Pink Fairies
Anarchy in the UK…
Η μουσική κολλεκτίβα των Deviants υπό τον πανούργο δημοσιογράφο, τραγουδιστή και συντάκτη της αναρχοφυλλάδας International Times Mick Farren αποτέλεσε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της Εγγλέζικης underground σκηνής. Όταν διαλύθηκαν το 1970 τα πρώην μέλη τους Paul Rudolph (κιθάρα, φωνή), Duncan Sanderson (μπάσο, φωνή) και Russell Hunter (κρουστά) εμπνεόμενοι από μια ιστορία του manager των Deviants Jamie Mandelkau αλλά και από το μπαρ «Pink Fairies Motorcycle Club and All-Star Rock and Roll Band» που σύχναζαν, ονόμασαν εαυτούς Pink Fairies και με βάση τους το Ladbroke Grove του Λονδίνου αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους χωρίς να παρεκκλίνουν στο ελάχιστο από τις αρχές του καταστατικού των Deviants (αναρχία και ελεύθερη χρήση ναρκωτικών), έγιναν στενοί φίλοι με τους Hawkwind (με τους οποίους αντάλλαξαν και μέλη όπως θα δούμε αργότερα), έπαιζαν σχεδόν πάντοτε δωρεάν και απέκτησαν γρήγορα ένθερμους οπαδούς στα υπόγεια του Λονδίνου, στα δε πρώτα τους βήματα τους βοηθούσε και ο θρυλικός Twink (από τους Pretty Things).
Για την εποχή που ξεκίνησαν ο Rudolph λέει: «…Στην αρχή, κάναμε πολύ αυτοσχεδιαστικό rock, δωρεάν festivals, απλά για να μπορούμε να παίζουμε και να διασκεδάζουμε. Υπήρχε ένα κάποιο στοιχείο κοινωνικού σχολιασμού για το όλο πράγμα. Υποθέτω ότι ήμασταν νέοι, άγριοι και τρελοί. Ήταν πραγματικά cool. Το Ladbroke Grove εκείνη την εποχή είχε πολλές φυλές. Πολλοί γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Πολλοί μουσικοί έμεναν εκεί. Πηγαίναμε τ’ απόγευμα και τζαμάραμε μεταξύ μας στα σπίτια διαφόρων ανθρώπων. Ήταν μια πολύ σπουδαία πολιτιστική εμπειρία. Κάναμε δωρεάν συναυλίες σ’ ανοιχτούς χώρους στο Ladbroke Grove και παίζαμε εναλλάξ κάθε Σαββατοκύριακο με τους Pink Fairies, τους Hawkwind και λίγα άλλα συγκροτήματα και το άλλο Σαββατοκύριακο οι Τζαμαϊκανοί έστηναν τεράστια βουνά από ηχεία για να παίξουν reggae. Έτσι, εναλλάξ το ένα Σαββατοκύριακο είχαμε underground rock και το άλλο Σαββατοκύριακο είχαμε reggae. Ήταν πραγματικά cool. Πολύς πολιτισμός…».
Κορωνίδα στην καριέρα τους ήταν η εμφάνισή τους μαζί με τους Hawkwind στο Isle of Wight Festival το 1970, αλλά…έξω απ΄ αυτό. Ο Rudolph θυμάται: «…Ήταν πολύ διασκεδαστικό. Αρχικά εμφανιστήκαμε εκεί και ο διοργανωτής του festival, βασικά έδωσε σ’ εμάς και τους Hawkwind μια γεννήτρια, επειδή το festival ακουγόταν τόσο δυνατά. Νομίζω ότι υπήρξε εκτίμηση για περίπου 30.000 άτομα έξω από το festival που είτε δεν μπορούσαν να μπουν μέσα επειδή ήταν γεμάτο είτε δεν μπορούσαν να μπουν επειδή δεν είχαν χρήματα. Έτσι, ο διοργανωτής μας έδωσε μια γεννήτρια ως έναν τρόπο να κρατήσουμε τον κόσμο απασχολημένο έξω και να μην προσπαθήσει να ρίξει τους φράχτες του festival και να μπει μέσα τζάμπα…».
Υπέγραψαν αμέσως στην Polydor (στην οποία βγήκαν όλα τα άλμπουμ τους) και κοντά στα μπλουζ που είχαν σαν βάση στη μουσική τους ανακάτεψαν έξυπνα μεταλλικά ριφφς και ψυχεδελικές πρέζες. Μεγάλη ήταν η συμβολή του Rudolph σ΄ αυτό που μπορεί να μην έλεγε και σπουδαία πράγματα ως τραγουδιστής, «…όταν όμως απλωνόταν ήταν ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες στο ύφος του Hendrix…», όπως έγραψε αργότερα ο Mick Farren στο NME και σίγουρα θα έπρεπε να έχει λάβει περισσότερη αναγνώριση ως κιθαρίστας. Δυστυχώς όμως αυτό δεν έγινε ποτέ…
Σύντομη ήταν η πορεία τους, καθόλου αμελητέα όμως η επίδρασή τους εάν αναλογιστείτε ότι για τον John Lydon ήταν η αγαπημένη του «old wave rock band»:
1.) Never Never Land (1971)
Track listing: Do It - Heavenly Man - Say You Love Me - War Girl - Never Never Land - Track One, Side Two – Thor - Teenage Rebel - Uncle Harry's Last Freak-Out - The Dream Is Just Beginning.
[Polydor 2383 045]
Παραγωγή : Pink Fairies, Neil Slaven
Χάλια ηχογράφηση, χάλια φωνητικά, χάλια παραγωγή αλλά αγνό ροκ γεμάτο πολύ καλές κιθάρες με πολλά wah-wah και δεξιοτεχνικές επιδείξεις των εφέ, ήταν η εποχή βλέπετε και το πτώμα του Hendrix δεν είχε λιώσει ακόμα, αλλά οι Cream και οι Experience το είχαν τερματίσει το πράγμα στα power trios. Εάν ο Rudolph έπαιζε στη μπάντα του John Mayall ή εάν δούλευαν περισσότερο τις συνθέσεις τους θα έβγαζαν ένα αριστούργημα του βρετανικού ροκ – μπλούζ!! Είναι φανερό ότι δεν ξέρει να τραγουδήσει (θα μου πείτε ήξερε ο Mick Jagger; Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα), για την ακρίβεια αμφιβάλλω αν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του όπως τον ακούμε εδώ, αλλά τα σόλα του και τα ριφ του μας αποζημιώνουν πλήρως! Μέσα σε βαρύγδουπα ντραμς (ο Hunter ακούγεται σαν να χτυπάει γκαζοντενεκέδες…) που κρύβουν τελείως το μπάσο, το γρέζι στη φωνή του Rudolph πασχίζει να διακριθεί αλλά ο Rod Stewart ήταν κλάσεις ανώτερος!
Παρόλα αυτά ξεχωρίζουν το War Girl με εμφανή την επιρροή των πρώϊμων Fleetwood Mac με την κιθάρα να ελίσσεται σαν χέλι σε ένα αργό μπλουζ τέμπο με ψυχεδελικά φωνητικά, το προ - πανκ Track One, Side Two όπου ένας μεθυσμένος Rudolph σε καμπαρέ ονειρεύεται «…έναν πλανήτη χωρίς τροχιά, ένα κόσμο δίχως ήλιο…» με τις υπέροχες κιθάρες να μπαίνουν δυναμικά μετά τη μέση του και να σπηντάρουν και το πρώιμο μέταλ Teenage Rebel με φοβερά γρήγορα ντραμς που κάνουν κι ένα σύντομο σόλο στο τέλος και εδώ ακούμε τις πρώτες εκδοχές των Motörhead αγαπητοί μου και πιο κάτω θα καταλάβετε γιατί!!
Δυστυχώς όμως ο δίσκος βρίθει από χαρντ ροκ της σειράς, όπως το Say You Love Me με τους γελοίους στίχους «…μου πήρες τα ροκ εντ ρολ παπούτσια μου…», το Thor όπου ο Rudolph για 58 δευτερόλεπτα παίζει με τα fuzz πετάλια της κιθάρας του προκαλώντας την οργή του Σκανδιναβού θεού και το Do It που μπορεί μεν να διασκευάστηκε αργότερα από τον Henry Rollins αλλά εμένα δεν μου λέει τίποτε καινούργιο από έναν Hendrix «στα δεύτερα», πλην όμως αποτυπώνει σε δυο στίχους την επαναστατική ιδεολογία της εποχής: «μην το σκέπτεσαι, κάντ’ το!». Όσο για το ψυχεδελικό εντεκάλεπτο space jam με μακρόσυρτα σόλο Uncle Harry's Last Freak-Out ας δώσουμε και πάλι το λόγο στον Rudolph: «…Ο κόσμος το λάτρευε. Το Uncle Harry… ήταν διαφορετικό κάθε φορά που παιζόταν. Ήταν ένα από τα αστεία πράγματα που αφορούσαν τους Pink Fairies. Μπορούσαμε να κάνουμε πολλούς αυτοσχεδιασμούς και δεν έπρεπε να παίζουμε το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο κάθε βράδυ. Τραβούσαμε πολύ την προσοχή από τους ανθρώπους στο κοινό. Αντιλαμβανόμασταν την ενέργειά μας και το κοινό ήταν τόσο πολύ κομμάτι της συναυλίας όσο και το συγκρότημα. Πιθανότατα περισσότερο, κατά κάποιο τρόπο. Αρχίζαμε να παίζουμε και το συγκρότημα ήταν απλά το μέσον για την καθαρή ενέργεια…». Είναι φανερό ότι η νεολαία της εποχής γοητευόταν από κάτι τέτοιους μακρυμμάληδες τζάνκις. Ναι, αλλά σήμερα κουράζει αφάνταστα!
Λένε ότι κάθε ρομαντικός ροκάς που σέβεται τον εαυτό του έχει κάνει κάποια στιγμή τραγούδι το παιδικό βιβλίο για το μύθο του Peter Pan. Οι φίλοι μας εδώ απεικονίζουν τον ίδιο να κάθεται παρέα με άλλες φιγούρες στο ωραίο εξώφυλλο και μας προτρέπουν «…έλα να σε πάρω απ΄ το χέρι να πετάξουμε στη χώρα του ποτέ – ποτέ…» στο Never Never Land αλλά όταν αυτό γίνεται για επτά ολόκληρα λεπτά και σε φολκ χροιές γεμάτο wah-wah από κάτω καταντάει βαρετό όπως και το αδιάφορο σλόου Heavenly Man μια κακή αντιγραφή τον Bowie του Space Oddity με «φτιαγμένα» φωνητικά παρότι μέσα μιλάνε για νεράιδες (Fairies).
«…Το όνειρο μόλις τώρα αρχίζει, θα νικήσουμε…» μονολογούν φτιαγμένοι υμνώντας χείμαρρους ουτοπίας στον επίλογο The Dream Is Just Beginning παραμένοντας πιστοί στις αρχές τους, αλλά με τούτο τον μέτριο δίσκο δεν κατάφεραν και πολλά…
(**)
2.) What a Bunch of Sweeties (1972)
Track listing: Prologue - Right On, Fight On - Portobello Shuffle – Marilyn - The Pigs of Uranus - Walk Don't Run - I Went Up, I Went Down - X-Ray - I Saw Her Standing There.
[Polydor 2383-132]
Παραγωγή: Pink Fairies
Παρότι κατάφεραν με τούτο τον δίσκο να πιάσουν το № 48 των Εγγλέζικων τσαρτς ακούγονται εμφανώς κουρασμένοι (κιόλας;) σαν να μην τους ένοιαζε το αύριο. Και πάλι όμως οι κιθάρες δεν περνούν απαρατήρητες παρότι μακραίνουν πολύ τα κομμάτια τους αναλαμβάνοντας και την παραγωγή χωρίς να αλλάζει κάτι, αλλά τουλάχιστον η ηχογράφηση είναι κλάσεις ανώτερη. Αρχικά φέρνουν σαν γκέστ τον Trevor Burton στην κιθάρα στα μπούγκι Right On, Fight On και Portobello Shuffle αλλά οι Status Quo ήταν κλάσεις ανώτεροι, όπως και οι Deep Purple θα έπαιρναν για πρωινό το Marilyn με δεξιοτεχνικές επιδείξεις στην κιθάρα και ένα ντραμ σόλο που σήμερα πια ακούγεται πλήρως κουραστικό (είδατε τι προκάλεσε ο John Bonham και ο Ginger Baker;) το δε X-Ray πρέπει να περίσσεψε από το πρώτο τους και δεν αλλάζει τίποτε στην μετριότητα που ακούμε εδώ.
Έχουν όμως και χιούμορ όταν μας αποκαλύπτουν μαγνητοφωνημένη μια φρηκαρισμένη τηλεφωνική συνομιλία της μπάντας με τον ουρανό που τους ζητάει να παίξουνε για 50.000 διαγαλαξιακά νομίσματα αλλά αυτοί αρνιούνται (!) στο Prologue και στο «πειραγμένο» country The Pigs of Uranus με αλλοπρόσαλλα φωνητικά που όπως ακούγονται από αυτά που είχαν πιεί καλύτερα θα άρμοζε στους Grateful Dead ή στους Holy Modal Rounders και με ένα ενοχλητικά επαναλαμβανόμενο σόλο του Rudolph (τι έγινε; Βαρέθηκε να σολάρει;) με στίχους εμπνευσμένους από το (άγνωστο σε εμένα) ποίημα του Gilbert Shelton «Wonder Warthog versus the Pigs from Uranus». Στο δε οκτάλεπτο σλόου I Went Up, I Went Down ξεχωρίζουν τα προσεγμένα (είναι δυνατόν να είναι αυτός;) φωνητικά του Rudolph, μόλις όμως έρχεται το ρεφρέν αφήστε καλύτερα, σα να τραγουδάνε πάπιες ακούγονται.
Υπάρχει τίποτε που να αξίζει εδώ; Ναι αλλά είναι διασκευές:
Το εννιάλεπτο Walk Don't Run των Ventures που οι κιθάρες ψυχεδελίζουν και «χάνονται», κάτι που μόνο οι Vanilla Fudge κατάφερναν στο παρελθόν και η αλλοπρόσαλλη διασκευή στο το I Saw Her Standing There των Beatles που κλείνει τον δίσκο με ένα κουτί του roadie Boss Goodman γεμάτο κονκάρδες στο εξώφυλλο.
Γιατί αυτό το κομμάτι; Απαντάει και πάλι ο Rudolph : «…Ο λόγος που το κάναμε ήταν επειδή συνηθίζαμε να το παίζουμε live. Ήταν ένα καλό κομμάτι live και όταν κάναμε το What a Bunch… αποφασίσαμε να το βάλουμε στο album γιατί σ’ όλους μας άρεσε να το παίζουμε. Νομίζω επίσης ότι αποτελούσε λίγο ένα filler για το album ώστε να έχουμε ένα ακόμα κομμάτι σε αυτό. Το What a Bunch… ήταν δύσκολο (!) album να το ηχογραφήσουμε, γιατί προσπαθούσαμε να επηρεάσουμε την Polydor ν’ αφήσει το συγκρότημα να ηχογραφήσει live, γιατί οι Pink Fairies ήταν ένα live συγκρότημα, όχι ένα studio συγκρότημα και η μαγεία συνέβαινε όταν το συγκρότημα έπαιζε live. Έτσι, για μένα κάποιο από το studio υλικό των Pink Fairies βγήκε πολύ καλό, κάποιο απ’ αυτό δεν νομίζω ότι βγήκε καλό, γιατί απλά δεν είχε τη σπίθα και τον αυθορμητισμό που συνέβαινε όταν το συγκρότημα έπαιζε live. Αλλά επέμειναν να έχουν τον έλεγχο για το τι έκανε το συγκρότημα, έτσι δεν μας άφησαν να κάνουμε κάποιες live ηχογραφήσεις, κάτι που νομίζω ότι είναι πραγματικά κρίμα…».
Και εδώ δίνουν την εξήγηση γιατί έβγαλαν ένα δίσκο που δεν έπρεπε να τον έβγαζαν: ήθελαν να πάνε κόντρα στην εταιρεία που τελικά δεν τους έκανε τη χάρη. Έπρεπε όμως επειγόντως κάτι να αλλαχτεί και μάλλον ο Rudolph το κατάλαβε και την έκανε (ή οι άλλοι τον σχόλασαν…) λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Έκανε καλά; Μάλλον ναι από ότι φάνηκε…
(*)
3.) Kings of Oblivion (1973)
Track listing: City Kids - I Wish I Was a Girl - When's the Fun Begin? - Chromium Plating – Raceway – Chambermaid - Street Urchin.
[Polydor 2383 212]
[Παραγωγή: David Hitchcock]
Να πως αλλάζει τα πράγματα ένας έμπειρος παραγωγός σαν τον David Hitchcock (που μεταξύ άλλων είχε πελάτες και τους Genesis εκείνη την εποχή): Κατ΄ αρχήν τους πάει σε πολύ καλύτερο στούντιο, κατά δεύτερο «ψάχνει» μαζί τους περισσότερο τις συνθέσεις τους (κάτι που προφανώς δεν συνέβαινε επί Rudolph) και κατά τρίτο και σπουδαιότερο προσθέτει στην μπάντα τον εξαιρετικό κιθαρίστα Larry Wallis που έλυσε το βαθύ πρόβλημα των φωνητικών που τους ταλάνιζε ανέκαθεν. Το αποτέλεσμα; Το κύκνειο άσμα τους είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που «τα σπάει» και αποδεικνύει το σφιχτοδεμένο δέσιμο των τριών μουσικών βάζοντας φράγμα στα σλόου και στους ψυχεδελικούς οραματισμούς και αφήνοντας το ροκ, το καλό ροκ να κυριαρχήσει! Μάλλον αυτό αποζητούσαν από την αρχή και τώρα που το βρήκαν λυσσομανάνε αλύπητα! Εδώ τα δίνουν όλα για τα καλά και «στερεύουν» από καύσιμα γι΄ αυτό και δεν συνέχισαν!! Ένα ατόφιο εγγλέζικο ροκ άλμπουμ της εποχής (που έκλεψε έναν στίχο του τραγουδιού «The Bewlay Brothers» του David Bowie για τον τίτλο του), στο οποίο οι Thin Lizzy και οι Dr. Feelgood θα πρέπει να ανάβανε καντήλια!!
Δυσκολεύτηκα πολύ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι καθώς το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Δεν κρύβεται πάντως η επιρροή των Who περισσότερο στα φωνητικά του Wallis στον εννιάλεπτο ύμνο στους ΛΟΑΤΚΙ της εποχής I Wish I Was a Girl («…όλα τα αγόρια που έρχονται να με δουν δεν με πιστεύουν το ξέρω…») ένας κυριολεκτικός ορυμαγδός που δεν αφήνει τίποτε όρθιο, στο εξάλεπτο When's the Fun Begin? και στο Chromium Plating με τα τιτάνια ριφ και τον Hunter να ηχεί σαν ανατροπή φορτηγού γεμάτο τενεκέδες χωρίς στιγμή ησυχίας!
Όταν γράφεις για κόντρες δεν περιμένεις να ακούσεις τίποτε άλλο παρά ατόφιο ροκ εντ ρολ. Αυτό συμβαίνει και στο ινστρουμένταλ Raceway που δεν διστάζει να δανειστεί γκαράζ συνταγές και θα ήταν ιδανικό για σήμα ραδιοπειρατών της εποχής. Και το γκλαμ όμως έβαλε αθόρυβα το λιθαράκι του σε τούτο τον δίσκο όπως στο Chambermaid που δείχνει και την δεξιοτεχνία του Wallis στην slide και στον επτάλεπτο επίλογο Street Urchin με τα στακάτα φωνητικά και τα ριφ της ρυθμικής του ίδιου να βγάζουν μάτια!
Άφησα για το τέλος ένα «σημαδιακό» κομμάτι που προφήτεψε το τέλος της μπάντας και δεν είναι άλλο από το όσο δεν παίρνει ρέμπελο και δυναμικό City Kids που σε ξεσηκώνει για χορό χωρίς να το καταλάβεις, ένα καθαρόαιμο ροκ εντ ρολ κομμάτι με τα όλα του! Να γιατί μόλις το άκουσε ο Lemmy έσπευσε να «καπαρώσει» τον Wallis στους πρώϊμους Motörhead ξαναηχογραφώντας το σε άλλη εκτέλεση στο On Parole του 1976 που κυκλοφόρησε πολύ αργότερα το 1979! Πάντως οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ο Wallis (που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 και λίγο αργότερα στις Νοεμβρίου τον ακολούθησε και ο Sanderson) έπαιζε πιο αργά από τον μακαρίτη Eddie Clark αλλά δεν μας στεναχωρεί καθόλου!! Η ειρωνεία είναι επίσης ότι τη θέση του Lemmy στους Hawkwind την πήρε ο Rudolph!!
Η μπάντα ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της και με τούτο τον δίσκο καθιερώθηκαν ως άρχοντες του Βρετανικού χαρντ ροκ και βαριά παρακαταθήκη για τους επόμενους μεγαλουργήσαντες! Και μια τελευταία λεπτομέρεια: τα ιπτάμενα γουρούνια στο εξώφυλλο του Edward Barker βγήκαν πέντε χρόνια πριν το Animals των Pink Floyd….
(***)
Διαλύθηκαν στο 1973 και έγιναν θρύλος στη μουσική σκηνή της Βρετανίας. Το γιατί το αποκαλύπτει για τελευταία φορά ο Rudolph: «…Νομίζω ότι οι Pink Fairies ήταν ένα από τα πρώτα punk συγκροτήματα. Ο ίδιος ο Johnny Rotten ανέφερε μετά την No.1 επιτυχία των Sex Pistols, τον ρώτησαν πού βρήκε την ιδέα γι’ αυτό το τραγούδι, αυτή την μουσική και ολόκληρη αυτή τη νέα κουλτούρα και είπε ότι βρήκε τη μουσική σε μια συναυλία των Pink Fairies, με μερικά από τα κομμάτια που συνηθίζαμε να παίζουμε live. Ήταν μεγάλη μας τιμή να είμαστε οι πρόδρομοι αυτού του κινήματος. Πολλοί άνθρωποι μας αποκαλούσαν εκείνη την εποχή ψυχεδελικό punk…».
Κι αυτό νομίζω τα λέει όλα…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
YouTube
nostalgiacentral.com
Hit-channel.com
