Tracklist: David Johansen « Imaginatin' Cocktail» - John Giorno «Exiled in Domestic Life» - William S. Burroughs «Dinosaurs» - Psychic TV «Unclean» - Lydia Lunch «What It Is» - Meredith Monk « Candy Bullets And Moon»  - Jim Carroll «A Peculiar-Looking Girl» - Anne Waldman «Uh-Oh Plutonium» - Richard Hell «The Rev. Hell Gets Confused» - Arto Lindsay «Alisa».

GPS 033

Παραγωγή: James Grauerholz, Peter Wright.

Λοιπόν…αναρωτιέμαι: πόσο να πούλησε τούτος ο δίσκος στην εποχή του;

Γιατί εδώ δεν υπάρχουν τα χιτς των Madonna, Wham!, Culture Club, UB40, Styx, Foreigner, Toto ή Reo Speedwagon που μάστιζαν τα τσαρτς σε κείνα τα παρεξηγημένα 80’s. Ούτε Blues, ούτε Punk, ούτε Metal, ούτε ροκ στην τελική δεν θα ακούσετε. Αυτοί που στριμώχτηκαν στ' αυλάκια τούτου του δίσκου είναι όλα τα «παιδιά» του Baudelaire, του Verlaine και του Rimbaud, οι λαμπροί εκπρόσωποι της  κατά – περιθωριακής avant - garde σκηνής της Νέας Υόρκης και καταθέτουν την ψυχή τους ως επί το πλείστον με απαγγελίες ποιημάτων και πεζού λόγου και άλλοτε με ηλεκτρονικούς πειραματισμούς. Μοιραία λοιπόν απευθύνεται μόνο σε intellectuals ποιητές, εξαιρετικά εκκεντρικούς διανοούμενους και αυστηρά λάτρεις της Αμερικάνικης ποίησης και avant - garde τζαζ και –εξυπακούεται- «προχωρημένους» αγγλομαθείς! Γι' αυτό και δεν θα σταθώ στην ερμηνεία των ποιημάτων καθώς αποτελούν αντικείμενο εμβάθυνσης μόνο για τους εκλεκτούς κατόχους μάστερ στην Αγγλική φιλολογία…  

Η σύλληψη του όλου εγχειρήματος ήταν του πειραματικού ποιητή και περφόρμερ John Giorno που συγκέντρωσε στουντιακές και λάιβ ηχογραφήσεις της εποχής και τις κυκλοφόρησε στην δική του εταιρεία Giorno Poetry Systems (εξ ου και τα αρχικά GPS που 25 χρόνια αργότερα θα γίνονταν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας…) για τον απλούστατο λόγο ότι κανένας άλλος Χριστιανός δεν θα βρισκόταν για να κυκλοφορήσει τούτα τα σκουπιδοαπολειφάδια! Δεν προχώρησε όμως τσαπατσούλικα. Διότι ακόμα και μέσα από τους υπονόμους της Νέας Υόρκης ο κύριος αυτός μάζεψε και μας παρουσιάζει της αφρόκρεμα της Αμερικάνικης (πλην ενός) Counter – Culture πλάθοντας ευλαβικά μια καταραμένη ωδή στην μη – ποίηση. Ίσως γι΄ αυτό το λόγο σήμερα όλοι σχεδόν όσοι συμμετέχουν εδώ θεωρούνται «καλτ» και έχουν αναγνωριστεί παγκοσμίως με διακρίσεις και βραβεία απ΄ αυτούς που τότε τους λοιδορούσαν και τους έθαβαν με το χειρότερο τρόπο!

Ας αρχίσουμε με το εξώφυλλο όπου (από αριστερά) η Lydia Lunch, ο David Johansen, ο William S. Burroughs, ο Jim Carroll και ο John Giorno μας κοιτούν αδιαφορώντας αν θα μας αρέσει αυτό που θα ακούσουμε, κρατώντας εδώλια δαιμόνων, υπενθυμίζοντας πώς βαφτίστηκε ο δίσκος.

Δικαιωματικά θα ξεκινήσουμε με την ηχογράφηση στα Skyline Studios το 1984 του «αφεντικού» John Giorno  Exiled in Domestic Life, όπου μάλλον θα ζήλεψε το χιτ Rock It του Herbie Hancock της εποχής και έντυσε την απαγγελία του με  ένα ελέκτρο – φανκ χαλί (παιγμένο από κάποιον C.P. Roth), το οποίο (χωρίς τα λόγια) θα χορευόταν κάλλιστα σε μια ντισκοτέκ της εποχής! Είναι αρκετό όμως αυτό;

Ηλεκτρονικά χρησιμοποιεί και η συνθέτης, σκηνοθέτης και χορογράφος Meredith Monk (πλην των άλλων έγραψε μουσική στο Big Lebowski του 1998 και στη Nouvelle Vague του Godard το 1990 και ο DJ Shadow χρησιμοποίησε την σύνθεσή της Dolmen music για sampling) στο πρωτοποριακό Candy Bullets And Moon, όπου χρησιμοποιεί την φωνή της ως όργανο (πολύ πριν την Diamanda Galas) παράγοντας μόνο φωνές και φθόγγους εν μέσω κρουστών και συνθεσαιζερ και μιας σειρήνας που βογγάει και χωρίς να φαίνεται είναι τόσο ανατολίτικα αέρινη ώστε είναι το κομμάτι που μου αρέσει πιο πολύ από όλον τον δίσκο θυμίζοντας πολύ τους Eyeless in Gaza.

Η ποιήτρια Anne Waldman στο ίδιο ηλεκτρονικό μοτίβο με το Uh-Oh Plutonium (ηχογράφηση του 1982) με τα γατούλικα φωνητικά της θα έβγαζε την Anne Clark εκτός εαυτού προσεγγίζοντας και αυτή επικίνδυνα την ντισκοτέκ, καθώς μοιάζει πολύ στο Somebody’s Watching Me του Rockwell με απαγορευτικούς φυσικά για το Mtv στίχους, αλλά ο ιστός πιστεύει ότι τούτο το κομμάτι «…could have been a disco dancing classic on the Desperately Seeking Susan soundtrack…». Εσείς το συμμερίζεστε;

Τίποτε ιδιαίτερο και για το Alisa του πειραματικού κιθαρίστα και συνθέτη Arto Lindsay (ηχογράφηση του 1984) καθώς οι αμβλώσεις της κιθάρας με avant - garde κακοφωνίες πειράζουν επικίνδυνα τ΄ αυτιά μας.

Περνάμε τώρα στο «βαρύ πυροβολικό» του δίσκου:

Ο David Johansen είχε προ πολλού αποκηρύξει το ένδοξο και βραχύβιο παρελθόν του με τους New York Dolls και κρυμμένος κάτω από την υποκριτική περσόνα του Buster Poindexter (που το βρήκε;) αναλίσκονταν σε μικρά ρολάκια. Η επιστροφή του μετά από μια δεκαετία περίπου θα γεννούσε εύλογα και μεγάλες απαιτήσεις. Πλην όμως στο Imaginatin' Cocktail (λάιβ από το κλαμπ The Ranch του 1983) ακούμε έναν φρικαρισμένο Tom Waits με ένα μεθυσμένο πιάνο σε ένα κομμάτι ιδανικό για μουσική υπόκρουση όταν τα κοπανάς με μια γερασμένη ορχηστρούλα ενός β' διαλογής μπάρ μακριά φυσικά από το κλίμα της παλιάς του μπάντας! Η χειρότερη επιστροφή του (ευτυχώς μόνο για τρία λεπτά) ίσως προσπαθεί να υμνήσει τον έτερο απόκληρο της πόλης Charles Bukowski, αλλά είμαι σίγουρος ότι κι αυτός αν το άκουγε θα τον πλάκωνε στο ξύλο! Ίσως γι' αυτόν τον λόγο στη φωτογραφία του εσώφυλλου ο Lou Reed του ρίχνει ένα βλοσυρό βλέμμα!

Undreground ποιητική συλλογή χωρίς τον «πάπα» William S. Burroughs δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Η εξάλεπτη πεζή ξερή απαγγελία του Dinosaurs (λάιβ από το… San Francisco τον Μάρτιο του 1984) πραγματευόμενη το τέλος της (Αμερικάνικης) ανθρωπότητας σε μια αφήγηση από έναν «πειραγμένο» πάστορα στο γνωστό εξωπραγματικό αντικομφορμιστικό κλίμα του (και να σκεφτείτε ότι τότε ήταν ήδη 70 χρονών!!!) επιδοκιμάζεται έντονα από τους οπαδούς του από κάτω. Στο ένθετο δε μεταξύ των άλλων βλέπουμε έκθαμβοι τον Sting και τον Andy Summers των (διαλυμένων πλέον) Police να φωτογραφίζονται μαζί του! Μάλλον για διαφήμιση ήταν η φωτό, γιατί ουδέποτε οι δυο τους δεν ασπάστηκαν ούτε στο ελάχιστο την «πεζοδρομιακή» κοσμοθεωρία του Burroughs…

Ποιητών συνέχεια: ο Jim Carroll επί έξι λεπτά στο A Peculiar-Looking Girl (λάϊβ από το Toronto του 1983) πηγαινοφέρνει την εμπειρία του κουταλιού και της βελόνας παρέα με μια τζάνκυ σε ένα μπάνιο ενός ξενοδοχείου κάτω από το βλέμμα του…Iggy Pop και ο Richard Hell στο The Rev. Hell Gets Confused (λάιβ του 1984) πάνω από ένα οργανάκι παιγμένο από κάποιον Bob Coulter μιλάει για την πορεία ενός πεοθηλασμού για 2,5 λεπτά κάνοντας τον ιστό να τον αποθεώσει διότι «…with his spikey hair cut and someone else’s torn clothes he invented punk rock according to himself in the third person. So now he wants his ball back…». Ορίστε;

Περιμέναμε περισσότερα από την ιέρεια του σκότους Lydia Lunch πόσο μάλλον όταν μαζί της είναι ο Clint Ruin (Foetus). Γιατί το What It Is (ηχογράφηση του 1983) δεν είναι παρά ένας μεταξύ τους ψιθυριστός τρομακτικός διάλογος με πολύ echo κάτω από τις σκάλες για ενάμιση λεπτό όπου προσπαθούν να απαλλαγούν από κάτι αηδιαστικό και τρομακτικό που έχει εισβάλλει στο σπίτι τους.

Απομένει το Unclean, η μοναδική Βρετανική συνεισφορά των Psychic TV (ηχογράφηση του 1984), μια σχεδόν εξάλεπτη ψαλμωδία από «φτιαγμένους» καλόγερους πάνω από μια κοπτική κιθάρα που παίζει συνέχεια δυο νότες και ένα παιδικό πιανάκι να σολάρει αδιάκοπα πριν έρθουν τα συνθεζαιζερ και οι παράφωνες κιθάρες με παραμόρφωση μπουλντόζα να το κακοποιήσουν κι άλλο προκαλώντας τόση αηδία και αποστροφή που σπάνια μπορείς να το ξανακούσεις!!

Δεν είναι η πρώτη φορά πάντως που συναντάμε τέτοιες εκκεντρικές συλλογές για την underground σκηνή της ανατολικής ακτής. Είχε προηγηθεί το No New York του 1978 και τούτος ο δίσκος αποτελεί την φυσική του συνέχεια. Αν όμως υπήρχαν συμμετοχές π.χ. των Glenn Branca, Patti Smith, Lou Reed ή Sonic Youth τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά και δεν θα κατέρριπταν τον δίσκο στον «κουβά» της εποχής (όπου τον πρωτογνώρισα από αποσπάσματα της εκπομπής του Δασκαλόπουλου στο Τρίτο Πρόγραμμα) και δεν θα επέτρεπαν στα εναπομείναντα αντίτυπα σήμερα να κοστίζουν πανάκριβα (ας μην ήταν το ιντερνετ και θα βλέπατε…).

Ακόμα κι έτσι όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ιστορική σημασία του δίσκου καθώς καταγράφει την ντόπια αντι – λόγια κοινότητα της εποχής χρησιμοποιώντας τα mass media για την προβολή της πράγμα ασυμβίβαστο για τους μποέμ. Ο ιστός όμως τους δικαιολογεί: «…I suppose one could also accuse the actual poets or artists on here of using the silly alt – pop stars for similar reasons…but…Nah!...they deserve at least a small percentage of the spotlight if that’s what they wanted…». Δεν μεταφράζω.

Συνεχίζω όμως ν΄ αναρωτιέμαι πόσο να πούλησε ο δίσκος τότε…

(Χωρίς βαθμό)

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

ΠΗΓΕΣ:

YouTube

Discogs

Ordiy2.blogspot.com