27 χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη και ως τώρα μοναδική φορά που είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά τους Emperor. Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο πίσω βρίσκεται εκείνο το χρονικό σημείο, αρκεί να σας πούμε ότι αν θέλαμε τότε να ταξιδέψουμε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, θα έπρεπε να είχαμε μαζί μας διαβατήριο. Και για να μην πάμε πολύ μακριά (no pun intended), ακόμη τότε πληρώναμε σε δραχμές… Προσωπικά δεν ήμουν παρών σε εκείνη τη συναυλία, η οποία ήταν μέρος του Metal Invader Festival που έγινε για πρώτη και τελευταία φορά το 1997 στον ανοιχτό χώρο του ΟΑΚΑ, οπότε δεν έχω εμπειρίες να μοιραστώ μαζί σας. Θα μοιραστώ μαζί σας όμως την εντύπωση που είχε κάνει το τότε φρέσκο άλμπουμ τους, Anthems To The Welkin At Dusk, και το αποτύπωμα που άφησε τελικά στο χρόνο εκείνο το άλμπουμ. Όσο το σκέφτομαι, μου φαίνεται πολύ περίεργο ότι οι Emperor βρίσκονταν τότε μόλις στο δεύτερο άλμπουμ τους και θεωρούνταν ακόμη η μεγάλη ελπίδα του black metal… όχι, η παραπάνω έκφραση περιέχει μία σημαντική ανακρίβεια: με μόλις 1 δίσκο στο ενεργητικό τους, το εκπληκτικό In The Nightside Eclipse, οι Emperor ήδη θεωρούνταν το κορυφαίο όνομα στο black metal. Με το δεύτερο άλμπουμ τους βιδώθηκαν σε αυτή τη θέση και πρακτικά δεν έφυγαν ποτέ από κει παρά το διχασμό που έφεραν οι επόμενες δουλειές τους (δεχόμαστε και διαφωνίες).
Ας στήσουμε αυτό στις υπόλοιπες black metal κυκλοφορίες της ίδιας χρονιάς: Enthrone Darkness Triumphant των Dimmu Borgir στην πιο εμπορική (κυριολεκτικά) στιγμή του ήχου ως τότε, Eld των Enslaved, The Olden Domain των Borgnakar στην αρχή της μετάβασής τους, Nattens Madrigal των Ulver στην προσωρινή επιστροφή τους στο πιο-βασικό-δεν-γίνεται black metal, Blizzard Beasts των Immortal, Songs of Moors and Misty Fields των Empyrium σε πιο ατμοσφαιρικό/folk ύφος, La Masquerade Infernale των Arcturus όπου πλέον παίζουν επισήμως το ύφος με εντελώς δικό τους τρόπο, The Third Storm of Cythraul των Absu για αλλαγή ηπείρου, A Dead Poem των Rotting Christ που κυρίως ως ατμόσφαιρα κλίνει στο black metal και κυρίως το έπος In Abhorrence Dementia των Limbonic Art που αντιστοιχίζεται περισσότερο με το Anthems… σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ της λίστας.... Καθόλου άσχημη χρονιά, δε νομίζετε;
Τιμώντας και υμνώντας το ουράνιο στερέωμα (αυτό σημαίνει το “welkin” του γενικού τίτλου, σε περίπτωση που δεν το είχατε αναζητήσει στο παρελθόν ως λέξη) στο λυκαυγές, η παρέα γύρω από τον Ihsahn (Vegard Sverre Tveitan - φωνή, κιθάρα, πλήκτρα) και τον Samoth (Tomas Thormodsæter Haugen - κιθάρα) δεν ένιωσε την ανάγκη να χρησιμοποιήσει την πετυχημένη συνταγή του In The Nightside Eclipse για δεύτερη φορά. Θα μπορούσαν να το είχαν κάνει και πάλι κανείς δεν θα είχε να τους προσάψει κάτι. Κι όμως οι Νορβηγοί αποφάσισαν να τον ξεπεράσουν και πηγαν τον ήχο τους πολύ παραπέρα. Προσοχή - δεν προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν από τα βασικά χαρακτηριστικά του ντεμπούτου (δεν ήταν δα και οι Ulver...), αλλά να επεκτείνουν τις γραμμές του και να πλάσουν κάτι νέο με τον χαρακτήρα που όπως φαίνεται πως είχαν ήδη πλήρως ανεπτυγμένο. Οι έφηβοι πιτσιρικάδες του ITNE μεγάλωσαν, όχι πολύ αλλά όσο χρειαζόταν για να μπορούν να κατανοήσουν πως μπορούν να αλλάξουν τον (μουσικό, έστω) κόσμο.
Άλλοι το λένε συμφωνικό, άλλοι το λένε majestic, προφανώς λόγω της ατμόσφαιρας που δημιουργεί. Πάντως γεγονός είναι ότι εδώ η χρήση των πλήκτρων για τη δημιουργία ατμόσφαιρας επιθυμεί να προσομοιάσει μία συμφωνική ορχήστρα και το αυτό καταφέρνει με επιτυχία. Δεν οριοθετεί όμως την “μπρουταλιτέ” του τελικού αποτελέσματος ούτε λειαίνει τις τραχείς αιχμές του, κι ας δίνει τον βασικό τόνο πολλές φορές. Ακούστε για του λόγου το αληθές το Thus Spake The Nighspirit, ένα μίνι έπος που στην πραγματικότητα θα ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει ολόκληρη συμφωνία. Πρώτα όμως θα έχετε παρασυρθεί στη δίνη του Ye Entrancempyrium με τις αλλαγές ταχυτήτων και διαθέσεων και συγχαρητήρια σε όσους ξεφύγουν… αφού πρώτα έχουν περάσει από την απίθανη εισαγωγή του δίσκου με το Al Svartr (The Oath). Το “τίναγμα” της κιθάρας στο The Loss And Curse Of Reverence (που είχε ακουστεί στο Reverence EP της προηγούμενης χρονιάς σε κάπως διαφορετική εκτέλεση και σαφώς πιο πριμιτίφ ήχο) παραμένει από τα χαρακτηριστικότερα σημεία αναφοράς του black metal.
Τα ριφφς παγώνουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και μας μεταφέρουν σε πεδία πολύ σκληρά, όχι όμως με την στόχευση των Immortal. Οι Emperor είναι πιο “‘εντεχνοι”, χωρίς να γίνονται εντελώς progressive ή avant-garde όπως π.χ. οι Arcturus, διατηρώντας ένα πρωτόγονο αίσθημα.
Γιατί, η heavy metal εισαγωγή του The Acclamation Of Bonds που προετοιμάζει για την επίθεση δίκασης σε 4/4 και οι υπόλοιποι χρωματισμοί από κιθάρες και πλήκτρα δεν δημιουργούν μία μεγαλειώδη σύνθεση; Ή το Ensorcelled By Khaos, η πιο “βαθιά” ματιά τους στα μελλούμενα. Εκπληκτικό το 8λεπτο With Strength i Burn και το μικρό επικό instrumental The Wanderer.
Σε μια εποχή που δίσκοι διάρκειας κοντά στη μία ώρα ήταν κοινός τόπος (βλέπετε, τότε το CD είχε μπει για τα καλά στις ζωές μας και δεν έδειχνε να φεύγει), οι Emperor προσέφεραν μία ολοκληρωμένη εργασία χωρίς δευτερόλεπτο χαμένο, πρακτικά άψογη (διότι, τι σφάλμα να αναζητήσεις εδώ;). Έφτιαξαν άραγε το καλύτερο άλμπουμ του black metal όλων των εποχών; Ο καθείς μπορεί να επιχειρηματολογήσει επί αυτού, αλλά δεν έχει τόση σημασία εν τέλει. Και μόνο οι δρόμοι που άνοιξαν έκτοτε για χάρη του αρκούν για να το θέσουν σε υψηλή θέση στο βάθρο του νορβηγικού μαύρου ήχου.
Οι Νορβηγοί Emperor θα βρίσκονται το Σάββατο 6 Απριλίου στο Floyd Live Venue, μαζί με τους δικούς μας Lucifer's Child. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο σχετικό δελτίο τύπου.
