Το 2021 υπήρξε η δεύτερη στη σειρά χρονιά η ο ποία κύλησε υπό τη βαριά σκιά της πανδημίας. Παρά τις αντιξοότητες και στο μουσικό κομμάτι, η παραγωγή στο πλαίσιο της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής δεν “πάγωσε”. Μπορεί κάποια πράγματα να πήγαν πίσω, όμως στην πράξη δεν μπορούμε να μιλάμε για δραστικό περιορισμό των νέων κυκλοφοριών. Στη σημερινή μας στήλη παρουσιάζουμε δύο ενδιαφέρουσες πρόσφατες κυκλοφορίες μέσω της United We Fly: ένα ("ακόμη πιο δύσκολο") τρίτο άλμπουμ και ένα επίσημο ντεμπούτο. Αξίζει να καταγραφεί πως η συγκεκριμένη εταιρεία απεδείχθη ιδιαίτερα δυναμική μέσα στην πανδημική περίοδο της "μουσικής καταστολής", και ως διοργανώτρια events και ως δισκογραφική.

Whereswilder - Movement In Place (United We Fly, 2021)

Τρίτος δίσκος (ο “δύσκολος” για να χρησιμοποιήσουμε ένα παλιό κλισέ των μουσικών περιοδικών) σε τρίτη διαφορετική δισκογραφική για τους Whereswilder, οι οποίοι μοιάζουν να βρίσκονται σε ένα στάδιο μετάβασης σε μια νέα φάση. Πιθανότητα με αυτό να σχετίζεται και ο τίτλος του άλμπουμ.

Το Movement In Place είναι αναμφίβολα η ωριμότερη (άλλο ένα κλισέ) δουλειά τους μέχρι σήμερα. Εδώ το γκρουπ βουτάει ακόμα πιο βαθιά στα 60s και 70s, συνεχίζοντας το ταξίδι του προς τα πίσω. Οι Beatles εξακολουθούν να αποτελούν την βασική πηγή επιρροής στο κομμάτι της σύνθεσης για τη μπάντα κι αυτό φαίνεται σε διάφορα σημεία εντός του δίσκου (The Wrong Way In, Helping Hand, Make Up Your Mind).

Βεβαίως δεν περιορίζονται από (και σε) αυτό, αλλά προσπαθούν να εμπλουτίσουν την τραγουδοποιία τους με ποικίλα υλικά. Αλλού για παράδειγμα ακούμε country τεχνοτροπία (Dog a Bone), κάπου αλλού λατινοαμερικάνικους ρυθμούς (I Am Evil) ενώ σε κάποια άλλη στιγμή funky πινελιές (Evolution). Εκεί πάντως που κερδίζουν επιπλέον πόντους είναι όταν ποντάρουν στη μελωδία και το ρυθμό (No Lover, Dead Man Walking), καθώς το αποτέλεσμα ακούγεται πιο ταιριαστό για το σχήμα.

Όταν εμφανίστηκαν οι Whereswilder, όσοι πίστεψαν πως άλλο ένα heavy rock γκρουπ ήρθε να προστεθεί στη σκηνή έπεσαν εντελώς έξω. Στην πορεία η μπάντα άφησε πίσω τα όποια heavy ή ψυχεδελικά στοιχεία κουβαλούσε και επικεντρώθηκε σε ένα soft rock ήχο (χωρίς αρνητικό πρόσημο, η χρήση του όρου), κάτι που πλέον - έχοντας και κάποια χρονική απόσταση - μοιάζει ορθή επιλογή. Είναι σαφώς ευπρόσδεκτα και τα συγκροτήματα που δεν επενδύουν στο θόρυβο αλλά κινούνται σε πιο χαμηλούς τόνους. Η ποικιλία άλλωστε είναι πάντοτε ζητούμενο.

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Danai Nielsen - Who Are They (United We Fly, 2021)

Η Δανάη Nielsen μας ήταν γνωστή στο παρελθόν από τους Rosebleed, οι οποίοι σε 10 περίπου χρόνια ύπαρξης είχαν κάνει μια σχετική αίσθηση, πετυχαίνοντας μάλιστα και κάποια χιτάκια. Πλέον, μετά τον επαναπατρισμό της και μία σειρά ψηφιακών singles, κυκλοφορεί το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ (Who Are They). Είχε προηγηθεί επίσης ένα κάποιο hype, από τη μηντιακή της παρουσία αλλά και από φίλους των οποίων το γούστο εκτιμώ, που περιέβαλλε κάθε εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια, δείγμα ότι πρώτον η εταιρία της (United We Fly) πιστεύει πολύ σε εκείνη και ότι, δεύτερον και κατ’ εμέ σημαντικότερο, πως η φανταχτερή εξτραβαγκάντζα της περσόνας της επί σκηνής δεν στερείται ουσίας και συνοδεύεται από μία ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση.

Είχα τη χαρά να τα διαπιστώσω όλα αυτά ζωντανά αυτό το καλοκαίρι στα σκαλάκια του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, στο double bill μαζί με Sophie Lies. Στο δικό της κομμάτι, η Δανάη ασχολήθηκε κυρίως με το επερχόμενο, τότε, άλμπουμ της και άφησε πράγματι άριστες εντυπώσεις. Τώρα που πλέον ακούμε τα κομμάτια στο πλαίσιο του δίσκου, αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε στα χέρια μας ένα ηλεκτρονικό pop άλμπουμ με ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες και στίχους αρκετά προσωπικούς, ειδικά αν αναλογιστούμε το ροζ περίβλημά τους.

Το ροζ χρώμα δεν εξαντλείται στην αισθητική του artwork και του πλούσιου merch που προέκυψε από αυτό, αλλά περνάει μια απόχρωση του και στον ήχο, ο οποίος ακούγεται φρέσκος και δροσερός φέρνοντας μαζί του αρκετές ωραίες ιδέες και όχι απαραίτητα κάποια αξιοσημείωτη καινοτομία (δεν χρειάζεται κιόλας). Δεν πρόκειται όμως για ποπ που γεννήθηκε αυστηρά μέσα από μία ροζ τσιχλόφουσκα. Η ποπ του Who Are They απευθύνεται περισσότερο στην ψυχή και λιγότερο στα πόδια. Και αν στη σύγχρονη συνθήκη των παραλλαγών του Covid19 αδημονούμε να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και να shake our booty, συνεχίζουμε να εκτιμούμε περισσότερο τους δίσκους που μπορούν να μείνουν για λίγο παραπάνω μέσα μας.

Ο κατά κανόνα αγγλόφωνος στίχος του δίσκου διασπάται με την θετική έκπληξη των ελληνικών στίχων που καταλαμβάνουν το δεύτερο μέρος του ομώνυμου κομματιού. Το ήδη γνωστό Lion Zion είναι ίσως το ομορφότερο κομμάτι του άλμπουμ μαζί με το ήδη προαναφερθέν Who Are They, ενώ ξεχωρίζει επίσης το beat του Documentation και το περίτεχνα off-beat Unbelievable. Η πρόταση της Nielsen έχει συνοχή, ποιότητα και ένα μπουκέτο όμορφα τραγούδια που αφήνουν περιθώρια για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια.

Μιχάλης Κουρής