Οι ετικέτες που οι κάθε λογής μουσικογραφιάδες «κολλούσαν» στα μουσικά ρεύματα χάριν της εύκολης κατηγοριοποίησης δεν ήταν πάντα ακριβείς. Ανατρέξτε για παράδειγμα στις ανά τον κόσμο / ιστό εγκυκλοπαίδειες στο λήμμα «Prog». Πέραν των ογκολίθων που θα συναντήσετε εκεί, προς μεγάλη σας έκπληξη θα δείτε ότι συμπεριλαμβάνονται ονόματα που κάθε άλλο παρά αυτό έπαιζαν, όπως οι…Kansas, οι… Pavlov’s Dog ή ακόμα και οι… Styx!! Υπήρξαν όμως και μπάντες που παρότι είχαν την ευχέρεια και τα φόντα να χαρακτηριστούν ως «Prog», χάιδεψαν απαλά την επιφάνειά του και όσο κι αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να διανύσουν την απόσταση που τους χώριζε. Μια απ' αυτές είναι οι Curved Air.
Φτιάχτηκαν στο Surrey της Αγγλιάς το 1970 από δύο πρώην μέλη των Sisyphus, τους Darryl Way (βιολί, κιθάρες, κήμπορντς, ντραμ μασιν), απόφοιτο των Dartington College και Royal College of Music, και τον Francis Monkman (κήμπορντς, κιθάρα), απόφοιτο του Royal Academy of Music, οι οποίοι γνωρίστηκαν όταν ο τελευταίος άκουσε τον Way να δοκιμάζει ένα ηλεκτρικό βιολί μέσα σε ένα κατάστημα. Ο μάνατζερ Mark Hanau τους πρόσθεσε την πανέμορφη Sonja Kristina που είχε πρωταγωνιστήσει στην Εγγλέζικη έκδοση του Hair και που η προϋπηρεσία της ως φολκ τραγουδίστρια την κατέστησε αξεπέραστη στις φωνητικές της ικανότητες, ανεβοκατεβαίνοντας τις οκτάβες με περισσή άνεση κάνοντας τα τουιτερ των ηχείων να αγκομαχάνε όταν έπιανε ψηλές νότες, χαρίζοντάς μας μοναδικές στιγμές! Έλειπαν μόνο ο μπασίστας Rob Martin και ο ντράμερ Florian Pilkington - Miksa (που τα ρυθμικά του σχήματα κοιτάνε μερικές φορές στα μάτια τον Bill Bruford) για να «δέσει το γλυκό».
Band Photo Από Αριστερά: Francis Monkman, Florian Pilkington-Miksa, Mike Wedgwood, Sonja Kristina, Darryl Way.
Η λατρεία του Monkman στο άλμπουμ A Rainbow in Curved Air του μινιμαλιστικού κόμη Terry Riley τον οδήγησε να δανειστεί τις δύο τελευταίες του λέξεις για να βαφτίσει την μπάντα. Η περιοδεία τους ως support στους Black Sabbath την ίδια χρονιά τους έκανε περισσότερο γνωστούς (μαζί με τα κάλλη της Kristina) και έκανε την Warner Bros. να τους κλείσει για 100.000 £ (!!) - για να καταλάβετε τι έψαχναν οι εταιρείες τότε μέσα στα σπάργανα του προγκ…
Άργησαν όμως να ενστερνιστούν το τελευταίο και το ξέχασαν σχετικά γρήγορα, αλλά όταν οι «εγκέφαλοι» του γκρουπ Way και Monkman έφευγαν από την κανονική ροή του τραγουδιού και αποφάσιζαν να «παίξουν» λίγο με τα όργανά τους έβγαζαν παπάδες (λογικό με την μουσική κατάρτιση που κατείχαν) και δεν είχαν την διάρκεια άλλων Εγγλέζων συνοδοιπόρων τους τρέχοντας γρήγορα στην αγκαλιά της ποπ. Προσωπικά πιστεύω ότι εάν αφοσιώνονταν σε αυτή κι εκεί θα μεγαλουργούσαν:
1.) Air Conditioning (1970)
Track listing: It Happened Today – Stretch – Screw - Blind Man – Vivaldi - Hide and Seek – Propositions - Rob One – Situations - Vivaldi (With Cannons).
Warner Bros WSX 3012
Παραγωγή : Mark Edwards
Το ντεμπούτο τους με τις αρχαιοελληνικές επιρροές μέσα στην ψυχεδελική αισθητική του εξωφύλλου έχει την καινοτομία να είναι το πρώτο picture disc που κυκλοφόρησε στην Αγγλία. Η μπάντα είναι πάρα πολύ δεμένη για πρώτο άλμπουμ και στα μεγάλα κομμάτια τρεμοπαίζει δειλά - δειλά από την ποπ στους πειραματισμούς. Πλην όμως δεν αφήνουν ακόμα ελεύθερη να ξεχυθεί την Kristina και έτσι δεν ξεχωρίζει η υπέροχη φωνή της. Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ δουλειά στο βιολί από τον Way που δίνει αμέσως το σήμα κατατεθέν της μπάντας, «θάβοντας» στο πέρασμά του τα όποια κήμπορντς του Monkman (ίσως και γι' αυτό τα έσπασαν οι δυο τους αργότερα). Και αυτό φαίνεται ειδικά στα τρία ινστρουμένταλ του δίσκου: στο επτάλεπτο Vivaldi, που δεν είναι παρά μια ροκ σπουδή στον σπουδαίο αυτόν συνθέτη με φλεγόμενες χορδές (και κάπου βάζει και παραμόρφωση – μάλιστα! Στο βιολί!), αλλά θα μπορούσε να περιοριστεί στο μισό γιατί κουράζει λίγο με τα ατελείωτα δεξιοτεχνικά σόλα του, τα οποία επαναλαμβάνονται μόλις για ενάμισυ λεπτό στο Vivaldi (With Cannons) με την προσθήκη εκνευριστικών σφυριγμάτων και κανονιών και στο μπητλικό Rob One.
Και μια και οι Beatles είχαν μόλις διαλύσει, λογικό είναι να υπάρχουν κομμάτια όπως το It Happened Today, όπου ακούμε επιτέλους τα φωνητικά της Kristina να «απλώνονται», παρότι το σόλο στο βιολί έρχεται ξεκάρφωτα σαν να μόνταραν δύο κομμάτια, και το Blind Man όπου μιμείται σε βαθμό πλημμελήματος τον Donovan του Hurdy Gurdy Man, αλλά την συγχωρούμε! Δεν λείπουν όμως και οι ροκιές:
Το βασικό ριφ και το μπητ του Stretch θα το ακούσουμε λίγα χρόνια αργότερα στο Strange kind of woman των Purple (έχει γούστο να έπεσε αντιγραφή…) με την εισαγωγή του βιολιού (αλλά και τις ενέσεις του στο ενδιάμεσο) να είναι τελείως αταίριαστη με τις χαρντ ροκ κιθάρες, ενώ το εξάλεπτο Situations με τα αιθέρια φωνητικά της Kristina είναι η πιο ψυχεδελική στιγμή τους. Αγνοώ δε γιατί δεν την άφησαν να τραγουδήσει μόνη της στο Propositions και τι θέλουν να πουν με έναν ψευτο – ψυχεδελικό αυτοσχεδιασμό στις κιθάρες και με το βιολί απόν!
Τι μας μένει λοιπόν να θυμόμαστε από τούτο το δειλό ντεμπούτο που έπιασε το № 8 στο UK Chart; Μα το υπέροχο Screw, όπου η κλασσική παιδεία των δύο αρχηγών βάζει εδώ σοβαρά το χεράκι της και γεννά θαυμαστά τοπία στο βιολί που με συνεπήρε τόσο πολύ ώστε όσες φορές κι αν το άκουσα ποτέ δεν κατάλαβα πότε τέλειωνε, και η εξάλεπτη σουϊτα Hide and Seek, όπου η Kristina περιγράφει την μάταιη αναζήτηση ενός μοναδικού επιζώντα για άλλους μετά την καταστροφή και δείχνοντας τις εξαιρετικές ικανότητές στις οκτάβες της τραγουδά: «…Είναι ένας εφιάλτης, όταν μένεις μόνος σε μια άδεια πόλη…», κάνοντας τα πράγματα να σοβαρεύουν απότομα (σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο), καθώς ο ροκ πυρήνας δένει υπέροχα με τα προγκ περάσματα του βιολιού και με τις φοβερές κιθάρες αποκαλύπτοντας τι πρέπει να περιμένουμε απ΄ αυτούς…
(**½)
2.) Second Album (1971)
Track listing: Young Mother - Back Street Luv – Jumbo - You Know – Puppets – Everdance - Bright Summer's Day '68 - Piece of Mind.
Warner Bros K 46092
Παραγωγή : Curved Air, Colin Caldwell
Στο εξώφυλλο του John Kosh απεικονίζεται το ουράνιο τόξο ως φόρος τιμής στο δίσκο του νονού τους Α Rainbow in Curved Air. Έψαξαν όμως πολύ για τον τίτλο; Παρόλα αυτά ο παραγωγός Caldwell παραμερίζει σοβαρά την κιθάρα προς χάριν του βιολιού και των κήμπορντς και εδώ αρχίζει να μπαίνει το προγκ αλλά χωρίς (και πάλι) να κυριαρχεί. Η Kristina όμως αρχίζει να «ξετυλίγεται» γοητεύοντας τις αισθήσεις μας (γιατί γυναικάρα πάντοτε υπήρξε…) στο εξάλεπτο Young Mother με τις οκτάβες της να οδηγούν και να δένουν υπέροχα το βιολί του Way με τους αυτοσχεδιασμούς του γκεστ της ηλεκτρονικής μουσικής Peter Zinovieff ταξιδεύοντας ευχάριστα τα αυτιά μας, πράγμα που ο τελευταίος δεν καταφέρνει στο δεκατριάλεπτο Piece of Mind με δύσκολα «εγκεφαλικά» εναλλασσόμενα θέματα που για να κάτσεις να τα ακούσεις πρέπει το λιγότερο να έχεις μια ελάχιστη κλασική παιδεία. Όταν όμως η φωνή της Kristina γίνεται σκέτο λάστιχο, καταλαβαίνουμε ότι από δω και μπρος τίποτε πλέον δεν θα είναι το ίδιο, Η μπάντα οδηγείται πια σε art rock μονοπάτια, με τον Monkman να δίνει ρέστα στα κλαβιέ του όπως φυσικά και ο Way, χωρίς να φοβούνται πλέον να περιπλανηθούν στους λαβύρινθους του μυαλού τους και αυτό τους ανοίγει άπλετα πλέον τις πύλες του προγκ κάστρου.
Το ίδιο συμβαίνει στο αξεπέραστο ουράνιο πρελούδιο Jumbo, που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως το καλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους, και στο Everdance που η Kristina το απογειώνει με τα ατέλειωτα λυρικά λογοπαίγνιά της και τα βαρύγδουπα ντραμς του Miksa να μεγαλουργούν.
Μετά απ' όλα αυτά αναρωτιόμαστε γιατί το λάτιν You Know να φέρνει τόσο πολύ στους Santana, γιατί το πεντάλεπτο Puppets να ηχεί τόσο νωχελικό με πιάνο και τάμπλες και με εμφανή την απουσία του βιολιού του Way και γιατί το Bright Summer's Day '68 δεν βγήκε το… 1940 αν αφαιρέσεις τις κιθάρες και τους freak θορύβους.
Η νεολαία της εποχής όμως δεν φαίνεται να επηρεάστηκε από αυτά, στέλνοντας το δίσκο στο № 11 και την μεγαλύτερη επιτυχία τους Back Street Luv στο № 4 των Αγγλικών τσαρτ, με τα ηλεκτρονικά εφέ να ανακατεύονται σωστά σε ένα ποπ κομμάτι (κάτι που το επανέλαβαν οι Roxy Music λίγο αργότερα στο Virginia Plane).
Από εδώ όμως άρχισε η φαγωμάρα μεταξύ Way και Monkman, που τους έκανε να γράφουν ξεχωριστά τα κομμάτια και λίγο μετά οδήγησαν και τον Martin να φύγει από την μπάντα.
Όλα θα κριθούν οριστικά στον επόμενο δίσκο τους και εδώ παίρνουμε μια μικρή γεύση για τα μεγαλεία που θα ακολουθήσουν (δυστυχώς μόνο για λίγο…).
(***)
3.) Phantasmagoria (1972)
Track listing: Marie Antoinette - Melinda (More or Less) - Not Quite the Same – Cheetah - Ultra-Vivaldi – Phantasmagoria - Whose Shoulder Are You Looking Over Anyway? - Over and Above - Once a Ghost, Always a Ghost.
Warner Bros K 46158
Παραγωγή : Curved Air, Colin Caldwell
Όταν ο δίσκος με νέο μπασίστα τον Mike Wedgwood ανοίγει με το εξάλεπτο Marie Antoinette που δεν ξέρεις εάν πρέπει να νιώσεις ευφορία ή να κλάψεις γοερά μόλις διαβείς τα μονοπάτια που σε πάει η φωνή της Kristina, αντιλαμβάνεσαι ότι οι φίλοι μας δεν αστειεύονται πλέον. Κι όταν στο Phantasmagoria (κομμάτι που μου τους γνώρισε από μια ραδιοφωνική εκπομπή κάπου μέσα στα 80’s) παρατηρείς το υπέροχο δέσιμο των κημπορντς του Monkman με το βιολί του Way όταν συνέλθεις από τη φωνή της που κυριολεκτικά θυμίζει αηδόνι, αντιλαμβάνεσαι συγκλονισμένος ότι τολμούν να κοιτάξουν στα μάτια τα λοιπά μεγαθήρια την Εγγλέζικης σκηνής – μόνο γι' αυτό τον δίσκο όμως ! Όλη η μπάντα έχει δεθεί υπέροχα, οι δύο αρχηγοί Way και Monkman τα δίνουν όλα (και μάλλον θα το ήξεραν ότι έπαιζαν για τελευταία φορά μαζί) και τολμούν να βάλουν πνευστά στο οκτάλεπτο Over and Above ανακατεύοντας την τζαζ με την ψυχεδέλεια χαρίζοντάς μας μαγευτικές αρμονίες!! Η Kristina εδώ ίπταται κυριολεκτικά ψηλά «…πολύ μακριά σε ένα μακρινό άστρο….» όπως τραγουδάει πλαισιωμένη από δουλεμένους αυτοσχεδιασμούς που δείχνουν της στόφα των μουσικών! Άλλοι θα χαρακτήριζαν προγκ τούτο το κομμάτι, εγώ όμως όχι. Πνευστά ακούμε και στο Once a Ghost, Always a Ghost (τι τίτλος!) με λάτιν πινελιές όμως, αλλά και τα λοιπά «γύρω» φωνητικά που θυμίζουν μαϊμούδες σε τσίρκο θα ήταν καλό να έλειπαν. Ένας επίλογος που δείχνει την κούρασή τους και το τέλος αυτής της μορφής της μπάντας που ζύγωνε…
Κι αυτό γιατί με εξαίρεση το Cheetah που αφήνει το βιολί του Way να ελίσσεται και να τρέχει σαν το ζώο στον τίτλο του, μόνο κουρασμένοι ακούγονται στα υπόλοιπα ινστρουμένταλ του δίσκου: στο Ultra-Vivaldi αντιγράφουν τα προηγούμενα Vivaldi με άφθονο ήλιον και στο Whose Shoulder Are You Looking Over Anyway? προσπαθούν να εδραιωθούν και σαν μια πειραματική μπάντα με ηλεκτρονικά ηχοτοπία, προηχογραφημένες «πειραγμένες» ταινίες, και ίσως ένας φόρος τιμής στον Terry Riley, αλλά και οι Residents την ίδια εποχή ξεκινούσαν… Είναι το «μαύρο πρόβατο» της δισκογραφίας τους και δεν έχει καμμία σχέση με το στυλ της μπάντας…
Όσο για την πανέμορφη φολκ ωδή Melinda (More or Less) που διαρκεί μόλις για τρία λεπτά, ακούμε τον Way να βγάζει τα εσώψυχά του στο μαγευτικό βιολί και είμαστε πλέον βέβαιοι ότι η Liz Fraser αποκλείεται να μην λάτρευε τις μεσαιωνικές μπαρόκ επιρροές που ανακατεύονται έξυπνα με τους φωνητικούς λαβυρίνθους της Kristina στο Not Quite the Same κάνοντας το να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο στυλ της μπάντας.
Και μετά από όλα αυτά είναι να απορεί κανείς πώς τούτο το αριστούργημα του Βρετανικού ροκ που η μη πλήρη ταύτιση με το πνεύμα της εποχής το εμπόδισε να θρονιαστεί δίπλα στα λοιπά προγκ μεγαθήρια, με το καλλιτεχνικό εξώφυλλο του John Gorham που πήγε № 20 στα UK Charts και πήρε το όνομά του από ένα ποίημα του Lewis Carroll, βγήκε από δύο ανθρώπους που δεν ήθελαν ο ένας να βλέπει τον άλλον ούτε ζωγραφιστό: Ο Monkman ήθελε να παίζει ελεύθερα σχεδόν τζαμάροντας και ο Way τα ήθελε όλα τέλεια κάνοντας τα νεύρα τσατάλια στον φίλο του και τους άλλους, εξαναγκαζόμενος να φοράει ωτοασπίδες για να μπει στο μετρό (!) και να συμβουλεύεται ψυχολόγους, κάτι που οδήγησε τελικά στην διάλυσή τους (την 1η …).
Τα πλήκτρα του Monkman θα τα ξανακούσουμε αργότερα στα δύο πρώτα άλμπουμ των ψευτο-προγκ Sky και στα σάουντρακ Empire Strikes Back, Superman 2 και Raiders of the Lost Ark. Πέθανε το 2023.
Το τέλος της μπάντας ήρθε με μία φαντασμαγορία ήχων και αρμονιών που επαλήθευσε κατά γράμμα τον τίτλο του δίσκου…
(****)
4.) Air Cut (1973)
Track listing: The Purple Speed Queen - Elfin Boy – Metamorphosis – World - Armin - U.H.F. - Two-Three-Two – Easy.
Warner Bros K 46224
Παραγωγή : Martin Rushent
Κατόπιν προτροπής του manager τους Clifford Davis, η Kristina και ο Wedgwood με την προσθήκη του πολύ καλού Kirby Gregory (electric guitar), του Eddie Jobson (keyboards, violin), ενός εξαιρετικού μουσικού που μετά έπαιξε στους Roxy Music, UK, Jethro Tull, και Frank Zappa μεταξύ άλλων (και αυτός τους έκανε να συνεχίσουν να ξεχωρίζουν) και του Jim Russell (drums) φόρμαραν τους «νέους» Curved Air. Το γιατί μας το εξηγεί η ίδια η Kristina (σε μετάφραση του γράφοντα): «…Αυτό που ήθελα να κάνω με την μπάντα εκείνη την εποχή ήταν μια πιο ροκ κατεύθυνση, το παίξιμο του Kirby πραγματικά με εντυπωσίασε – ήταν αληθινά άγριο. Και ο Jim ήταν ένας πολύ συμπαγής ντράμερ (και εδώ έχει απόλυτο δίκιο, γιατί το ροκ παίξιμό του ξεχωρίζει ανεξίτηλα σε σχέση με τον προκάτοχό του). Ο Mike και εγώ θέλαμε πραγματικά να συνεχίσουμε αλλά ο manager μας Clifford Davis μας είπε ότι θα κάναμε καλύτερες business (…) εάν συνεχίσαμε να αυτοαποκαλούμαστε Curved Air. Έτσι κρατήσαμε το όνομα και ακολουθήσαμε τον ίδιο δρόμο όπως και πριν σαν μια μπάντα συνθετών. Όλοι έγραφαν τραγούδια εκτός του Jim Russell. Πριν όλη τη δουλειά την έκαναν ο Darryl και ο Francis αλλά κι εγώ κατάφερα να μπουν και δικές μου συνθέσεις…». Ε, αυτές οι «δικές της συνθέσεις» ήταν που έκαναν όλη την ζημιά και αλλοτρίωσαν τελείως την μπάντα!! Κι αν σκεφτείτε ότι είμαστε στο 1973 που ΟΛΕΣ οι προγκ μπάντες μεγαλουργούν και δεν ξέρεις τι να πρωτοξεχωρίσεις, οι φίλοι μας διώχνουν το (όποιο) προγκ τους είχε απομείνει και βγάζουν μια ροκ μπάντα που όμως δεν παίζει τίποτε που να μην το έχουμε ξανακούσει, αλλά προσπαθεί φιλότιμα γι' αυτό και εμπεριέχω και τούτο τον δίσκο στην δισκογραφία τους κι ας προσομοιάζουν με τους Zeppelin στα The Purple Speed Queen και U.H.F. (ακόμα και τα εφέ του Page έχουν αντιγράψει) κι ας βγάζουν έξω την Kristina στο αδιάφορο Two-Three-Two. Και ευτυχώς που η προπολεμική τζάζ του World διαρκεί μόλις για ενάμισι λεπτό.
Όμως η κρυστάλλινη φωνή της Kristina στην ακαπέλλα εισαγωγή του Elfin Boy μαγεύει για μια ακόμη φορά σε ένα φολκ κομμάτι (και σίγουρα άλλο ένα αγαπημένο της Fraser), ενώ στο δεκάλεπτο Metamorphosis, την τελευταία προγκ στιγμή τους, ο Jobson είναι αυτός που κρατάει μόνος του επάξια το σκήπτρο των προκατόχων του με την εξαιρετική δουλειά και στο βιολί και στα πλήκτρα. Ό,τι ακούμε εδώ είναι κυριολεκτικά η ηχητική μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα και με πολύ αισθησιακά φωνητικά από την Kristina. Είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος με την παλιά μπάντα, αλλά ένας και μοναδικός κι ας γέρνει λίγο προς τους Camel, όπως και στο ινστρουμένταλ Armin σε ροκ πεδία με καλή κιθάρα από τον Gregory.
Άφησα τελευταίο το εξάλεπτο αριστούργημα Easy που είναι και η δεύτερη προσπάθειά τους να ξαναθυμηθούν τι παπάδες έβγαζαν και η στερνή τους στον επίλογο και τα καλύτερα φωνητικά της Kristina σε όλο τον δίσκο που οδηγούν τα υπόλοιπα όργανα εκεί που θέλουν, γεμάτο χρωματιστές κιθάρες και πολύπλευρα ρυθμικά θέματα που δίνουν την ευκαιρία για άλλη μια φορά στον Jobson να μην ξεχνάει την προγκ παιδεία που θα διοχέτευε απλόχερα αργότερα στις μπάντες που πιο πάνω αναφέραμε! Ένα εκπληκτικό τραγούδι που κλείνει τον δίσκο και μαζί με αυτόν μια ολόκληρη εποχή! Μπορεί να έβλεπε «εύκολα» τα πράγματα η τύπισσα με την τρέχουσα μπάντα, όμως μόνο τέτοια δεν ήταν και μάλλον το είχε καταλάβει και με περίσσιο παράπονο το αποτυπώνει εδώ…
Τούτος ο δίσκος με το απαίσιο «ηλεκτρονικό» εξώφυλλο κάποιου Modula σκοτώνει οριστικά το προγκ παρελθόν τους αλλά και μαζί τις γλυκές αναμνήσεις της καρδιάς μας και μάλλον θα έπρεπε να αλλάξουν το όνομα γιατί δεν έχουν καμμία σχέση με τους Curved Air που ξέραμε!! Δικαίως λοιπόν δεν μπήκε στα τσαρτς και έτσι ξαναδιαλύθηκαν (για 2η φορά…).
(***)
Μετά την διάλυσή τους η Kristina έπιασε δουλειά στο…. Playboy Club (όπως ήταν αναμενόμενο), αλλά το 1975 φόρμαρε ξανά τους Curved Air με νέα μέλη και μεταξύ αυτών τον παντελώς άγνωστο τότε Stewart Copeland στα ντράμς, επρόκειτο όμως για μια εντελώς προσωπική της μπάντα που καμμία σχέση δεν είχε με το ένδοξο παρελθόν της και μετά από δύο αδιάφορα άλμπουμ τα Midnight Wire (1975) και Airborne (1976) που πιο πολύ τα εξώφυλλά τους αξίζουν με τις sexy πόζες της, επήλθε η 3η και φαρμακερή διάλυσή τους.
Εάν τα pin up girls του πάνκ ήταν η Debbie Harry (ή η Kim Gordon), του ροκ η Grace Slick, τότε σίγουρα η Sonja Kristina ήταν μια prog queen!!! Και αυτό οι εγκυκλοπαίδειες το λένε.
Κι έχουν απόλυτο δίκιο…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
YouYube
Discogs
progarchives.com
