Όπως πάντα στις επάλξεις, έτσι και την τρέχουσα χρονιά η στήλη Local Jams έχει στόχο να “φιλοξενήσει” εγχώριες δουλειές που είναι άξιες αναφοράς. Στην πρώτη “έκδοση” για το 2019 παρουσιάζουμε δυο κυκλοφορίες του Ιανουαρίου συν μια που βγήκε στα μέσα Δεκέμβρη του '18. Μπορεί να διαφέρουν ηχητικά μεταξύ τους αλλά το κοινό σημείο αναφοράς είναι η ποιότητα του υλικού καθώς και η φροντισμένη σε όλα τα επίπεδα παραγωγή τους. 

God In A Cone - Passing (Self Release, 2019)

Έβδομη δουλειά αισίως για τον Νίκο Μαρίνο ως God In A Cone, κάτω από το όνομα δηλαδή με το οποίο ηχογραφεί τα τελευταία (λίγα) χρόνια. Το ολόφρεσκο Passing αποτελεί το δεύτερο, πιο φιλόδοξο εγχείρημα του μετά το Shark Was A Boy. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα concept δίσκο αλλά με την πιο «χαλαρή» ερμηνεία του όρου, μιας και ως πηγή έμπνευσης κατονομάζεται η Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα, χωρίς όμως να περιορίζεται αυστηρά η θεματολογία του γύρω από αυτή. Από μουσικής πλευράς -όπως πάντα- στεγανά δεν υπάρχουν, στα 40 λεπτά που διαρκεί το Passingμπορείς να ακούσεις από καταιγιστικά blast beats (Νερό) και ανατολίτικες μελωδίες (Ξεψυχάω) μέχρι δυνατά ηλεκτρονικά beats (Mr Explode) και από κοφτερές κιθάρες (Deep Down) ως και ολίγον από country (Find Soul Brothers) καθώς και μια κατά κάποιον τρόπο μπαλάντα (I Have to Pretend). Με λίγα λόγια αν έχεις ανοιχτά αυτιά σίγουρα δεν θα βαρεθείς, αντίθετα, κάτι θα βρεις που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Στα συν του άλμπουμ η προσεγμένη παραγωγή (από τον Δημήτρη Δελή, ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τις κιθάρες), όπως επίσης και το εμπνευσμένο artwork δια χειρός Δ. Γουδέλη (SuperPuma), ο οποίος έχει σχεδιάσει τα τελευταία εξώφυλλα των δίσκων του God In A Cone εξασφαλιζοντάς τους κοινή αισθητική. Πάνω από όλα, τα εύσημα ανήκουν στον ίδιο τον Μαρίνο για την εργατικότητα και την ευρηματικότητα του καθώς και την ακούραστη διάθεση του να δοκιμάζει συνεχώς νέα πράγματα.

Ghostland – Dances on Walls (Manic Depression Records, 2018)

Τους Αθηναίους Ghostland (καμία σχέση με το ομώνυμο γκρουπ που κυκλοφόρησε δυο άλμπουμ στα τέλη των ‘90s) τους έμαθα τυχαία όταν ανακάλυψα ότι δημιουργήθηκαν ουσιαστικά από τις στάχτες των Incognita Sperans, το ντεμπούτο των οποίων αποτελεί ένα διαμαντάκι της εγχώριας underground δισκογραφίας (αξίζει κάποια στιγμή να γράψουμε κάποια πράγματα για αυτό τον υπέροχο δίσκο που λίγοι δυστυχώς πήραν χαμπάρι). Τότε δεν υπήρχαν παρά μόνο κάποια λίγα ερασιτεχνικά βιντεάκια στο Youtube από ζωντανές εμφανίσεις τους, οπότε περίμενα με αρκετή περιέργεια την πρώτη δουλειά τους για να ακούσω το υλικό τους. Το Dances on Walls κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2018 από το γαλλικό label Manic Depression Records και αποτελεί ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα, το οποίο κινείται σε post punk – darkwave μονοπάτια. Συνθέσεις όπως τα Leave Behind (Hollow Moon), The Dancing Crowd και Lifeblood (το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί το πρώτο επίσημο βίντεο τους) μας αποκαλύπτουν ένα σχήμα με σημαντικά προσόντα και δυνατότητες. Η μουσική που παίζουν είναι βαθιά μελαγχολική, κάτι που επιτείνεται ακόμα περισσότερο από την εκφορά των στίχων από τη Μακρίνα. Με βάση το ύφος τους, μπορούμε να υποθέσουμε πως η παρακαταθήκη των Joy Division υπήρξε κομβική για τη διαμόρφωση της ηχητικής τους ταυτότητας (η ατμόσφαιρα ειδικά στα Wind of Knives και Against the Light είναι αποκαλυπτική). Όσοι αισθάνονται οικεία με τέτοιου είδους σκοτεινές μουσικές, ας ακούσουν το Dances on Walls, μόνο αδιάφορους δεν θα τους αφήσει.

Screaming Dead Balloons‎ – L'Un Ar Id (Vault Relics, 2019)

Αρχές του 2019 επέστρεψαν στη δισκογραφία με το δεύτερο άλμπουμ τους οι Λαρισαίοι Screaming Dead Balloons‎, τους οποίους είχαμε πρωτογνωρίσει το 2014 με το φερώνυμο ντεμπούτο τους. Στο μεσοδιάστημα το γκρουπ προσέθεσε στο ενεργητικό του ένα ΕΡ και ένα split single με τους εξαιρετικούς συντοπίτες του Birthday Kicks. Στο νέο του πόνημα που ονομάζεται αινιγματικά (ίσως και όχι...) L'Un Ar Id το σχήμα μας παρουσιάζει ένα σύντομο αλλά δυνατό σύνολο εννέα νέων συνθέσεων. Υφολογικά ο δίσκος κινείται μεταξύ γκαράζ λογικής και psych τεχνοτροπίας. Για παράδειγμα το τρομερό εναρκτήριο Y.O.L.A. διαθέτει ακαταμάχητες γκαραζίστικες κιθάρες, ενώ κομμάτια σαν τα Son of the Sun, Super Psych People και Nio Nio θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως δείγματα σύγχρονου psych rock. Από την άλλη, στο ορχηστρικό Mandolino κινούνται προς surf μονοπάτια και στο δυνατό Τ4 το riffing και η ρυθμολογία θυμίζει περισσότερο QOTSA παρά οτιδήποτε άλλο. Τα 37 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ κυλάνε σαν νεράκι, με τις πλημμυρισμένες στο fuzz συνθέσεις να προσφέρουν ανεπιτήδευτη απόλαυση. Χαιρόμαστε πραγματικά όταν ακούμε προσεγμένες δουλειές από την περιφέρεια, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μουσικοί στις μικρότερες πόλεις. Το πιο ενθαρρυντικό όλων είναι ότι όλο και πιο σπάνια αντίστοιχες προσπάθειες κουβαλάνε το στίγμα του “ερασιτεχνικού”.