1.) Rough Streets (1983)
Tracklist : Zounds: True Love – Blue Orchids: The Flood – The Prats: General Davis – Virgin Prunes: Pagan Lovesong – The Pop Group: We Are All Prostitutes – Cabaret Voltaire: Jazz The Glass – Spizzenergi: Mega City 3 – Essential Logic: Fanfare In The Garden – The Gist: Love At First Sight – Robert Wyatt: Shipbuilding – Pere Ubu: Final Solution.
(Rough Trade ROUGH 035)
Παραγωγή: Διάφοροι
Επιλογή - Επιμέλεια: Αργύρης Ζήλος.
2.) Rough Trade... A Compilation (1984)
Tracklist: Sandie Shaw: Hand In Glove – Dislocation Dance: Show Me – Television Personalities: Sense Of Belonging – The Fall: Man Whose Head Expanded – The Dream Syndicate: Some Kinda Itch – Violent Femmes: Ugly – The Smiths: Heaven Knows – Microdisney: Dolly – Rainy Day: Keep It With Mine – Chris and Cosey: October Love Song – The Gist: Love At First Sight – The Raincoats: Animal Rapsody.
(Virgin \ RoughTrade 062-VG 50079)
Παραγωγή: Διάφοροι
Επιλογή - Επιμέλεια: Γιάννης Πετρίδης.
«…Τι στην ευχή είναι το “NEW WAVE”;…» αναρωτιέται ο Αργύρης Ζήλος στις μακροσκελείς και κατατοπιστικότατες σημειώσεις του Rough Streets. Και συνεχίζει : «…Η παρεξήγηση σχετικά με το νέο κύμα είναι η ίδια εκείνη παρεξήγηση που έχει κοστίσει σε τόσο κόσμο τη βαθύτερη κατανόηση του τι εστί ροκ εν ρολ. Η βάση της είναι πάντα η ίδια: Η προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου με χειροπιαστές μουσικολογικές εκτιμήσεις, έστω και χαλαρές. Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να μη βρεθεί ποτέ η άκρη…». Παρ΄ όλα αυτά ο θαυμάσιος αυτός μουσικολάτρης επιχειρεί για λογαριασμό μας να «βρεί την άκρη» κρίνοντας ότι : «….μας αφορά το ροκ εν ρολ γιατί είναι φτιαγμένο από το ίδιο ακριβώς υλικό εσωτερικών αντιφάσεων, αλλά και ψυχικών και πνευματικών ανατάσεων που είμαστε φτιαγμένοι κι εμείς. Και, κατά ένα περίεργο τρόπο, από τα ίδια ετερόκλητα(;) συστατικά που συναπαρτίζουν και τον οργανισμό του νέου κύματος…».
Αυτό το «άλλο» ροκ εν ρολ αφορούν οι δύο συλλογές που εξετάζουμε σήμερα και που δεδομένης της εποχής που βγήκαν σε μια Ελλάδα που άλλαζε στις αρχές των εητις χωρίς να έχουν περάσει ούτε δέκα χρόνια από την πτώση της χούντας, με τη μεταστροφή του πολιτικού κλίματος και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τελματωμένη στο πολιτικό τραγούδι που μάστιζε την όποια καλλιτεχνική έκφραση από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν απαγορεύοντας διά ροπάλου την όποια ροκ απόπειρα, με τη νεολαία από τη μια έντονα πολιτικοποιημένη και από την άλλη διχασμένη στους ντισκάδες και στους ροκάδες αλλά και ανήμπορη τότε να κατανοήσει το τι συνέβαινε στη μουσική, σε κάτι τέτοιες αντίξοες συνθήκες λοιπόν ήρθαν τούτοι οι δύο δίσκοι με κορφολογήματα προσεκτικά μαζεμένα από τον πλούσιο σε τρανταχτά ονόματα κήπο της θρυλικής «μαμάς» των ανεξάρτητων εταιρειών Rough Trade υπό την αιγίδα των δύο κορυφαίων μουσικογραφιάδων που έβγαλε ποτέ η χώρα μας για να «μπάσουν στο κλίμα» τους νέους της εποχής στο «τι παιζόταν» εκείνη ακριβώς την εποχή έξω.
Και όταν κατά μαθηματική ακρίβεια στην Ελλάδα πρέπει να περάσει δεκαετία και βάλε για να γνωρίσουμε τα μουσικά ρεύματα του εξωτερικού, οι δύο αυτές συλλογές αποτέλεσαν μια φοβερή για την εποχή καινοτομία από δύο τύπους που προσπάθησαν να μυήσουν την Ελληνική νεολαία στο τι άκουγαν οι «ψαγμένοι» συνομήλικοί τους εκείνη την εποχή στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και ποια ήταν η νέα μουσική που μάγευε ολοένα και περισσότερο τα πλήθη.
Και το πέτυχαν. Ήταν η πρώτη φορά που μέσα στην δίνη των «συλλογών» (compilations) έβγαινε κάτι πραγματικά αξιόλογο που μας «άνοιξε τα μάτια» για το που μετεξελισσόταν το πανκ στην Αγγλία (που ούτε κι αυτό το αντιληφθήκαμε στην εποχή του αλλά πολύ αργότερα) και μας άφησε έκθαμβους, βρίσκοντας ταχύτατα την ανταπόκριση που άξιζε και δημιουργώντας την ίδια εποχή σχολή στην Ελληνική σκηνή: Metro Decay, Yell-o-Yell, Villa 21, Αrt of Parties κλπ…
Οι δύο αυτές συλλογές βλάστησαν στις προτιμήσεις των νέων της εποχής που ήθελαν να «αφορίσουν» το προγενέστερο ροκ των σεβεντυς γιατί συμμερίζονταν την άποψη του Αργύρη Ζήλου ότι τούτο : «…δεν ήταν ροκ. Δεν ήταν ανένταχτο σ΄ ένα σύστημα κατασκευής καταναλωτικών ήχων και κοινωνικών μεταμφιέσεων, δεν ήταν αδιάφορο για την επαγγελματική του αποκατάσταση, καταπιανόταν μ΄ οτιδήποτε άλλο έξω από το Τώρα, πρόσεχε ιδιαίτερα τις κινήσεις του ώστε να μη φθείρεται και να μην ενοχλεί, εμφανιζόταν τότε ακριβώς και με τον τρόπο που όλοι το περιμένανε και δεν μιλούσε για κανέναν άλλο παρά μόνο γι΄ αυτούς που το φτιάχνανε – οι οποίοι με τη σειρά τους δεν μιλούσανε παρά γι΄ αυτά που μιλούσε όλα ο λογικός κόσμος και που ήταν και είναι αυτά ακριβώς που δεν τον αφορούν. Ή δεν πρέπει να τον αφορούν. Αυτό ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν τα παιδιά του νέου κύματος. Να δημιουργήσουν μια μουσική που να αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω απ΄ το τίποτα. Κάτι όχι βαριεστημένο και συντηρητικό, αλλά κοινωνικά ενεργό…».
Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προσδιορίσουμε το «κοινωνικά ενεργό» από τον υπέρτατο διαλογισμό που επιχειρούν οι Smiths πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία χωρίς λόγια για να τον περιγράψεις, να τον κρίνεις ή να τον αντικρούσεις και που δικαίως έστεψε τους τέσσερις αυτούς Manchesterιώτες ως πρωτομάστορες της κιθαριστικής ποπ, αποκρύβοντάς μας δυστυχώς ότι η μαγεία θα άντεχε μόλις 3 –4 χρόνια ακόμα… Δεν αρκέστηκαν όμως μόνο σε αυτό, αλλά κάλεσαν ευσεβώς και το παιδικό τους είδωλο των σίξτυς που είχε δρέψει δάφνες στην πατρίδα τους με το There’s always something there to remind me και στην Eurovision το 1967 με το Puppet on a String, την «ξυπόλητη τραγουδίστρια» Sandie Shaw να πει ένα κομμάτι τους συνοδεύοντάς την όλοι πλην του Morissey που επιμελήθηκε το υπέροχο εξώφυλλο του σινγκλ που βγήκε το 1984 με B-Side το I don’t owe you anything από το ντεμπούτο τους άλμπουμ. Η μεσήλικη (τότε) Shaw το λέει επάξια και οι δυο δημιουργοί του θα πρέπει να αισθάνθηκαν αρκετά περήφανοι γι΄ αυτή την βερσιόν που δένει φανταστικά με την μπάντα λες κι ήταν μέλος τους από χρόνια!!. Ειδικά η κορώνα του τέλους είναι κάτι απερίγραπτο!! Δείχνει ότι παρά το ότι ξεκίνησε από τα σίξτυς ότι «το έχει ακόμα»!! Σίγουρα μια από τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ συμμετοχές που κυκλοφόρησε και στο άλμπουμ της Hello Angel του 1988 μαζί με τραγούδια των Jesus and Mary Chain κλπ.
Μαζί με την Shaw όμως ξεκινούσε τότε και ο Robert Wyatt: Ένας περίφημος μουσικός που δεν σταμάτησε ποτέ να μας εκπλήσσει παρά την τραγική του μοίρα, μας βυθίζει εδώ αδίστακτα στη βαθιά μελαγχολία της περισυλλογής γι΄ αυτά που θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει με ένα αργό τζαζέ μοτίβο στο πιάνο που γοήτευσε και την γενιά που θα μπορούσε να ήταν τα παιδιά του μακριά από την ατμόσφαιρα του νιου γουέιβ αλλά πάντα προσωπικός με συγκλονιστικούς στίχους του Ελβις Κοστέλλο : «…αξίζει άραγε ένα καινούργιο χειμωνιάτικο παλτό και παπούτσια για τη σύζυγο κι ένα ποδήλατο για τα γενέθλια του μικρού / απλά είναι μια φήμη που διαδόθηκε στη πόλη απ΄ τις γυναίκες και τα παιδιά, σύντομα όλοι μας θα φτιάχνουμε πλοία…» γραμμένο για τον πόλεμο στα Φώκλαντς και στα ναυπηγεία που έφτιαχναν πλοία προσλαμβάνοντας ανέργους για να αντικαταστήσουν αυτά που βυθίστηκαν και με μια φωνή που όσο άχρωμη ακούγεται άλλο τόσο παράπονο και πύρινο λόγο κρύβει μέσα της, αποτελώντας την πιο προσωπική στιγμή και των δύο συλλογών…
Η εξωφρενικά ακραία, πολύ μπροστά από την εποχή της και «πειραγμένη» φανκ άποψη των Pop Group στολισμένη άγαρμπα με σφυρίχτρες και αλλοπρόσαλλα σαξόφωνα μας αποκαλύπτει έναν αγνώριστο Mark Stewart να ουρλιάζει με σπασμούς σαν να τον έχουν δεμένο κάπου και τον πάνε για το ηλεκτροσόκ πως «…όλοι είμαστε π*#^@νες καθένας έχει την τιμή του…» μας αφήνει άφωνους και έντρομους στη θέα της αδρεναλίνης που ξεχειλίζει από τα αυλάκια του δίσκου σηματοδοτώντας τις ένδοξες ημέρες του Βρετανικού φάνκ μαζί με τους Medium Medium και τους Pig Pag που προέκυψε από τις στάχτες τους, ξύνοντας και τον τοίχο της άβαντ γκαρντ. Το επίσης φάνκ κόσμημα των Essential Logic συνταιριάζει τις σεμνές, απλοϊκές «δοκιμές» των παιδικών φωνητικών με το εθνικό στοιχείο με ωραίο μπάσο και σαξόφωνο. Το λουστραρισμένο» όμως φανκ των Dislocation Dance δεν κρατάει παρά ίσα – ίσα για ένα χορό στη ντισκοτέκ και όταν οι ABC και οι Shakatak ήταν υπεραρκετοί τότε, δεν μας γεμίζει…
Η ηλεκτρονική σκηνή που «έσκαγε μύτη» τότε στην Αγγλία αντιπροσωπεύεται επάξια εδώ από τους Chris and Cosey με ένα συνθεσάιζερ παιχνιδάκι και ένα ρυθμοκούτι να μας προετοιμάζει για να δεχθούμε αργότερα τύπισσες σαν την Anne Clark. Πολύ ωραία φωνητικά που με περίσσεια λαγνεία μας καλούν να συμμετάσχουμε σε ένα ατέλειωτο φιλί «…μου πήρες το χέρι στο δικό σου, δεν ήταν κανένας γύρω, είπες θα ήμασταν εραστές…» και άλλα που δεν τα γράφω διότι παραμονεύει το ΕΣΡ…. Αντίθετα ο στρυφνός προ – τεχνοκρατισμός των Cabaret Voltaire αναλώνεται εδώ σε ένα ινστρουμένταλ με προηχογραφημένες ταινίες αναπαράγοντας κάθε λογής ήχους χτυπήματα, ομιλίες, κόρνες και μια κιθάρα στο ίδιο μοτίβο χωρίς λόγια παρά μόνο με μια στριγκλιά που ακούγεται συνεχεία, μονότονα, βγάζοντας από το τίποτα ένα τραγούδι!
Είναι γεγονός ότι την πλειοψηφία την κρατάει η Αγγλία στους δύο αυτούς δίσκους. Λίγες επισκέψεις έχουμε από Αμερική…αλλά τί επισκέψεις!!!
Σε μια από τις όχι και τόσο γνωστές στιγμές του Days of Wine and Roses οι Dream Syndicate δεν διστάζουν να αποκαλύψουν πόσο μεγάλη επίδραση άσκησαν (και) πάνω τους οι Velvet Underground. Από τις πιο αγαπημένες μπάντες στην Ελλάδα που πρόσφατα ξαναενώθηκαν κατά τα ¾ της αυθεντικής σύνθεσης με νέο άλμπουμ. Η παρέα από Μιλγουόκι που ακούει στο όνομα Violent Femmes συμμετέχει με ένα κομμάτι από το 1ου αγαπημένο άλμπουμ τους άνευ άλλων σχολίων και η Suzanna Hoffs των Bangles μαζί με μέλη των Rain Parade ερμηνεύουν ως Rainy Day μια σύνθεση του Bob Dylan από την μαγική εκείνη εποχή της αναβίωσης που τόσο γρήγορα έφυγε και ξεχάστηκε, διαρρηγνύοντας τα ψυχεδελικά τους εσώψυχα και δίνοντάς μας μια γεύση του τι θα ακούγαμε από τους Mazzy Star αργότερα με ακουστικές κιθάρες, ταμπουρίνα, ονειρικά βιολιά και φωνητικά γεμάτα νάζι από την Hoffs που όταν σου λέει έλα δώστο μου και θα το κρατήσω με τα δικά μου δεν ξέρεις τι να της πρωτοδώσεις: τη ψυχή σου ή τη ζωή σου; Καταφέρνει και ξεπερνά ακόμα και την ερμηνεία της Νico στο ίδιο κομμάτι πολλά χρόνια πριν…
Το σφυροκόπημα των λαμαρινένιων πρέσων από το εργοτάξιο των Pere Ubu στο Cleveland του Ohio μας έρχεται από το 1976 και πάλι είναι μπροστά από την εποχή του: μια έκτρωση του I wanna be your dog με περίσσια έμπνευση, πάθος και πένθιμη γκριζάδα πολύ πιο πριν φανούν οι μπροστάρηδες του Mάντσεστερ καταργώντας κάθε αισθητική παραπομπή. Δεν ήταν όμως οι μόνοι: Στο φριχτό πάνκ μονόπρακτο των Fall ξεχωρίζει η απερίγραπτη ερμηνεία του μακαρίτη Μark Ε Smith με τη φωνή του να μοιάζει περισσότερο με ντελάλη παρά με τραγουδιστή και να μας τραβά συνεχώς την προσοχή από το καταπληκτικό παίξιμο των μουσικών που τον συνοδεύουν. Από την άλλη, μέσα σε ένα ατέλειωτο σφυροκόπημα των ντραμς ο Gavin Friday και η παρέα του προσπαθούν να μας κάνουν μύστες ενός παγανιστικού χορού με σχιζοφρενείς φωνές απόγνωσης και μαύρης μιζέριας περιγράφοντας ένα ολόκληρο έπος με τους στίχους τους ή μάλλον δείχνοντας μας πως τραγουδάς χτυπώντας ανελέητα το κεφάλι σου στον τοίχο σε ένα όμορφο ηλεκτρικό παραλήρημα από τους Virgin Prunes.
Αρκετά όμως με τα σκοτάδια.
Την προσοχή στις δύο αυτές συλλογές μονοπωλούν οι εντρυφήσεις των Εγγλέζων στην ηλιόλουστη ποπ γεμάτη αθώες κιθάρες, ζαχαρωμένα πλήκτρα και απλοϊκά φωνητικά που στέκονται επάξια ως ένα εξ ίσου καθαρό και σύγχρονο ροκ εν ρολ. Πάρτε για παράδειγμα των παραπάνω τους Spizzenergi: Άλλο ένα διαμαντάκι της εποχής που χάθηκε γρήγορα. Συγκινήθηκα από τα σκράτς των Zounds μολονότι δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν ένα ποπ κομψοτέχνημα μόλις 2,5 λεπτών υπόδειγμα ελεγχόμενης έντασης με ένα όμορφο αρμόνιο να γυροφέρνει συνέχεια από κάτω βασισμένο κατά πολύ στην ψυχεδέλεια των σίξτυς. Στα ίδια πεδία κυμαίνονται και τα ξαδελφάκια των Fall οι θρυλικοί πλέον Blue Orchids και μας ξαφνιάζουν με τις ακαταλαβίστικες γυναικείες κραυγές στην αρχή κάνοντάς να νοσταλγούμε με πολλή πίκρα εκείνη την εποχή που γρήγορα τελείωσε. Δεν ξαναφτιάχτηκαν τέτοια κομμάτια ποτέ πιά… Στην άλλη άκρη του ατλαντικού άρχιζε η αναβίωση αλλά στην Αγγλία ξεκίνησε από πολύ νωρίς με μπροστάρηδες τούτη την μπάντα. Ο Martin Bramah βγάζει πίκρα ατέλειωτη και τα δίνει όλα σε τούτο το τραγούδι. Η δε πρόωρα ωριμασμένη ποπ των Prats αποτίνει τιμές σε μια ωδή για έναν ήρωα του Αμερικάνικου Εμφυλίου που τον πυροβόλησαν στο κεφάλι με το πιο βαθύ μπάσο που θα ακούσετε και από τις δύο συλλογές.
Η πραγματεία του Dan Tracey (το εξώφυλλο του σίνγκλ με ένα παιδάκι με μαυρισμένα μάτια από το ξύλο είναι συγκλονιστική!!) για την τηλεόραση, την προπαγάνδα τις σαπουνόπερες, βασισμένη στο πιάνο και η τρεμάμενη φωνή του μας συγκλονίζει όταν την ακούμε να λέει «βλέπω το διάβολο να χαμογελάει». Θα μας εντυπωσίαζαν και για πολλά ακόμα χρόνια οι Television Personalities. Η τόσο μεγάλη διάρκεια όμως του κομματιού αντιτίθεται στο ολιγόλεπτο «μινιμαλιστικό» κλίμα των κομματιών που ακούμε εδώ. Οι Microdisney υπήρξαν μια αξιόλογη μπάντα που θα μας κατέπλησσε με τα άκρως πολιτικά τους τραγούδια για το απαρτχάιντ και «κάηκε» πρόωρα σε ένα σπάνια για τα δεδομένα τους ερωτικό τραγούδι τραγουδισμένο με πολλή θολούρα μέσα σε γεμάτα από καπνό δωμάτια και ζαλισμένο από τις ξαπλωμένες στο πάτωμα ονειρώξεις και το τριμελές γυναικείο συγκρότημα των Raincoats μας φιλοδωρούν με ένα κομμάτι από το άλμπουμ τους Moving της ίδιας χρονιάς, όπου με «νιαουριστά» φωνητικά εξερευνούν το σώμα τους σε μια πιο σοβαρή εκδοχή των Bananarama και πιο πανκ των Everything But the Girl, αλλά τίποτε το ιδιαίτερο. Βλέπετε εκείνη την εποχή τύπισσες σαν τη Siouxsie και πιο καλές στριγκλιές έβγαζαν και πιο πολλά αρσενικά μάζευαν στα gigs τους…
Άφησα για το τέλος την πεντακάθαρη μελωδία των Gist. Μετά τη διάλυση των lo - fi μινιμαλιστών Young Marble Giants και το μοναδικό εξαιρετικό άλμπουμ Collosal Youth που μας άφησαν, τα αδέλφια Stuart και Philip Moxham συνέχισαν πλατιάζοντας κι άλλο στην ατμοσφαιρικά μελωδική ποπ τους. Πόσα και πόσα κομμάτια σε αυτό το στυλ δεν αγαπήσαμε στα έητις και σημάδεψαν για πάντα τη νιότη μας; Τα ιπτάμενα ανάλαφρα φωνητικά μπορούν να σε κάνουν να βάλεις τα κλάματα αν δεν προσέξεις πότε θα το ακούσεις τούτη την psych - pop ελεγεία που αρχίζει με ήχους γλάρων στην παραλία με άταστο(…) μπάσο και ανέμελο αρμόνιο και αναδίδει τρελή νοσταλγία. Σίγουρα Η ΚΟΡΩΝΙΔΑ των δύο συλλογών. Δεν είναι τυχαίο που το διάλεξαν και ο Πετρίδης και ο Ζήλος….
Εν κατακλείδι για «να κάνουμε ταμείο»: ο Ζήλος δεν διστάζει να φτάσει σε ακραίες καταστάσεις με τις επιλογές του αλλά παραλείπει (άγνωστο γιατί) τους Smiths που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον κείνα τα χρόνια (και συνεχίζουν έως σήμερα). Ο Πετρίδης από την άλλη δεν βουτάει τόσο πολύ στο βούρκο, αλλά μας έχει τους Smiths και τους Fall και επεκτείνεται και στην Αμερικάνικη σκηνή. Παρ΄ όλα αυτά μιλάμε για δύο πρωτοποριακές για τα δεδομένα της εποχής συλλογές για τους λόγους που εξηγήσαμε ανωτέρω να κοσμούνται αφενός μεν το Rough Streets με μια φωτογραφία του Άγγελου Μαλικούτη στο εξώφυλλο από ένα άδειο μισόφωτο αδιέξοδο σοκάκι στο δειλινό που δεν θα ήθελες να παγιδευτείς εκεί τη νύχτα μετά από κυνηγητό και με ένα φανάρι πάνω από τη πόρτα που μπορεί να σημαίνει πολλά ή και τίποτα, επιβεβαιώνοντας πλήρως τον τίτλο της και αφετέρου το ... A Compilation από μια περίεργη φωτογραφία άγνωστο ποιού ενός… καπελωμένου γύπα(;) και με έκδηλη την απουσία σημειώσεων (σε αντίθεση με την επιλογή του Ζήλου).
Τελειώνω με την απάντηση στο ερώτημα της αρχής από τον Αργύρη Ζήλο: «…Τι είναι λοιπόν το νέο κύμα; Είναι το ροκ του σήμερα. Είναι αυτά που θα΄ πρεπε να είμαστε όλοι μας, ώστε να παίζουμε έναν κάποιο θετικό ρόλο στο χώρο που ζούμε και που ίσως να μην κινούμαστε αρκετά. Είναι το πέρασμα που φέρνει σε μια πιο ανεκτή, πιο ανθρώπινη κοινωνική σχέση. Και σε μία έστω και πρόσκαιρη θέση ισορροπίας με τον εαυτό μας. Είναι η πόρτα που σε περνάει στη ζεστασιά και στην εσωτερικότητα ενός δικού σου σπιτιού. Όταν δεν υπάρχει, ο τοίχος απαγορεύει τη διάβαση. Κι όταν είναι μονίμως ανοιχτή στον κάθε περαστικό τότε δεν υπάρχει σπίτι. Ή μάλλον δεν είναι πραγματικά δικό σου… Και η Μουσική μέσα σ΄ όλα αυτά; Την είδαμε πιο πάνω τη μουσική : Σύνθετη μουσική αναζήτηση και ξέφρενη εκτόνωση, επικίνδυνα ανοιχτό πολιτικό σχόλιο και ρομαντική ερωτική εξομολόγηση, απεγνωσμένος φαταλισμός και ανέμελοι περίπατοι στην καρδιά της φύσης, βαθύς μυστικισμός και φωτεινό κάλεσμα στον πιο γιορταστικό χώρο, συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης και μια σχεδόν συγκινητική αφέλεια… Και τόσα άλλα, μεγάλα και μικρά, σπουδαία και παροδικά, που μας ανήκουν όσο και μας αφορούν – γιατί αυτά είναι που συνθέτουν τον προσωπικό μας κόσμο. Δεν μπορεί, κάπου εκεί θ΄ αναγνωρίσουμε και τον εαυτό μας.
Εκτός κι αν ανήκουμε στα μικρόβια…».
(****)
[και για τους δύο δίσκους]
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ :
Youtube
Discogs
Urban Aspirines (website)
Σημειώσεις του Αργ. Ζήλου στο οπισθόφυλλο του Rough Streets
Μια κασέτα με το Rough Streets από το φίλο μου Μιλτιάδη Π. που μου έδωσε εκείνο το μακρινό 1985 και του ζητώ συγνώμη που έκοψα την ταινία από το παίξιμο και μετά κάθισα και την έφτιαξα. Ελπίζω να κουτσοπαίζει ακόμα…..
