Ο Thurston Moore συγκαταλέγεται στους μουσικούς εκείνους που έχουν αγαπηθεί πολύ απο το Ελληνικό κοινό από τη συμμετοχή του στους σπουδαίους Sonic Youth, τους οποίους είχε την ευκαιρία να τους απολαύσει ζωντανά στην ακμή τους. Πλεον είχε φτάσει η στιγμή για την πρώτη εμφάνιση του ως solo καλλιτέχνη ή σχεδόν έτσι καθώς συνοδεύεται απο μια εξαιρετική μπάντα, με την οποία μάλιστα ηχογράφησε το πρόσφατο θαυμάσιο άλμπουμ The Best Day.
Με μικρή καθυστέρηση ανέβηκαν στη σκηνή οι Callas, οι οποίοι, σημειωτέον, αποτέλεσαν προσωπική επιλογή του Thurston Moore για το άνοιγμα της συναυλίας. Με τετραμελή σύνθεση πια, εδώ και αρκετό καιρό, και με «παράσημο» το γεγονός ότι ο σπουδαίος Jim Sclavunos έκανε την παραγωγή στο τελευταίο τους δίσκο Am I Vertical? (Inner Ear, 2013), έμειναν επί σκηνής για περίπου τριανταπέντε λεπτά καλύπτοντας το κενό μέχρι να ανέβει στη σκηνή ο Moore και η all star μπάντα του. Περισσότερο θόρυβο και λιγότερη μελωδία μας προσέφεραν οι Callas στη μεγαλύτερη διάρκεια του set τους, ωστόσο όταν ο θόρυβος υποχώρησε και οι garage ήχοι ήρθαν στο προσκήνιο εκεί φάνηκε να τα καταφέρνουν καλύτερα. Πριν βεβαίως ο θόρυβος επανέλθει πανηγυρικά δια χειρός του μετρ του είδους Thurston Moore. Μην μας παρεξηγήσετε, δεν είμαστε από αυτούς που μέμφονται συχνά πυκνά τους Callas, επειδή έχουν διαπράξει το «έγκλημα» να έχουν καλές δημόσιες σχέσεις και να επιδιώκουν διεθνείς συνεργασίες, αυτά είναι όλα θετικά και, αρκετά τέλος πάντως με την ομφαλοσκόπηση, κανείς δεν την έχει ανάγκη και ειδικά τώρα. Από την άλλη, θα ανέμενα, ακριβώς με το «αέρα» που τους έχει δώσει η έξοδος από τα τείχη, μία λιγότερο άνιση συναυλία – χωρίς όλα αυτά που λέμε να καταλήγουν σε αρνητικό πρόσημο, για να μην μπερδευόμαστε. Απλώς οι Callas (ειδικά) μπορούν και πολύ καλύτερα.
Όμως λέγαμε για τον θόρυβο που επέστρεψε πανηγυρικά με την εμφάνιση του μετρ του στην σκηνή. Πράγματι, υπήρξε και θόρυβος κάποια στιγμή, το αντίθετο θα αποτελούσε έκπληξη. Πριν όμως από αυτό, γίναμε μάρτυρες μίας ασύλληπτης εισαγωγής αυτής της πολυαναμενόμενης συναυλία. Όταν, μετά από μία μικρή αφηρημένη εισαγωγή των Moore και Sedwards, ξεκίνησε το Forevermore, είχες την αίσθηση ότι τα πάντα γύρω σου έχουν αρχίσει να συντονίζονται. Ο ρυθμός αυτού του υπέροχου κομματιού, που στην ζωντανή εκδοχή του παρέπεμπε αρκετά στους Velvet Underground, ευγενική προσφορά του διδύμου Shelley– Googe, ήταν τέτοιος που σε έκανε να χάνεις την αίσθηση του χρόνου – και μιλάμε για μία εκτέλεση που ξεπερνούσε σαφώς τα 10 λεπτά. Το Speak To The Wild μπήκε σχεδόν σαν φυσική συνέχεια και τα πάντα βρίσκονταν στην θέση τους. Ο James Sedwards και ο Thurston Moore στις κιθάρες από την μία και ο πολύς (για άλλη μία φορά) Steve Shelley με την Debbie Googe στα ντραμς και το μπάσο αντίστοιχα από την άλλη, έμοιαζαν λες και έπαιζαν για χρόνια. Μιλάμε για φοβερή χημεία και δέσιμο, αλλά και εκπληκτικό ήχο (“αδιανόητο” μου τον χαρακτήρισε ο ενθουσιασμένος Μιχάλης Κουρής) και όποιος ξέρει τι είδους μουσική παίζει ο Thurston, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο. Αν πρέπει όμως να μιλήσουμε για την ευχάριστη έκπληξη, αυτή ήταν το τρομερό δέσιμο της Debbie Googe με την μπάντα. Ο Moore δήλωσε στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Αντώνη Κωνσταντάρα ότι φοβόταν πως ο ήχος της είναι βαρύς για την μουσική του, δηλώνοντας όμως ότι οι φόβοι του εν τέλει διαψεύστηκαν. Την διάψευση αυτή την διαπιστώσαμε και εμείς – και επρόκειτο για διάψευση πανυγηρική. Όχι ότι ο Sedwars, εξαιρετικά προικισμένος κιθαρίστας, πήγε πίσω. Όμως η μπασίστρια των My Bloody Valentine έδωσε σίγουρα το κάτι παραπάνω σε αυτό το live με το μεστό και συγχρόνως ψυχωμένο παίξιμό της.
Το Germs Burn που ακολούθησε ήταν συγκλονιστικά εκτελεσμένο, το τέλειο συμπλήρωμα της επιβλητικής εισαγωγής, της οποίας γίναμε μάρτυρες. Από εκεί και πέρα ακούσαμε το Detonation σε μία πολύ πιο θορυβώδη εκτέλεση από αυτή του δίσκου, γεμάτη ένταση, και το The Best Day που ήταν καλό, αλλά όχι τόσο καλό, ενθουσίασε όμως τον κόσμο, γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο έβλεπες πια μία μπάντα που έπαιζε στην σκηνή με το ίδιο χαλαρό συναίσθημα που θα είχε αν απλώς τζάμαρε για το κέφι της.
Το κυρίως μέρος του σετ έκλεισε με μία εθιστική εκτέλεση του Grace Lake, που είναι κομμένο και ραμμένο σαν κομμάτι για να πειραματιστεί κανείς πάνω του. Και πραγματικά αυτό έγινε: κάπου προς το τέλος του ο Thurston και η παρέα του μας χάρισε ένα χαοτικό κρεσέντο θορύβου, με τα όργανα να εξακολουθούν να ακούγονται άψογα και εμείς να αναρωτιόμαστε πως στο καλό είναι αυτό δυνατόν.
Στο σημείο αυτό το συγκρότημα εγκατέλειψε την σκηνή για να επανέλθει άμεσα, χαρίζοντάς μας δύο κομμάτια από το Psychic Hearts, έναν δίσκο που, όπως ο Thurston Moore μας εξήγησε, περιέχει ερωτικά κομμάτια. Τα Pretty Bad και Ono Soul ήταν εκπληκτικά, με το δεύτερο να καταλήγει πάλι στον γνωστό καλό θόρυβο. Και κάπου εκεί κατέληξε το live, με τον κόσμο να μοιάζει ικανοποιημένος αλλά να μην το δείχνει τόσο στο χειροκρότημα. Άδικα, αν με ρωτάτε, γιατί παρακολουθήσαμε μία πολύ καλή συναυλία, απόλυτα αντάξια των μουσικών και της φήμης τους. Όσο για την προσέλευση, ήταν ικανοποιητική, αλλά όχι απόλυτα. Αν δεν αξίζει ο Thurston Moore ένα sold out, τότε ποιος; Το γεγονός ότι δεν παίζει στα live του Sonic Youth παίζει σίγουρα τον ρόλο του. Από την άλλη, αποτυγχάνω να αντιληφθώ πώς γίνεται κάποιος που ακούσει τέτοια μουσική να κινείται με την λογική “σουξέ ή τίποτα” (αν κομμάτια σαν το Teen Age Riot, ας πούμε, μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοια, μόνο κατ’ αναλογία, υποθέτω!). Όπως και να έχει, όσοι τυχόν σκέφτηκαν έτσι, απλώς έχασαν! Οι υπόλοιποι, θα έχουμε να θυμόμαστε ένα ξεχωριστό live και μία φοβερή μπάντα, την οποία καλά θα κάνει ο Thurston Moore να διατηρήσει.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος - Παναγιώτης Γαβρίλης /
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
