Τα ‘χω όλα.

Όλα τα άλμπουμ των The Sound, δηλαδή. Αλλά, αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο, αφού είναι μόλις έξι. Δεν τα έχω όμως μόνο στη δισκοθήκη μου, αλλά και στην καρδιά μου. Ιδίως τα δύο πρώτα, που, για μένα, με τον ήχο τους σημάδεψαν τα 80’s και το «μουσικό είδος» που έμελλε να βαφτιστεί ως post punk.  

Ο Adrian Borland έπαιξε και στους πολυαγαπημένους Second Layer (ακόμα έχω Fixation μαζί τους), αλλά και στους The Outsiders, The Witch Trials, Honolulu Mountain Daffodils, Adrian Borland and the Citizens και White Rose Transmission. Το απόγειό του όμως το έφτασε με τους The Sound.

Τα σχετικά με την πορεία των The Sound, αλλά και των λοιπών συγκροτημάτων που ο Adrian έλαβε μέρος έχουν γραφτεί σε πολλά άρθρα, τα οποία είναι εύκολα προσβάσιμα. Στη μικρή μου αυτή αναφορά, δε θα ασχοληθώ με εκείνα. Ούτε θα γράψω, αν και θα το ήθελα πολύ, διθυράμβους για το Jeopardy και το From the Lions Mouth. Θα προσπαθήσω όμως, μέσα από τους στίχους των δίσκων αυτών, δηλαδή τους στίχους του ίδιου του Adrian, να πω δυο κουβέντες για το τι περνούσε εκείνος στον εσωτερικό κόσμο του, πριν η κατάσταση της υγείας του γίνει μη αναστρέψιμη. Κι αυτό, για να συνειδητοποιήσουμε (όσοι δεν το έχουμε κάνει ήδη) πως τα τραγούδια που ακόμα μας γεμίζουν με το μοναδικό ευφορικό συναίσθημα, που χαρίζει η αληθινά καλή μουσική, ήταν γεννημένα μέσα από πόνο. Και φόβο.

Η τέχνη που έχει αληθινό λόγο ύπαρξης, είτε το θέλουμε είτε όχι, γεννιέται μέσα από τον πόνο. Ή, έστω, από αδιέξοδα. Αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου πως δεν είναι δυνατό να προκαλέσει τα αντίθετα ακριβώς συναισθήματα στον ακροατή. Εδώ, άλλωστε, κρύβεται το μεγαλείο της. Έτσι και η μουσική του Adrian, που συνήθως συμπορευόταν με στίχους που φώλιαζαν φοβίες και απόγνωση. Ο καλός μου φίλος Adrian Borland δε με γνώρισε ποτέ, όμως εγώ τον γνώρισα μέσα από τα τραγούδια του. Έπασχε από σοβαρή κατάθλιψη και σχιζοφρένεια, λόγω της οποίας οδηγήθηκε σε αυτοκτονία, ύστερα από τρεις τουλάχιστον αποτυχημένες απόπειρες. Στις 26 Απριλίου του 1999, ανήμερα της κυκλοφορίας του άλμπουμ Propaganda, έπεσε στις γραμμές του μετρό την ώρα που περνούσε ένας συρμός. Είχε μπει και κρυφτεί στο σταθμό Wimbledon από το βράδυ της προηγουμένης. Σε επιστολή που άφησε επικεντρωνόταν στο ότι δεν άντεχε να τον κλείσουν στο ψυχιατρείο Springfield. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80 δεν είχα διαβάσει κάπου για την κατάσταση της υγείας του, αλλά, κατά κάποιον τρόπο μου την είχε πει ο ίδιος, μέσα από τους στίχους του. Κι εγώ με τη σειρά μου θέλω να πω το «μυστικό» του και σε σας, για να δείτε τι περνούσε όταν έγραψε κάποια από τα πολλά ανεπανάληπτα τραγούδια του. Δε διάλεξα στίχους από το Thunder Up, που άτυπα σήμανε το τέλος των The Sound, στο οποίο οι ψυχικές του νόσοι αποτυπώνοταν ανάγλυφα μέσα από τους στίχους του. Διάλεξα τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους των The Sound. Δίσκους όπου η δίψα για ζωή νικούσε με τη μουσική τη θλίψη των στίχων, προβάλλοντας, κάποιες φορές, την αγωνία για λύτρωση.

Jeopardy (1980)

Ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ των 80’s με τσαμπουκαλίδικη ροκιά, που πάτησε το πρόωρο πτώμα του punk με σεβασμό, αλλά χωρίς πολύ οίκτο.

I Can’t Escape Myself: Τελεία. Να μην πω ότι είναι το καλύτερο τραγούδι των 80’s (αλλά το λέω), αν και θα συμφωνήσετε, πιστεύω, ότι είναι το χαρακτηριστικότερο. Και, μάλστα, όχι μόνο για το κιθαριστικό σόλο του, που ακόμα προκαλεί ανατριχίλες έκστασης. Μόνο που κλείνει μέσα του και ανατριχίλες τρόμου: “So many feelings, Pent up in here, Left all alone I'm with, The one I most fear, I'm sick and I'm tired, Of reasoning, Just want to break out, Shake off this skin… Seems like my shadow, Mocks every stride, I learn to live with, What's trapped inside”

Heartland: Γεμίζουν τα πνευμόνια σου, όταν το ακούς. Σου μεταφέρει μια μουσική και εν μέρει στιχουργική ευφορία, που, αν προσέξεις καλά, είναι προϊόν της αγωνίας του για να βρει κάποιο στήριγμα στη ζωή. “Setting out, city in your sight, You want an overview of the underground, The pressure's off, so your feelings rise, You got to hit that peak before you crash back down, You got to believe in a heartland”.

Hour of Need: Αργοκίνητο, επιβλητικό και γλαφυρό. “I hate the quiet times, I need some company, I miss the noise of life, The silence deafens me…I journey aimless days, But always end up here”.

Words Fail Me: Μια ακόμα τραγουδάρα που ροκάρει, με αδιέξοδο στίχο. “My need gnaws at me, My need claws at me, My need lurks inside, It won't be pacified”.

Heyday: Τέτοια τραγούδια λείπουν πολύ σήμερα. Με δύναμη, κορυφαία κιθάρα και βαρύγδουπο μπάσο. Δε μπορείς εύκολα να φανταστείς την απογοήτευση που κρύβουν οι στίχοι, μέσα σε μια τόσο ανεβαστική μουσική “You're so young to be confused, Well, I know that's the time it starts, All the conflict seems to fuse, Leaving you in the dark, Find yourself all at sea, Never thought they'd let you drown, You were trying to find your feet, Can't believe they'd cut you down”.

Jeopardy: Αν και φερώνυμο, μάλλον είναι το λιγότερο γνωστό του δίσκου. Καταλαβαίνει όμως κανείς από τους στίχους του το γιατί έδωσε το όνομά του στο άλμπουμ. “We knew our Ideals were high, The lower we sink, The less we care why… Dead on my feet, Defeat on my face, I know I'm in Jeopardy”.

Resistance: Τέτοιο κάλεσμα για αντίσταση είναι ικανό να παρασύρει και τον πιο διστακτικό και απογοητευμένο. Και προσωρινά τον ίδιο το στιχουργό του. “Caught in the comfort of my trap, Where it's easier to die than to fight back, Half-dead, but I hope it's not too late, To take some action and change my fate, Hold on, Hold out, Resistance, Lost in the white-out, I'm under the snow, The more I struggle, the further down I go, Down I go, Half-dead, but I hope it's not too late, To take some action and change my fate”.

Unwritten Law: Σε αυτό το περήφανο τραγούδι ακούμε πως οι τόποι, όπως έλεγε και ο πολύς Φώτης Κ., δεν είναι ικανοί να σε σώσουν. “We stab at our faith, To keep it alive, We draw the blood, But the law draws the line, We could go anywhere, It would still be the same, A change of climate, a change of air, All the pressure would remain”.

From the Lions Mouth (1981)

Με το συγκλονιστικό πίνακα του Briton Riviere, που απεικονίζει το Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, ο Adrian έδωσε τη μητέρα των μαχών με ανεπανάληπτη μουσική.

Winning: Ανατριχιαστικό τόσο, που κάθε φορά που το ακούς μοιάζει όλο και πιο σημαντικό. Η αρχή του δίσκου γίνεται αισιόδοξα με αυτό το μεγαλειώδες και συγκλονιστικό τραγούδι, του οποίου, δυστυχώς, οι στίχοι δεν έπιασαν τόπο. “When you're on the bottom, Crawl back to the top, Something pulls you up, And a voice says you can't stop, It won't let you stop, I was gonna drown, Then I started swimming, I was going down, But now I started winning, winning”.

Sense of Purpose: Άλλο ένα τραγούδι με εξυψωτική μουσική, που κρύβει τον εφιάλτη της αμφιβολίας. “Comfort and complacency, It hurts me, it hurts me so, What are we going to do? While we still got the strength to move, What are we going to do? I'm asking, I'm asking you”.

Contact the Fact: Η υπέροχη πλευρά από τα ομιχλώδη 80’s. “We self-destruct - dying together, All the beauty gets taken for granted, All the pain gets put in the way… Hate it when I'm crazy, It's a side of love, You never wanted to see”.

Sceletons: Ο τρίτος «εθνικός ύμνος», μετά το I Can’t Escape Myself και το The Fire (δώστε μου μια στιγμή, για να υποκλιθώ), μιλά από μόνος του. Δεν πάει παραπέρα το μεγαλείο. “There's a gaping hole in the way we are, With nothing to fill it up anymore, No flesh, no blood, just broken bone, A frame to hang our lives from, We're living like skeletons, Won't someone wake the dead in me? Won't someone shake the dust off me? Give me water, give me bread, But don't give me up for dead”.

Judgement: Η ακινησία που περιγράφεται, τελικά, δε διασκεδάστηκε ούτε από την ίδια στάση του Δανιήλ στο εξώφυλλο. “Can there really be, Someone up above me, Who judges me when my time is up, I can't believe I can't believe, That I'm not the one that I should trust, He's so still, Silent, motionless, I can't watch and wait, Just to pay the price, He's so still, He's silent, motionless, I can't watch and wait, Just to pay the price of his judgement”.

Possession: Με τέτοιο μπάσο και τέτοια κιθάρα, δεν είναι δυντό ο εφιάλτης να βγει προς τα έξω... “There's a devil in me, Trying to show his face, There's a God in me, Wants to put me in my place, I've got to get a hold of myself, I've got to be in possession”

New Dark Age: Εδώ η απομόνωση και η απόγνωση προδίδονται και από τη μουσική. “And it's pressure from all sides, Coming down around our ears, Stuck in this room without a door, Scratched away at the walls for years, All we've got to show is the dust on the floor, And here it comes a new dark age”.

Με αυτές τις σκέψεις, έχοντας ήδη αμέτρητες ακροάσεις των δίσκων του και όντας βέβαιος για τις άπειρες που πρόκειται να ακολουθήσουν, δε θέλω να θυμάμαι απλά τον Adrian Borland, αλλά να κάνω μια τόση δα ευχούλα για την ψυχή του: R.I.P.