Κάτι κινείται. Είναι βέβαιο. Παρά τις δυσκολίες που δημιουργεί η πανδημία σε όλους, η δημιουργικότητα ιδιαιτερα στην εναλλακτική/ underground εγχώρια σκηνή όχι απλώς δεν παρουσιάζει κάμψη, αλλά ίσα ίσα που μοιάζει να έχει φουντώσει. Τώρα που οι συναυλίες φαντάζουν μακρινή πραγματικότητα, οι νέοι δίσκοι είναι μια καλή επένδυση για τους μουσικόφιλους. Ακολουθούν τρία άλμπουμ από ένα κυπριακό και δυο θεσσαλονικιά σχήματα που τράβηξαν την προσοχή μας.
Arcadian Child – Protopsycho (Ripple Music, 2020)
Μεθοδικά και με πολλή δουλειά προφανώς, οι Κύπριοι Arcadian Child έφτασαν αισίως στο τρίτο τους άλμπουμ και μάλιστα σε σύντομο σχετικά διάστημα, αν αναλογιστούμε πως το ντεμπούτο τους, Afterglow, κυκλοφόρησε το 2017. Η προηγούμενη τους δουλειά, το προ διετίας Superfonica, έκλεινε με το κομμάτι The March το οποίο διαφοροποιούταν ηχητικά και αισθητικά αρκετά σε σχέση με τα υπόλοιπα του δίσκου και έμοιαζε να προοικονομεί κατά κάποιον τρόπο το μέλλον. Αυτό που το έκανε να ξεχωρίζει σε σχέση με το σύνολο ήταν οι ανατολίτικοι δρόμοι που το χαρακτήριζαν.
Η συγκεκριμένη σύνθεση τελικώς αποδείχθηκε όντως κομβική για τη μελλοντική κατεύθυνση του γκρουπ, καθώς με την κυκλοφορία του Protopsycho έχουμε πια τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε πως το σχήμα επέλεξε να κινηθεί σε αντίστοιχα ηχητικά μονοπάτια. Στην πράξη, μελωδίες και κλίμακες μου θυμίζουν Aνατολή υπάρχουν στις περισσότερες, αν όχι όλες, από τις οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ (πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα τα Sour Grapes, Wave High και Snakecharm). Η επιλογή τους αυτή δικαιώνεται χωρίς αμφιβολία, αφού το αποτέλεσμα μοιάζει να τους ταιριάζει, ενώ και τα ίδια τα κομμάτια αποκτούν έτσι μια ξεχωριστή ταυτότητα. Άλλωστε μπορεί να ανήκομεν εις την Δύση, η Ανατολή ωστόσο πάντα μας σαγήνευε, μουσικά τουλάχιστον.
Από εκεί και πέρα, το συγκρότημα δεν απεμπολεί τις ψυχεδελικές καταβολές του, οι οποίες κυριαρχούν σε αρκετά σημεία (Bitter Tea, Raising Fire), αλλά ούτε και το heavy rock υπόβαθρο του (ακούγοντας το Bodies of Men με τις α λα QOTSA κιθάρες γίνεται ξεκάθαρο). Αυτό που κρατάμε από την ακρόαση του Protopsycho, είναι πως πρόκειται για ένα μεστό άλμπουμ με σαφή προσανατολισμό, που επιβεβαιώνει πως σε κάθε της βήμα η μπάντα γίνεται ακόμα καλύτερη. Οι Arcadian Child είναι άξιοι και συνεπείς και πρέπει να τους το πιστώσουμε.
Instant Boner - High Place Phenomenon (Self Release, 2020)
Εδώ έχουμε ένα - κατά κάποιο τρόπο - μεταχρονολογημένο ντεμπούτο. Υπό άλλες συνθήκες οι Instant Boner θα έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει την πρώτη τους δουλειά πριν μερικά χρόνια, μερικές φορές όμως τα σχέδια μένουν σχέδια και δεν πραγματοποιούνται, χωρίς αυτό να είναι πάντοτε κακό.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το γκρουπ από τη Θεσσαλονίκη πρωτοεμφανίστηκε το 2014 με το έξοχο EP Perfect Sunday, για να ακολουθήσει δύο χρόνια το ακόμα πιο εντυπωσιακό EP Outburst. Το επόμενο βήμα τους θα ήταν το πρώτο full length album τους, αυτό άλλωστε μας είχαν πει και σε συνέντευξη εκείνης της εποχής.
Λίγο αργότερα όμως προέκυψαν εντός της μπάντας ανακατατάξεις με τον τραγουδιστή να αποχωρεί και το σχήμα να μπαίνει σε διαδικασία ανεύρεσης αντικαταστάτη. Τελικά οι Instant Boner κατέληξαν σε ριζική αλλαγή επιλέγοντας τα γυναικεία φωνητικά (ακολουθώντας το παράδειγμα των Godsleep) με το κατάλληλο πρόσωπο για το ρόλο να βρίσκεται στην Μαριάνθη. Όπως είναι λογικό μετά από αυτά η αναμονή για το ντεμπούτο τους έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Και λέμε ακόμα πιο μεγάλη, γιατί ήδη το περιμέναμε με ενδιαφέρον καθότι ο συνδυασμός heavy rock με σαξόφωνο που επιχειρούσε το σχήμα μας είχε ιντριγκάρει.
Το ολόφρεσκο High Place Phenomenon καταφέρνει τελικά να εκπληρώσει τις μεγάλες προσδοκίες μας. Η καινούρια τραγουδίστρια έχει βρει τον κοινό βηματισμό με την υπόλοιπη μπάντα, ενώ το υλικό που είχε στο μεταξύ ετοιμαστεί είναι πράγματι πολύ ποιοτικό. Το γκρουπ απλώνει χωρίς περιορισμό τις ιδέες του με αποτέλεσμα όλες οι συνθέσεις να είναι μακράς διάρκειας (με την εξαίρεση του Big Bang).
Το ρεκόρ διάρκειας πάντως το κρατάει ένα παλαιότερο κομμάτι, το Perfect Sunday από το πρώτο τους EP, το οποίο εδώ εμφανίζεται σε Revisited εκδοχή που φτάνει τα 21 λεπτά και ουσιαστικά πρόκειται για ένα ελεύθερο αυτοσχεδιασμό ή - αν προτιμάτε - τζαμάρισμα εντός studio. Μη φοβηθείτε ωστόσο την τεράστια διάρκειά του, καθώς καταφέρνει με συχνές εναλλαγές να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή.
Αν πάλι μετά από όλα αυτά συνεχίζετε να αναρωτιέστε πως μπορεί το heavy rock να ταιριάξει με τον ήχο του σαξοφώνου, η απάντηση υπάρχει στο Desert Hills, όπου ο συνδυασμός είναι κάτι παραπάνω από αρμονικός.
Ως σύνολο το High Place Phenomenon μας άφησε σίγουρα ικανοποιημένους, για να μην πούμε χαρούμενους, καθώς τέτοιες δουλειές που κομίζουν κάτι έστω και λίγο διαφορετικό από τα καθιερωμένα τις εκτιμούμε πάντοτε λίγο παραπάνω.
Alien Mustangs – Beat of the Earth (Cardinal Fuzz, 2020)
Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, Alienation, οι Θεσσαλονικείς Alien Mustangs επέστρεψαν με το δεύτερο LP τους, υπό τη στέγη μάλιστα της βρετανικής εταιρίας με εξειδικευση στο ψυχεδελικό ήχο Cardinal Fuzz. Οπωσδήποτε πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα για το γκρουπ, το οποίο ενισχύεται και απο την ποιότητα του υλικού που παρουσιάζει εδώ.
Το Beat of the Earth ξεκινάει νωχελικά με το Sound of no Future, το οποίο διαδέχεται το εννιάλεπτο kraut νοοτροπίας Fairy Meadows, ενώ αμέσως μετά η μπάντα βυθίζεται στη '60s ψυχεδέλεια με το Illusion. Κάπου εκεί οι ταχύτητες ανεβαίνουν με την τριάδα Secret Days – Darklands – Waiting the Dawn να απαρτίζουν τυπικά αλλά και ουσιαστικά (αφού πρόκειται για κυκλοφορία βινυλίου) τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Νομίζω πως αυτή η πιο “γκαζωμένη” εκδοχή της μουσικής τους, τους ταιριάζει περισσότερο. Ειδικά το α λα Hawkwind riff του Darklands είναι εντυπωσιακό.
Σαφώς ο συγκεκριμένος ήχος στον οποίο κατατάσσονται οι Alien Mustangs δείχνει σημάδια υπερκορεσμού εδώ και χρόνια, ωστόσο κάθε αξιόλογη δουλειά αξίζει χώρου και προσοχής. Το Beat of the Earth διαθέτει τα δικά του προσόντα (φροντισμένη παραγωγή, καλογραμμένες συνθέσεις) και διεκδικεί επάξια μια θέση στα ηχεία όσων αρέσκονται σε τέτοιου είδους ηχογραφήσεις.