Η παραγωγή στο χώρο του heavy rock συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και την τρέχουσα χρονιά, με νέες δουλειές να καταφθάνουν συνεχώς από συγκροτήματα του κέντρου αλλά και της περιφέρειας. Στη στήλη Local Jams αυτού του μήνα φιλοξενούνται τρία γκρουπ από την Αθήνα, τον Βόλο και την Κύπρο, που ως κοινή συνισταμένη έχουν την αγάπη για τις heavy (κατά προτίμηση, χαμηλοκουρδισμένες) κιθάρες.
Dendrites – Grow (Ikaros Records, 2019)
Οι Dendrites από το Βόλο πρωτοεμφανίστηκαν δισκογραφικά με το φερώνυμο ντεμπούτο τους το 2016 (είχαν ξεκινήσει δυο χρόνια νωρίτερα). Σε αυτό παρουσίαζαν ένα ήχο που δεν έκρυβε την αγάπη τους για τον αμερικάνικο νότο και για συγκροτήματα όπως οι Down, οι Black Label Society και Corrosion of Conformity. Φέτος επανήλθαν με το LP Grow, στο οποίο οι αναφορές παραμένουν ίδιες αλλά ως σύνολο ακούγεται λίγο πιο βαρύ, πιο επιθετικό. Το τσαμπουκαλίδικο heavy rock / southern metal τους έρχεται ορμητικά με το εναρκτήριο Get The Fuck να τοποθετήσει τα πράγματα στη θέση τους. Από μόνο του και παρά τη σύντομη διάρκεια του, το συγκεκριμένο κομμάτι κατά κάποιο τρόπο σε προετοιμάζει για το υπόλοιπο υλικό του δίσκου. Και όντως συνθέσεις σαν τα Bullet Dodger, One Hell of a Ride και Snake Oil Merchant ακολουθούν την ίδια λογική. Εκεί που το σχήμα διαφοροποιείται αρκετά είναι στα Dreamhouse Pt.1 (το Pt.2 μας επαναφέρει στα ψηλά ντεσιμπέλ) με τις ακουστικές κιθάρες και το αργό τέμπο και το I’m Gonna Fly στο οποίο το σαξόφωνο εμφανίζεται απρόσμενα δημιουργώντας μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Τα δυο αξιόλογα προαναφερθέντα κομμάτια σου δημιουργούν την αίσθηση πως ίσως θα έπρεπε να υπάρχει λίγη μεγαλύτερη ποικιλία στο άλμπουμ ως προς το ύφος. Νομίζω η παρουσία της θα λειτουργούσε πράγματι θετικά στο συνολικό αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, οι λεπτομέρειες (από την παραγωγή μέχρι το εξώφυλλο) μαρτυρούν ότι έχει προηγηθεί αρκετή και προσεκτική δουλειά.
Dr. Awkward And The Screws – Gettin' Out Of Style (Self Release, 2019)
Η πρώτη μου επαφή με τους Dr. Awkward And The Screws ήταν το 2017 όταν εμφανίστηκαν ως support στο live των Imperial State Electric του Nicke Andersson στο Κύτταρο. Τότε το σχήμα είχε στο ενεργητικό του μονάχα ένα EP και ουσιαστικά έκανε ακόμα τα πρώτα του βήματα. Έκτοτε άλλαξαν αρκετά, με σημαντικότερο εξ αυτών τη διαφοροποίηση του line up, με την ανάληψη των φωνητικών από τον μπασίστα Γρηγόρη Κωνσταντάρα. Αυτό που έμεινε σταθερό είναι το ηχητικό τους στίγμα, μιας και εξακολουθούν να κινούνται σε heavy rock έδαφος. Το ντεμπούτο τους Gettin' Out Of Style θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει φτιαχτεί με βασικό συστατικό την αγάπη για το 70s hard rock, μέσα από το φίλτρο σύγχρονων γκρουπ όπως οι Uncle Acid and the Deadbeats. Συνθέσεις σαν τα Take Me Down, Below και Outcast of the Decades πιστοποιούν την προτίμηση τους στο συγκεκριμένο ήχο, ενώ στα Doomed και Spellbound βρίσκουμε ψήγματα doom και κιθάρες που ακουμπάνε στην Iommi-κη σχολή (έτσι κι αλλιώς, οι Black Sabbath είναι πανταχού παρόντες). Εκεί που χάνει ελαφρώς το σύνολο στις εντυπώσεις είναι στο κομμάτι της απόλυτης ομοιομορφίας του ύφους των κομματιών, σε σημείο μετά τα 3-4 πρώτα, να μπορείς με ασφάλεια να προβλέψεις τι έπεται στη συνέχεια. Μιλάμε όμως για την πρώτη πλήρη ηχογράφηση τους οπότε τέτοιου είδους «πλημμελήματα» συγχωρούνται, αναμένοντας στο μέλλον ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.
Isla Fortuna – Verity (Self Release, 2018)
Για να είμαστε ειλικρινείς, ένας από τους βασικούς λόγους για να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στην τοπική σκηνή της Κύπρου ήταν η παρουσία των πολύ καλών Arcadian Child οι οποίοι μας έχουν δώσει μέχρι στιγμής δυο εξαιρετικούς δίσκους. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα που εντοπίσαμε είναι οι Isla Fortuna από τη Λάρνακα, οι οποίοι κυκλοφόρησαν πέρσι ανεξάρτητα το ντεμπούτο τους Verity. Ηχητικά κινούνται κι αυτοί σε heavy rock μονοπάτια, με κάποιες αναπόφευκτες δόσεις ψυχεδέλειας και κάποιες ανατολίτικες αναφορές στις κιθάρες. Ως προς τις επιρροές τους, κλασικά γκρουπ του είδους σαν τους Kyuss μοιάζουν να έχουν παίξει και στην περίπτωση τους καθοριστικό ρόλο (οι κιθάρες, παραδείγματος χάριν, στο Go ακολουθούν ξεκάθαρα τη σχολή Homme). Οι συνθέσεις τους είναι αρκετά ενδιαφέρουσες (ακούστε ενδεικτικά τα Paramnesia, A Human Nature, North και Island), ενώ για το κλείσιμο κρατούν μια ωραία μίνι έκπληξη καθώς στο 8λεπτο Thinker’s Cave ακούγεται κάποια στιγμή τρομπέτα, δίνοντας ένα διαφορετικό τόνο στο κομμάτι. Φυσικά, υπάρχουν τομείς που επιδέχονται σημαντική βελτίωση (όπως τα φωνητικά) αλλά ως σύνολο το Verity λαμβάνει θετικό πρόσημο.
