Πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση, θα πρέπει απαραιτήτως να τοποθετηθούμε στο χωροχρόνο. Βρισκόμαστε στα τέλη του 2010, συγκεκριμένα την 14η βραδιά του Νοεμβρίου, και η Αθήνα υποδεχόταν για άλλη μία φορά τον Peter Hammill. Μία μέρα πριν, η συναυλιακή πρωτεύουσα ένιωθε τις δονήσεις των Dillinger Escape Plan σε ένα από τα καλύτερα “σκληρά” live που έχουν συμβεί στη χώρα μας. Η αντίθεση με το εγκεφαλικό συναίσθημα του Hammill ήταν σαφής, αλλά αυτή είναι και η μαγεία της Μουσικής και η ευτυχία του να είσαι ανοικτός σε διαφορετικά μεταξύ τους ακούσματα... Στο ταμείο με περίμενε μία - αναπάντεχη - διπλή πρόσκληση, χάρη στο Stereoworld.gr στο οποίο κατέθετα τότε τα γραπτά μου κείμενα, που δεν είχα με ποιον να μοιραστώ, καθώς έφτασα στο χώρο σχεδόν τελευταία στιγμή. Εννοείται πως εκείνη την εποχή η άμεση ενημέρωση μέσω των κοινωνικών δικτύων βρισκόταν ακόμη σε εμβρυακό (αν οχι ανύπαρκτο) στάδιο, σίγουρα πάντως δεν την χρησιμοποιούσα προσωπικά. Θυμάμαι ακόμη την έκπληξή μου όταν παρατήρησα τον υψηλό μέσο όρο ηλικίας των παριστάμενων, αφού πρώτα είχα κατανοήσει πως το εισιτήριό μου δεν δικαιολογούσε θέση καθήμενου. Το live ξεκίνησε στις 9 και ήδη στις 10:35 βρισκόμαστε έξω από το Κύτταρο παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Από τότε είχε να μας επισκεφθεί ο αγαπητός Peter, αλλά πλέον έφτασε η ώρα για μία διπλή, όπως παλιά, συναυλία του, αυτή τη φορά στο Gagarin 205 στις 8 και 9 του τρέχοντος μήνα. Τα λογια που ακολουθούν γράφτηκαν μερικές ώρες αργότερα, υπό την επήρεια ακόμη του παντοτινού The Birds. Τι άραγε θα πρέπει να αναμένουμε σε λίγες μέρες;

“Ακόμη στροβιλίζεται στο κεφάλι μου η συγκλονιστική εμφάνιση των Van Der Graaf Generator στο Λυκαβηττό ως support των Porcupine Tree πριν αρκετά χρόνια. Με εκείνες τις εικόνες στο νου βρέθηκα στο Κύτταρο εκείνη την φθινοπωρινής διάθεσης Κυριακή για να γίνω κοινωνός των μοναχικών ήχων του Peter Hammill.

Η θέα του γεμάτου με κόσμο χώρου με τα καθίσματα και τα τραπεζάκια πρόδιδε το ηλικιακό target group της συναυλίας αλλά και την μυσταγωγική συνέχεια. Ο πρωταγωνιστής της βραδιάς ανέβηκε στη σκηνή Άγγλος στην ώρα του και χαιρέτησε με ελαφρά αμηχανία το θερμά χειροκροτούν κοινό, πριν κάτσει στο πιάνο για να ερμηνεύσει το My Room των Van Der Graaf Generator.

Όπως αυτοσαρκαστικά παραδέχτηκε κι εκείνος, δεν είναι ούτε ο καλύτερος πιανίστας ούτε ο καλύτερος κιθαρίστας, αλλά το πάθος με το οποίο χτυπούσε κάθε νότα μπορούσε να σε κάνει να αμελήσεις τέτοιες λεπτομέρειες – έστω κι αν τεχνικά ζητήματα δεν ετέθησαν ούτε μία στιγμή στη συναυλία. Η μουσική μετέφερε εικόνες του εσώτερου κόσμου, οι παρευρισκόμενοι αντιλαμβάνονταν τη δύναμη της Ησυχίας και το πολύ να ψιθύριζαν τους στίχους, χειροκροτώντας με ενθουσιασμό στο τέλος κάθε τραγουδιού. Ο Hammill, πολύ συμπαθής, μετρημένος ως σκηνική persona και ποτέ επηρμένος, έβγαζε μία γλυκιά ζεστασιά απευθυνόμενος στο κοινό μετά από κάθε τραγούδι, και αρνιόταν ευγενικά να εκπληρώσει τις παραγγελίες που του απεύθυναν – άλλωστε θα ήταν ήδη δύσκολη δουλειά να ξεχωρίσει μιάμιση ώρα από μία αχανή δισκογραφία που συνεχίζεται ως και σήμερα. Fan favourites όπως το If I Could φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν. Είτε στο πιάνο είτε στην ακουστική κιθάρα που είχε στήσει στο κέντρο της σκηνής, ο Peter Hammill έμπαινε στο κλίμα του τραγουδιού, περνούσε από μία θάλασσα συναισθημάτων και βουτούσε στην ψυχή του τον κάθε φθόγγο πριν τον εξωτερικεύσει με διάφορους φωνητικούς τρόπους και εντάσεις. Γι’ αυτό μετά από κάθε τραγούδι το χειροκρότημα αβίαστα παρατεινόταν ως λίγο πριν τη στιγμή που θα ξεκινούσε το επόμενο κομμάτι.

Οι παρακλήσεις για encore μετά το Still Life που έκλεισε το «κανονικό» setlist ήταν από τις θερμότερες και ειλικρινέστερες που έχω ζήσει. Ο ψιλόλιγνος ασπρομάλλης κύριος ευχαρίστησε χαμογελαστός το κοινό με μία ζεστή χαμηλότονη εκτέλεση του The Birds στην ακουστική κιθάρα (έκπληξη για όσους το ξέρουν με πιάνο από το Fool’s Mate), αλλά δεν έκανε την υπέρβαση να επιστρέψει για δεύτερη φορά όταν το κοινό επέμενε να χειροκροτά μετά το τέλος του.

Όσο κι αν σε επιδερμική ανάλυση πρόκειται για δύο εντελώς αντίθετες περιπτώσεις, από την ηχητική καταιγίδα των Dillinger Escape Plan του Σαββάτου στην ακουστική μαγεία του Peter Hammill την Κυριακή οι διαφορές στην ουσία τους γεφυρώνονταν: το πάθος για δημιουργία και η ένταση των συναισθημάτων - με διαφορετικό τρόπο έκφρασης κάθε φορά, σύμφωνοι - ξεχείλιζαν και στις δύο περιπτώσεις.

Setlist:

My Room

Just Good Friends

Unconscious Life

Gone Ahead

Mercy

The Comet, The Course, The Tail

If I Could

Ophelia

Driven

Sitting Targets

Patient

A Better Time

Friday Afternoon

Undone

Traintime

Still Life

-------------------------

The Birds

“

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 18/11/2010 στο www.stereoworld.gr