Έχοντας κλείσει (προσωρινά, όπως αποδείχτηκε αργότερα) το κεφάλαιο Last Drive, ο Αλέξης Καλοφωλιάς και ο Θάνος Αμοργινός σχημάτισαν το 1998 τους Earthbound. Μαζί τους συγκέντρωσαν μια πλειάδα ικανών μουσικών της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής (σχηματίζοντας ένα τρόπον τινά “supergroup”). Η ομάδα συμπληρωνόταν από τους: Σπύρο Δουλγερίδη (τύμπανα), Μπάμπη Αμοργινό (ακουστική κιθάρα), Πάνο Τομαρά (μπάσο), Πάνο Μαριολόπουλο (κρουστά). Μέλη, δηλαδή, σχημάτων όπως Rockin' Bones, Honeydive και Engine V, μεταξύ άλλων.
Το πρώτο δείγμα γραφής ήρθε την επόμενη χρονιά με την κυκλοφορία του single The Valley / Tercera Cancion / Riverside Song το οποίο διανεμήθηκε με το περιοδικό Fractal Press. Το καλοκαίρι της ίδια χρονιάς, μάλιστα, εμφανίστηκαν στο Rockwave Festival πριν από τους νεοσυσταθέντες, τότε, Queens of The Stone Age. Το 2000 ήρθε η ώρα για το ντεμπούτο LP τους, το οποίο έφερε ως τίτλο απλώς το όνομα τους. Ακούγοντας το The Earthbound διαπιστώνει κανείς ότι τα υλικά από τα οποία δημιουργήθηκε ήταν πλούσια και ετερόκλητα. Ακουστικά όργανα, αφρικανικά κρουστά, rock & roll, country, folk, surf, garage και (γιατί όχι;) world music συναποτελούσαν ένα μουσικό χαρμάνι που λειτουργούσε άψογα και φανέρωνε το σκοπό της δημιουργίας του γκρουπ: οι μουσικοί του απελευθερωμένοι από δεσμεύσεις μπορούσαν να δοκιμάσουν μουσικές που δεν θα μπορούσαν ποτέ να παίξουν στα άλλα συγκροτήματα που συμμετείχαν.
Οι νωχελικοί, ακουστικοί ρυθμοί των The Valley και Riverside Song (τα οποία υπήρχαν και στο 7ιντσο του Fractal) αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του ύφους που καθιέρωσαν οι Earthbound με το πρώτο τους άλμπουμ. Σε ανάλογο μήκος κύματος βρίσκονται οι περισσότερες συνθέσεις του δίσκου όπως τα mid tempo Trail και Voice και τα πιο ρυθμικά House Full Of Fear, Answer και Under Construction. Εκτός, όμως, από τις δικές τους εξαιρετικές συνθέσεις, ιδιαίτερα εύστοχες υπήρξαν και οι διασκευές των Earthbound. Κι αν για το Ain't Got No Home του Woody Guthrie μια ακουστική εκτέλεση μοιάζει απολύτως αναμενόμενη, τι να πει κανείς για το Gardenia των Kyuss; Πώς να αναμετρηθείς με το λαμπρότερο διαμάντι που μας χάρισε ποτέ το stoner (ή heavy rock κατά την σημερινή ορολογία); Οι Earthbound το τόλμησαν και μας παρέδωσαν μια υποδειγματική ερμηνεία που φέρει μέσα της, υπογείως, τον ηλεκτρισμό που κουβαλούσαν οι νότες του Brant Bjork (drummer των Kyuss και συνθέτη αυτού του αξεπέραστου κομματιού). Υπάρχει επίσης και μια διασκευή στο El Carretero του Κουβανού Guillermo Portabales η επιλογή και μόνο του οποίου δείχνει πόσο πολύ το είχαν ψάξει. Όσο για το Jeffrey Lee Pierce, με το οποίο κλείνει το παρθενικό τους πόνημα, μόνο ως σημαδιακό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η ατμόσφαιρα ταξιδιού, περιπλάνησης και περιπέτειας θα χαρακτηρίζει και όλες τις μετέπειτα δουλειές τους (Στάκαμαν!, 2001, Brotherhood Of The Dog, 2004, La Guerra Final, 2008). Οι συνθέσεις τους θα μπορούσαν όλες να αποτελούν μέρος ενός soundtrack για road movie, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα με το Στάκαμαν!, το οποίο αποτελούσε ηχητική επένδυση της συγκεκριμένης ταινίας (η οποία όντως διέθετε στοιχεία road movie). Το μεγάλο επίτευγμα του ντεμπούτου των Earthbound (το οποίο, παρεμπιπτόντως, επανακυκλοφόρησε το 2007 από την Lab Records) έγκειται στο ότι καθιέρωσε έναν ήχο ξεχωριστό, που δεν συναντούσαμε, μέχρι τότε, στην εγχώρια τουλάχιστον δισκογραφία (στη διεθνή αντίστοιχα, οι Calexico είχαν κάνει ήδη τα πρώτα τους βήματα με ένα μουσικό ύφος που συγγένευε, από πολλές απόψεις).
Περίπου στο 2009 η μπάντα σταμάτησε ήσυχα τη δράση της μετά από μια γεμάτη δεκαετία με αρκετές συναυλίες και τέσσερα σπουδαία άλμπουμ. Η στιγμή έμοιαζε η κατάλληλη καθώς το θηρίο των Last Drive είχε ξυπνήσει από μακροχρόνιο λήθαργο και συνέχιζε την ιστορία από εκεί όπου είχε σταματήσει. Οι Earthbound όμως δεν θα θεωρηθούν ποτέ ως παρένθεση καθώς είχαν την δική τους υπόσταση και αυτονομία και η μουσική τους κληρονομιά είναι τόσο σημαντική, που δύσκολα θα λησμονηθεί.
