Η αμερικάνικη δισκογραφική εταιρεία Slovenly Recordings κινείται στο punk, το garage, το psych και το rock’n’roll, όπως η ίδια δηλώνει - με ιδιαίτερα πιουρίστικη διάθεση, θα προσέθετα εγώ. Εξαιτίας της εμμονής της να μην περιορίζεται στις ΗΠΑ αλλά να αναζητά ανά τον κόσμο συγκροτήματα για να εντάξει στο ρόστερ της, μας έχει γίνει πολύ πλέον πολύ οικεία, αφού για αυτήν ηχογραφούν οι δικοί μας Bazooka, Acid Baby Jesus, Νοmos 751 και Gay Anniversary. Έχει όμως μπει για καλά και στο συναυλιακό μας λεξιλόγιο, λόγω του We’re Loud Fest, που ξεκίνησε πέρυσι και επαναλαμβάνεται φέτος με συναυλίες στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Λέσβο (γνωστή και ως Μυτιλήνη κε πρωθυπουργέ...). Παρακάτω σας παρουσιάζουμε κάποιες από τις φετινές της κυκλοφορίες, οι οποίες μας ετέθησαν υπ’όψιν αρμοδίως, καταθέτοντας την άποψή μας με τον γνωστό νηφάλιο και καλόπιστο τρόπο που μας χαρακτηρίζει ως site.

Scraper – Misery (2016)

Ξεκινάμε από τους Scraper (άλλοι από τους παλαιότερους Άγγλους με το ίδιο όνομα), που μας έρχονται απ΄το San Francisco και θα εμφανιστούν στο πλαίσιο του We’re Loud Fest 2016 στην Αθήνα. Το Misery είναι το δεύτερο LP τους. Παραγωγός είναι ο Chris Woodhouse (Thee Oh Sees, Ty Segall, Blind Shake) και παρά το ότι κατά καιρούς τους χαρακτηρίζουν και ως garage punk, η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι παίζουν ένα απλούστατο back-to-basics punk rock που οφείλει πάρα πολλά στους Ramones φυσικά (την συνεκτική ουσία που ενώνει το punk σύμπαν), τους Devildogs, τους Lazy Cowgirls (τι μπάντα!) αλλά και τους Spits (που θα δούμε επίσης στο We’re Loud Fest 2016 στην Αθήνα). Τσαντισμένοι, σπηνταρισμένοι, και νευρικοί εκτοξεύουν στον ακροατή χωρίς ανάσα μέσα σε ελάχιστα λεπτά (η διάρκεια των κομματιών τους ξεκινά λίγο παραπάνω από το λεπτό και μόνο μία φορά ξεπερνά το φράγμα των τριων λεπτών), ένα μίγμα αδρεναλίνης και ιδρώτα που αν και χάνει σε πρωτοτυπία, αφού λίγο ως πολύ όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει, κερδίζει σε δύναμη και ένταση. Βασισμένες στο βαρύ μπάσο και το ρυθμό που συνθλίβει τα μπάντα στο πέρασμά του, οι συνθέσεις τους δύσκολα μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορο, ιδιαίτερα αν έχεις και λίγο τις κακές σου (οπότε μπορεί και να γίνεις επικίνδυνος), αλλά, όπως φαίνεται και από τις επιρροές τους, έχουν μέσα τους και μπόλικο rock’n’roll. Ο δίσκος περιέχει πολλές καλές στιγμές, αξίζει όμως να προσέξετε τα Traschcan 5, Blue Velvet, Panic, αλλά και το ομότιτλο κομμάτι. Η μουσική τους είναι κομμένη και ραμμένη για live, άρα κατατάσσονται στην κατηγορία των συγκροτημάτων του φεστιβάλ που πιθανόν να μας έρθει από το πουθενά για να κλέψει τις εντυπώσεις.

Avenue Z - Αzimut

Πρόκειται για side project των δύο μέλων των Γάλλων Magnetix (Looch Vibrato και Aggy Sonora), που επίσης περιλαμβάνοται στο lineup του φετινού We’re Loud Fest (εμφανίζονται σε Θεσσαλονίκη και Λέσβο). Tους Avenue Z είδαμε στο περσινό We’re Loud Fest να χαντακώνονται σοβαρά από τον ήχο και ήταν κρίμα, γιατί το πράγμα φαινόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Το ύφος τους διαφέρει σημαντικά των Magnetix, λόγω της προσθήκης του Antoine Quincerot των Catholic Spray στα synthesizers. Καμμία σχέση λοιπόν με το ωμό punk rock’n’roll των Magnetix, αν και δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο απόλυτοι. Οι Avenue Z κλίνουν κάποιες φορές το electro punk, άρα υπάρχουν κάποιες επιρροές από Suicide αναπόφευκτα, όμως αυτές μένουν σε εντελώς δεύτερο πλάνο. Ο δίσκος στο σύνολό του αποτελεί ένα ανακάτεμα surf και garage θεμάτων, electro και new wave ήχων, ακόμη και punk, με έναν πραγματικά τολμηρό και φιλόδοξο τρόπο, ενώ οι στίχοι είναι γαλλικοί, η όλη ιδέα όμως πρέπει να δουλευτεί κάπως περισσότερο. Από το Ephemerol που παραπέμπει στο new wave, μέχρι τις χαοτικά θορυβώδεις κιθάρες του Magnarum Rerum μεσολαβούν κάποια έτη φωτός και η χρήση του synthesizer από μόνη της δεν είναι ικανή να καλύψει το χάσμα. Δεν θέλω να είμαι αρνητικός, ιδίως όσον αφορά ένα τόσο ιδιαίτερο μουσικό εγχείρημα. Όμως, ενώ το Azimut σίγουρα δεν αξιολογείται αρνητικά, κάποια πολύ καλά κομμάτια όπως τo ομότιτλο, αλλά και τα Invasio X και Machine À Rêves μας δείχνουν ότι το πράγμα μπορεί να πάει πολύ πιο μακριά.

Choke Chains – Choke Chains (2016)

Από το Michigan, πατρίδα του αγνού θορύβου, μας έρχονται οι Choke Chains με μέλη που έχουν συμμετάσχει σε πολύ καλές μπάντες όπως τους Dirtbombs και τους Bantam Rooster, άρα δεν είναι περαστικοί από τον χώρο (δεν βρίσκονται άλλωστε στην πρώτη τους νεότητα!). Βρώμικο punk είναι αυτό που παίζουν, με μπόλικες αναφορές σε εξίσου βρώμικο garage (πολλή βρωμιά δηλαδή). Παραγωγή που δεν φοβάται τον θόρυβο (είδατε πόσο κομψά το έθεσα;), φωνητικά παραμορφωμένα, ενέργεια αλλά και στιγμές με πιο σκοτεινή, υποχθόνια διάθεση περιέχει το μενού. Παρατήρησή μου ότι το γκρουπ ακούγεται καλύτερο εκεί που επιδίδεται σε rock’n’roll όργια και λιγότερο εκεί που ηχεί πιο σκοτεινό, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, αφού ο δίσκος είναι καλός, αρκεί βέβαια να ανήκετε σε αυτούς που απολαμβάνουν να τους χτυπάνε το κεφάλι με σφυρί που και που. Ακούστε τα Safe Word, Cosmic Shadow, Cracked Dracula, αλλά κυρίως το Choke Chain (ομότιλο κομμάτι του φερώνυμου δίσκου του συγκροτήματος, αληθινός γλωσσικός εφιάλτης!) που βάζει και λίγο old school hardcore στην ήδη φορτισμένη εξίσωση.

Wet Ones - Wet Ones (2016)

Όσοι τυχόν επέζησαν από τον προηγούμενο δίσκο, θα δουν τα νεύρα τους να δοκιμάζονται άλλη μία φορά με αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Για να μην παρασυρθώ, οφείλω να πω ότι στo είδος του το ντεμπούτο αυτό των Wet Ones είναι αρκετά αξιόλογο. Το ποιο είναι αυτό το είδος, είναι ένα ζητηματάκι. Punk είναι φυσικά (τι άλλο, φλώροι είμαστε;) αλλά στην trashier ’n’ louder εκδοχή του. Οι φίλοι του ήχου θα θυμούνται ίσως τους πολύ καλούς Rip Offs. Αν ναι, αρκεί να σας πω ότι οι Wet Ones κινούνται πάνω-κάτω σε αυτό το ύφος, όμως είναι δύο φορές πιο θορυβώδεις. Δεν φταίει η παραγωγή, αγαπητοί φίλοι που, το πιθανότερο, δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Φταίει η ηθελημένη απουσία της. Όλα ακούγονται «στο κόκκινο» και σα να έχουν ηχογραφηθεί με εξωτερική ηχογράφηση σε κάποιο παμπάλαιο κασετόφωνο. Αν αντέχετε τον θόρυβο, αν το rock’n’roll σας το θέλετε ωμό, πρωτόγονο και χαοτικό, έχετε ίσως βρεθεί στην Γη της Επαγγελίας σας. Οι υπόλοιποι μπορείτε να προσπεράσετε διότι δεν μου αρέσει να με καταριούνται (ψέματα λέω, δεν με πειράζει ιδιαίτερα!). Οι θαρραλέοι μπορείτε να ακούσετε τα Waaah Waaah Waaah, Get Lost, Isolation, Get Me Off.