάποτε όμως έπρεπε να κάνουν τον απολογισμό τους έως τώρα και έτσι βγήκε το Up Here In The North Of England ένα πέρα για πέρα αυτοβιογραφικό τραγούδι με στίχους – ποταμό τραγουδισμένο με πολύ παράπονο από τον McNabb. Τολμούν το γρήγορο παίξιμο στο Evangeline και για άλλη μια φορά τα ωραία φωνητικά πασπαλίζουν το Walking With A Mountain με περίσσια ποπ γαρνιτούρα.
Μέχρι τώρα παρατηρούσαμε ότι οι φίλοι μας έστηναν δικά τους κομμάτια απαρνούμενοι τελείως να διασκευάσουν κομμάτια άλλων. Μια φορά τολμούν να κάνουν την εξαίρεση εδώ και σκοτώνουν τον ύμνο που λέγεται Into The Mystic. Μπροστά στην φωνή του Van Morrison η φωνή του McNabb είναι σαν περιτύλιγμα με τσιγαρόχαρτο και ειδικά εκείνο το ουράνιο «ααα» του αυθεντικού ρεφρέν ούτε που τολμά να το πιάσει, άσε που βραχνιάζει εκνευριστικά. ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ που έπιασαν τούτο το μαργαριτάρι στα χέρια τους χωρίς να λογαριάσουν ότι είναι σκέτο βιτριόλι και θα τους τα λιώσει…Ο χειρότερος επίλογος που μπορούσαν να έχουν σε δίσκο τους.
Μια «κοιλιά» που ευτυχώς γρήγορα την ξεπέρασαν. Την αμέσως επόμενη χρονιά…
(**½)
4\- Blind (1988) 
Tracklist: Intro – Shit Creek – High Time – Little Girl Lost – Starry Blue Eyed Wonder – One True Love – Blind – Two Two Three – What Do You Want Me To Do? – Stood Before Saint Peter – The Kiss Off – Here Comes Trouble – Walk A While With Me.
(Beggars Banquet IWA2)
Παραγωγή: Ian McNabb
Λες κι ακούς (και πάλι) άλλη μπάντα. Αλλά εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά:
Έχοντας δει ότι το λεφούσι των διαφόρων παραγωγών που ανακατεύτηκαν μόνο καλό δεν τους έκανε, ο McNabb τους παρατάει όλους, παίρνει τα ηνία της παραγωγής και το γυρνάει στο ροκ που τόσα χρόνια ήξερε να παίζει και τόσα χρόνια το έθαβε μέσα του!! Η κιθάρα του εδώ είναι όνειρο!! Που την έκρυβε τόσο καιρό και δεν την έβγαζε να λάμψει; Η φωνή του πλέον είναι συγκρατημένη πια χωρίς τις κορώνες των προηγούμενων δίσκων και μετρημένη εκεί που πρέπει χωρίς βέβαια να θάβεται, απλά ξεχύνεται μελωδικότερη από ποτέ!! Πολύ καλή και πάλι παραγωγή και κρυστάλλινος ήχος και δείχνει ότι ήξεραν να διαλέγουν και ηχολήπτες και στούντιο όλ΄ αυτά τα χρόνια! Και επιτέλους εδώ ακούμε και πάλι καλά τραγούδια όπως ήξεραν να τα φτιάχνουν τούτοι οι μάστορες του Λίβερπουλ.
Εκπλησσόμαστε ευχάριστα όμως εδώ από τον σεβασμό τους στην μαύρη παράδοση (όπως κάθε σωστοί ρόκερ) στο γκόσπελ ακαπέλλα One True Love και στο γραμμένο για τον κόσμο που άλλαζε εκείνη την εποχή Blind μια Blue Eyed μπαλάντα που θα ζήλευαν οι μάστορες του Manchester Simply Red και αναμφισβήτητα το 2ο ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ!! (το 1ο είναι πιο κάτω…)
Ξένο σώμα αποτελεί το What Do You Want Me To Do? ένα σαχλούτσικο ποπάκι σε λάτιν ρυθμούς και το The Kiss Off γιατί απλά το I Need You Tonight των INXS είναι υπεραρκετό.
Μιλήσαμε για ροκ όμως: Οι πύλες ανοίγουν και οι εκπληκτικές αφηνιασμένες κιθάρες του Shit Creek και του High Time δείχνουν ότι και σαν κιθαρίστας ο McNabb δεν ήταν καθόλου αμελητέος κι ας μπλέκει λίγο με το χέβυ μέταλ!! Ακόμα και το μπάσο έχει παραμόρφωση αλλά τι ντράμς είναι αυτά; Δυναμίτες!! Τα αυτά ισχύουν και για το Two Two Three με την φωνή του να γρεζιάρει λίγο θέλοντας να θυμίσει τον Wolfman Jack και για το Starry Blue Eyed Wonder που ενώ αρχίζει ως μια ήσυχη μπαλάντα μετά την μέση πλακώνουν οι οδοστρωτήρες των ντράμς και οι ξέφρενες κιθάρες (που θυμίζουν πολύ Who – ε, μερικά πράγματα δεν κρύβονται!) και παρά τους ηλίθιους στίχους: «…τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το κορίτσι θα σε αγαπήσει \ είναι το καλύτερο πράγμα που είδες;…» που περιέχει, δεν παύει να στέκει ως ροκ κομψοτέχνημα της εποχής!!
Δεν μπορώ να μην χρίσω ως ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ το Little Girl Lost που δείχνει ότι οι Μπητλς κληρονόμησαν πρώτα απ΄ όλα στους συμπατριώτες του την αρμονία και την ΑΠΙΑΣΤΗ μελωδία.
Δεν το κουνάμε όμως ρούπι απ΄ το Λίβερπουλ: Κακώς δεν έγραψαν το Stood Before Saint Peter μαζί με τον Julian Cope και το Here Comes Trouble μαζί με τον McCullogh (ως σόλο).
Ο δίσκος κλείνει με την μπαλάντα Walk A While With Me όπου οι πολύ όμορφοι στίχοι «…περπάτα λίγο μαζί μου, δες αυτά που βλέπω, γίνε αυτό που έγινα, δεν είσαι στ΄ αλήθεια ελεύθερος αλλά υποκρίνεσαι ότι είσαι αν είσαι πρόθυμος να ονειρευτείς και να βρεις αυτό που θα γίνεις, περπάτα λίγο μαζί μου…» έμελλε να αποδειχτούν προφητικοί για το μέλλον της μπάντας. Γιατί ο «πολύς» McNabb απαιτούσε πλέον να γράφει, να ενορχηστρώνει και να ελέγχει τα πάντα απαγορεύοντας διά ροπάλου στους υπόλοιπους να συνεισφέρουν έστω κι ένα κομμάτι καθιστώντας τους ένα συνοδευτικό του γκρούπ, και απολογείται με τα λόγια αυτά στους παλιόφιλούς του. Ήταν όμως αργά. Πρώτος έφυγε ο Sharrock που τον πήραν αμέσως οι La's (τι ωραίο γκρουπ!!) και μετά έπαιξε στους Lightening Seeds, World Party, Eurythmics και Oasis μεταξύ άλλων και την επόμενη χρονιά τον μιμήθηκε και ο Layhe.
Οι λιμανίσιοι μάγκες φρόντισαν πρίν τα σπάσουν να μας φιλοδωρήσουν με τραγούδια που αναδίδουν μια αύρα και έναν λυρισμό που δύσκολα ξεχνιέται και όλ΄ αυτά τυλιγμένα σε ένα περίφημο εξώφυλλο πάλι του Steve Jacuzzi με ένα άγαλμα – μπάσταρδο αδελφάκι της Αφροδίτης της Μήλου περιτριγυρισμένο από 6 ψάρια(!)
(****)
5\- Permanent Damage (1990)
Tracklist: I Still Want You – Motorcycle Rider – Melanie Still Hurts – Hope Street Rag – I Think I’m Gonna Be OK – Baby Don’t Burn – What She Did To My Mind – One Good Eye – Permanent Damage – Woman On My Mind – Looks Like Rain – Dumb Angel.
(Epic 466800-1)
Παραγωγή: Michael H. Brauer, Richard Manwaring, The Icicle Works
Ο McNabb δεν το έβαλε κάτω και πήρε τον Roy Corkill στο μπάσο, τον τέως Jethro Tull και 10cc Paul Burgess στα ντράμς, τον Dave Baldwin στα κήμπορντς και με τη βοήθεια του Mark Revell στα φωνητικά πήγε να φέρει άλλον ένα γύρο και αυτή τη φορά με τις πλάτες της πολυεθνικής Epic. Όμως εδώ επαληθεύεται ο τίτλος του δίσκου. Η βλάβη που έχει υποστεί η μπάντα είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη!! Και δεν οφείλεται και πάλι στο ότι μπλέκονται πολλοί στην κονσόλα του παραγωγού, αλλά εδώ η έμπνευση έχει στερέψει και πάμε για διάλυση. Η παραγωγή μοιάζει να έγινε για να συνοδέψει ηχητικά ένα βίντεο κλιπ παρά για να σταθούν αυτόνομα τραγούδια. Εδώ η «μουσική για ανεύθυνα Αμερικανάκια» παίρνει σάρκα και οστά κατά την προφητεία του ΓΜ…. Συνοδευόμενος από μια άλλη «άδετη» μπάντα ο McNabb δεν τους επιβάλλεται πλέον αλλά αφομοιώνεται μαζί τους και αυτό τον χαλάει. Ίσως τελικά οι αρχηγικές του τάσεις να έκαναν καλό… Και σε μια εποχή που απέναντι στο Manchester γινόταν την έκστασης, τούτοι οι παλιο – νέο - ροκάδες δεν είχαν τόπο και λόγο ύπαρξης.
Τα μόνα που ξεχωρίζουμε είναι η μπαλαντούλα της σειράς Melanie Still Hurts με ευχάριστη και χαρωπή κιθάρα για ένα ποτάκι το βράδυ στην πάμπ και το έντονα επηρεασμένο από το Pet Sounds και τους Pretty Things στο Swinging London του 1967 Dumb Angel που πάντως καλύτερα να έβαζαν μια όμορφη γυναικεία φωνή να το πεί παρά τη γκρίζα του McNabb και θα ήταν σωστό κόσμημα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι χιλιοακουσμένα, ξαναζεσταμένα και το χειρότερο αφόρητα βαρετά.
Ένα κύκνειο άσμα που δεν πέτυχε τα υψηλά στάνταρντς των προκατόχων του παρ΄ ότι φέρει το καλύτερο εξώφυλλο (το φύλαγαν για το τέλος;) που έβγαλαν ποτέ οι Icicle Works με μια πολύ όμορφη ζωγραφιά ενός ανεμοστρόβιλου του Jonny Mendelsson…
(*)
Η εμπορική αποτυχία του δίσκου ανάγκασε την Epic να τους διώξει με τις κλωτσιές, αλλά τούτο δεν στεναχώρησε διόλου τον ΜcNabb που τους άφησε και αφοσιώθηκε αμέσως σε μια σόλο πορεία που κράτησε περίπου 15 χρόνια! Το 2006 τους ξανασχημάτισε με νέα μέλη και από τότε περιορίζεται μόνο στα λάϊβ μέχρι τις ημέρες μας.
Πλην των Bunnymen οι μπάντες του Λίβερπουλ μετά από ένα άλμπουμ ανακυκλώνονταν και ακόμα και οι σόλο προσπάθειες των μελών (πλην του Julian Cope) έπεφταν στο κενό. Τούτοι δω φαίνεται ότι μπορούσαν να αντέξουν περισσότερο, γιατί είχαν αυτό που διέκρινε και ο ΓΜ: «πειστικότητα»…
Ακούστε λίγο πιο προσεκτικά αυτούς τους χαμένους πιονέρους Icicle Works, βάλτε το χέρι στη καρδιά και απαντήστε: McNabb ή McCullogh;
Εγώ το έκανα ήδη…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Πηγές:
Wikipedia
YouTube
AllMusic
Ποπ και Ροκ Τεύχη: № 78 (ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1984) σελ. 90, № 86 (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1985) σελ. 88 και № 115 (ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1987) σελ. 102.-
